หลินซือหยู หญิงสาวจากโลกปัจจุบัน ถูกจี้หยกพาดิ่งสู่อดีตอันโหดร้ายของเมืองฉางอานแห่งราชวงศ์ถัง เธอต้องเผชิญกับกบฏ สงคราม ความรัก และโชคชะตาที่ผูกพันกับแม่ทัพจ้าวหย่งเฉิน จี้หยกกลายเป็นทั้งพลังแห่งความหวังและคำสาป เธอจะเปลี่ยนประวัติศาสตร์ หรือยอมสละทุกสิ่งเพื่อคนที่รักได้หรือไม่?
ชาย-หญิง,จีน,เกิดใหม่,ย้อนยุค,ข้ามเวลา,ดราม่า,จีนโบราณ,นิยายจีน ,นิยายจีนโบราณ,ย้อนเวลา,ย้อนยุค,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลินซือหยูยืนสั่นเทาท่ามกลางสนามรบที่ชานเมืองหลวงฉางอาน หลังจากสัญญาณเตือนเรียกตัวกลับจบสิ้นลงไป เธอก็โผเข้ากอดกับหย่งเฉินทันที เธอกลัวไม่น้อยกับการที่จะต้องถูกดึงตัวกลับไป แม้ว่าจะเป็นบ้านที่เธอจากมาก็ตาม หัวใจของเธอตอนนี้ถูกยึดติดไปกับคนตรงหน้าเสียแล้ว หากว่าต้องกลับไปปัจจุบันก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปโดยไม่มีหย่งเฉินได้อย่างไร
ฝนตกลงมาหนักราวกับฟ้าจะร้องไห้ให้กับเรื่องที่เธอเกิด หรือไม่ก็อาจจะอยากฉลองให้กับความสำเร็จของชัยชนะในครั้งนี้ กลิ่นกำมะถันยังคงฉุนและกลิ่นคาวเลือดยังคงลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ ร่างของจางหย่งเซวียน ขุนนางตระกูลจางและทหารนับร้อยนอนเกลื่อนพื้นโคลน ธงสีดำขององค์ชายสามฉีกขาดและจมโคลน ควันจากดินปืนที่เธอใช้ในกลยุทธ์ยังลอยอบอวล เสียงกรีดร้องของทหารที่รอดชีวิตค่อย ๆ จางหายไปในสายฝน เธอหันหน้ามองไปยังจ้าวหย่งเฉินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ใบหน้าคมเข้มของเขาซีดเผือดจากความเหน็ดเหนื่อย ดวงตาของเขามองเธอด้วยความอ่อนล้า
“เราชนะแล้ว” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหอบ ขณะที่ยิ้มบาง ๆ ริมฝีปากของเขาสั่นจากความเจ็บปวด
“ใช่... แต่ชัยชนะครั้งนี้มันอาจจะกำลังพรากพวกเราออกจากกัน” ซือหยูเอ่ยพูดก่อนที่เธอจะหันไปมองหย่งเฉินด้วยน้ำตาที่คลอหน่วย “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” เธอถามแล้วเดินเข้าไปใกล้ มือของเธอสั่นเมื่อสัมผัสแขนของเขา
หย่งเฉินยกมือขึ้นสัมผัสแก้มของเธอ “ข้าไม่เป็นไร” เขาพูดพลางพยายามส่งยิ้มให้เธอ “เจ้าเก่งมาก กลยุทธ์ของเจ้าช่วยเราได้...”
ฉึก!!
อึ่กก!
