ความรักที่สวยงามที่สุด บางครั้งก็สั้นที่สุด และคนที่อยากเก็บไว้นานที่สุด…คือคนที่ธรรมชาติไม่ได้อนุญาตให้เราเก็บ
รัก,ดราม่า,ชาย-ชาย,ไทย,แฟนตาซี,แฟนตาซี,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชั่วคราวที่อยากให้ยาวนาน
ความรักที่สวยงามที่สุด บางครั้งก็สั้นที่สุด และคนที่อยากเก็บไว้นานที่สุด…คือคนที่ธรรมชาติไม่ได้อนุญาตให้เราเก็บ
เมื่อ ชัยยะ มักกะลีผลเพศชายผู้ถูกกดขี่ทุกวันในหุบเขาลับแล ตัดสินใจหนีออกจากชีวิตที่ถูกทารุณเพียงเพื่อสัมผัสอิสระที่ไม่เคยมี เขาถลำเข้าโลกมนุษย์อย่างเปราะบาง—พร้อมชะตาที่กำลังนับถอยหลังสู่ความตาย
ชลประคองชัยยะเดินเข้ามาในบ้านไม้เก่าของครอบครัว
เป็นบ้านต่างจังหวัด กลิ่นไม้เก่า กลิ่นสบู่โรงแรมราคาถูก และกลิ่นผ้าปูเตียงที่อบแดดไว้ตลอดบ่ายลอยปะปนกันอยู่ในอากาศ
ชัยยะก้าวเข้ามาช้า ๆ
เสื้อตัวใหญ่ของชลคลุมตัวเขาไว้เกือบทั้งร่าง แต่เพราะตัวเขาเล็กกว่า เสื้อจึงหลุดไหลลงตามไหล่ทุกย่างก้าวจนชลต้องคอยจับจัดให้ตลอดทาง
ยิ่งจัด…ก็ยิ่งเห็นผิวที่โผล่
ยิ่งเห็น…ก็ยิ่งใจเต้นไม่เป็นส่ำ
“นั่งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวผมเอาน้ำอุ่นมาให้ล้างตัว”
ชลบอกพลางประคองให้ชัยยะนั่งลงบนม้านั่งไม้ข้างห้องน้ำ
ชัยยะนั่งอย่างเกร็ง ๆ
ราวกับไม่เคยนั่งบนเฟอร์นิเจอร์ที่มีคนตั้งใจให้เขานั่งมาก่อนเลย
เขามองรอบบ้านด้วยตาใส ๆ ที่ยังมีร่องรอยน้ำตา
ทุกอย่างดูแปลกใหม่จนหัวใจเต้นแรง
มันไม่ใช่ลับแล
ไม่ใช่ศาลากดขี่
ไม่ใช่ที่ที่ใครสั่งให้เขายืน โชว์ร่างกาย หรือคุกเข่าทำท่ายั่วยวนให้ดู
มันคือ “บ้าน”
คำที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน
⸻
ชลกลับออกมาพร้อมกะละมังน้ำอุ่น ผ้าขนหนู และชุดนอนตัวหลวมของเขาเอง
วางทุกอย่างลงตรงหน้า แล้วนั่งคุกเข่าตรงหน้าของชัยยะ
ทันทีที่ปลายนิ้วของชลแตะหลังมือของเขา
ชัยยะสะดุ้งเล็กน้อย
ราวกับร่างกายของเขาไวต่อความอ่อนโยนมากเกินไป
“ผมต้อง…ถอดเสื้อตัวนี้ออกก่อนนะ”
ชลพูดช้า ๆ
ชัยยะเม้มปาก
ก้มหน้าเล็กน้อย
แล้วพยักหน้าอย่างยอมรับ
ความไว้ใจที่เขามอบให้ มันไม่ง่ายเลยสำหรับชีวิตของเขา
ชลดึงชายเสื้อขึ้นช้า ๆ
แต่เพราะเสือนั้นเป็นของชล มันใหญ่และหลวมจนแค่ดึงเบา ๆ
ก็เผยให้เห็นแผ่นอกและท้องเนียนของชัยยะจนชลต้องเบือนหน้าหายใจเข้าลึก ๆ
“ขอโทษนะ ถ้าเย็นไปก็บอกผม”
เขาจุ่มผ้าลงในน้ำอุ่น
บิดให้หมาด
แล้วเช็ดเบา ๆ บนผิวชัยยะ
—————————————
น้ำอุ่นแตะผิว
ชัยยะเผลอปล่อยเสียงครางพร้อมลมหายใจเบา ๆ จากการผ่อนคลาย
หลังจากทั้งวันเขาถูกใช้งาน ถูกบังคับ และถูกกระแทกแรงลึกจนแทบหายใจไม่ออก
ผ้าขนหนูอุ่น ๆ ราวกับลมหายใจของคนรักที่ไม่เคยมี
ชลเช็ดที่ลำคอ…
ไหล่…
ไล่ไปทีละส่วนอย่างช้าและตั้งใจ
สัมผัสที่ไม่ล่วงเกิน
แต่ นุ่มลึกจนสั่นทั้งตัว
“ตรงนี้แสบไหม?”
