"ความวุ่นวาย" และ "การแก้แค้น" ย่อมเป็นสิ่งที่ต้องใช้เวลาอยู่เสมอ เฉกเช่นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน ของชายหนุ่มผู้มาพร้อมกับ 'หายนะ' จากสิ่งที่เขาได้ก่อเอาไว้
อาชญากรรม,ผู้ใหญ่,ไซไฟ,แอคชั่น,ดาร์ค,ไซไฟ + ระทึกขวัญ (Science Fiction+Thriller),สงคราม,สืบสวนสอบสวน,อนาคต,อาชญากรรม,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Projectile (Ch.4)
วันเวลานั้นได้เปลี่ยนผ่านไป พร้อมกับสถานการณ์โลกในช่วงปี ค.ศ.2025 ที่ดูเหมือนว่าหนึ่งในปัญหาใหญ่สุดที่โลกต่างกำลังเผชิญ นั่นคืออัตราการก่ออาชญากรรมที่มันพุ่งสูงขึ้นอย่างมีนัยยะ และพ่วงมาพร้อมกับความรุนแรงที่บางส่วนของพื้นที่ในโลกได้มีการปะทุขึ้นกลายเป็น สงครามกลางเมือง ไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เรายังคงติดตามสถานการณ์อย่างต่อเนื่องกับเหตุการณ์การประท้วงใหญ่ที่เกิดขึ้นหน้าบริเวณสถานที่ราชการทั่วโลก โดยตอนนี้ทางหน่วยงานเอ็กซิมิวส์ ได้ให้สัมภาษณ์กับเราว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นล้วนมีต้นสายปลายเหตุมาจาก คนที่ไม่ควรเอ่ยชื่อ และสันนิษฐานว่าการประท้วงที่เกิดขึ้นนี้อาจมาจากเรื่องราวในอดีตที่ถูกขุดขึ้นมาครั้งอดีตเมื่อช่วงปี ค.ศ.2020 หรือช่วงเวลาห้าปีก่อนที่จะมีการจัดตั้ง ‘กลุ่มรัฐบาลใหม่’ ขึ้นมา ซึ่งเชื่อกันว่าการประท้วงนี้จะดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ ตราบใดเองที่ทางผู้บัญชาการใหญ่คนปัจจุบันไม่ได้ออกมาชี้แจงถึงข้อวิพากษ์ครั้งเมื่อตอนที่ ซานเคฟ โยโกวาริช ได้ให้สัมภาษณ์ไว้ครับ!
หากแต่นั่นคงไม่ได้ข้องเกี่ยวกันอะไรกับเธอ ผู้ที่บัดนี้ได้ใช้เวลาอยู่ภายในร้านขายเครื่องดื่มในย่านที่ถูกเรียกว่า นิวท์ สไตร์เดอร์ อันมีที่ตั้งอยู่ภายในนครนิวยอร์ก ประเทศสหรัฐอเมริกา
และมันเป็นหนึ่งในสถานที่ ๆ ผู้มีอิทธิพลเช่นเธอเป็นเจ้าของ รวมถึงปกครองอยู่ด้วย ณ ช่วงเวลาปัจจุบัน
“อย่าเกร็งไป ไม่สิ ต้องเรียกว่านาน ๆ ทีฉันถึงจะใช้ชีวิตปกติธรรมดาในที่แบบนี้”
เจ้าของเรือนผมสีฟ้าเข้ม มาพร้อมกับแววตาสีน้ำทะเล และการแต่งตัวที่ผสานความเซ็กซี่และลึกลับน่าค้นหาในตัว จริงอยู่ว่าลักษณะการแต่งกายของเธอชวนดูทำให้นึกถึงใครบางคนที่ในสายตาของชาวโลกมองว่าเขาเป็น ‘บุคคลอันตราย’ ที่ไม่ควรยุ่งเกี่ยว หากแต่สิ่งหนึ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้เลยคืออิทธิพลของการสวมเสื้อโค้ทยาวสีน้ำตาลและสวมหมวกฮู้ดปิดคลุมศีรษะ มันได้กลายเป็น ‘สัญลักษณ์’ ที่ดูแหกขนบความเป็นอาชญากรสงครามหรือผู้ก่อการร้ายแบบเดิมไป ซึ่งแน่นอนว่าการแต่งกายในลักษณะเช่นนี้ค่อนข้างมีความเสี่ยงสูงที่อาจถูกเล่นงานโดยเจ้าหน้าที่รัฐ และพวกหน่วยงานเอ็กซิมิวส์เอาได้
ทว่ามันก็ไม่ได้หยุดยั้งทำให้เธอจำเป็นต้องรักนวลสงวนตัว หรือเปลี่ยนรูปแบบกลายเป็นมนุษย์ปุถุชนทั่วไป ยิ่งแน่นอนว่าเธอมีอิทธิพลมากในระดับสามารถครอบครองพื้นที่ ๆ หนึ่งในประเทศมหาอำนาจแบบนี้ได้โดยไม่มีใครกล้าข้องเกี่ยวแล้ว นับประสาอะไรกับชุดที่มันดูเหมือนจะมีอะไรอยู่ตลอดเวลา
“ที่นี่เป็นของฉันแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ ใครหรือผู้ใดก็ตามที่เข้ามาอยู่ในย่านแห่งนี้ ทุกคนจะต้องทำตามกฎระเบียบที่ฉันเขียนเอาไว้ แต่ได้ยินแบบนี้มันก็ไม่ใช่ว่าจะเคร่งครัดไปหมดหรอก อะไรที่เห็นควรหย่อนได้ ฉันก็จะทำ อย่างน้อยเพื่อความสบายใจของนายเอง และคนอื่น ๆ ด้วยเช่นกัน”
เธอไม่ได้เปิดเผยชื่อของตัวเองให้คนตรงหน้าได้รู้จัก ที่จริงแล้วมันแทบไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ เนื่องจากว่าทุกคนในย่านแห่งนี้ล้วนรู้ดีว่าคนที่กำลังนั่งดื่มค็อกเทลอยู่นั้นเป็นใครไม่ได้นอกจาก ‘เนเลส’ แม่ค้าอาวุธสงคราม และหัวหน้ากองกำลังติดอาวุธที่กำลังมีปัญหากับหน่วยงานเอ็กซิมิวส์อยู่ในเวลานี้
“ใช่…ใช่แล้ว”
เนเลส ยกแก้วขึ้นจิบค็อกเทลบนมือ พร้อมส่งสายตาเหลือบมองไปยังตัวของชายหนุ่มผู้มีอายุไล่เลี่ยกันกับเธอ เจ้าของร้านขายเครื่องดื่มที่ตอนนี้เขากำลังทำหน้าที่ของตัวเอง พร้อมกับให้บริการผู้คนภายในร้านที่ส่วนใหญ่มักจะเป็นกลุ่มติดอาวุธที่ประจำอยู่ในพื้นที่ นอกนั้นก็เป็นพวกบรรดาคนนอกที่เดินทางเข้ามาเพื่อเจรจาทางธุรกิจบางอย่าง
“เรื่องนั้นผมเข้าใจดี เนเลส ไม่ใช่ทุกคนที่จะต้อนรับคุณ แม้แต่กับคนที่มองว่าคุณเป็น ‘วัตถุทางเพศ’ มากกว่า ‘มนุษย์ปุถุชน’ คนหนึ่งที่ต่อต้านในอำนาจของกลุ่มรัฐบาลใหม่”
เจ้าของร้านกล่าวพูดกับตัวของหญิงสาว ประโยคคำว่า ‘วัตถุทางเพศ’ ดูเป็นคำที่ทำให้เธอรู้สึกแย่พอ ๆ กับการถูกตราหน้าว่าเป็นพวก ‘คนจรจัด’ ไร้ซึ่งที่มาที่ไป แม้มันจะเป็นความจริงที่ว่าเธอเติบโตท่ามกลางสภาพแวดล้อมอันเลวร้ายกว่าเด็กทั่วไป หากแต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอกระทำ เธอไม่ได้ทำเพียงเพื่อตัวเธอเอง แต่กลับเป็นเพื่อให้คนในกลุ่มไม่ต้องรับเคราะห์ถึงขั้นต้องสละชีวิตเพื่ออุดมการณ์
นั่นไม่ใช่ความต้องการที่เนเลสต้องการให้เป็น เธอต้องการเพียงอยากเห็นความเปลี่ยนแปลงก็เท่านั้น
“แต่อย่าลืมสิ…ผมไม่ได้ทำสิ่งนี้เพื่อใครหรืออะไร ผมแค่ต้องการที่จะยกระดับคุณภาพชีวิตตัวเอง เพียงเพราะเห็นว่าที่ ๆ ตัวเองอยู่มันไม่ได้เหมือนกับเมื่อครั้งก่อนหน้านี้ ตอนที่ผมยังต้องหลบกระสุนและเห็นคนถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตา”
“แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วไม่เห็นเหรอ?” เนเลส กล่าวแย้ง
“ไม่ เนเลส มันไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลยสักอย่างเดียว”
หญิงสาวชักสีหน้าผิดหวัง การกระทำของเธอค่อนข้างเป็นสิ่งที่น่าตั้งคำถามสำหรับคนที่อยู่ในพื้นที่ก่อนหน้านี้มานาน และมันคงไม่แปลกหากว่าหลายครั้งเธอต้องจำใจทำในสิ่งที่สมควรทำ เพื่อไม่ให้เรื่องราวของเธอเล็ดลอดไปสู่โลกภายนอก และอาจหมายรวมไปถึงการที่รัฐบาลสหรัฐฯ ส่งกองกำลังหน่วยรบหรือปฏิบัติการพิเศษเข้ามาในพื้นที่ หวังจะจับกุมเธอในข้อหาค้าอาวุธสงครามและแสดงความเป็นปรปักษ์ชัดเจนต่อตัวของกลุ่มรัฐบาลใหม่
สองข้อหานี่เพียงพอสำหรับการที่เธอถูก ‘จับตาย’ ได้อย่างไม่ต้องสืบค้น
และนั่นก็เป็นเหตุผลที่การออกเดินทางออกไปนอกเขตพื้นที่ทุกครั้ง เธอจึงมักเก็บตัวอยู่แต่ในรถหุ้มเกราะอยู่เสมอ ไม่เปิดเผยตัวเองให้ใครเห็น และมักจะส่งตัวแทนอย่าง ‘นาฟุกะ’ ไปเป็นผู้เจรจากับเหล่าผู้ซื้อ แทนตัวของเธอที่ประจำการณ์อยู่ที่นี่ ภายในแผ่นดินประเทศแห่งเสรีภาพที่เธอมีอำนาจมากพอจะต่อรองกับกลุ่มผู้มีอิทธิพลได้โดยไม่ถูกแทงข้างหลัง
“อีกสามวันร้านนี้จะถูกขายให้กับคนอื่น ถึงตอนนั้นคุณคงอาจคิดถึงรสชาติของค็อกเทลที่ผมทำให้คุณ”
นั่นฟังดูเหมือนเป็นได้ทั้งคำกล่าวลาและทิ้งท้ายเอาไว้ หากแต่กระนั้น เนเลส กลับรู้สึกได้ถึงความห่างเหินบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้มันทำให้ชีวิตของความเป็นหญิงสาวธรรมดา ๆ ห่อเหี่ยวลงอย่างเห็นได้ชัด
อย่างไรแล้ว เธอก็ไม่ได้หวังจะรั้งเขาแต่อย่างใด เนื่องจากเธอเป็นพวกปากกัดตีนถีบด้วยตัวเองมาตั้งแต่กำเนิด ฉะนั้นสิ่งเดียวที่เธอรู้สึกคือการที่ตัวเองต้องกลับไปทำงานอย่างเดิมเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
และต้องรับรู้กับข่าวอันเศร้าสลดว่ากลุ่มติดอาวุธของเธอเสียชีวิตไปแล้วกี่คนต่อกี่คน
“ใช่ ฉันจะคิดถึงเสมอ”
เธอใช้เวลาสำหรับการดื่มด่ำภายในร้านไปสักพัก กระทั่งเมื่อถึงเวลาช่วงใกล้พลบค่ำ ก็ได้ตัดสินใจมุ่งหน้ากลับไปยังพื้นที่ทำการของตัวเองโดยมีกลุ่มติดอาวุธคอยทำหน้าที่รับ - ส่ง และอำนวยความสะดวกให้แก่ตัวเธอเอง ก่อนที่จากนั้นผู้เป็นตัวแทนจะติดต่อเข้ามาผ่านทางเครื่องมือสื่อสารล้ำสมัยที่เธอพกพาติดตัวอยู่เป็นประจำ
ขออภัยที่ต้องให้รอนาน แต่ยืนยันได้แล้วว่าศพทั้งสามคนที่เสียชีวิตเป็นใคร
“ทำได้ดี นาฟุกะ ส่งข้อมูลมาที่ แผงควบคุมส่วนกลาง ของฉันได้เลย”
แผงควบคุมส่วนกลาง เปรียบได้กับเป็นคำเรียกของอุปกรณ์ที่แน่นอนว่ามันมีลักษณะเหมือนเป็นตัวช่วยในการจัดการเรื่องข้อมูลที่ถูกบันทึกในรูปแบบของ ‘ดิจิทัล’ ซึ่งในปัจจุบันมันได้ถูกใช้งานกันอย่างแพร่หลายทั่วโลก โดยเฉพาะที่เห็นได้ชัดสุดคือบรรดาพวกบริษัทเอกชนและรัฐบาล ที่พวกเขานั้นนำเอามาใช้เพื่ออำนวยความสะดวกในการควบคุมจำนวนข้อมูลที่หลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่ขาดสายในแต่ละวัน ซึ่งแน่นอนว่าการที่ใครสักคนจะมี แผงควบคุมส่วนกลาง เป็นเจ้าของได้นั้น อาจต้องแลกมาด้วยจำนวนเงินที่มากถึงหลักสิบล้านดอลลาร์ และที่สำคัญคือต้องทำข้อตกลงกับผู้ให้บริการเครือข่ายสุดยอดคอมพิวเตอร์ ซึ่งมีอยู่หลายเจ้ามากในปัจจุบัน
หากแต่หนึ่งในเจ้าของผู้ให้บริการที่คนรู้จักมากที่สุด คงหนีไม่พ้น ซินดิเคด (Syndicate) อันเป็นผู้ให้บริการอันดับหนึ่งของโลกที่ก้าวล้ำหน้าไปกว่าเจ้าผู้ให้บริการอื่น ๆ
เนเลส เดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง ก่อนจะเดินตรงไปยังแผงควบคุมส่วนกลางที่ว่า โดยมันอยู่ในรูปแบบคล้ายคลึงกับโต๊ะรูปทรงวงกลมขนาดใหญ่ ตั้งอยู่ ณ ใจกลางห้องที่แน่นอนว่ามันเชื่อมต่อติดกับตัวของโต๊ะทำงานส่วนตัวที่แยกออกจากกัน อันแสดงให้เห็นถึงว่าข้อมูลบางส่วนมันมีการถ่ายโอนเข้า - ออก และมีการดัดแปลงอยู่ตลอดเวลาตามความต้องการของผู้ที่เป็นเจ้าของเช่นเธอ
ภาพการตายของศพทั้งสามฉายปรากฎขึ้นผ่านการแสดงผลของหน้าจอสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่โปร่งใส แน่นอนว่ามันโผล่ขึ้นมาทันทีโดยที่เธอไม่ได้ทำอะไรกับแผงควบคุมนั่น แน่นอนว่าสิ่งดังกล่าวนี้มันค่อนข้างที่จะใช้งานยากในระดับหนึ่ง หากแต่เพราะด้วยความช่วยเหลือและการเรียนรู้จากคู่มือวิธีการใช้ ทำให้เนเลสสามารถที่จะรับรู้เรื่องราวหลากหลายอย่างได้มากมาย แม้ว่านั่นอาจจะแลกมาด้วยการที่มันเป็นส่วนที่ต้องใช้พลังงานอย่างมากไปก็ตาม อันเนื่องมาจากเครื่องมือดังกล่าวยังอยู่ในช่วงระหว่างการพัฒนา
หากแต่เพียงแค่นี้มันก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเทคโนโลยีนั้นมีผลต่อการใช้ชีวิตประจำวันมากขนาดไหน ยิ่งในช่วงที่การสื่อสารทั่วโลกนั้นพัฒนาไปไกลมากขึ้นด้วย ยิ่งไม่ต้องถามเลยว่าสิ่งที่เรียกว่า อินเตอร์เน็ต นั้นมันรวดเร็วมากเสียจนแทบเป็นส่วนหนึ่งของปัจจัยความต้องการที่ห้าของมนุษย์ไป
“โซย่า ซายาฟ ลูเคียฟ”
ถึงอย่างนั้นแล้วมันก็มีผลกระทบอันเลวร้ายที่อาจตามมาซึ่งการชักนำห้วงอารมณ์และความรู้สึกอันหลากหลายที่ยากจะปฏิเสธไปได้
นั่นแค่สามศพแรกของเดือนที่แล้ว เดือนนี้คาดการณ์ว่าจะมีเพิ่มมาอีก
“รู้ตัวคนทำหรือเปล่า?”
