ความรักที่สวยงามที่สุด บางครั้งก็สั้นที่สุด และคนที่อยากเก็บไว้นานที่สุด…คือคนที่ธรรมชาติไม่ได้อนุญาตให้เราเก็บ
รัก,ดราม่า,ชาย-ชาย,ไทย,แฟนตาซี,แฟนตาซี,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชั่วคราวที่อยากให้ยาวนาน
ความรักที่สวยงามที่สุด บางครั้งก็สั้นที่สุด และคนที่อยากเก็บไว้นานที่สุด…คือคนที่ธรรมชาติไม่ได้อนุญาตให้เราเก็บ
เมื่อ ชัยยะ มักกะลีผลเพศชายผู้ถูกกดขี่ทุกวันในหุบเขาลับแล ตัดสินใจหนีออกจากชีวิตที่ถูกทารุณเพียงเพื่อสัมผัสอิสระที่ไม่เคยมี เขาถลำเข้าโลกมนุษย์อย่างเปราะบาง—พร้อมชะตาที่กำลังนับถอยหลังสู่ความตาย
แสงแดดอ่อนจากหน้าต่างสาดเข้ามาในห้อง
ละอองฝุ่นลอยอย่างช้า ๆ
เสียงนกร้องเบา ๆ จากสวนหลังบ้านทำให้เช้าของบ้านต่างจังหวัดดูเหมือนภาพฝัน
ชลลืมตาขึ้นมา…
แล้วแทบลืมหายใจ
เพราะชัยยะยังอยู่ในอ้อมแขนของเขา
นอนซุกแนบอกเหมือนลูกแมวที่หลับลึกจนไม่กลัวโลก
เส้นผมสีดำยาวนุ่มของเขากระจายบนหมอน
แก้มแนบอกชลจนรู้สึกถึงลมหายใจทุกจังหวะ
แขนเรียววางทาบบนหน้าอกของชล
เหมือนเป็นที่ของมันแต่เดิม
ชลไม่ได้ขยับเลยตลอดคืน
กลัวจะปลุก
กลัวชัยยะจะสะดุ้ง
กลัวเขาจะหายไป
ความอบอุ่นนี้…
ทำให้ชลอยากกอดไปทั้งชีวิต
⸻
ร่างที่อุ่น…กับหัวใจที่อุ่นกว่า
ชัยยะค่อย ๆ ลืมตา
นาน…
ช้า…
เหมือนกำลังปรับตัวกับโลกมนุษย์ในตอนเช้า
เขากะพริบตาสองครั้ง
มองหน้าอกของชล
แล้วมองขึ้นไปยังใบหน้าของชลที่มองอยู่ก่อนแล้ว
ดวงตาของเขาสั่นวาบ
หน้าแดงอย่างควบคุมไม่ได้
เขารีบผละออกเล็กน้อย แต่ชลคว้าแขนไว้เบา ๆ
“ไม่ต้องหนี”
ชลพูดเสียงแหบจากการเพิ่งตื่น
“นายไม่ได้ทำอะไรผิด”
ชัยยะตัวสั่นเล็กน้อย ๆ
เพราะความเขิน…ไม่ใช่ความกลัว
“เมื่อคืน…ผมกอดคุณแรงไปไหม”
เขาถามเสียงเบาเหมือนสารภาพบาป
ชลหัวเราะในลำคอ
“ไม่เลย นายแค่…ขอที่พักใจ”
ชัยยะนั่งตัวตรงขึ้นเล็กน้อย
เสื้อของชลเลื่อนลงจากไหล่ข้างหนึ่งจนเผยผิวเนียนใต้แสงแดดเช้า
ไม่โป๊
แต่สวยจนชลต้องเบือนสายตาหนีเพื่อควบคุมลมหายใจ
ชัยยะรีบบดบังไหล่ตนเอง
หน้าแดงจนน่าสัมผัส
“ขอโทษครับ ผมยังไม่ชินกับเสื้อแบบนี้”
“มันไม่ได้ผิดอะไรเลย…”
ชลพูดช้า ๆ
สายตายังไม่กล้ามองตรง ๆ
