ความผิดพลาดจากอารมณ์ชั่ววูบ พรากชีวิตของเสี่ยวมู่จื่อให้ดับไป จึงต้องมีคนเสียสละไปตามหาวิญญาณกลับมา
แฟนตาซี,ชาย-ชาย,จีน,ยุคปัจจุบัน,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความผิดพลาดจากอารมณ์ชั่ววูบ พรากชีวิตของเสี่ยวมู่จื่อให้ดับไป จึงต้องมีคนเสียสละไปตามหาวิญญาณกลับมา
ผู้แต่ง
Kevinth M. PoTae
เรื่องย่อ
เรื่องย่อ เล่ม 3
นามปากกา : Kevinth M. PoTae
วาดปก เล่ม 3 : Changli Ho
แมวดำ : Raynanimx
.
หลังจากที่เสี่ยวมู่จื่อต้องจากไปเพราะกระต่ายเทพทั้งสองทะเลาะกัน คุณนายเมิ่งจึงมอบภารกิจให้กับตัวต้นเรื่องและหลิงเซียงที่อาสาไปช่วย เพื่อนำพาดวงจิตของเสี่ยวมู่จื่อกลับมา
หากแต่เสี่ยวมู่จื่อไม่ใช่มนุษย์ทั้งยังไม่ถึงเวลาที่จะต้องตาย ดวงจิตจึงกระเจิงหนีหายไปยังที่ใดไม่มีใครรู้ คุณนายเมิ่งจึงค้นหาไปทุกที่แล้วได้พบว่าเสี่ยวมู่นั้นอยู่ในปรโลก เยว่หมิงชางจึงจำต้องลงไปที่นั่นเพื่อตามหา
แต่เพราะที่นั่นคือปรโลก การจะดุ่ม ๆ เข้าไปตามหาและพากลับมาจึงไม่ใช่เรื่องง่ายนัก เพราะที่นั่น มีเส้นทางและด่านมากมายที่เป็นเงื่อนไขขัดขวางเป้าหมายของเยว่หมิงชางไม่ให้สำเร็จได้โดยง่าย
ถึงจะอย่างนั้น ในเมื่อเยว่หมิงชางตั้งใจจะแก้ไขเรื่องทุกอย่างให้กลับมาดังเดิมแล้ว คงไม่มีทางอื่น นอกจากทำตามนั้น...
.
.
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน ดังนั้นตัวละคร/สถานที่/เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในเรื่อง จึงถูกสมมุติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ทุกคำพูด ทุกตัวละครไม่มีอยู่จริง…โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน…
ฝากเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยการกดไลก์ คอมเมนต์ และกดเข้าชั้นหนังสือด้วยนะครับ
ฝากช่องทางการติดต่อไว้ด้วยนะครับ^^
Threads : mungkorn_kevinth
Twitter : Kevinth_M
Tiktok : kevinth_m.author
Facebook : kevinthm.author
ตอนที่ 5
ชายที่หมายตา
“ชิ…ก็แค่ปีศาจชั้นต่ำ บ้าตัณหาร่านราคะตนหนึ่งเท่านั้น”
แม้จะเป็นคำพูดพึมพำอยู่ในลำคอ แต่กู๋อันหนิงได้ยินทุกถ้อยคำของหลิงเซียง หากแต่ก็ไม่ได้ถือสาอะไร เพราะรู้ดีแต่แรกอยู่แล้ว ว่าปีศาจผีเสื้อตนนี้หมั่นไส้ชังสีหน้าของตนตั้งแต่แรกเห็น จึงเดินกลับไปนั่งยังที่ของตนราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
“ข้าเคยได้ยินมาว่า แม่นางหลิงเซียงในยามที่อยู่บนโลกมนุษย์นั้น เป็นหญิงสาวที่งดงามมากเลยใช่หรือไม่”
“เจ้าจะพูดเรื่องนี้ทำไมกัน?” หลิงเซียงยังคงตึงสีหน้าไม่ยอมลดละให้กับผู้ไต่ถาม