ไม่ คุณเนเลส แต่เดาได้ว่าคงเป็นฝีมือของพวกเขาไม่ผิดแน่
เนิ่นนานมากแล้วนับแต่ภายหลังจากที่ผู้บัญชาการคนเก่าของเอ็กซิมิวส์ได้เสียชีวิตไป หากแต่กระนั้นสงครามระหว่างกลุ่มผู้ต่อต้านและผู้สนับสนุน ยังคงเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องเรื่อย ๆ และมันเองก็ส่งผลมายังตัวของกลุ่มติดอาวุธของเนเลส โดยทั้งนี้จุดเริ่มต้นของมันมาจากการที่เธออาสาจะเป็นคนรับผิดชอบแทนตัวของกลุ่มกองกำลังที่ก่อตั้งโดยผู้ก่อการร้ายลำดับที่สามของโลก นามว่า กองกำลังปฏิวัติอิสระ ซึ่งในเวลานี้สมาชิกในกลุ่มส่วนใหญ่แยกตัวออกไปหลบซ่อนหรือวางมือในเรื่องของการเป็นผู้แทรกแซงอำนาจที่กลุ่มรัฐบาลใหม่กำลังเป็นเจ้าของอยู่ ณ เวลาปัจจุบัน
“โอเค อย่างงั้นก็กระจายข่าวไปให้คนของเรารับทราบ บอกพวกเขาให้เก็บตัวเงียบไว้ก่อน ส่วนเรื่องของการส่งสินค้าครั้งหน้า ไว้ให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง”
รับทราบแล้ว ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วย เนท
“เช่นกัน ฟุกะ”
เครื่องมือสื่อสารบนตัวของหญิงสาวหยุดทำงานทันที เหลือเพียงแต่ตัวแผงควบคุมส่วนกลางที่มันยังแสดงภาพการตายอันน่าสลดของคนทั้งสามให้เธอรู้สึกเจ็บช้ำใจเล็ก ๆ
ความอาลัยอาวรณ์นั้นคงอยู่กับเนเลสได้เพียงไม่นาน ก่อนที่ ณ เวลาต่อมาเธอจะสับเปลี่ยนไปเป็นด้านของการส่งสัญญาณติดต่อสื่อสารไปยังตัวของผู้ซื้อขายอาวุธสงครามราวประมาณสามถึงสี่คน ซึ่งพวกเขาเหล่านั้นต่างเป็นกลุ่มผู้ก่อการร้ายแทบทั้งหมด อาจมีเพียงอยู่แค่คนเดียวในกลุ่มที่ดูเหมือนจะแสดงถึงอากัปกิริยาที่รู้สึกโกรธเคืองและไม่พอใจอยู่เล็ก ๆ หลังจากที่เธอชี้แจงถึงเหตุผลและความล่าช้าในการส่ง ‘สินค้า’ ให้กับพวกเขา นอกนั้นก็เข้าใจถึงปัญหาที่เกิดขึ้น และเฝ้ารอเวลาสำหรับการรับเอาอาวุธที่เธอส่งไปขายในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า
“ขอบคุณที่เข้าใจ แต่ว่าตอนนี้ขอให้ฉันได้ใช้เวลากับตัวเองก่อน”
เธอกล่าวกับคนทั้งสี่เป็นการทิ้งท้ายและบอกลา ก่อนจะสลับไปเป็นการติดต่อไปหาคนที่เธอต้องการมากที่สุดอย่าง เคออส เวนเจกซ์ ที่ปรากฎออกมาเป็นภาพที่เขาวุ่นอยู่กับงานประดิษฐ์ของตัวเอง
ไง เนเลส
ปลายสายกล่าวทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แตกต่างจากตัวของเนเลสที่กลับมีสีหน้าอมทุกข์อย่างชัดเจน
กี่เดือนแล้วนะที่เธอไม่ได้วิดีโอคอลมาหาฉัน
“ไม่ถึงเดือนหรอก สามสัปดาห์เอง”
สามสัปดาห์เหรอ? จำผิดหรือเปล่าน่ะ ต้องเรียกว่า สามเดือน มากกว่า
การสนทนาระหว่างเขากับเธอค่อนข้างดำเนินไปแบบปกติ ทว่ามันกลับมีบรรยากาศในรูปแบบที่ว่าค่อนไปในทางการมากกว่าที่จะเป็นไปในเชิงของ ‘คู่รัก’ อันเนื่องมาจากเหตุผลอะไร พวกเขาต่างรับรู้กันเป็นอย่างดี
ช่างมันเถอะ สีหน้าเธอดูไม่ดีเท่าไหร่เลยนะ หวังว่ายังคงสบายดีนะ ใช่ไหม?
“ก็มีนิดนึง แต่คงอาจต้องพักผ่อนสมองบ้างหน่อย ช่วงนี้ติดงานหนักมากจนไม่ค่อยมีเวลาได้ดูแลตัวเองน่ะนะ”
โอ้! แย่เลยแฮะ ถ้างั้นสนใจ ‘พักร้อน’ สักหน่อยไหม ไปกลับที่เกาะฮาวายสักสองสามวัน
เครือข่ายของฉันพอมีคนรู้จักที่ให้บริการเรื่องความผ่อนคลาย หรือแม้แต่รับฟังเธออยู่นะ ต้องการหรือเปล่า?
“ขอบคุณสำหรับคำเป็นห่วง แต่ว่านั่นจะไม่ดูรบกวนเกินไปเหรอ?”
สายงานการทำงานที่ชายหนุ่มอยู่ค่อนข้างจะเคร่งครัดและจริงจัง แน่นอนว่าในด้านของการให้ความบันเทิงหรือเพื่อใช้เป็นที่พักผ่อนยามเมื่อถูกกดดันจากภายนอก แน่นอนว่าพวกเขาเองก็ล้วนมีสถานที่คอยให้ไว้สำหรับเหล่าอาชญากรสงครามอยู่ด้วย และมันถูกดูแลโดยผู้ทรงอิทธิพลที่มีอำนาจเหนือกว่าผู้นำประเทศหรือแม้แต่ชนชั้นกษัตริย์ที่ถูกลดหย่อนระดับความสำคัญลงไป เหลือเพียงเสมือนเป็น สัญลักษณ์ สำหรับผู้ศรัทธาและนับถืออยู่
ซึ่งเธอไม่ใช่หนึ่งในนั้น และเขาเองก็ไม่ใช่ด้วย…
ไม่หรอก ๆ ออกจะเป็นการตอบแทนที่เธอได้ส่งภาพวาบหวิวมาให้ฉันดูด้วยซ้ำ
เนเลส หัวเราะออกมาเล็กน้อย เธอไม่ได้รู้สึกเขินอายเท่าไหร่กับการโชว์เรือนร่างอันสุดเย้ายวนให้กับชายหนุ่มดู แม้ว่าที่ผ่านมาทั้งคู่จะไม่เคยได้มีเซ็กส์ร่วมกันมาก็ตาม หากแต่มันอาจเป็นเพราะสถานที่กับงานด้วยที่หลายครั้งจุดบรรจบของมันก็ไม่ได้ผ่านเข้ามาอยู่บ่อย ๆ
“ไว้เดี๋ยวจะส่งอีก คราวนี้อยากได้รูปคู่ไหมล่ะ?”
ปลายสายถึงกับหน้าขึ้นสีแดงก่ำ แสดงอาการเลิกลั่กจนเกือบทำเครื่องมือช่างหลุดมือออกไป แน่นอนว่าสำหรับเคออสแล้ว รสนิยมทางเพศของเขาค่อนข้างหลากหลายพอสมควร และส่วนที่เขาชอบมากที่สุดคือการมีอะไรกันแบบกลุ่ม หรือหากเรียกง่าย ๆ คือ เซ็กส์หมู่ (Gangbang) ซึ่งถือเป็นประสบการณ์ที่ยากยิ่งแก่จะลืมเลือน
เอ่อ…ก็ไม่ขัดอะไรหรอก เธอก็รู้ว่าฉันเป็นพวกติดเซ็กส์อยู่แล้ว เนท
ได้ยินแบบนั้นรอยยิ้มของเนเลสก็ผุดขึ้นตรงมุมปากเล็ก ๆ แน่นอนว่ามันถือเป็นกิจกรรมที่ช่วยกระชับความสัมพันธ์และผ่อนคลายอารมณ์ความเคร่งเครียดของเธอได้เป็นอย่างดี ถึงอย่างนั้นแล้วการจะเข้าถึงกิจกรรมพวกนั้นได้ เธออาจต้องเริ่มจากการสะสางงานต่าง ๆ ก่อนเป็นอย่างแรก เหมือนกับที่เขานั้นก็กำลังวุ่นอยู่กับงานประดิษฐ์ของตัวเองจนไม่ได้มีเวลามาใส่ใจความรู้สึกของเธอ
“ช่างเถอะ ราตรีสวัสดิ์ล่ะ ฉันว่าจะพักผ่อนสักหน่อย ไว้เจอกันเมื่อถึงเวลา”
นอนหลับฝันดีล่ะ ส่วนฉันขอโฟกัสกับงานนี่ก่อนแล้วค่อยพักผ่อนทีหลัง
“อย่าฝืนตัวเองมากนัก อย่าลืมสิว่าฉันเป็นแฟนคนที่สามของนาย”
ช-ใช่แล้ว ฮะ ๆ ใช่ ไม่ฝืนตัวเองหรอก!
