ความผิดพลาดจากอารมณ์ชั่ววูบ พรากชีวิตของเสี่ยวมู่จื่อให้ดับไป จึงต้องมีคนเสียสละไปตามหาวิญญาณกลับมา
แฟนตาซี,ชาย-ชาย,จีน,ยุคปัจจุบัน,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความผิดพลาดจากอารมณ์ชั่ววูบ พรากชีวิตของเสี่ยวมู่จื่อให้ดับไป จึงต้องมีคนเสียสละไปตามหาวิญญาณกลับมา
ผู้แต่ง
Kevinth M. PoTae
เรื่องย่อ
เรื่องย่อ เล่ม 3
นามปากกา : Kevinth M. PoTae
วาดปก เล่ม 3 : Changli Ho
แมวดำ : Raynanimx
.
หลังจากที่เสี่ยวมู่จื่อต้องจากไปเพราะกระต่ายเทพทั้งสองทะเลาะกัน คุณนายเมิ่งจึงมอบภารกิจให้กับตัวต้นเรื่องและหลิงเซียงที่อาสาไปช่วย เพื่อนำพาดวงจิตของเสี่ยวมู่จื่อกลับมา
หากแต่เสี่ยวมู่จื่อไม่ใช่มนุษย์ทั้งยังไม่ถึงเวลาที่จะต้องตาย ดวงจิตจึงกระเจิงหนีหายไปยังที่ใดไม่มีใครรู้ คุณนายเมิ่งจึงค้นหาไปทุกที่แล้วได้พบว่าเสี่ยวมู่นั้นอยู่ในปรโลก เยว่หมิงชางจึงจำต้องลงไปที่นั่นเพื่อตามหา
แต่เพราะที่นั่นคือปรโลก การจะดุ่ม ๆ เข้าไปตามหาและพากลับมาจึงไม่ใช่เรื่องง่ายนัก เพราะที่นั่น มีเส้นทางและด่านมากมายที่เป็นเงื่อนไขขัดขวางเป้าหมายของเยว่หมิงชางไม่ให้สำเร็จได้โดยง่าย
ถึงจะอย่างนั้น ในเมื่อเยว่หมิงชางตั้งใจจะแก้ไขเรื่องทุกอย่างให้กลับมาดังเดิมแล้ว คงไม่มีทางอื่น นอกจากทำตามนั้น...
.
.
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน ดังนั้นตัวละคร/สถานที่/เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในเรื่อง จึงถูกสมมุติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ทุกคำพูด ทุกตัวละครไม่มีอยู่จริง…โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน…
ฝากเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยการกดไลก์ คอมเมนต์ และกดเข้าชั้นหนังสือด้วยนะครับ
ฝากช่องทางการติดต่อไว้ด้วยนะครับ^^
Threads : mungkorn_kevinth
Twitter : Kevinth_M
Tiktok : kevinth_m.author
Facebook : kevinthm.author
ตอนที่ 13
ทะเลสาบแสงจันทร์
“เจ้ากลัวหรือ?”
เสี่ยวมู่พยักหน้าเบา ๆ หากแต่แววตากลับเป็นประกายด้วยความหวังว่าตนจะบินได้สักครั้ง แต่ความสูงขนาดนั้นมันก็ทำให้เสี่ยวมู่รู้สึกลังเลที่จะยอมตามขึ้นไป
“เจ้า…ไว้ใจข้าได้นะ…”
“แต่ข้า…”
“เจ้าไว้ใจข้าหรือไม่ ยื่นอีกมือของเจ้ามาให้ข้าสิ ข้าสัญญา ว่าข้าจะกุมมือของเจ้าเอาไว้ให้แน่นที่สุด ไม่ปล่อยให้เจ้าตกลงไปข้างล่างนั่นหรอก”
เสี่ยวมู่ค่อย ๆ ยื่นมือออกไปให้กับเยว่หมิงชาง ที่รออยู่กลางอากาศนั้น จนเมื่อมือของทั้งสองสัมผัสกัน เยว่หมิงชางจึงใช้โอกาสนี้กระชากร่างเบาหวิวนั้นขึ้นไปจนหมุนคว้างอยู่บนอากาศรอบหนึ่ง ก่อนที่จะมุ่งตัวเข้าไปโอบกอดเอาไว้แล้วอุ้มร่างอันบอบบางนั้นเอาไว้ในอ้อมกอดราวกับคู่บ่าวสาว
“เจ้ากลัวหรือไม่?”
“เมื่อครู่ ท่านทำข้าตกใจ ไหนท่านบอกข้าว่าท่านจะไม่ปล่อยมือข้ายังไงล่ะ…”
“ข้าก็ไม่ได้ปล่อยมือเจ้านี่ ข้าก็แค่จะดึงเจ้าเข้ามาให้ใกล้อีกนิด จะได้อุ้มเจ้าได้ถนัดอย่างไรเล่า ไปกันเถอะ คืนนี้ข้าจะพาเจ้าโบยบินท่องเที่ยวชมแสงจันทร์กับข้า”
“แต่ที่นี่คือปรโลก จะมีสถานที่สวยงามให้เราไปเที่ยวเล่นด้วยอย่างนั้นหรือ?”