ลูกธนูพุ่งมาจากเงามืดของป่าด้านตะวันออกและปักเข้าที่หน้าอกของหย่งเฉินอย่างแรง เขาสะดุ้งถอยหลัง สายตาเบนลงไปมองที่หน้าอกของตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าหญิงสาวตรงหน้า ร่างของเขาล้มลงไปนอนในโคลนทันที เลือดสีแดงเข้มไหลซึมจากบาดแผลไม่หยุด
“หย่งเฉิน!!!!” ซือหยูร้องตะโกนก่อนจะวิ่งไปเข้าหาเขา เธอทรุดลงคุกเข่าข้างร่างของเขาและคว้ามือของเขาที่เย็นเฉียบเอาไว้แน่น “ไม่! คุณต้องไม่เป็นอะไร!” เธอร้องไห้ น้ำตาไหลลงมาผสมกับฝนบนใบหน้าของเธอ
หย่งเฉินมองเธอด้วยดวงตาที่พร่ามัว “ซือหยู...” เขากระซิบ ขณะที่ลมหายใจของเขาขาดห้วง เขายกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของเธอด้วยปลายนิ้วที่สั่น “ข้า... ข้าจะไม่ตายง่าย ๆ ข้าสัญญา” เขาพูด แต่ร่างของเขาเริ่มสั่นสะท้าน เลือดที่ไหลจากบาดแผลเปลี่ยนเป็นสีดำเข้ม กลิ่นฉุนแปลก ๆ ลอยขึ้นมา
ซือหยูรู้สึกถึงหัวใจที่หยุดเต้นชั่วขณะ “ธนูพิษ!” เธอร้องออกมาด้วยความสิ้นหวัง ขณะที่มองลูกธนูที่ปักแน่นในหน้าอกของเขา ปลายลูกธนูเคลือบด้วยยาพิษสีเขียวเข้ม เธอหันไปมองป่าด้วยความโกรธและน้ำตา “ทหารของตระกูลจาง!” เธอตะโกนหลังจากที่หันไปเห็นเงาดำของทหารคนหนึ่งถอยหายไปในความมืด
“ซือหยู...” หย่งเฉินกระซิบอีกครั้ง ร่างของเขาค่อย ๆ ทรุดลง เขาหายใจถี่และตื้น ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเทาจากพิษที่ไหลผ่านเส้นเลือด
ซือหยูรู้สึกถึงความกลัวที่พุ่งขึ้นในอกจนแทบขาดใจ “ไม่! ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณตาย!” เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น ขณะที่คว้าจี้หยกจากคอของเธอแน่น มันร้อนจัดจนแทบลวกผิว และเรืองแสงสีเขียวเข้มสว่างเจิดจ้า
วูบ!!
‘เธอเห็นภาพของหลินเซี่ยงจือใช้จี้หยกดูดพิษจากร่างของทหารในสมัยถังไท่จง ร่างของทหารนั้นรอด แต่หลินเซี่ยงจือทรุดลงจากพิษที่ไหลเข้ามาแทน’
ฉัน… ต้องทำแบบเขา!
เธอคิดก่อนจะถอดจี้หยกออกจากคอแล้วกดลงบนบาดแผลที่หน้าอกของหย่งเฉิน
“เจ้ากำลังทำอะไร?!” หย่งเฉินตะโกนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง ขณะที่พยายามผลักมือของเธอออก เขากระเสือกกระสนลุกขึ้น แต่ร่างของเขาล้มลงอีกครั้ง “หยุด! ถ้าเจ้ายังทำแบบนี้ เจ้าจะตาย!”
“เงียบ!” ซือหยูตะโกนลั่นแล้วส่ายหน้าแรง น้ำตาของเธอไหลลงมาไม่หยุด “ถ้าฉันไม่ทำ คุณจะตาย! และฉันจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ!” แสงสีเขียวจากจี้หยกแผ่ออกมาห่อหุ้มบาดแผลของเขา เธอรู้สึกถึงพลังที่ไหลออกจากจี้หยกเข้าไปในร่างของเธอและดึงพิษสีดำจากบาดแผลของหย่งเฉิน พิษนั้นไหลผ่านจี้หยกก่อนจะกลายเป็นควันสีดำที่ลอยขึ้นไปในอากาศ เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด พิษเริ่มไหลเข้าสู่ร่างของเธอผ่านจี้หยกนั้น เส้นเลือดที่แขนของเธอเปลี่ยนเป็นสีดำเข้ม ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างจนเธอแทบขาดใจ
“ซือหยู! หยุดเดี๋ยวนี้!” หย่งเฉินร้อง ขณะที่คว้ามือของเธอแน่น เขาพยายามดึงจี้หยกออกจากบาดแผลของเขา
“อย่านะ!” ซือหยูส่ายหน้า “ฉันต้องช่วยคุณ!” เธอร้องไห้ แม้ว่าจะเจ็บปวดแต่เธอก็ยังคงกดจี้หยกให้แน่นขึ้น แสงสีเขียวเข้มสว่างเจิดจ้าจนกลบแสงฝนรอบตัว พิษสีดำถูกดูดออกจากร่างของหย่งเฉินจนหมด ใบหน้าของเขาเริ่มมีสีเลือดฝาดกลับมา ลมหายใจของเขาคงที่ แต่จี้หยกในมือของเธอเริ่มมีรอยร้าว
เปรี๊ยะ!