เนเลส ตัดสินใจกดปุ่มวางสายการติดต่อไปทันที พอได้เห็นท่าทางของแฟนหนุ่มที่เขาแสดงอาการไม่ต่างจากผู้ชายเวลาที่กำลังเขินออกมา อย่างไรก็ตาม บรรยากาศความน่ารักกุ๊กกิ๊กเช่นนี้ไม่ได้มีให้ปรากฎขึ้นบ่อย ๆ และต่อให้มันอาจเคลือบแฝงความขมขื่นเอาไว้อยู่บ้าง กระนั้นแล้วมันก็ยังดีกว่าที่จะปล่อยให้มันจืดชืดจนสูญเสียมันไปโดยเปล่าประโยชน์
“เรื่องชวนวุ่นซะจริง…”
เธอบ่นพึมพำออกมาเบา ๆ ก่อนใช้เวลาที่เหลือสำหรับการจัดแจงและประกอบกิจวัตรประจำวันในการพักผ่อนและเตรียมตัวเข้านอนเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวันเวลาที่ตัวเองต้องออกทำงานอีกครั้งในเช้าวันถัดไป
- 1 -
“แก-มัน-ไอ้-หน้า-โส-โครก!!!”
ทุกการปลดปล่อยห้วงอารมณ์ที่มีแต่ความเกรี้ยวกราดและร้อนรุ่มไปด้วยเพลิงแห่งความพิโรธ นั่นคือสัญญาณที่บ่งบอกได้ว่าตัวของ เฮเลน่า ฮอฟฟ์แมนน์ ได้เปลี่ยนบุคลิกของตัวเองจาก ‘หน้ามือ’ เป็น ‘หลังมือ’ ท่ามกลางสายตาของผู้คนกว่านับสิบคนที่พวกเขาแสดงออกถึงความหวาดระแวง ความกลัว หมายรวมไปจนความตื่นตระหนก ภายหลังจากที่เธอปล่อยหมัดทั้งสองข้างออกไปยังร่างของผู้ที่กำลังถูกแขวนกลายเป็น ‘กระสอบทราย’ ส่วนตัวเพื่อให้เธอได้ใช้เป็นที่ระบายอารมณ์ และฝึกฝนศาสตร์การต่อสู้ระยะประชิดในแบบที่ตัวเองช่ำชองมานาน
ร่องรอยของกลิ่นคาวเลือด เสมหะ หรือแม้แต่กับกลิ่นคาวเหม็นอับนั้นดูจะไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกว่ามันขยะแขยงเลยแม้แต่น้อย กลับกันเลยมันทำให้เธอยิ่งแสดงออกถึงความรุนแรงออกมามากกว่าเดิม ผ่านการย่ำยีร่างที่ส่งเสียงสะอื้นในลำคอและทนรับอาการบาดเจ็บที่เกิดจากการถูกหญิงสาวผู้หนึ่งต่อยและเตะเข้าซ้ำ ๆ ทั้งนี้ยังไม่รวมไปกับการที่เธอได้ใช้อาวุธอย่างพวกท่อนเหล็ก สนับมือ ไม้เบสบอล หรือแม้แต่หมัดเปล่า ๆ ที่มันหุ้มด้วยถุงมือสีดำที่บัดนี้มันได้ปล่อยไฟออกมาลุกลามตามแขนทั้งสองข้าง ดูแล้วเสมือนกับว่านั่นเป็นสิ่งที่ไม่ได้มาจากเทคโนโลยีล้ำสมัยใด ๆ ทัดเทียบได้ หากแต่กลับเป็นในส่วนของสิ่งเหนือธรรมชาติที่มันได้แสดงให้เห็นเป็นที่ประจักษ์ถึงต้นกำเนิดบางอย่าง หรือไม่มันก็คือ ‘อาวุธคู่กาย’ ชนิดเดียวที่มันไหลเวียนอยู่ในร่างของเธอ
และในตอนนี้…อาวุธนั้นก็ได้สร้างบาดแผลตามจุดต่าง ๆ ของร่างกายให้มันช้ำเป็นห้อเลือดมากกว่าเดิม ประกอบกับทวีคูณความเจ็บปวดที่ไม่อาจจินตนาการได้
“ฉันเคยบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าสะเออะไปทำเสียเรื่อง แต่แก…แกกลับเสือกทำพลาดขึ้นจนฉันถูกพ่อด่าจนหูชา แล้วรู้ไหมว่าฉันอุตส่าห์พยายามทำตัวให้ดีแค่ไหน หา!!”
“ได้โปรดเถอะครับ ค-คุณหนูเฮเลน่า! ผมสำนึกผิดไปแล้ว ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะ–”
“หุบปากเน่า ๆ ของแกไปซะ ไอ้หน้าโสโครก!! ฉันจะไม่ให้แกได้ตายสงบ ๆ อย่างที่แกต้องการ และแกจะได้มาเป็นที่รองมือรองเท้าให้กับฉัน!!”
แม้จะร้องอ้อนวอนเพียงอย่างไร ทว่ามันก็ไม่ได้ทำให้ตัวของเฮเลน่ารู้สึกเห็นใจถึงความเห็นใจพวกนั้น
เธอยังคงรัวหมัดใส่ไปไม่ยั้ง ประหนึ่งกับว่านอกจากมันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสมากแล้ว ยังตามมาพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่สะอื้นออกมาไม่เป็นจังหวะ และนั่นเองในฝั่งของคนที่มองเธออยู่กลับได้แต่ยอมรับต่อภาพความน่าสลดที่เห็น แม้จะมีใครบางคนพยายามห้ามปราม แต่นั่นก็ไม่เป็นผล
พวกเขาต่างรู้กันดีว่าคนที่ชื่อ เฮเลน่า ฮอฟฟ์แมนน์ คือผู้ดำรงตำแหน่งเป็นประธานของบริษัทการทหารเอกชน นามว่า ‘ฮอฟฟ์แมนน์ มิลิทารี่ คอนแทร็คเตอร์’ หรือ ‘เฮชเอ็มซี (HMC)’ ผู้ทรงอิทธิพลเป็นอันดับต้น ๆ ในด้านการให้ความสำคัญกับเหล่าทหารผ่านศึกผู้ที่เผชิญปัญหาในเรื่องทางการเงิน การเป็นคนไร้บ้าน หรือแม้แต่ต้องการมองหาโอกาสในการมีอาชีพการงานที่ดีและมั่นคง โดยแลกมาพร้อมกับความเสี่ยงอันตรายที่อาจถึงขั้นเสียชีวิตได้ในทุกเมื่อในสงคราม
เฮชเอ็มซี มีบทบาทอย่างมากทั้งในและนอกตัวประเทศ พวกเขาเปรียบเสมือนเป็น ‘ตัวตายตัวแทน’ ที่ทางผู้นำประเทศให้ความสนใจมากในช่วงเวลานับตั้งแต่หลังสงครามเย็นได้จบลง มันถูกก่อตั้งมาในช่วงเวลาที่เหตุการณ์ ‘การรวมประเทศเยอรมนี’ ถือกำเนิดขึ้นมา โดยมันเป็นความตั้งใจของผู้เป็นพ่อของเฮเลน่า ที่มีชื่อเรียกว่า โธมัส ฮอฟฟ์แมนน์ ซึ่ง ณ เวลาต่อมาทุกคนในบริษัทจะเรียกแทนว่า ผู้อาวุโสโธมัส เนื่องจากเขามอบหมายตำแหน่งของตัวเองให้กับผู้เป็นลูกสาวเพียงคนเดียวอย่าง เฮเลน่า ทำหน้าที่แทน
สาเหตุนั้นไม่ได้มีการกล่าวถึงมากนักว่าเพราะเหตุอันใด ทว่าสิ่งหนึ่งที่ดูเหมือนมันจะถูกจับตามองมากที่สุด คงเป็นการที่ผู้หญิงเข้ามามีบทบาทในทางการทหารที่มันดูค่อนข้างเป็น ‘เรื่องใหม่’ ในสายตาของผู้บัญชาการกองทัพเยอรมัน และในสายตาของชนชาติอเมริกาที่พวกเขาให้ความสนใจถึงแนวทางต่อไปในอนาคตของบริษัทแห่งนี้
แน่นอนว่าการแบกชื่อเสียงของบริษัทยักษ์ใหญ่ระดับประเทศ มันล้วนสร้างความกดดันให้แก่ตัวของเฮเลน่าเสมอ นับแต่การที่เธอสลัดคราบความเป็นหญิงสาวผู้แสวงหาความสะดวกสบายและความหรูหราอู้ฟู่ สู่เส้นทางของการเป็นหญิงแกร่งผู้ที่ถูกขึ้นมามีความสำคัญต่อตัวประเทศชาติ แน่นอนว่านี่มันดูไม่ต่างอะไรไปจากเรื่องเพ้อฝันสักเท่าไหร่นัก