“มีสิ ข้าได้ถามพวกบ่าวรับใช้ที่อยู่ในจวนมาแล้ว เจ้ากับข้าไปเที่ยวเล่นที่นั่นด้วยกันเป็นครั้งแรกเถอะนะ”
เยว่หมิงชางไม่รอให้เสี่ยวมู่ตอบรับหรืออนุญาตใด ๆ ก็พาร่างนั้นลอยขึ้นไปกลางอากาศ แหวกลมขี่ก้อนเมฆครั้งแล้วครั้งเล่า จนไปถึงยังสถานที่แห่งหนึ่งที่เสี่ยวมู่ไม่เคยเห็นมาก่อน
สิ่งที่ทั้งสองได้เห็น สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับเยว่หมิงชางและเสี่ยวมู่อยู่ไม่น้อย เพราะที่นี่คือทะเลสาบแสงจันทร์ที่อยู่ในปรโลก อันที่จริงแล้ว ก่อนหน้านี้มันก็คือทะเลสาบธรรมดา หากแต่เมื่อหลายหมื่นปีก่อนสถานที่แห่งนี้ได้รับไอวิเศษจากดวงจันทร์ที่สาดส่องลงมาจนถึงปรโลก
และที่นี่ ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นที่เดียว ที่สามารถรับแสงอันอบอุ่นและสวยงามจากดวงจันทร์ยามค่ำคืนได้ เมื่อเป็นดังนั้น บริเวณโดยรอบ จึงอบอวลไปด้วยไอวิเศษของฟ้าดิน เป็นสถานที่ที่เหล่าเทพเซียนที่มีหน้าที่อยู่ในปรโลกนี้ และเหล่าพญายมทั้งหลาย มักจะมานั่งสังสรรค์กันอยู่บ่อย ๆ
เยว่หมิงชางค่อย ๆ หย่อนร่างของตัวเองลงไปบนเกาะที่อยู่ตรงกลางทะเลสาบนั้น ตรงกลางมีต้นไม้ขนาดใหญ่หากแต่ทั้งสองกลับมองไม่ออก ว่ามันคือต้นของอะไร แต่สิ่งที่เห็นได้อย่างชัดเจน นั่นก็คือ บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยดอกถานฮวาที่เบ่งบานอยู่ภายใต้แสงจันทร์อันสวยงามนี้
กลิ่นหอมของมันอบอวลไปทั่วทั้งบริเวณ ผืนน้ำที่สะท้อนแสงจากดวงจันทร์ยามค่ำคืน กลายเป็นสีเหลืองนวลและกลีบโบตั๋นเปล่งประกายสะท้อนขึ้นมาอยู่บนผืนน้ำ มันคือสถานที่ที่ช่างงดงาม ชนิดที่ไม่มีใครเคยรู้เลยว่า ในสถานที่อันน่ากลัวแห่งนี้ จะมีทะเลสาบที่สวยงามราวกับสรวงสวรรค์อยู่ด้วย
.
.
“น่าประหลาดใจจริงในปรโลกแห่งนี้มีสถานที่ที่งดงามเช่นนี้อยู่ด้วยหรือ”
เสี่ยวมู่เดินไปที่ริมน้ำ ยืนจ้องมองแสงสีรุ้งสายตาตื่นตะลึง ผีเสื้อราตรีโบยบินอยู่เต็มทุ่งของดอกถานฮวา ยอดไม้ลู่ลมอ่อน ๆ พาให้กลิ่นหอมโชยไปทั่วทั้งบริเวณ เยว่หมิงชางยืนมองเสี่ยวมู่จากด้านหลังก็ให้นึกยิ้ม แล้วคิดขึ้นมาในใจ ‘นี่ข้า…ตกหลุมรักเจ้าแมวน้อยตนนี้ตั้งแต่ตอนไหนกันนะ?’
.
.
“เจ้าชอบหรือไม่?”
“ชอบสิ ตั้งแต่ข้ามาอยู่ที่นี่ ข้าไม่เคยรู้ ว่าจะมีสถานที่เช่นนี้ด้วย ท่านนี้ช่างมีความสามารถเสียจริง มาแค่เพียงไม่ทันข้ามวัน ยังไม่ข้ามคืนด้วยซ้ำ แต่ท่านกลับรู้จักที่นี่อย่างถ่องแท้”
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก สถานที่น่ะ แค่ฟังเรื่องเล่าก็สามารถเข้าใจและจดจำได้ง่าย แต่ความรู้สึกที่อยู่ข้าในต่างหากเล่า ที่มันช่างทำความเข้าใจได้ยากยิ่งนัก” เสี่ยวมู่หันมองหน้าชายหนุ่มผิวขาวละเอียดรูปหน้าคมเข้มชัดเจนราวกับภาพวาดที่จงใจให้ดูแข็งกร้าวแต่ก็อ่อนโยนในคราวเดียวกัน
‘นี่มันคุณสมบัติของคนหลายใจชัด ๆ ท่าทาง…เยว่หมิงชางผู้นี้คงจะเป็นพวกรักไปทั่ว ตกหลุมรักใครต่อใครได้ง่ายเพียงไม่กี่อึดใจกระมัง’ เสี่ยวมู่แอบคิดอยู่ในใจจนลืมไปว่าสายตาของตนกำลังจ้องมองจนอีกฝ่ายอาจรู้ตัว
“หน้าของข้า…มีอะไรผิดปกติเช่นนั้นหรือ?”
