ความรักที่สวยงามที่สุด บางครั้งก็สั้นที่สุด และคนที่อยากเก็บไว้นานที่สุด…คือคนที่ธรรมชาติไม่ได้อนุญาตให้เราเก็บ
รัก,ดราม่า,ชาย-ชาย,ไทย,แฟนตาซี,แฟนตาซี,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชั่วคราวที่อยากให้ยาวนาน
ความรักที่สวยงามที่สุด บางครั้งก็สั้นที่สุด และคนที่อยากเก็บไว้นานที่สุด…คือคนที่ธรรมชาติไม่ได้อนุญาตให้เราเก็บ
เมื่อ ชัยยะ มักกะลีผลเพศชายผู้ถูกกดขี่ทุกวันในหุบเขาลับแล ตัดสินใจหนีออกจากชีวิตที่ถูกทารุณเพียงเพื่อสัมผัสอิสระที่ไม่เคยมี เขาถลำเข้าโลกมนุษย์อย่างเปราะบาง—พร้อมชะตาที่กำลังนับถอยหลังสู่ความตาย
แดดสายเริ่มลอดเข้ามาทางหน้าต่าง
ชลที่เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ค่อยๆลืมตาตื่น และพบว่าชัยยะกำลังนั่งบนขอบเตียง
เขามองแสงแดดที่ตกบนมือของตัวเองเหมือนกำลังสำรวจ “โลกมนุษย์” แบบจริงจัง
ดวงตาใสสะท้อนแสงจนเหมือนผลสุกในแสงแดด
ชลดึงเสื้อให้เข้าที่ และเดินเข้าไปใกล้
“ตื่นนานหรือยัง?”
ชัยยะหันมา
รอยยิ้มบาง ๆ ที่เกิดขึ้นเองทำเอาชลแทบลืมหายใจ
“ไม่นานครับ ผม…กำลังลองจับแสงดู”
เขาวางมือไว้กลางลำแสง
ผิวสวยเรืองขึ้นเหมือนมีประกายทองอยู่ข้างใน
ชลมองแล้วมือคัน อยากสัมผัสผิวที่กำลังส่องแสงนั้น
แต่พยายามห้ามตัวเอง
ชัยยะเอียงหน้าเล็กน้อย
สังเกตความลังเลของเขา
“ชล…”
เสียงของเขาเบาและอ่อนจนชลต้องเงียบฟัง
“ถ้าคุณ…อยากแตะผม ก็แตะได้นะ”
ชลชะงัก
เหมือนคำขอนี้เป็นสิ่งต้องห้ามที่เขาไม่กล้าแตะ
“แน่ใจนะ?”
เขาถามอย่างระวัง
ชัยยะค่อย ๆ ยื่นมือไปหา
และจับข้อมือของชลก่อน
สัมผัสนั้นเป็นฝ่ายเริ่ม
นุ่ม อุ่น และเต็มไปด้วยความไว้ใจ
“ครับ… ผมอยากให้คุณเป็นคนแตะผม”
⸻
สัมผัสที่ลึกกว่าคำพูด
ชลค่อย ๆ โน้มตัวลงถอดเสื้อผ้าของทั้งสองอย่างช้าๆ ใช้นิ้วโป้งไล้เบา ๆ บนแก้มของชัยยะ
ไถ่จากโหนกแก้มลงมาถึงคาง
ชัยยะหลับตาแน่น
ร่างกายเขาตอบสนองต่อความอ่อนโยนอย่างชัดเจน
เหมือนร่างกายที่ไม่เคยได้รับความรักมาก่อนเลยสักครั้ง
“อุ่นจัง…”
ชัยยะกระซิบ
เสียงต่ำจนแทบเป็นลมหายใจ
“คุณทำให้ผมรู้สึกเหมือนผมมีตัวตนจริง ๆ”
ชลใช้หลังมือไล้เส้นผมที่ตกลงบนหน้าผากของเขา
ขยับไล่ไปถึงใบหู
สัมผัสตรงนั้นทำให้ชัยยะสั่นเล็กน้อย
กลืนน้ำลายอย่างเห็นได้ชัด
ชลมองแล้วเกือบเสียการควบคุม
เขาถามเสียงต่ำ
“ตรงนี้…รู้สึกไหม?”