“ข้าก็แค่อยากรู้ว่าจริงหรือไม่ แต่เท่าที่ข้าเห็นในตอนนี้ หากข้าไม่รู้จักเจ้าอยู่ก่อนแล้ว ข้าคงนึกไปว่าเจ้าเป็นเทพธิดาในแดนเทพเสียอีก ใบหน้าที่งดงามยิ่งกว่าเทพแห่งเหมันต์ ผิวพรรณผุดผ่องยิ่งกว่าเทพธิดาฉางเอ๋อ ทั้งเสื้อผ้าอาภรณ์ของเจ้า ข้าก็หลงคิดไปว่าเจ้าเป็นนางแบบอยู่บนเวทีนางฟ้านั่นเสียอีก”
“คิก ๆ ไม่หรอกน่า เจ้าก็เยินยอข้าเกินไป ข้าก็แค่ปีศาจผีเสื้อธรรมดา ๆ เท่านั้น จะไปเป็นนางบ่งนางแบบอย่างที่เจ้าว่าได้ยังไงกัน”
หวังซูและเยว่หมิงชางที่นั่งมองอยู่หันมองหน้ากันแล้วแอบยิ้ม เมื่อเห็นท่าทางขวยเขินของหลิงเซียงพร้อมกับปัดมือไปมา ท่าทางแข็งกร้าวเมื่อครู่นั้นหายไปเสียสิ้น ตอนนี้เหลือแค่เพียงผีเสื้อสาวเสียจริตที่กำลังเขินอายจากการถูกเยินยออยู่เพียงเท่านั้น
“เดี๋ยวก่อนนะ นี่เจ้าคิดจะล่อลวงพวกข้าอย่างนั้นหรือ อย่าหวังไปเลย ข้าไม่หลงคำเยินยอของเจ้าง่าย ๆ หรอก”
หลิงเซียงสะบัดหน้าเรียกสติของตัวเองกลับมาจากอาการหลงเคลิ้ม แล้วกลับมามีท่าทางแข็งกร้าวดังเดิม ก่อนที่จะหลงคารมของปีศาจตรงหน้าไปเสียจนหลงลืมไปว่าตนมาที่นี่ด้วยเรื่องใด
“เจ้าบอกข้ามา ว่าเราจะผ่านม่านอาคมของเจ้าไปได้ยังไง…”
“ม่านอาคมนั่น หากข้าไม่ยินยอม ก็ไม่มีผู้ใดสามารถผ่านไปได้ เว้นเสียแต่ว่าพวกท่านจะมีพลังวิญญาณมหาเทพ จึงจะสามารถข้ามผ่านกำแพงนั้นไปได้”
“แต่กำแพงนี้ เจ้าเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเองมิใช่หรือ เหตุใดเจ้าจะคลายออกไม่ได้กันล่ะ หรืออันที่จริงแล้ว เจ้าแค่กำลังคิดจะถ่วงเวลาของพวกเรากันแน่ ข้าขอเตือนเจ้า…อย่าคิดจะมาเล่นลิ้นกับข้า หากเจ้ายินดีจะเปิดทางให้พวกเราผ่านไป มันก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องที่ยากเย็นอะไรเลยไม่ใช่หรือ พวกเราเองก็ต้องรีบไปช่วยคน ไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับเจ้าหรอกนะ”
“ดูเหมือนว่าแม่นางหลิงเซียงจะไม่ค่อยชอบหน้าของข้าสักเท่าใดเลยนะ ช่วยบอกเหตุผลให้ข้าได้หรือไม่ เผื่อข้าจะได้แก้ไขให้ท่านได้พอใจ”
“เจ้ามันก็แค่ปีศาจล่อลวง มีสิทธิอะไรมาตั้งม่านอาคมขวางทางใครต่อใคร”
“ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีเหตุผลของมัน แม้ข้าจะเป็นเพียงปีศาจเช่นเดียวกับพวกท่าน แต่ข้าก็ได้รับภารกิจจากท่านมหาเทพและเทพสูงสุดของแดนสวรรค์ รวมถึงได้รับการอนุญาตจากท่านพญายมเหยียนลั่วอ๋องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แม่นางลองคิดดูสิ ว่าถ้าหากไม่มีข้า ป่านนี้ก็คงจะมีพวกภูตผีวิญญาณที่มีพลังแก่กล้าพวกนั้น หรือไม่…ก็มีปีศาจเช่นพวกท่าน ที่ไม่พอใจกับการตายของสหายตน แล้วคิดจะมาช่วงชิงวิญญาณออกไปจากปรโลกไปได้โดยง่ายเป็นแน่ และหากเป็นเช่นนั้น ปรโลกก็คงจะไม่วุ่นวายไม่น้อยเลย ท่านว่าจริงหรือไม่เล่า แม่นางหลิงเซียง?”