อย่างไรเองก็ตาม เธอก็ไม่ได้สนใจในคำวิจารณ์หรือสายตาที่มองมาแต่อย่างใด กลับกันคือเธอยังแสดงมาดความเป็นผู้นำที่แข็งกร้าว เด็ดขาด และที่สำคัญก็เป็นที่พึ่งพาได้กับคนหลายคน
หากแต่ในอีกด้านหนึ่งเอง ความแข็งกร้าวพวกนั้นมันก็ค่อนข้างจะโหดร้ายทารุณพอเอาเรื่อง
เฮเลน่า ถอยออกมาจากตัวของกระสอบทรายตรงหน้า หลังจากที่เธอเหงื่อชุ่มไปทั้งตัวจากการใช้พละกำลังทั้งหมด รวมไปถึงสิ่งที่เธอเรียกมันว่า ‘พรวิเศษ’ ตามแบบที่เธอเองเข้าใจ ทรวดทรงที่สวยงาม มีกล้ามเนื้อพอประมาณ และรวมไปถึงท่อนแขนทั้งสองข้างที่ดูผิวเผินไม่ต่างอะไรจากคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำอย่างต่อเนื่องและมีสีผิวคล้ำน้ำตาลนิด ๆ แน่นอนว่ารูปลักษณ์ของเธออาจไม่ได้เป็นที่หมายปองสำหรับผู้ชายในประเทศสักเท่าไหร่ หากแต่เมื่อยามที่เธอออกไปนอกประเทศ เธอกลับเป็น ‘สเปคในฝัน’ ของผู้ชายที่ต้องการอยากขอเธอเป็นแฟนด้วย ซึ่งส่วนมากมักจบลงด้วยการถูกปฏิเสธหรือไม่ก็ถูกเธออัดน่วมจนต้องหลีกหนีออกไปให้ไกลมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
เฮเลน่า ไม่ใช่ผู้หญิงที่อันตรายหรือไม่เป็นมิตร เธอเป็นพวกที่ใช้อารมณ์รุนแรง ก้าวร้าว เก่งเรื่องการใช้กำลัง และแน่นอนว่าเอาแต่ใจค่อนข้างมาก ซึ่งมันเป็นหนึ่งในปัญหาที่แม้แต่ผู้เลี้ยงดูของเธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้ จนท้ายสุดจำต้องยอมปล่อยวาง และควบคุมไม่ให้เธอเผลอไปยุ่งเกี่ยวกับทรัพย์สินของทางวงศ์ตระกูล ฮอฟฟ์แมนน์ เพราะอาจนำพาความล่มจมมาได้ทุกเมื่อ
“แม่งเอ้ย!!” เธอสบถคำหยาบคายออกมา
“ใจร่ม ๆ ไว้หน่อยเถอะครับ คุณเฮเลน่า เรื่องแบบนี้มันพลาดกันได้ อย่างน้อย ๆ เราก็รักษาชีวิตคนของเราไว้ได้ บางทีพ่อของคุณเขาอาจแค่ขาดการมองภาพรวมในความเป็นจริงก็ได้ เหตุการณ์มันถึงได้กลับตาลปัตรไปแบบนี้”
เธอรับฟังคำกล่าวจากใครคนหนึ่งผู้ทำหน้าที่เป็นทหารรับจ้างภายในบริษัท และสนิทสนมกับเธอในฐานะที่เขาเป็นคนจำพวกแรก ๆ ที่สมัครเข้ามาและผ่านสมรภูมิมาอย่างโชกโชน คอยช่วยเหลือและสนับสนุนการกระทำของประธานบริษัทอย่างโธมัส ตราบไปจนถึงตัวของเฮเลน่า ผู้ที่เขาแทบจะไม่เคยถูกก่นด่าใด ๆ เลยจากหญิงสาวสักครั้ง
“จริงของแก…” เฮเลน่า เงียบกริบไปสักพัก
“บางทีฉันอาจต้องบอกพวกเขาไปตรง ๆ เกี่ยวกับเรื่องงานที่ฉันพึ่งรับมา”
‘งาน’ ที่ว่านั้นคืออะไรไม่มีใครรู้ นอกจากเป็นตัวของหญิงสาวที่เธอมีส่วนน้อมรับความรับผิดชอบและจัดการกับมัน หากแต่ก่อนหน้านั้น เธออาจจำเป็นต้องติดต่อหาใครบางคนเพื่อรายงานถึงสถานะที่เกิดขึ้นพร้อมทั้งหาเหตุผลนับร้อยแปดอย่างเพื่อไม่ทำให้ ‘เบื้องบน’ เกิดแสดงอาการความผิดหวัง ซึ่งนั่นอาจส่งผลทำให้จำนวนเม็ดเงินที่เข้าในบริษัทลดน้อยลง ภายหลังจากที่ผ่านมามันมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นในทุกปี
รวมไปถึงงานว่าจ้างนอกกฎหมาย อันเป็นแหล่งทำเงินที่เชื่อมต่อโดยตรงกับบัญชีธนาคารที่หญิงสาวเป็นเจ้าของ
“แยกย้ายออกไปซะ ส่วนเจ้าหมอนี่พาตัวไปรักษาแผล รอให้อาการพักฟื้นกลับมาดีขึ้น หลังจากนั้นฉันจะอนุมัติคำร้องขอลาพักร้อนเป็นเวลาสองสัปดาห์”
“สองสัปดาห์? นั่นมันไม่เร็วไปหน่อยเหรอครับ?”
“ไม่ล่ะ ใจจริงฉันอยากให้เดือนนึงด้วยซ้ำ แต่ว่าก็ว่าเถอะ ช่วงนี้พ่อของฉันเขาค่อนข้างจริงจังกับงาน เพราะงั้นแค่สองสัปดาห์มันก็เหลือ ๆ แล้วที่พวกแกจะได้เก็บซ่อนตัวจากกลุ่มรัฐบาลใหม่”
เธอไม่ได้กล่าวทิ้งท้ายหรืออำลา นอกเหนือจากที่แค่นำเสื้อนอกสีดำตัวโปรดของตัวเองขึ้นพาดบ่า แล้วตัดสินใจเดินออกไปจากโกดังขนาดใหญ่ที่มันเป็นจุดที่เธอใช้สำหรับฝึกวิชาหมัดมวยและศิลปะต่อสู้ของตัวเอง และก็เป็นจุดรวมพลสำหรับผู้ที่สมัครใจเข้ารับภารกิจตามที่เธอได้มอบหมายไว้
อย่างที่เธอรู้มาตลอดว่าการที่บริษัทเติบโตขึ้นมาไม่ได้เพียงเพราะแค่ฝีมือของผู้เป็นบิดาเพียงอย่างเดียว ทว่ากลับเป็นเครือข่ายลับใต้ดินที่พวกเขาเสนอตัวเข้ามาสนับสนุนและมีส่วนร่วมในกิจการที่ล้วนแล้วมีผลประโยชน์แอบแฝงบางอย่างด้วยกันทั้งนั้น โดยหนึ่งในนั้นที่ขาดไม่ได้คือเหล่าตัวแทนผู้มาจาก ‘เครือข่ายอาชญากรรม’ ที่จะมีการติดต่อเข้ามาในทุกเดือนเพื่อมอบหมายงานชิ้นใหม่ ภารกิจใหม่ รายงานถึงผลประกอบการที่ได้รับและส่งผลตอบแทนเข้าสู่ในบัญชีของตัวเธอเอง ไปจนถึงขั้นส่งคำเชิญให้เธอเข้าร่วมองค์การประชุมกับตัวพวกเขาเอง
[ สวัสดี เฮเลน่า ]
ระหว่างใช้เวลาอยู่ภายในห้องอาบน้ำ สัญญาณการติดต่อที่ผ่านเข้ามายังตัวของระบบปัญญาประดิษฐ์ภายในห้องพักของเธอก็ดังขึ้น โดยมีสัญลักษณ์รูปของตราจักรวรรดิรัสเซียปรากฎมาอยู่ตรงกระจกกั้นที่เธอกำลังแช่น้ำฝักบัวอยู่
“มาได้จังหวะกำลังดีนี่ โชคดีที่หัวฉันยังเย็น ๆ อยู่ ไม่อย่างงั้นคงได้ปรี๊ดแตกแหง”
[ อารมณ์และความรู้สึกของคุณเป็นสิ่งที่ต้องจัดการด้วยตัวเอง ]
[ เราต้องการทราบถึงสถานะของงานที่เราได้ให้ไปว่ามัน สำเร็จ หรือ ล้มเหลว ? ]