ชัยยะพยักหน้า
แก้มแดง
ริมฝีปากเม้มแน่น
ชลใช้ริมฝีปากบรรจงจูบชัยยะอย่างแผ่วเบา ลิ้นทั้งสองกอดรัดกันไปมาจนหายใจไม่ออก มือไล่ตามลำคอของชัยยะ ลูบไล้ทั่วร่าง
แต่บรรยากาศหนักแน่นเข้มข้นจนหัวใจทั้งคู่เต้นถี่
⸻
สัมผัสของจูบที่เลื่อนไหล…และเสียงหายใจที่ร้อนขึ้น
ชลวางมือบนต้นคอของชัยยะ
ปากไล่จูบตามรอยคอลงมาไหปลาร้า
มือสัมผัสจุดเสียวที่หน้าอกผ่านผ้าบาง ๆ ที่ปิดผิวไว้
แต่ร่างของชัยยะยังคงตอบสนองราวกับผิวเปลือย
ชัยยะหอบเล็กน้อย
ไม่ใช่เพราะกลัว
แต่เพราะ “ต้องการให้สัมผัสนั้นไม่หยุด”
มือของเขาเอื้อมไปจับลำก้อนเนื้อของชล
กำแน่น รูดนวดจนชูชัน ก้มตัวต่ำปากสัมผัสท่อนเนื้ออย่างชำนาญ จนน้ำใสปนขาวขุ่นไหลที่ปลายเนื้อพร้อมเสียงครางเบาๆของชล ชัยยะไม่ปล่อยให้น้ำนั้นล้นออกปากแม้แต่น้อย กลืนลงคอเหมือนจะตอบแทนความต้องการ เขาจับประครองแท่งเนื้อหนาแข็งก้อนนั้นใส่เข้าในจุดเร้นลับของตนเอง
“อ้า…ชล…”
เสียงครางสั่นจนแทบกลืนกินสติ
“อย่าหยุดนะครับ”
คำขอที่ใสซื่อและอ่อนโยน
กลับทำให้บรรยากาศร้อนขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
ชลขยับเข้าออกอย่างเร่งเร้า กระแทกกระทั้นจนชัยยะอั้นเสียงตัวเองไม่ไหว เสียงร้องแห่งความสุขของชายหนุ่มวัยกลัดมันดังก้องไม่กลัวใครจะได้ยิน จังหวะการขยับเข้าออกแต่ละครั้งทำให้ปลายจมูกเกือบแตะแก้มชัยยะ ปากของชลเลื่อนลงประกบหน้าอกอีกฝ่าย ลิ้นตวัดไปมาผ่านหัวนมจนร่างสั่นระริก
เสียงหายใจของทั้งคู่ผสมกันจนแยกไม่ออก
“อีกนิดนะ…ผมใกล้ละ”
ชัยยะลืมตาช้า ๆ
ดวงตาเยิ้มหวานเต็มไปด้วยความปรารถนาที่บริสุทธิ์
“อ๊า… ผมจะไม่ไหวแล้ว”
⸻
อ้อมแขนที่แน่นขึ้น…และอันตรายที่เริ่มใกล้
ชัยยะยื่นแขนออกมา
กอดเอวชลแบบเต็มสองแขน
หน้าแนบอก
ร่างเปลือยทั้งตัวแนบลงบนชลโดยไม่หลบ ไม่อาย ไม่กระดาก
ชลสั่นวาบไปทั้งตัว
กอดตอบทันที
มือเลื่อนลงไปไล้หลัง
ผ่านรอยแผล
ผ่านผิวล่างที่ยังอุ่นจากน้ำของเขา นิ้วสอดเข้าจุดร่วมรักสัมผัสลึกจนได้ยินเสียงลมหายใจชัยยะสะดุดเป็นช่วง ๆ
ร่างสองร่างเบียดกันมากกว่าเดิม
ใกล้เกินเพื่อน
ใกล้เกินแค่คนช่วยเหลือ
และใกล้เกินกว่าจะเป็นเพียงคนแปลกหน้า
แต่ท่ามกลางความอบอุ่นนั้น—
ลมเย็นแปลก ๆ พัดเข้ามาทางหน้าต่าง
เหมือนเสียงกระซิบจากหุบเขาลับแล
ชลขมวดคิ้ว
“ลมอะไรแปลกจัง”
ชัยยะเงยหน้า
สีหน้าเขาเปลี่ยนทันที
จากอุ่น…เป็นซีดขาว
“เขารู้แล้ว…”
เสียงสั่นด้วยความกลัว
“หุบเขารู้แล้วว่าผมหนีออกมา…”
ชลจับไหล่เขาไว้แน่น
“หมายความว่ายังไง ใครรู้?”
ชัยยะกอดตัวชลแน่นขึ้น
ร่างกายสั่นจนแทบยืนไม่ไหว
“ผู้คุม…กำลังมา”
เขากระซิบ
เสียงขาดช่วง
“ผม…อาจไม่ได้อยู่กับคุณนานอย่างที่คิด”
ชลกอดเขาแน่นกว่าเดิม
ไม่มีความอ่อนโยนอย่างที่ผ่านมา
แต่เป็นการกอดแบบปกป้อง
แบบเอาชีวิตเข้าแลก
“ไม่ว่าจะเป็นใคร—จะไม่มีใครพานายไปได้ง่าย ๆ แน่”
ชัยยะซุกหน้าลงกับอกชล
ในอ้อมแขนนั้น
ทั้งอุ่นที่สุดในชีวิต
และอันตรายที่สุดในเวลาเดียวกัน