เสี่ยวมู่จื่อสะดุ้งโหยงกับคำทักนั้น หากแต่เยว่หมิงชางกลับชอบใจ ที่ความงามของตนนั้น สามารถทำให้คนที่ดูหมางเมินหันมาสนใจในตัวเองได้
“ข้า…ก็แค่สงสัย”
“เจ้าสงสัยเรื่องอะไรหรือ?”
“ท่านบอกว่าท่านคือเทพกระต่ายที่มีหน้าที่ตำยา และดูแลความเรียบร้อยบนดวงจันทร์นั่น”
“ถูกแล้ว…เจ้าอย่างรู้สิ่งใดหรือ?”
“ให้บังเอิญว่า ข้ารู้จักเทพกระต่ายอยู่ตนหนึ่ง ที่คอยปกป้องชาวรักร่วมเพศผู้นั้น เพียงแต่ท่านบอกข้าว่า เขาคือสหายของท่าน แล้วเหตุใดเขาจึงทำร้ายท่านจน…”
“...จนเผลอทำร้ายเจ้าอย่างนั้นหรือ เรื่องนี้คงต้องยกให้เป็นความผิดของข้า เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเจ้าหรอก เพียงแต่ว่าข้าเอง ที่ไปพูดขัดหูเขามากไป จนทำให้ไปกวนอารมณ์เขาเข้า จึงเป็นเหตุให้เราทั้งสองต้องทะเลาะกันในร้านแห่งนั้น”
“แต่พวกท่านคือสหายกันมิใช่หรือ?”
“อันที่จริงแล้วข้าก็ไม่เชิงเป็นสหายของเขาเสียทีเดียวหรอก หากจะเรียกได้ก็คงเป็นแค่คนรู้จักนะ มีเพียงเจ้าและหลิงเซียงเท่านั้น ที่ถือว่าเป็นสหายของเขาที่แท้จริง”
“เช่นนั้น ท่านก็หมายความว่า ทู่เอ๋อเสินผู้นี้ เขาจงใจจะฆ่าท่านเช่นนั้นหรือ?”
“เรื่องนั้นข้าเองก็ไม่รู้ เพียงแต่เมื่อเขากางกรงเล็บของเขาออกมาแล้ว กำลังจะจ้วงลงมาที่ร่างของข้า ก็มีเจ้า ที่เข้ามาช่วยเหลือและรับกรงเล็บนั้นแทนข้าเอาไว้”
“ข้าน่ะหรือช่วยท่าน เหตุใดข้าจึงต้องช่วยท่านด้วยเล่า ท่านมีบุญคุณเคยช่วยเหลือชีวิตข้าอย่างนั้นหรือ?”
“นี่ก็ยังเป็นอีกสิ่ง ที่ทำให้ข้าอยากรู้ มันจึงทำให้ข้าอาสาที่จะลงมาช่วยเจ้าถึงปรโลกนี่อย่างไรเล่า เพราะก่อนที่เจ้าจะตาย เจ้าบอกว่าทุกอย่างที่ทำ ก็เพื่อทดแทนคุณให้แก่ข้า แต่น่าเสียดาย ที่ตอนนี้เจ้ากลับจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง”
“ตอนนี้ความทรงจำของข้าหยุดอยู่แค่ตอนที่ข้าหลับใหลไปตอนนั้น แล้วมาเริ่มต้นใหม่ที่นี่ เหตุการณ์ก่อนหน้านั้นข้าจำไม่ได้เลยสักนิด”
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะต้องทำอย่างไร เจ้าถึงจะยอมกลับไปที่โรงน้ำชานั้นกับข้า หากเจ้าไม่ยอมกลับไป ก็ยากที่จะฟื้นความทรงจำกลับคืน” เสี่ยวมู่หันมาจ้องมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างตน แล้วก็เผลอหลุดยิ้มออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
“ที่ท่านกำลังทำ…นับได้ว่าเป็นการล่อลวงหรือไม่?”
“เสี่ยวมู่…” เยว่หมิงชางหันหน้าไปหาเสี่ยวมู่ที่กำลังจะหันกลับไปชื่นชมความงามของทะเลสาบ แต่ก็ถูกเยว่หมิงชางใช้มือทั้งสองกุมไหล่เอาไว้แน่นแล้วจับตัวหันมาเพื่อจะได้มองหน้ากัน
“นี่ท่านคิดจะทำอะไร?”
เยว่หมิงชางไม่ตอบอะไร แต่กลับยิ่งยื่นหน้าเข้าไปใกล้เสี่ยวมู่จนหัวใจของแมวน้อยนั้นกลับเต้นโครมครามขึ้นมาราวกับเสียการควบคุม
.
.