ความผิดพลาดจากอารมณ์ชั่ววูบ พรากชีวิตของเสี่ยวมู่จื่อให้ดับไป จึงต้องมีคนเสียสละไปตามหาวิญญาณกลับมา
แฟนตาซี,ชาย-ชาย,จีน,ยุคปัจจุบัน,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความผิดพลาดจากอารมณ์ชั่ววูบ พรากชีวิตของเสี่ยวมู่จื่อให้ดับไป จึงต้องมีคนเสียสละไปตามหาวิญญาณกลับมา
ผู้แต่ง
Kevinth M. PoTae
เรื่องย่อ
เรื่องย่อ เล่ม 3
นามปากกา : Kevinth M. PoTae
วาดปก เล่ม 3 : Changli Ho
แมวดำ : Raynanimx
.
หลังจากที่เสี่ยวมู่จื่อต้องจากไปเพราะกระต่ายเทพทั้งสองทะเลาะกัน คุณนายเมิ่งจึงมอบภารกิจให้กับตัวต้นเรื่องและหลิงเซียงที่อาสาไปช่วย เพื่อนำพาดวงจิตของเสี่ยวมู่จื่อกลับมา
หากแต่เสี่ยวมู่จื่อไม่ใช่มนุษย์ทั้งยังไม่ถึงเวลาที่จะต้องตาย ดวงจิตจึงกระเจิงหนีหายไปยังที่ใดไม่มีใครรู้ คุณนายเมิ่งจึงค้นหาไปทุกที่แล้วได้พบว่าเสี่ยวมู่นั้นอยู่ในปรโลก เยว่หมิงชางจึงจำต้องลงไปที่นั่นเพื่อตามหา
แต่เพราะที่นั่นคือปรโลก การจะดุ่ม ๆ เข้าไปตามหาและพากลับมาจึงไม่ใช่เรื่องง่ายนัก เพราะที่นั่น มีเส้นทางและด่านมากมายที่เป็นเงื่อนไขขัดขวางเป้าหมายของเยว่หมิงชางไม่ให้สำเร็จได้โดยง่าย
ถึงจะอย่างนั้น ในเมื่อเยว่หมิงชางตั้งใจจะแก้ไขเรื่องทุกอย่างให้กลับมาดังเดิมแล้ว คงไม่มีทางอื่น นอกจากทำตามนั้น...
.
.
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน ดังนั้นตัวละคร/สถานที่/เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในเรื่อง จึงถูกสมมุติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ทุกคำพูด ทุกตัวละครไม่มีอยู่จริง…โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน…
ฝากเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยการกดไลก์ คอมเมนต์ และกดเข้าชั้นหนังสือด้วยนะครับ
ฝากช่องทางการติดต่อไว้ด้วยนะครับ^^
Threads : mungkorn_kevinth
Twitter : Kevinth_M
Tiktok : kevinth_m.author
Facebook : kevinthm.author
ตอนที่ 16
มืออุ่นประคองไหล่ของคนรัก
เหล่าหมาป่าฝูงใหญ่กระโจนเข้ามาหาพร้อมกันราวกับสายฝน ความว่องไวลู่ลมจนทำให้หมาป่าพวกนั้นเคลื่อนไหวจากจุดหนึ่งไปอีกจุดหนึ่งราวกับหายตัวได้
ยมทูตทั้งสองรีบจับอาวุธที่อยู่ในมือของตัวเองเอาไว้มั่น เพื่อเตรียมพร้อมที่จะฟาดฟันเหล่าหมาป่าที่กำลังพุ่งทะยานเข้ามาราวกับห่าฝนพวกนั้น