ชลถามเมื่อเช็ดผ่านรอยกิ่งไม้เกี่ยวบนหลังของเขา
ชัยยะกัดริมฝีปาก
“นิดหน่อย…แต่ไม่เจ็บเหมือนตอนนั้นแล้ว”
“ตอนนั้น?”
ชลถามด้วยเสียงอ่อน
ชัยยะไม่ตอบ
แต่สายตาที่หลบเลี่ยงบอกทุกอย่างเกินกว่าคำพูด
มันคือสายตาของคนที่เคยถูกมองเป็นวัตถุ
เคยถูกจับจัดท่า
เคยถูกใช้เพื่อความพึงพอใจของผู้อื่น
และไม่เคยถูกถามว่าเจ็บหรือไม่
ชลรู้สึกบางอย่างแล่นเข้ากลางอก
เจ็บแทน
โกรธแทน
และอยากปกป้องจนมือสั่น
เขากดผ้าขนหนูแผ่วลงบนผิวชัยยะ
อุ่น อ่อนโยน
จนชัยยะหลับตาแล้วยอมเอนหลังเล็กน้อย
เหมือนเด็กน้อยที่ยอมให้คนไว้ใจดูแล
น้ำไหลผ่านเนินอก
ชลเช็ดลงมาถึงท้อง
บริเวณที่รูปร่างบอบบางเต้นขึ้นลงตามลมหายใจ
ชัยยะหายใจสั่น
ไม่ใช่เพราะกลัว
แต่เพราะความรู้สึกใหม่ที่ไม่เคยมีใครให้
ความอุ่น
ความใกล้
ความถูกดูแล
ความถูกรัก…แม้แค่เสี้ยวหนึ่งของค่ำคืนนี้
“ชล…”
เขาพูดชื่อของอีกฝ่ายครั้งแรก
เสียงเบา…หวาน…สั่น
แทบไม่ต่างจากเสียงผลไม้ตกใส่มือ
ชลเงยหน้าขึ้น
ทั้งคู่สบตาหน้าห้องน้ำเล็กแสงสลัว
ลมหายใจของทั้งคู่ใกล้กันเกินไป
ชัยยะพูดต่อ
“ผม…ไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้เลย”
ประโยคนั้นทำชลรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบ
เขาเช็ดผิวบริเวณซี่โครงเบา ๆ ราวกับกลัวทำแตก
“ตั้งแต่วันนี้…นายไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะ”
เสียงชลทุ้ม อุ่น และลึกจนชัยยะสะท้าน
เหมือนคำสัญญาที่อันตราย
แต่เขาก็อยากเชื่อเหลือเกิน
น้ำหยดจากปลายผ้าลงบนหน้าขาของชัยยะ
ช้า ๆ
ราวกับชลกำลังวาดความอ่อนโยนบนผิวเขาด้วยปลายนิ้ว
และทุกหยดทำให้ร่างบอบบางสั่นไหว…
ทั้งเพราะหวั่น
ทั้งเพราะโหยหา
ทั้งเพราะความรู้สึกที่กำลังเติบโตในอกเป็นสิ่งต้องห้าม
——————————————
ชลหยิบชุดนอนขึ้นมา
แล้วยื่นให้ชัยยะ
“เดี๋ยวผมยืนหันหลังให้นะ ใส่เสร็จเรียกผมได้เลย”
ชัยยะมองเขา
ดวงตาใสเหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
เพราะไม่คิดว่าจะมีใครบนโลกใบนี้เคารพร่างกายเขาแบบนี้
“ขอบคุณนะ…ชล”
เสียงนั้นเกือบกระซิบ
แต่ดังพอให้ชลรู้ว่า…
ชายแปลกหน้านี้
เริ่มมอบหัวใจให้เขาไปทีละนิดแล้ว