ความรักที่สวยงามที่สุด บางครั้งก็สั้นที่สุด และคนที่อยากเก็บไว้นานที่สุด…คือคนที่ธรรมชาติไม่ได้อนุญาตให้เราเก็บ
รัก,ดราม่า,ชาย-ชาย,ไทย,แฟนตาซี,แฟนตาซี,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชั่วคราวที่อยากให้ยาวนาน
ความรักที่สวยงามที่สุด บางครั้งก็สั้นที่สุด และคนที่อยากเก็บไว้นานที่สุด…คือคนที่ธรรมชาติไม่ได้อนุญาตให้เราเก็บ
เมื่อ ชัยยะ มักกะลีผลเพศชายผู้ถูกกดขี่ทุกวันในหุบเขาลับแล ตัดสินใจหนีออกจากชีวิตที่ถูกทารุณเพียงเพื่อสัมผัสอิสระที่ไม่เคยมี เขาถลำเข้าโลกมนุษย์อย่างเปราะบาง—พร้อมชะตาที่กำลังนับถอยหลังสู่ความตาย
ลมกลางคืนเย็นเฉียบพัดผ่านผิวเปลือยของชัยยะจนขนลุกทั้งตัว แต่เขาไม่มีเวลาจะดึงผ้าบาง ๆ มาปิดบังเลยแม้แต่น้อย
เสียงฝีเท้าผู้คุมดังห่าง ๆ อยู่ด้านหลัง
การหนีครั้งนี้ ไม่ใช่แค่แอบเดินหนี แต่คือการถอนรากตัวเองออกจากสถานที่ที่กักขังเขาทั้งชีวิต
ชัยยะวิ่งเท้าเปล่าผ่านทางเดินแคบ ๆ ระหว่างต้นไม้สูง
หมอกสีขาวลอยต่ำราวกับจะกลืนเขาเข้าไปทั้งตัว
ผืนดินเย็นชื้นทำให้ร่างกายที่อ่อนแรงอยู่แล้วแทบล้มทุกก้าว
ผ้าคล้องไหล่หลุดลงเรื่อย ๆ
ยิ่งวิ่งยิ่งหลุดจนเขาต้องกอดตัวเองไว้เพียงเพื่อไม่ให้ล้ม
ท่าทางนั้นทำให้รูปร่างของเขายิ่งดูเปราะบาง เหมือนผลไม้สุกที่พร้อมจะแตกได้ทุกเมื่อ
เสียงผู้คุมตะโกนลั่นจากไกล
“จับมันมา! ผลไม้ต้องห้ามไม่มีสิทธิ์อยู่ข้างนอก!”
เสียงนั้นเหมือนตะปูทิ่มกลางอก
ชัยยะกลั้นน้ำตา วิ่งต่อกับลมหายใจสั้น ๆ
⸻
กิ่งไม้เกี่ยวแผ่นหลัง—ความเจ็บที่ปลุกสติและความกลัว
ระหว่างวิ่งผ่านพุ่มไม้ กิ่งไม้แข็งเกี่ยวแผ่นหลังของเขา
เสียงผ้าแหว่งดัง “ฉึ่ก”
ความแสบร้อนแล่นยาวไปตามแผ่นหลังจนเขากัดฟันร้อง
เลือดออกบาง ๆ แต่ไม่อาจหยุดเขาได้
เพราะความกลัวมีมากกว่าเจ็บ
ชัยยะรู้สึกทั้ง หนาว สั่น เจ็บ และอับอาย
ร่างกายของเขาไม่เคยถูกใช้เพื่อ “วิ่ง”
มันถูกใช้เพื่อ “เสพความใคร่” เพียงอย่างเดียว
นี่คือครั้งแรกที่ร่างกายได้เคลื่อนไหวเพื่อเสรีภาพ
ความเจ็บและความเปลือยเปล่าทำให้ทุกสัมผัสจากลม คืนหมอก และผืนดิน
กลายเป็นความรู้สึกที่เข้มข้นเกินกว่ามนุษย์คนไหนจะรับไหว
⸻
ทางแยกแห่งหมอก — ประตูเมืองลับแลกำลังจะปิด
ในที่สุด เขามาถึงประตูไม้สีดำที่ค่อย ๆ เคลื่อนจะปิดลงเอง
เหมือนมันรู้ว่าคงไม่ควรเปิดไว้นาน
ชัยยะวิ่งสุดแรง ร่างกายสั่นจนแทบล้ม
มือปัดไปโดนเสาไม้จนรู้สึกถึงแรงสะท้อนอุ่น ๆ
เหมือนเสานั้นกำลัง “มีชีวิต”
เป็นสัญญาณว่าประตูกำลังจะปิดภายในไม่กี่วินาที
เขาเอื้อมมือไป แต่แรงเริ่มหมด
ลมหายใจขาดห้วง
ภาพเริ่มพร่า
เสียงผู้คุมไล่ตามใกล้เข้ามา
เสียงกิ่งไม้แตก เสียงเท้าเหยียบใบไม้ดังจนน่าขนลุก
“หยุดเดี๋ยวนี้! ผลต้องห้าม!”