เธอเงียบกริบไปสักพัก ยื่นมือไปปิดฝักบัว ก่อนจะเอามือไปคว้าสบู่มาถูไถตามลำตัวและเรือนกายอันเปลือยเปล่าของตัวเอง พร้อมกันนั้นนึกย้อนไปถึงงานที่ได้รับมอบหมายมาตามที่ปลายสายติดต่อเข้ามา
งานที่ว่านั่นมันเกี่ยวกับการลำเลียงของ ๆ ชิ้นหนึ่ง โดยเธอมีหน้าที่จำเป็นต้องส่งให้กับผู้มีอิทธิพลคนหนึ่งในประเทศลิเบีย ซึ่งรายละเอียดไม่ได้มีการระบุไว้ว่าของชิ้นนั้นมันคืออะไร ทว่าจากที่เธอคาดเดา มีโอกาสที่มันอาจเป็นแร่ไซทรอเนียมที่ถูกขโมยมาจากเหมืองแร่ที่หน่วยงานเอ็กซิมิวส์เป็นเจ้าของ ซึ่งมีเป็นจำนวนมาก และแน่นอนว่ามูลค่าของมันสูงเกือบเฉียดพันล้านปอนด์
“อยากฟังคำตอบแบบไหนล่ะ? ฉันไม่ได้เป็นพวกรักษาน้ำใจคนหรอกนะ”
[ เฮเลน่า คุณมีตัวเลือกแค่สองคำตอบ สำเร็จ หรือ ล้มเหลว ]
[ เราไม่ได้ติดต่อมาเพื่อเสียเวลาฟังคำข้ออ้างใด ๆ หากแต่เพียงต้องการทราบถึงสถานะของมัน ]
“ก็ได้ ๆ ถ้างั้นจะตอบให้ชื่นใจไปเลยแล้วกัน”
คำตอบจากปากของเธอทำเอาฝั่งปลายสายเงียบกริบไปนานพอสมควร ระหว่างที่เธอยังคงทำความสะอาดร่างกายหลังฟอกสบู่ไปทั้งตัว ตามมาด้วยการตรวจร่างกายของตัวเอง ก่อนจะมาบรรจบตรงที่ใช้ไดร์เป่าผมสลวยสีขาวซีดของตัวเอง ซึ่งแน่นอนว่าสีผมนั้นไม่ได้มาจากการย้อมหรือแต่งขึ้น แต่มันมาจากยีนส์พันธุกรรมในครอบครัวที่เกิดความผิดปกติบางอย่างโดยหาสาเหตุไม่ได้
อาจเป็นไปได้ว่ามันคือ ‘คำสาป’ ของวงศ์ตระกูล หรือไม่ก็เกิดขึ้นโดยที่มีการสืบทอดพลังเหนือธรรมชาติจนทำให้เกิดปรากฎการณ์นี้มาแบบดื้อ ๆ
แต่ไม่ว่าจะด้วยเพราะเหตุผลอะไร มันไม่ได้ส่งผลต่อวิถีชีวิตของเธอมากนัก เว้นเสียแต่อาจจะถูกมองด้วยสายตาแปลกประหลาด แต่ในท้ายที่สุดมันกลับแปรเปลี่ยนกลายเป็นลักษณะเด่นที่ทำให้ผู้คนต่างรู้จักเธอ
“ผิดหวังหรือเปล่าที่ได้รู้น่ะ? อยากจะตัดเงินเดือนหรืออะไรก็ช่าง แต่ว่ามันคงไม่สำคัญแล้วสำหรับฉัน”
[ ของยังอยู่ดีหรือเปล่า? ]
“ถูกริบคืนไปแล้ว”
[ เช่นนั้นก็เป็นไปอย่างที่เราคาดเดา พวกเขาไม่ปล่อยเอาไว้ไปจริง ๆ ]
ฟังมาถึงตรงนี้ เฮเลน่าเกิดความสงสัยขึ้นมา น้ำเสียงของปลายสายนั้นดูเหมือนไม่ได้ตกใจ ผิดหวัง หรือแม้แต่โกรธเคืองกับผลลัพท์ที่ล้มเหลวนั้น แต่กลับเหมือนตระหนักรู้ถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา
บางอย่างที่อาจหมายความว่าทั้งหมดนั้นเป็น ‘ภารกิจลวง’ ที่พวกเขาตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก
[ คุณยังคงได้รับเงินเช่นเดิม เฮเลน่า เราขอบคุณมากสำหรับคำตอบที่ได้รับ ]
[ หน้าที่ของคุณต่อไปหลังจากนี้ เราจะส่งรายละเอียดและสิ่งที่ต้องทำให้กับคุณโดยตรง ]
[ ข้อสำคัญ : งานนี้คุณต้องทำคนเดียว และไม่มีใครอื่นมาทำหน้าที่นี้แทนได้ ]
“เฮ้ ๆ เดี๋ยว ๆ ฉันยังไม่–”
[ เราจับตามองดูคุณเสมอ ]
สายการติดต่อถูกตัดไปโดยทันที เหลือไว้เพียงแต่ความสงสัยที่วนเวียนอยู่ในหัวของหญิงสาวไปในแบบที่ตัวเองกำลังรู้สึกเคว้งคว้างและงุนงงอยู่แบบนั้น
เฮเลน่า ใช้เวลาสำหรับการจัดการตัวเองอยู่ลำพัง ขณะที่เธอเองมีคำถามมากมายที่อยากจะติดต่อกลับไปหาตัวแทนของเครือข่ายอาชญากรรม ทว่าสิ่งที่เธอได้กลับพบเพียงแต่ความเงียบสงัด ไม่มีใครหรืออะไรส่งข้อความตอบกลับเธอมา ทุกอย่างดูเหมือนว่าเธอและบริษัทถูกตัดหางปล่อยวัดไปดื้อ ๆ ตลอดระยะเวลาที่เธอได้ใช้เวลาบริหารกิจการอยู่แบบนั้น
มันรบกวนความคิดและความรู้สึกของเธอ ไม่ว่าจะทั้งในยามหลับ ยามตื่น ยามทำงาน ยามพักผ่อน หรือแม้แต่หมายรวมไปจนถึงยามที่เธอสนุกไปกับงานอดิเรกและสิ่งที่เธอชอบของตัวเอง นั่นคือการเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศลำพัง พร้อมกับนักบินส่วนตัวผู้ที่เธอได้ว่าจ้างให้เขามาเป็นบอดี้การ์ดและผู้ติดตาม
“คุณทำหน้าเหมือนมีอะไรว้าวุ่นในใจเลยนะครับ คุณหนู”
เธอไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดนั้นของเขา นอกเหนือจากมองเป็นแค่ ‘เพื่อนร่วมเดินทาง’ ที่มีหน้าที่รับใช้เธอเพียงอย่างเดียว แน่นอนว่าเธออาจไม่ใช่พวกบ้าอำนาจถึงขนาดที่กดขี่หรือใช้เขาเป็นเหมือน ‘ทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์’ แต่กลับเป็นในสถานะของผู้คอยใกล้ชิดและควบคุมไม่ให้เธอออกนอกลู่นอกทาง
“ฉันควรตัดเงินเดือนแกหรือเปล่าที่จู่ ๆ ก็เรียกแบบนั้น”
“โอ๋ ๆ อย่าเลย ผมขอโทษครับ แต่คุณเลือกผมมาเองนะ แถมสัญญาที่เขียนไว้นั้นก็เป็นสัญญาที่คุณเขียนไว้แล้วนี่~”
“ชิ! น่ารำคาญเป็นบ้า”
เท่าที่เฮเลน่าพอรู้จักกับอีกฝ่ายมา เขามีชื่อว่า ‘ทัตสึโมโตะ เคียวยะ’ และแน่นอนว่าเป็นชาวญี่ปุ่น พื้นเพของเขาเกิดขึ้นในครอบครัวฐานะปานกลางอันพอมีจะกิน ซึ่งเขาทำงานและเรียนจบจากมหาวิทยาลัยชั้นนำภายในประเทศ ก่อนจะมาทำงานเป็นนักบินส่วนตัวให้กับบริษัทฮอฟฟ์แมนน์ในภายหลัง
โดยมากแล้วเขาไม่ได้รู้จักกับบริษัทที่เธอทำงานอยู่ หากแต่เป็นเพียง ‘คนภายนอก’ ที่ได้เรียนรู้และเข้าใจว่าเธอมีหน้าที่รับผิดชอบเกี่ยวกับองค์การกึ่งกองทัพทหาร ซึ่งมันค่อนข้างที่จะมีระบบระเบียบอยู่มากกว่าตัวกองกำลังปกป้องดินแดนในประเทศของเขามากโข หากแต่ว่ากลับให้ความรู้สึกไม่ต่างอะไรจาก ‘พนักงานกินเงินเดือน’ ที่ทำงานอยู่ภายใต้สมรภูมิรบไปซะมากกว่า