ฝ่ายหลิงเซียงก็หมุนร่างของตัวเองกลางอากาศ แล้วเปลี่ยนจากหญิงสาวในชุดสวยงามธรรมดา กลายเป็นปีศาจสาวผีเสื้อในชุดสีดำสนิทอย่างเทพโบราณ ปีกสีรุ้งยิ่งเปล่งประกายจนสว่างจ้ามากยิ่งขึ้นกว่าเดิม นิ้วมือทุกนิ้วกางออกมากลายเป็นกรงเล็บยาวเพื่อเปลี่ยนมันเป็นอาวุธในการต่อสู้
เยว่หมิงชางยิ่งกระชับเสื้อของตัวเองให้แน่นยิ่งขึ้น แล้วผูกมันเอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เสี่ยวมู่กระเด็นออกมาในระหว่างที่กำลังต่อสู้กัน แล้วขยายทวนวงจันทร์ของตัวเองให้ยิ่งมีขนาดใหญ่มากยิ่งขึ้น เพื่อที่จะกวาดเหล่าหมาป่าพวกนั้นให้เรียบในคราวเดียว
“เอ๋งงงง…”
เสียงของหมาป่าตัวแล้วตัวเล่าร้องดังออกมาหลังจากที่โดนหมิงชางฟาดใส่ด้วยทวนวงจันทร์ หมาป่าที่มีพลังวิญญาณน้อยนิดก็สิ้นใจตายไปในคราวเดียวจากการถูกฟาดแค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น
ส่วนหมาป่าที่มีพลังวิญญาณมากหน่อย ก็เพียงแค่บาดเจ็บแล้วถอยกรูดออกไป หลิงเซียงรีบพุ่งเข้าไปช่วยเยว่หมิงชางจากเหล่าหมาป่าพวกนั้น แล้วใช้กรงเล็บฟาดไปที่ต้นคอเพียงแค่ฉับเดียว ก็ทำให้หมาป่าที่พุ่งเข้ามาร่างแยกกลายเป็นสองส่วนได้อย่างไม่ยากเย็น
เหล่ายมทูตก็พยายามกันเหล่าหมาป่าพวกนั้นให้ออกไปให้มากที่สุดเท่าที่ตนจะทำได้ แต่ด้วยจำนวนของหมาป่าที่มีมากมายขนาดนี้ ต่อให้เก่งมากแค่ไหน หากไม่ใช่พลังวิญญาณระดับมหาเทพแล้ว ย่อมไม่สามารถที่จะผ่านออกไปได้โดยง่ายอย่างแน่นอน
เยว่หมิงชางถูกหมาป่าตัวหนึ่งกัดเข้าที่ต้นแขนเข้าอย่างจัง จนทำให้อ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด แล้วเมื่อหมาป่าตัวอื่นเห็นว่าเยว่หมิงชางพลาดท่าเข้าแล้ว จึงยิ่งกระโจนเข้ามาหาหมิงชางมากยิ่งขึ้น
หมาป่าจำนวนมากร่วมกันขึงแขนขาของเยว่หมิงชางและลำตัว ทั้งกระชากออกสุดกำลัง เพื่อหวังจะทำให้เยว่หมิงชางสิ้นชีพลงให้ได้ แต่เทพที่เป็นถึงสัตว์เทพของเทพธิดาฉางเอ๋อซึ่งทำหน้าที่อยู่บนดวงจันทร์นั้น มีหรือที่จะพลาดท่าได้ง่าย ๆ
เยว่หมิงชางขยายตัวของตัวเองให้ใหญ่ขึ้นแล้วสะบัดหมาป่าพวกนั้นออกไปคนคนละทิศคนละทาง หากแต่เป็นเพราะบาดแผลที่โดนกัด จึงทำให้เนื้อบางส่วนถูกฉีกออกไปอย่างช่วยไม่ได้ แม้จะรอดพ้นจากคมเขี้ยวของหมาป่าทั้งฝูงนั้นออกมาได้ แต่เพราะการที่ได้รับบาดเจ็บมากถึงขนาดนี้ จึงทำให้เยว่หมิงชางอ่อนแรงลงจนไม่สามารถที่จะต่อสู้ได้อีก
เมื่อหลิงเซียงเห็นดังนั้น จึงรีบปล่อยเวทรักษาออกมาเพื่อเยียวยาร่างที่บอบช้ำของเยว่หมิงชางให้ทุเลาขึ้น แต่มันก็ช่วยได้เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น ตอนนี้เยว่หมิงชางเริ่มมีพละกำลังกลับขึ้นมาอีกสักหน่อย แต่มันก็ไม่ได้มากพอที่จะช่วยให้สามารถต่อสู้ได้อีกครั้งอยู่ดี