คำว่า ผล นั้นเหมือนมีดอันคม
ตัดความเป็นมนุษย์ของเขาออกหมดสิ้น
ชัยยะกัดฟัน—
รวบแรงสุดท้าย
กระโจนผ่านช่องประตูที่กำลังแคบลงอย่างรวดเร็ว
⸻
ล้มลงกลางโลกมนุษย์ — ร่างเปลือยในความมืด
เสียง “ปึง!”
ประตูปิดหลังเขาทันที
เหลือเพียงความเงียบสนิท
ชัยยะล้มลงกลางลานดินแห้ง ๆ ของโลกมนุษย์
ผ้าเพียงผืนเดียวพันหลุดจนแทบไม่เหลือรูปทรง
ผิวเขาช้ำเป็นรอยจากการวิ่งผ่านป่า
แผ่นหลังมีรอยขีดหลายเส้น
กลิ่นเลือดจาง ๆ ผสมกับกลิ่นดิน
เขาหอบแรง ร่างกายทั้งตัวเปียกเหงื่อ
เส้นผมยาวแนบกับแก้ม
ร่างงามสั่นระริกเหมือนลูกไม้สดที่เพิ่งถูกเด็ดลงจากต้น
ความมืดรอบตัวมีเพียงแสงไฟงานวัดที่อยู่ไกล ๆ
เพลงหมอลำดังแว่วลมมา
ควันธูปลอยผ่านหน้าราวกับผีจุดไฟนำทาง
ชัยยะไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
แต่ที่นี่—แตกต่างจากหุบเขาลับแลทุกอย่าง
กลิ่นอากาศ
เสียงคน
ความว่างเปล่า
อิสระ
และความกลัวที่ผสมความตื่นเต้น
เขาพยายามลุกขึ้น
แต่ลำตัวเหนื่อยจนไม่มีแรง
ลมเย็นพัดผ่านผิวเปลือย
กระตุ้นความสั่นไหวที่ทั้งเจ็บ ทั้งอาย และทั้งตื่นตัวในแบบที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน
ร่างกายที่ถูกบังคับให้เป็นวัตถุทางเพศมาตลอด
กำลังสัมผัสอิสระครั้งแรก
แต่ก็เริ่มทรุดลงจากความเหนื่อยและความเจ็บ
ดวงตาเริ่มปิด…
ก่อนที่เงาของใครบางคนจะค่อย ๆ ก้าวเข้ามาจากทิศทางงานวัด
รองเท้าผ้าใบสกปรกเพราะเดินลุยดิน
เจ้าของร่างสูงในเสื้อยืดสีขาวธรรมดา
ใบหน้าหล่อเข้มของหนุ่มมหาลัยที่เพิ่งกลับมาบ้านเกิด
ชล
เขาหยุดทันทีเมื่อเห็นร่างหนุ่มเปลือยแทบทั้งตัวนอนสั่นกลางลานดินเหมือนคนที่ถูกทำร้ายมา
ดวงตาของชลเบิกกว้าง
ส่วนชัยยะ…ยังไม่รู้เลยว่าคนคนนี้จะเปลี่ยนโชคชะตาเขาทั้งชีวิต