“แล้วครั้งนี้อยากไปทำอะไรเหรอครับ?” ทัตสึโมโตะ เอ่ยถาม
“ฉันทำหลายอย่างมาเยอะแล้ว อย่างเดียวที่ไม่เคยคงเป็นซื้อบริการนั่นแหละนะ”
นักบินหนุ่มผงะไปครู่หนึ่ง พร้อมกับแปลกใจที่เขาไม่เคยได้ยินว่าหญิงสาวที่เขาทำงานให้จะไม่เคยทำอะไรแบบนั้น
“ฉันเคยฝอยให้นายฟังแล้วนี่ว่าตลอดระยะเวลาตั้งแต่ที่ฉันจวบจนอายุขึ้นเลขหลักสาม ฉันไม่เคยเสียความบริสุทธิ์ให้กับใคร นอกจากนิ้วมือและเซ็กส์ทอย แต่ก็ว่างั้นไปเถอะ ทั้งหมดนี่มันคงมาจากเพราะคุ้นชินแล้วกับการอยู่ในหมู่กลุ่มผู้ชายด้วยกัน เรื่องเพศเลยไม่ใช่ประเด็นหลักที่ฉันให้ความสนใจ”
“ฮ่ะ ๆ แบบนั้นแสดงว่ารสนิยมของคุณเองก็–”
“ฉันไม่ได้ขัดอะไรกับเรื่องพรรค์นั้น ไม่ได้เขินอาย แล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องบัดสีบัดเถลิงด้วย”
สำหรับเขาหาได้ยากที่จะมีคนประเภทนี้ เท่าที่เขาเคยอาศัยอยู่มาทั้งในและนอกประเทศ หรือว่าตลอดการได้เดินทางเพื่อซึมซับภาษาและวัฒนธรรม นักบินหนุ่มได้มองเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ มากมาย และหนึ่งในนั้นคือเรื่องของการมีเพศสัมพันธ์และรสนิยมทางเพศ ที่นอกจากมันมีความหลากหลายมากขึ้นแล้ว ดูเหมือนว่ามันยังมีคนกลุ่มหนึ่งที่พวกเขาไม่ได้สนใจในเรื่องเหล่านี้อีกด้วย
ยิ่งสำหรับในประเทศบ้านเกิดของเขา โอกาสน้อยมากที่คนจะคิดถึงเรื่องการมีลูกหรือการมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ซึ่งเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น
“ปล่อยเรื่องนั้นไปก่อนเถอะ ตอนนี้ขอให้ฉันได้เช็คอีเมลสักหน่อย คงไม่ว่ากันถ้าหากว่านายจะไม่มีเพื่อนคุยระหว่างทางนะ”
“ได้เลยครับ ตามสบาย คุณเฮเลน่า”
เธอใช้เวลาส่วนตัวไปกับการหยิบแท็ปเล็ตยี่ห้อชื่อดังขึ้นมา พร้อมกับใช้นิ้วปัดเลื่อนกดเข้าไปตรงแอพลิเคชั่นตัวหนึ่งที่มีรูป ‘กล่องจดหมาย’ และ ‘เปลวเพลิง’ เป็นพื้นหลัง ซึ่งมันถูกระบุเอาไว้ด้วยนามของ ฮอฟฟ์แมนน์ และมันก็เป็นหนึ่งในช่องทางเฉพาะที่เธอใช้ติดต่อและส่งข้อความออกไปคุยกับเหล่าผู้ว่าจ้างของตัวเธอเอง หรือว่าง่าย ๆ มันคือเครื่องมือที่เอาไว้ใช้ในการทำงานในเครือบริษัทของเธอ
การเปิดอ่านข้อความที่ส่งเข้ามาในทุกครั้งจะผ่านการตรวจสอบอยู่เสมอ และมันค่อนข้างรัดกุมพอตัว เนื่องจากมันเป็นช่องทางการสื่อสารในรูปแบบที่ไม่ได้เปิดไว้ให้คนทั่วไปเข้าถึง อย่างไรก็ดี เฮเลน่ามักจะเปิดขึ้นมาอ่านอยู่เสมอ ณ ช่วงเวลาที่เธอว่างเว้นจากหน้าที่การบริหารหรือระหว่างการเดินทาง ซึ่งมันคือกิจกรรมที่ช่วยแก้เบื่อให้กับเธอได้เป็นอย่างดี รองลงมาจากการเปลี่ยนไปเปิดแอพลิเคชั่นที่เอาไว้ใช้สำหรับความบันเทิงส่วนบุคคลของเธอเอง
เธอใช้เวลาอยู่สักพักหนึ่งสำหรับการอ่านข้อความที่ส่งมา ประกอบกับการละสายตาออกไปมองนอกตัวเครื่องบินที่ไร้ซึ่งหมู่เมฆบดบัง มีเพียงแต่ความมืดครึ้มที่มันบ่งบอกได้ว่าตอนนี้เป็นเวลาใกล้พลบค่ำแล้วที่ตัวเองกำลังมุ่งหน้าไปยังประเทศที่เธอมักจะแวะเวียนไปอยู่อย่างเสมอ ๆ
คุณได้รับข้อความใหม่จากผู้ไม่ระบุตัวตน 1 ข้อความ
เธอสับเปลี่ยนหน้าจอจากที่กำลังเล่นคลิปวิดีโอไลฟ์สดนั้น เปลี่ยนมาเป็นการอ่านข้อความที่ถูกส่งมาในทันที
“มาสักทีนะ”
ฝั่งของนักบินหนุ่มไม่ได้กล่าวอะไร หากเพียงแต่เขาได้ยินคำพึมพำจากตัวของหญิงสาว ทว่าไม่ได้ให้ความสนใจนอกจากกำลังพาเครื่องค่อย ๆ ร่อนลงสู่พื้นเวหา อันบ่งบอกได้แล้วว่าใกล้จะถึงที่หมายตามที่นัดเอาไว้
เฮเลน่า อ่านข้อความที่ส่งมาอย่างปริศนานั้น แน่นอนว่ามันไม่ระบุชื่อผู้ส่ง หากแต่มีเพียงแค่ตราสัญลักษณ์ที่เธอคุ้นเคยดี พร้อมกับเขียนอธิบายรายละเอียดต่าง ๆ พร้อมแนบไฟล์สำคัญที่เธออาจต้องใช้ระยะเวลาในการทำความเข้าใจเกี่ยวกับแผนการและสิ่งที่ตัวเองต้องทำ ซึ่งเมื่อจับประเด็นหลักแบบคร่าว ๆ ได้ มันเกี่ยวกับการที่เธอต้องไปเข้าร่วมวงสนทนากับกลุ่มเจ้าหน้าที่ระดับสูงของหน่วยงานเอ็กซิมิวส์
“ใกล้ถึงที่หมายแล้วล่ะครับ คุณเฮเลน่า”
นักบินหนุ่ม เอ่ยกล่าวออกไป หากแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับเข้ามาจากเธอ
“คุณหนู?”
“อ่ะ! ถึงแล้วเหรอ? เร็วกว่าที่คิดไว้นี่ ทัตสึโมโตะ”
สัญญาณผิดแปลกที่ดูเหมือนทำให้ฝั่งนักบินหนุ่มเกิดความสงสัย และในท้ายที่สุดก็อดใจไม่ได้ที่จะยิงคำถามออกไปทันทีว่า
“มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณหรือเปล่า? ผมเห็นคุณดูเหม่อไปสักพักใหญ่แล้วนะ แถมมีอาการหน้าซีดอีกต่างหาก”
มันดูผิดวิสัยจากสิ่งที่เขาเห็น เฮเลน่าไม่เคยแสดงอาการแบบที่ว่านี้ออกมาไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหน ๆ อย่างไรก็ดี ดูเหมือนว่าเธอกลับทำทีบ่ายเบี่ยงไม่สนใจกับอาการของตัวเอง นอกจากปิดแอพลิเคชั่นลง แล้วหันไปสนใจกับการเตรียมตัวลงจากเครื่องบินในทันที
“ฉันอาจจำเป็นต้องไปที่ ๆ หนึ่ง ครั้งนี้อาจจะอยู่ที่นี่นานกว่าเดิมเล็กน้อย”
เธอกล่าวกับตัวของทัตสึโมโตะ ขณะรอให้ประตูเครื่องบินเปิดออกมาเพื่อเตรียมตัวสำหรับการเดินทางเข้าในเมือง
“หมายถึงเอ่อ…กิจกรรมที่คุณอยากทำเหรอครับ?”
“เปล่า ไม่ใช่ ธุระสำคัญน่ะ รับปากฉันอย่างหนึ่งได้หรือเปล่าว่าจะไม่ปากโป้งไปบอกใครเข้า?”