เมื่อเหล่ายมทูตเห็นดังนั้น จึงรีบกระชากตัวของเยว่หมิงชางออกมาแล้วรีบพุ่งทะยานไปตั้งยังทางออกที่อยู่ในระยะแค่เพียงไม่ไกลเท่านั้น
ฝูงหมาป่าวิ่งตามทั้งหมดออกมาอย่างไม่ลดละ เสี่ยวมู่จื่อเมื่อรับรู้ได้ถึงพลังวิญญาณที่อ่อนแรงของเยว่หมิงชาง ด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและภักดีต่อชายผู้นี้ มันจึงทำให้เสี่ยวมู่จื่อไม่สามารถที่จะหลบอยู่ในเสื้อตัวนั้นได้อีกต่อไป
เสี่ยวมู่จื่อกระโดดออกมาจากเสื้อของกระต่ายเทพหมิงชาง แล้วพยายามใช้พลังวิญญาณเท่าที่ตัวเองจะทำได้เปลี่ยนร่างของตัวเองให้กลายเป็นร่างของมนุษย์ขึ้นมาอีกครั้ง
หากแต่คราวนี้หาใช่ร่างขอหนุ่มน้อยที่ดูบอบบางอย่างครั้งก่อน แต่คืออีกร่างหนึ่งที่มันปรากฏขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ ที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังไม่เคยรู้ ว่าตัวเองจะสามารถทำอะไรเช่นนี้ได้
ฝ่ามือเรียวสวยกลายเป็นอุ้งมือขยายใหญ่ จนเผยกรงเล็บออกมาให้เห็น เสี่ยวมู่จื่อพุ่งทะยานใส่เหล่าหมาป่าฝูงนั้นด้วยความโกรธที่ปะทุออกมาจากข้างใน
หมาป่าตัวแล้วตัวเล่าถูกกรงเล็บของเสี่ยวมู่ตัดจนกลายเป็นชิ้นส่วนเล็ก ๆ ราวกับเนื้อที่ถูกวางขายอยู่บนเขียงในตลาดอย่างง่ายดาย จนชิ้นส่วนพวกนั้นตกกระจายเกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้น
หลิงเซียงเมื่อเห็นดังนั้น จึงรีบตามมาแล้วใช้เวทคุ้มกันป้องกันร่างของเสี่ยวมู่จากเหล่าหมาป่าที่คิดจะเข้ามาทำร้าย
หมาป่าที่วิ่งตามทั้งหมดมาหายไปครึ่งหนึ่งจากฝีมือของเสี่ยวมู่ทำให้หมาป่าที่เหลือเกิดความรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาจนเริ่มถอยกลับไปแล้วหายเข้าไปในป่าที่เต็มไปด้วยความมืดนั้นตามเดิม
แล้วเมื่อทุกอย่างจบลง เสี่ยวมู่ก็ทรุดร่างลงด้วยความเหนื่อยอ่อน แม้ว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บจากการสู้ครั้งนี้เลย แต่ก็ใช้พลังวิญญาณไปมากอยู่พอสมควร จึงทำให้เสียวมู่อ่อนแรงลงอย่างรวดเร็ว แล้วกลับคืนเป็นร่างแนวน้อยสีดำสนิทในที่สุด
เยว่หมิงชางรีบวิ่งเข้ามาประคองร่างของเสี่ยวมู่เอาไว้ในอ้อมกอด แล้วรีบพาทุกคนออกไปจากเส้นทางของหมาป่าพวกนั้นให้เร็วที่สุดก่อนที่หมาป่าฝูงใหม่จะตามออกมาจนไม่อาจหลบเลี่ยงได้อีก
.
