ความรักที่สวยงามที่สุด บางครั้งก็สั้นที่สุด และคนที่อยากเก็บไว้นานที่สุด…คือคนที่ธรรมชาติไม่ได้อนุญาตให้เราเก็บ
รัก,ดราม่า,ชาย-ชาย,ไทย,แฟนตาซี,แฟนตาซี,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชั่วคราวที่อยากให้ยาวนาน
ความรักที่สวยงามที่สุด บางครั้งก็สั้นที่สุด และคนที่อยากเก็บไว้นานที่สุด…คือคนที่ธรรมชาติไม่ได้อนุญาตให้เราเก็บ
เมื่อ ชัยยะ มักกะลีผลเพศชายผู้ถูกกดขี่ทุกวันในหุบเขาลับแล ตัดสินใจหนีออกจากชีวิตที่ถูกทารุณเพียงเพื่อสัมผัสอิสระที่ไม่เคยมี เขาถลำเข้าโลกมนุษย์อย่างเปราะบาง—พร้อมชะตาที่กำลังนับถอยหลังสู่ความตาย
เมื่อชัยยะใส่ชุดนอนของชลเสร็จ เขาก็เดินออกจากห้องน้ำด้วยท่าทางประหม่าที่น่ามองอย่างประหลาด
ชุดนอนสีเทาอ่อนของชลหลวมจนไหล่ของเขาโผล่พ้นออกมา
แขนเสื้อยาวกว่าที่ควรจนต้องพับสามทบ
ชายเสื้อคลุมต้นขาพอดีราวกับกำลังกลั่นแกล้งให้เขาดูยิ่งน่าปกป้องกว่าเดิม
ชลหันมาเห็นเข้าก็เหมือนถูกดึงลมหายใจออกจากอกในเสี้ยววินาที
“พอดีไหม…?”
ชลถามเสียงแผ่ว เพราะกลัวแสดงออกว่าตัวเองกำลังใจเต้นแรงขนาดไหน
ชัยยะก้มมองตัวเอง
ปลายนิ้วกำชายเสื้อไว้แน่น
“อุ่นดีครับ… ไม่เคยใส่อะไรแบบนี้เลย”
คำว่าไม่เคย —
ชลเข้าใจได้ทันทีว่าชีวิตของชัยยะเต็มไปด้วยอะไร
ไม่เคยมีเสื้อผ้าที่เป็นของตัวเอง
ไม่เคยมีเตียงให้เลือก
ไม่เคยมีสิทธิ์แม้แต่จะ “อุ่น”
เขาหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อไม่ให้เผลอทำอะไรโง่ ๆ เช่นดึงร่างนั้นเข้ามากอดแน่น ๆ
⸻
เตียงเดียว…ทางเลือกเดียว
ชลพาชัยยะไปที่ห้องนอนซึ่งมีเพียงเตียงเดียว
ขนาดไม่กว้างมาก ห้องเล็กตามบ้านต่างจังหวัด
ผ้าปูเตียงสะอาดแต่ไม่ใหม่
หมอนนิ่ม ๆ ที่แม่เขาซักทุกอาทิตย์วางอยู่กลางเตียง
ชัยยะหยุดยืนหน้าห้อง
ดวงตาสั่นเล็กน้อย
เหมือนกำลังคิดว่าตน “สมควร” นอนบนเตียงหรือไม่
ชลเดินไปแตะหลังมือเขาเบา ๆ
“คืนนี้นอนบนเตียงนะ ไม่ต้องเกรงใจ ผมนอนพื้นได้”
ชัยยะรีบส่ายหน้า
แรงกว่าที่ชลคาด
“ไม่ครับ! ผม…ผมไม่อยากให้คุณนอนพื้นเพราะผม”
เสียงสั่นแบบนั้นทำให้ชลใจอ่อนจนชาไปทั้งตัว
“งั้น…นอนด้วยกันก็ได้”
ชลพูดช้า ๆ ระวังคำ
“แต่ถ้านายไม่สบายใจ—”
“ผม…ไม่กลัวคุณ”
ชัยยะขัดขึ้นเบา ๆ
ก้มหน้าแก้มแดงวูบ
“ผมกลัว…ปล่อยให้ตัวเองอยู่คนเดียวมากกว่า”
คำสารภาพนั้นเหมือนประตูในใจเขาเปิดกว้าง
⸻
ไฟแสงจันทร์ และลมหายใจที่อยู่ใกล้เกิน
ทั้งคู่ขึ้นเตียงด้วยความประหม่า
ชัยยะขดตัวชิดขอบเตียง แต่ก็ยังใกล้ชลมากพอให้ได้ยินลมหายใจของกันและกัน
ชลนอนตะแคง มองหน้าเขาเงียบ ๆ
แสงจันทร์นอกหน้าต่างตกลงมาบนแก้มของชัยยะ
ทำให้ใบหน้าเขายิ่งดูนุ่มนวลและหรูหราราวกับผลไม้วิเศษในตำนาน
ชัยยะรู้สึกถึงสายตา
เขาหันกลับมาช้า ๆ
ดวงตาทั้งคู่สบกัน
นาน
…นานจนลมหายใจเริ่มเกาะกันในอากาศ
และความร้อนเริ่มก่อตัวที่หน้าอกทั้งสองฝ่าย
ชลกลืนน้ำลายชัดเจน
ชัยยะได้ยิน
และหน้าแดงขึ้นเรื่อย ๆ
“ชล…”
ชัยยะกระซิบ
เสียงเบาเหมือนกำลังกลัวคำตอบของตัวเอง
“หือ?”
