รัก,ดราม่า,ตลก,ชาย-หญิง,เกาหลี,18+,ไอดอล,คลั่งรัก,เย็นชา,หึงโหด,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ติ่งหลงเมนมันก็ธรรมดาปะ
แต่เมนจะมาหลงติ่งไม่ได้ มันแหกกฏฟ้า!
ผู้แต่ง
Peach뽀이🍑
เรื่องย่อ
รักร้อนแรงที่เคยได้ดูแต่ในซีรีส์ 🔥
ใครจะไปคิดล่ะ...ว่าจะได้เจอกับตัวเอง!?
..........................................................................................
“ขอขยับตามใจเลยได้หรือเปล่า” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ดวงตาคมจับจ้องคนใต้ร่างด้วยแววตาวาววับ
“.....................”
หญิงสาวได้แต่เอามือปิดหน้าด้วยความเขินอาย
'เรื่องแบบนี้ใครเขาถามกันล่ะ อยากจะทำอะไรก็ทำไปสิ (>///<) '
พีชพึมพำในใจ แต่ทว่า เธอก็ทำได้แต่เพียงพยักหน้าหงึกหงักไปมาเท่านั้น
เอี๊ยด! ๆๆๆ
และเมื่อเห็นว่าเธออนุญาต
ชายหนุ่มเริ่มขยับร่างกายไปตามอารมณ์ทันที
ราวกับไม่สามารถสกัดกั้นอารมณ์ที่พยายามข่มเอาไว้ได้อีกต่อไป
เอี๊ยด ๆๆๆๆ ตึงๆๆๆ เอี๊ยด ๆๆๆๆๆๆ
เสียงเตียง
กับเสียงครางกระเส่า คละเคล้าเสียงหอบหายใจแรง ของทั้งสองคนดังก้องไปทั่วทั้งห้อง
..........................................................................................
พีช 🍑
หญิงสาวที่ไต่เต้าจากติ่งธรรมดา มาเป็นเมเนเจอร์
คิม จองฮัน 🦈
ไอดอลหนุ่มเกาหลี สมาชิกวง 3KING ผันตัวจากศิลปิน มาคลั่งรักเมเนเจอร์
เรื่องราวความรักของเขาทั้งสองจะเป็นอย่างไร ใครจะคลั่งรักมากกว่ากัน
ติดตามได้ใน
หวงรัก ยัยเมเนเจอร์
หวงรัก ยัยเมเนเจอร์
บทที่ 34
ความรู้สึกของคนเย็นชา
...............................
ความรัก เราไม่มีทางรู้ ว่าความรู้สึกแบบนั้นจะเกิดขึ้นกับเราเมื่อไหร่ ตอนไหน และที่ไหน อย่าถามหาเหตุผล เพราะคงไม่รู้ว่าจะหาคำตอบได้อย่างไร ทุกอย่าง มันมักจะเกิดขึ้นมาจากความรู้สึกเล็กๆ เสมอ กว่าจะรู้ตัว ว่าหัวใจ ทำหน้าที่สั่งการร่างกาย แทนที่จะเป็นสมอง ก็ตอนที่ร่างกายพุ่งออกไปก่อนข้างหน้า ก่อนที่สมองจะสั่งการ ตัวของผมก็ขยับไปเองโดยอัตโนมัติเสมอ ทุกอย่างเกิดขึ้นเอง กว่าที่จะทันได้รู้ตัว หัวใจก็ไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไป เพราะมีใครบางคน ที่มีอิทธิพลต่อมันยิ่งกว่า
ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆ
สองเท้าหนาก้าวไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว ก้อนเนื้อที่หน้าอกข้างซ้ายบีบรัดจนแน่นในอก ในหูมีแต่เสียงอื้ออึง ไม่รับรู้เสียงภายนอก
"...................."
ตุ้บๆๆๆๆๆ
ภาพตรงหน้าเล่นเอาหัวใจชาวาบ ภาพของหญิงสาวร่างเล็กที่มีอิทธิพลต่อหัวใจเขา ที่นอนอยู่ที่พื้นในตอนนี้ ใบหน้าใสที่มักจะมีรอยยิ้มให้อยู่เสมอ ตอนนี้ กลับมีของเหลวสีแดงไหลออกมา คนตัวเล็กนอนหายใจรวยริน ดวงตากลมโตสุกสว่างที่เคยใช้มองจ้องเขาตอนนี้กลับปิดสนิท
ผลัก!