.
“หมิงชางเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ข้าไม่เป็นไร ข้ายังไหว พวกเรารีบเดินทางกันต่อเถอะ หากมัวแต่ชักช้า อาจจะมีตัวประหลาดอื่นออกมาอีกก็ได้ อีกอย่าง เสี่ยวมู่ตอนนี้ก็อ่อนแรงเต็มทีแล้ว ข้าเกรงว่า…”
“เจ้าอยู่ในสภาพเช่นนี้ จะเดินทางไหวได้อย่างไร พวกเราพักกันก่อนดีหรือไม่ เดี๋ยวข้าจะช่วยรักษาเจ้ากับเสี่ยวมู่เอง เมื่อหายดีแล้วพวกเราค่อยเดินทางกันต่อก็ยังไม่สาย”
.
.
“ข้าว่าท่านทำตามที่แม่นางหลิงเซียงบอกเถอะ อีกไม่ไกลก็จะถึงแม่น้ำวั่งชวนแล้ว ตรงบริเวณนี้อยู่ในเขตของท่านยายเมิ่ง ไม่มีอันตรายหรอก” ยมทูตทั้งสองที่ตามมาอารักขาด้วยพูดบอกเพื่อให้เยว่หมิงชางวางใจ
“ตรงริมน้ำนั่นมีศาลาอยู่ พวกเราไปพักที่นั่นกันก่อนเถอะ แม่นางจะได้รักษาให้กับท่านหมิงชางได้อย่างสะดวก”
เมื่อเห็นจุดหมายที่พอจะพักผ่อนได้ หลิงเซียงจึงขอความช่วยเหลือให้ยมทูตทั้งสองช่วยประคองหมิงชางที่กำลังอุ้มร่างของเสี่ยวมู่เอาไว้แน่น ไปยังศาลาที่อยู่ตรงริมธารน้ำนั้นทันที
.
.
“นี่ก็เข้าวันที่สามแล้ว เหตุใดพวกเขาจึงยังไม่กลับมากันอีก หรือจะเกิดเรื่องอะไรกับพวกเขากันนะ…”
หวังซูทอดมองสายตาขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ที่มีก้อนเมฆสีดำล่องลอยไปมาตามแรงลม หากแต่นั่นหาใช่ก้อนเมฆที่แท้จริงไม่เพราะมันคือไอพยาบาทที่ล่องลอยและอบอวลอยู่ทั่วทุกบริเวณของปรโลกแห่งนี้
กู๋อันหนิงหย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ แล้วเอียงตัวเข้าไปซบไหล่ของชายหนุ่ม ที่ตนเคยหมายปองมาเมื่อครั้งสามพันปีก่อน แล้วบัดนี้ เขาก็ได้กลายเป็นคนรักของตนอย่างสมบูรณ์แล้ว
“ท่านเชื่อข้าเถอะ ไม่มีอะไรทำร้ายเพื่อนของท่านได้หรอก แต่บางที เหตุที่ทำให้ทุกคนยังมาไม่ถึงตามกำหนด อาจจะเป็นเพราะเจอกับอุปสรรคบางอย่างก็เป็นได้ ทำไมหรือ…ท่านกลัวว่าจะต้องอยู่ที่นี่กับข้าตลอดไปอย่างนั้นหรือ?”
“ข้าไม่ได้กลัวเรื่องนั้น ข้าบอกเจ้าแล้วอย่างไร ว่าข้าจะอยู่กับเจ้าที่นี่ตลอดไป”
กู๋อันหนิงพอใจในคำตอบนั้น ทอดตัวลงนอนหนุนตักของชายที่รักท่ามกลางลมหนาวที่พัดโชยมา โดยมีมืออุ่นประคองไหล่แล้วโอบกอดเอาไว้อย่างคนรัก แล้วหลับตาพริ้มอย่างวางใจ
.
.