“…คุณกำลังมองผมแบบ…คนมองคน หรือแบบมองสิ่งของ?”
คำถามนั้นบาดลึก
เพราะมันคือความกลัวทั้งชีวิตของเขา
ชลขยับเข้าใกล้ช้า ๆ
ใกล้จนปลายผมของชัยยะเกือบสัมผัสหน้าผากเขา
“ผมมองนายแบบ…คน”
เสียงทุ้มต่ำและอุ่นจนห้องหนาว ๆ กลายเป็นร้อน
ชัยยะเม้มริมฝีปากแน่น
ความรู้สึกไหลวาบผ่านร่าง
ทั้งดีใจ ทั้งเจ็บ ทั้งหิวความรักจนเขาสั่น
เขาขยับตัวเข้าใกล้ชลโดยไม่รู้ตัว
อกแนบกับแขนของชล
ลมหายใจสั่น…จนแทบหลุดออกจากอก
⸻
การกอดครั้งแรก — นุ่ม อุ่น แบบที่จะทำให้หัวใจสั่น
ชลยื่นแขนไปรับอย่างช้า ๆ
ไม่เร็ว
ไม่กระชาก
ไม่ครอบครอง
แต่เป็นอ้อมแขนที่เปิดพื้นที่ให้ชัยยะ “เข้ามาเอง”
และชัยยะ…
ก็ขยับเข้าไปจริง ๆ
กอดเขาด้วยความกลัวจะถูกผลัก
แต่เมื่อไม่ถูกผลัก เขาก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น
ความนุ่มของร่าง
ความอุ่นของอก
เสียงหัวใจเต้นแรงจนได้ยินชัด
ทุกอย่างทำให้ชลแทบลืมหายใจ
“ผม…ไม่เคยถูกกอดแบบนี้”
ชัยยะพูดทั้งที่หน้าซบกับหน้าอกของชล
เสียงสั่นจนหัวใจชลเจ็บแทน
“ถ้านายอยาก…คืนนี้ผมจะกอดไว้ทั้งคืน”
ชลตอบเบา ๆ
มือเลื่อนขึ้นแตะผมของชัยยะ
ลูบช้า ๆ
อบอุ่นพอให้ตัวบาง ๆ ในอ้อมแขนสั่นไหวอย่างวาบซ่านด้วยความอบอุ่นแทนความกลัว
ชัยยะกำผ้าชลแน่น
ขาเรียวซ่อนใต้ผ้าห่มแต่ขยับเข้ามาชิดกว่าก่อน
ลมหายใจเขากลายเป็นลมหายใจของคนที่กำลังหลอมตัวเองเข้ากับความปลอดภัย
ชลรู้สึกได้—
ชัยยะไม่ได้กอดเพราะเหนื่อย
แต่กอดเพราะ “ต้องการ”
เพราะโหยหาสัมผัสที่ไม่เคยได้
เพราะอยากถูกเห็นเป็นคน
ไม่ใช่สิ่งของ
คืนแรกบนเตียงเดียวกันนั้น
ไม่มีจูบ
ไม่มีการล้ำเส้น
แต่เต็มไปด้วยความร้อนแรงที่ลึกที่สุดด้วยซ้ำ
เพราะทั้งสอง…
กำลังยอมให้หัวใจของตัวเอง
สัมผัสกันโดยตรง