ชายหนุ่มแหวกฝูงชนเข้ามาจนถึงตัวของหญิงสาว ดวงตาคมจ้องมองภาพตรงหน้าแล้วถึงกับเข่าอ่อนทรุดฮวบลงกับพื้น ก่อนจะค่อยๆ ขยับร่างกายเข้าไปใกล้ๆ ร่างเล็ก มือไม้ของเขาสั่นเทาราวกับไร้เรี่ยวแรง ก่อนจะค่อยๆ ยื่นมือหนาไปสัมผัสใบหน้า และเนื้อตัวหญิงสาวที่มีรอยฟกช้ำเต็มตัว อย่างคนที่ทำอะไรไม่ถูกด้วยความแผ่วเบา เพราะกลัวจะยิ่งสร้างความเจ็บปวดให้คนตรงหน้า
"หมอ"
"หมอ! ตามหมอรึยัง" ชายหนุ่มตะโกนถามราวกับคนเสียสติ ดวงตาคมยังคงจ้องมองแต่เพียงร่างเล็กตรงหน้า
"ทะ โทรตามรถพยาบาลแล้วค่ะ ตอนนี้รถพยาบาลกำลังรีบมา" หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ในมือยังกำโทรศัพท์ไว้แน่น ดวงตาแดงเล็กน้อย เพราะเป็นห่วงเพื่อนร่วมงานคนโปรดเช่นกัน
ชายหนุ่มได้ฟังดังนั้น ก็หันไปสนใจคนตัวเล็กต่อ มือหนาเอื้อมมือไปเช็ดของเหลวสีแดงที่ไหลมาเปื้อนใบหน้าใสเบาๆ ยังไม่กล้าขยับตัวของเธอ เพราะกลัวจะทำให้เกิดเรื่องแย่กว่าเดิมขึ้น
"พีช"
"ลืมตาเถอะนะ ได้โปรด"
"ตื่นขึ้นมาสิ อย่าพึ่งหลับนะ เดียวรถพยาบาลก็มาแล้ว" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ ใช้มือสั่นๆ เช็ดที่ใบหน้าของคนตัวเล็กไม่หยุด และเมื่อเห็นคนตัวเล็กเริ่มหายใจรวยริน นั่นก็ยิ่งทำให้ชายหนุ่มเกิดอาการลนลานจนแทบคลั่ง
"หมอมารึยัง ตามหมอมาเร็วๆ!" เขาแผดเสียงดัง ตัวของเขาในยามนี้มันสั่นไปหมด
ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ
เสียงจากรถพยาบาลดังเข้ามาใกล้ ด้วยความใจร้อนชายหนุ่มค่อยๆ ช้อนตัวคนตัวเล็กไว้ในอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา ก่อนจะก้าวเดินไปด้วยความรีบร้อน พลางเหลียวมองเสี้ยวใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดด้วยใจวูบโหวง ปวดหนึบในใจ ตาของเธอยังคงปิดสนิท
"พีช อย่าเป็นอะไรไปนะ อยู่กับฮันก่อน ฮันขอร้อง" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างเว้าวอน ถ้าแลกได้เขาอยากเป็นคนที่อยู่ตรงนี้แทนที่จะเป็นเธอ เเค่เห็นเธอต้องเจ็บ เขาก็แทบทนไม่ไหวแล้ว
ตึกๆๆๆๆ
หน่วยแพทย์รีบเข็นเตียงคนเจ็บเข้ามารับ ชายหนุ่มวางคนตัวเล็กลงบนเตียงด้วยความแผ่วเบา เนื้อตัวของเขาเปื้อนไปด้วยเลือดของคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงแล้ว ตอนนี้เธอถูกเข็นขึ้นไปบนรถฉุกเฉิน ชายหนุ่มรีบตามเข้าไปนั่งข้างๆ ก่อนจะกุมมือบางเอาไว้แนบแก้ม มือหนายังคงสั่นเนื่องจากความกลัว
กลัว เขากลัว กลัวว่าคนตัวเล็กจะทิ้งเขาไป
คิดแค่นั้นเขาก็แทบทนไม่ไหวแล้ว
บรื้นน
ชายหนุ่มสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในใจพลันคิดไปต่างๆ นานา เขาได้แต่ซบหน้าลงกับมือคนตัวเล็ก ภาวนาให้เธอปลอดภัย ผ่านไปครู่ใหญ่ รถก็ถูกจอดที่หน้าโรงพยาบาล หน่วยแพทย์รีบเข็นเตียงที่มีร่างคนตัวเล็กออกไป ชายหนุ่มรีบก้าวตามไปทันทันที เอื้อมมือไปจับมือบางเอาไว้ จู่ๆ คนตัวเล็กก็ปรือตาขึ้นมามอง ราวกับคนที่พยายามรวบรวมสติ ก่อนที่จะขยับปากด้วยเเรงที่มีอยู่น้อยนิด ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"พีชไม่เป็นไร อย่าร้องไห้..." คนตัวเล็กเอ่ยบอก ก่อนที่หน่วยแพทย์จะเข็นเตียงเข้าห้องฉุกเฉินไป มือบางที่ชายหนุ่มได้กุมเอาไว้หลุดจากกัน ก่อนที่คนตัวเล็กจะสลบไปอีกครั้ง
"พีช!" ไอดอลหนุ่มพยายามจะเข้าไปในห้องฉุกเฉินด้วย แต่ทว่าถูกห้ามเอาไว้
ฟุ่บ!
ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งพิงกำแพงในท่าชันเข่า ก้มมองเลือดของคนตัวเล็กบนเสื้อ ก่อนที่จะซบหน้าเข้ากับเข่าของตนเอง พลันหยดน้ำใสๆ ก็หยดลงกับพื้นของโรงพยาบาล แผ่นหลังแกร่งสั่นไหวเล็กน้อยตามแรงสะอื้น
“พีช ได้โปรดอย่าทิ้งฮันไป” ชายหนุ่มปล่อยให้หยดน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่นึกอาย