“แต่นาย…สวยจนผมตั้งตัวไม่ทัน”
ชัยยะชะงัก
คำว่า “สวย” ไม่ใช่คำแปลกใหม่
แต่เป็นครั้งแรกที่มันถูกพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ต้องการครอบครอง
ไม่ใช่เสียงของผู้คุม
ไม่ใช่เสียงของคนที่มองเขาเป็นผลไม้นางโชว์
มันคือเสียงของคนที่มองเขาเป็นคนที่มีค่า
…และน่าปรารถนาในแบบที่ ให้เกียรติ
ชัยยะกัดริมฝีปาก
แก้มแดงเข้ม
นิ้วจิกปลายผ้าห่มเบา ๆ
ร่างกายเขาร้อนขึ้นโดยไม่รู้ตัว
⸻
มือที่เอื้อมไปแบบไม่ตั้งใจ…แต่โหยหา
ลมเช้าพัดเข้ามาทำให้ปลายผมของชัยยะปลิวเบา ๆ
ชลเอื้อมมือไปจัดผมให้ แต่หยุดกลางอากาศ
กลัวจะทำให้อีกฝ่ายตกใจ
ชัยยะเห็น
และเป็นฝ่ายขยับเข้าใกล้
เงยหน้าให้ชลแตะผมเขาอย่างตั้งใจ
สัมผัสนั้น—
นิ่ม
ช้า
อ่อนโยน
จนหัวใจเขาเต้นผิดจังหวะ
“ผมชอบที่คุณแตะผมผมนะ…”
ชัยยะพูดเสียงเบา
“มัน…รู้สึกเหมือนว่าผมสำคัญจริง ๆ”
ชลหายใจติดขัด
ความอยากปกป้องพุ่งขึ้นจนเจ็บลึกกลางอก
เขาวางมือบนแก้มของชัยยะ
นิ้วไล้เบา ๆ จากโหนกแก้มลงสันกราม
สัมผัสที่ไม่รีบร้อน
ไม่แอบแฝงเจตนาร้าย
มีแต่ความอ่อนโยนที่กำลังจะกลายเป็นความปรารถนาที่ควบคุมยาก
ชัยยะหลับตา
เหมือนกำลังรับความอุ่นทั้งหมดไว้ในหัวใจ
⸻
เสี้ยววินาทีนั้น
ชลโน้มหน้าเข้าไปใกล้
ไม่ได้คิด
แต่ถูกแรงดึงดูดบางอย่างในใจพาไป
เปลือกตาของชัยยะยังหลับ
ริมฝีปากสีอ่อนเม้มเบา ๆ
ลมหายใจร้อนเพราะความเขิน
หน้าใกล้จนปลายจมูกเกือบแตะกัน
แต่ก่อนที่ริมฝีปากจะสัมผัสกัน…
เสียงไก่ขันดังแทรกเข้ามาในห้อง
ชัยยะลืมตาขึ้น
ชลชะงัก
ทั้งคู่หยุดอยู่ในระยะที่อันตรายที่สุดต่อหัวใจ
ชัยยะหน้าแดงจนแทบหลบหนีเข้าไปใต้ผ้าห่ม
“ผะ…ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นนะ…”
ชลส่ายหน้า
รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นอย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาเคยยิ้มให้ใครสักคน
“ไม่ต้องอธิบายหรอก”
เขากระซิบ
“ผมเอง…ก็เกือบลืมตัวเหมือนกัน”
หัวใจของทั้งสองเต้นรัว
ไม่ใช่เพราะกลัว
แต่เพราะตระหนักแล้วว่า—
ครั้งนี้อาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้น
ของความผูกพันที่ลึกและอันตรายกว่าที่คิด