เสียงแตกดังสนั่นเมื่อจี้หยกแตกเป็นเสี่ยง ๆ แสงสีเขียวพุ่งออกจากรอยแตก ซือหยูรู้สึกถึงพลังงานที่ไหลเข้าร่างกายของเธออย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดจากพิษธนูระเบิดขึ้นในอกของเธอ เธอกรีดร้องออกมาด้วยความทรมาน ขณะที่ร่างของเธอหมดสติทรุดลงไปในพื้นดินที่เปียกแฉะ
“ซือหยู!” หย่งเฉินตะโกนด้วยน้ำเสียงที่แตกสลาย ขณะที่คว้าร่างของเธอขึ้นมากอดแน่น เขาตบหน้าเธอเบา ๆ “ตื่นสิ! ซือหยู!” เขาร้อง ขณะที่น้ำตาไหลลงจากดวงตาของเขาเป็นสาย เขาก้มศีรษะลงสัมผัสหน้าผากของเธอด้วยหน้าผากของเขา “เจ้าไม่ตายได้ไหม?! ข้าต้องการเจ้า!” เขาร้องไห้สะอึกสะอื้น ขณะที่กอดร่างของเธอแน่นจนร่างของเขาสั่นสะท้าน เขาก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอ “ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าตายเด็ดขาด!” เขากระซิบด้วยน้ำเสียงที่ขาดหายจากการร้องไห้ ฝ่ามือของเขากดที่แก้มของเธอแน่น ฝนตกลงมาซัดใบหน้าของทั้งคู่ กลบน้ำตาที่ไหลไม่หยุด เขามองไปที่ชิ้นส่วนของจี้หยกที่แตกกระจายในโคลน “มันช่วยข้า... แต่ทำไมต้องพรากเจ้าไปด้วย!!” เขาร้องพร้อมโอบเธอแน่นขึ้น “ซือหยู! กลับมาสิ!” เขาตะโกนลั่นก่อนที่ร่างของเขาจะโค้งลงเหนือร่างของเธอราวกับจะปกป้องเธอจากโลกทั้งใบ
“ท่านแม่ทัพ!!” ทหารคนหนึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมตะโกนเรียกหย่งเฉินด้วยสีหน้าและท่าทางที่ตกใจอยู่ไม่น้อย “นาง...”
“ไม่! นางต้องไม่ตาย!!” หย่งเฉินส่ายหน้าพร้อมอุ้มร่างของเธอขึ้นด้วยแขนที่สั่นเทา เขากัดฟันแน่น และยืนขึ้นท่ามกลางสายฝน “ข้าจะพานางไปหาหมอ! ข้าจะไม่ยอมเสียเธอ!” เขาตะโกนในขณะที่ก้าวไปข้างหน้าด้วยขาที่แทบล้มลงทุกก้าว ฝนตกลงมาซัดร่างของทั้งคู่ราวกับร้องไห้ให้กับชัยชนะที่ต้องจ่ายด้วยราคาแพงอย่างแสนสาหัส เขาก้มลงกระซิบที่ข้างหูของเธอ “ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าไป ซือหยู... ข้าสัญญา” น้ำตาของเขาหยดลงบนใบหน้าที่เย็นชาของเธอ
ในความมืดของจิตสำนึก ซือหยูรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากพิษที่ยังคงไหลวนในร่างของเธอ ความทรงจำของหย่งเฉินผุดขึ้นในหัวของเธอ
รอยยิ้มของเขา คำสัญญาของเขา และมือที่อบอุ่นของเขา “หย่งเฉิน...” เธอคิดในใจ ขณะที่รู้สึกถึงความหนาวเย็นที่คืบคลานเข้ามา “ถ้าฉันต้องจ่ายด้วยชีวิตเพื่อช่วยคุณ มันก็คุ้ม”