นักบินหนุ่มถึงกับออกสีหน้าแปลกประหลาดใจ อย่างไรเอง เขาก็ไม่ได้มีปัญหาถ้าหากต้องรับหน้าที่ในการเป็นผู้ติดสอยห้อยตามเธอ
“ได้เสมอครับ คุณเฮเลน่า”
“เรียกฉันแค่ ‘คุณหนู’ ก็พอ”
ความสงสัยมักมาพร้อมกับความอยากรู้อยากเห็น และมันก็ตามมาด้วยการตั้งคำถามที่ไม่อาจคาดเดาได้ว่าสิ่งที่หญิงสาวเจอหรือทำนั้นคืออะไร
อย่างไรก็ดี นักบินหนุ่มกลับเลือกจะปล่อยผ่านและทำหน้าที่ตามที่เขาต้องทำอย่างเป็นประจำ โดยไม่ลืมว่าตัวเองเป็นเพียงคนภายนอกที่ไม่ได้รับรู้อะไรด้วยกับสิ่งที่หญิงสาวเจอ
แม้แต่กับงานที่เธอถูกมัดมือชกให้ทำอยู่เองก็ตาม…
- 2 -
หลังจากผ่านพ้นช่วงเวลาของการทำงานนอกสถานที่ ก็เป็นช่วงเวลาสำหรับการพักผ่อนอันยาวนานอย่างที่ชายหนุ่มได้คาดหวังเอาไว้
“เหนื่อยโคตรเลยแฮะ อลิส เปลี่ยนเป็นเปิดเพลงสบาย ๆ แล้วก็ช่วยฉันเก็บกวาดเครื่องมือให้ที”
รับทราบค่ะ
ผลตอบแทนจากงานภาคสนามที่ได้สำเร็จไปเมื่อสองสัปดาห์ก่อนหน้านี้ แม้มันจะไม่ได้เยอะตามความต้องการที่เขาคิดว่าตัวเองสมควรได้ อย่างไรแล้วเอง เขากลับมองว่าสิ่งที่ได้มาจากตัวงานนั้นมีมูลค่ามากกว่าจำนวนเงินที่โอนตรงเข้ามาในบัญชีของเขาเอง หรือแม้แต่นามบัตรจากผู้ว่าจ้างที่แนบที่อยู่และช่องทางการติดต่อเพื่อเป็นการแสดงความยินดีและให้การช่วยเหลือ
อย่างที่เขาทราบดีว่าประวัติของผู้ว่าจ้างงานภาคสนามส่วนใหญ่ หากมาจากในตัวของเครือข่ายอาชญากรรม โดยมากมันจะถูกปกปิดเพื่อความเป็นส่วนตัวของผู้ว่าจ้างเอง เฉกเช่นเดียวกับชื่อของเขา
ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริง มีเพียงแต่นามแฝงและความเชื่อใจที่แสดงออกมาผ่านคำพูดหรือการกระทำ
เพลงบรรเลงด้วยกีต้าร์โปร่งและเปียโน พร้อมกับเสียงของแขนกลที่มาจากตัวของระบบปัญญาประดิษฐ์ที่กำลังจัดเก็บเครื่องมือในบริเวณพื้นที่ ๆ เขาเรียกมันว่า ‘เวิร์คช็อป (Workshop)’ หรือก็คือเป็นพื้นที่งานประดิษฐ์ของเคออสเอง
แน่นอนว่ามันไม่ได้มีเพียงแค่ที่เดียว หากแต่มีอยู่ทั้งหมดสามที่ แต่ละที่จะแยกออกไปตามลักษณะงานที่เขาทำ โดยในกรณีนี้มันเป็นงานขนาดเล็กที่ใช้พื้นที่ไม่มากนัก ทำให้การทำความสะอาดและเวลาจัดเก็บมันไม่ได้ใช้เวลานานมากนัก ต่างกันจากตัวขนาดกลางและขนาดใหญ่ ที่เขาจำเป็นต้องขยายพื้นที่ลึกลงไปยังชั้นใต้ดินของสถานที่ทำงานที่เขาอยู่ในปัจจุบัน
ซึ่งอาจกล่าวได้ว่าพื้นที่จริง ๆ ที่เขาอยู่ โดยมากมันแทบจะเป็นใต้ดินทั้งหมดก็ไม่ปาน
เคออส ปกปิดความลับอะไรหลายอย่างมากมายเกี่ยวกับพื้นที่ของเขา ความกว้างและความลับอะไรต่าง ๆ ที่เขารู้หรือว่ากำลังทำอยู่ในปัจจุบัน อุดมการณ์ โครงการวิทยาศาสตร์และวิศวกรรม เทคโนโลยีล้ำสมัยที่ไม่เคยถูกนำไปใช้ ไหนจะเรื่องของอิทธิพลทางด้านต่าง ๆ ที่มันมีคนอยู่เบื้องหลังตัวของเขาด้วยเช่นกัน
เคออส ใช้เวลาของเขาสำหรับการทำหน้าที่รับผิดชอบในส่วนต่าง ๆ ที่เขาได้เป็นคนสร้างขึ้นมาจากน้ำมือตัวเองและบรรดาสิ่งประดิษฐ์ทั้งหลายที่เขาเรียกมันว่า ‘เครื่องมือ’ แน่นอนว่ามันมีอยู่หลากหลายและเป็นจำนวนมากที่เขาทำขึ้นมาเพื่อจุดประสงค์ในการอำนวยความสะดวกในยามที่ตัวงานมีการขยับขยายใหญ่ขึ้นในระดับที่คน ๆ เดียวไม่สามารถรับผิดชอบได้ อย่างไรก็ดี การมาของปัญญาประดิษฐ์อันล้ำสมัย ผนวกรวมกับเทคโนโลยีจากยุคอนาคต นั่นเลยทำให้เขาไม่มีความจำเป็นจะต้องเจียดเวลาไปกับการอยู่กับมันตลอดเวลา
ที่นี่เป็นได้ทั้งบ้าน ฐานบัญชาการ แหล่งซ่องสุม พื้นที่เขตหวงห้าม หรือแม้แต่การเป็นเมือง ๆ หนึ่งที่มีผู้อยู่อาศัยเพียงแค่คนเดียวนั่นคือเขา
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เคออสรู้สึกว่าการอยู่ที่นี่มันทำให้เขารู้สึกสงบมากกว่าการออกไปสู่โลกภายนอก มันอาจไม่ถึงขั้นตัดขาดออกจากโลกปกติที่มนุษย์ทั่วไปอาศัยอยู่ แต่แน่นอนว่ามันก็เป็นพื้นที่ที่มีเหล่าสองซาราสัตว์และสิ่งมีชีวิตที่เกิดจากการกลายพันธุ์โดยสารกัมมันตรังสีตกค้าง
“คิดไม่ออกเลยว่าจะทำอะไรต่อไปดี”
จากคำแนะนำของฉัน คิดว่าคุณควรนอนพัก ทานอาหารให้พอเหมาะ หลับให้เพียงพอ แล้วก็รักษาสุขภาพร่างกายและจิตใจให้ดีค่ะ
“ขอบใจสำหรับคำแนะนำ อลิส พึ่งพาเธอได้จริง ๆ แบบนี้อาจคงต้องวางแผนพัฒนาระบบของเธอให้ดีและมากกว่านี้แล้ว~”
เสี้ยวหนึ่งจากเสียงสังเคราะห์ภายในบริเวณรับแขกที่มันจัดเอาไว้ทำกิจกรรมสันทนาการของเคออส เขาสังเกตเห็นเล็ก ๆ ได้ว่าระบบปัญญาประดิษฐ์ของเขามันมีการตอบสนองในรูปแบบที่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใย แน่นอนว่ามันผิดวิสัยไปจากที่เขาตั้งค่าเอาไว้เพียงเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม เขาทำทีไม่สนใจเนื่องหยุมหยิมเหล่านั้น นอกจากงีบหลับอยู่บนโซฟาด้วยท่าทีผ่อนคลายมากที่สุด
ความเหนื่อยล้าทางกายสำหรับเขาเป็นเรื่องรอง เมื่อเทียบกับทางใจที่มันต้องอาศัยการคิดและการตัดสินใจที่รวดเร็วพอ ๆ กับการพาตัวเองออกจากสถานการณ์ตรงหน้าได้มากที่สุด การพักผ่อน ถือเป็นหนึ่งในกิจกรรมไม่กี่อย่างที่เขาได้ทำให้กับตัวเอง มากกว่าที่จะออกตระเวนอยู่ในเขตเมืองร้างหรือตรวจสอบตำแหน่งกล้องวงจรปิดนับร้อยกว่าตัวที่เอาไว้สังเกตความเป็นไปในเขตที่มีระบบรักษาความปลอดภัยทำงานเอาไว้
มันเป็นช่วงเวลาที่ดีสำหรับการทิ้งความกังวลพวกนั้น แม้จะแค่ระยะเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่สำหรับคนที่ทำงานตลอดเวลาเช่นเขามันกลับเป็นสิ่งที่หาได้ยากยิ่งที่จะมีโอกาสนี้
ตราบจนกระทั่ง…
คำเตือน : มีผู้บุกรุก ขอย้ำอีกครั้ง มีผู้บุกรุก
เสียงแจ้งเตือนภายในห้องแล็บนั้นดังออกมาจากระบบปัญญาประดิษฐ์ อลิส แสดงสัญญาณภาพจากเรดาร์ให้เคออสเห็นถึงจุดสีแดงที่มีข้อความระบุว่า Unknown ซึ่งแปลว่า 'ไม่รู้จัก' โดยมันมีอยู่จำนวนเจ็ดตำแหน่งได้จากที่เขาเห็น
“ดูเหมือนมีแขกไม่ได้รับเชิญมาเยี่ยมตอนที่ฉันกำลังงีบพอดีสินะ”
น้ำเสียงของชายหนุ่มไม่ได้แตกตื่นกับสิ่งที่เห็น หากแต่เลือกที่จะลุกจากโซฟา แล้วยืนยืดเส้นยืดสาย ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวโปรดที่อยู่ใกล้ ๆ พร้อมกันนั้นได้เปิดคำสั่งให้ทำการเปิดแผงควบคุมรักษาความปลอดภัยขึ้นมาปรากฎตรงหน้าตัวเอง
“ขอฉันดูหน่อยแล้วกันว่าใครมา”