“นี่เจ้า!!!”
“แม่นางหลิงเซียงคงกำลังจะถามข้าสินะ ว่าข้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร…”
.
.
“นั่นสิ เจ้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร ในเมื่อพวกเราไม่ได้บอกใครเลยด้วยซ้ำ ว่าพวกเรามาที่นี่ด้วยเรื่องอะไร เว้นเสียแต่ว่าเจ้าจะอยู่ที่โรงน้ำชาในวันนั้น”
เยว่หมิงชางที่เพิ่งจะได้สติละสายตาจากความงามตรงหน้าของกู๋อันหนิงมาได้ ก็เกิดความสงสัยขึ้นมาเช่นเดียวกัน ไม่ต่างอะไรกับหลิงเซียง
“ทุกดวงวิญญาณที่ข้ามผ่านมายังขอบเขตของแดนปรโลกนี้ ทันทีที่มาถึง ม่านกำแพงมนตร์ของข้า ข้าก็จะสามารถรู้ได้ทันทีว่าพวกท่านมาที่นี่ด้วยเรื่องใด”
“เช่นนั้น เจ้าพอจะปล่อยให้พวกเราเข้าไปช่วยสหายของเราได้หรือไม่ หากเจ้ารู้ทุกอย่างเช่นที่เจ้าพูดจริง เจ้าก็คงจะรู้ ว่าตอนนี้สหายของเราอยู่ที่ไหน”
หวังซูเอ่ยถามด้วยความสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะหากดูจากท่าทีแล้ว กู๋อันหนิงคงไม่ใช่ปีศาจที่จะยอมทำทุกอย่างตามคำขู่ของใครต่อใคร การจะขอความช่วยเหลือจากกู๋อันหนิงนั้นมีแค่ทางเดียว นั่นก็คือการขอร้องดี ๆ เท่านั้น ไม่ใช่การดูแคลนและบังคับเช่นที่หลิงเซียงกำลังทำ
“เรื่องนั้นข้าย่อมรู้อยู่แล้ว เพียงแต่สถานที่แห่งนั้นไม่ใช่ที่ที่ข้าจะสามารถเข้าไปได้โดยง่าย แม้แต่พวกท่านเอง”
“เช่นนั้นเจ้าพอจะชี้แนะพวกเราได้หรือไม่ ว่าพวกเราควรจะทำเช่นไร?”
ท่าทีของหวังซู ทำให้กู๋อันหนิงจ้องมองด้วยความชื่นชมไม่ละสายตา บวกกับรูปร่างหน้าตาที่ตรงใจ จึงทำให้กู๋อันหนิงหมายตาปีศาจค้างคาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า แม้แต่หวังซูเองก็ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าตนเองนั้นกำลังเป็นที่หมายปองของใคร
“สหายของพวกท่านยังไม่ถึงแก่ชะตาชีวิต เพียงแต่เกิดความผิดพลาดบนโลกมนุษย์นั่นก็เท่านั้น แต่ไม่มีเรื่องบังเอิญในโลกนี้หรอกนะท่านหวังซู ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นไปตามกฎแห่งกรรมที่ถูกกำหนดเอาไว้แล้วทั้งนั้น ส่วนท่าน…เยว่หมิงชาง ในเมื่อสหายของท่านเขาต้องมาตายเพราะท่าน นั่นก็คือการแทนคุณ เหตุผลก็เพราะว่าครั้งหนึ่งท่านได้เคยไปช่วยชีวิตเขาให้พ้นจากความตายเมื่อนานมาแล้ว ครั้งนี้ เขาจึงทดแทนคุณให้ท่านยังไงล่ะ”
“แทนคุณด้วยการแลกชีวิตเพื่อไม่ให้ข้าถึงแก่ความตายงั้นหรือ?” เยว่หมิงชางทวนคำด้วยความประหลาดใจ
“ถูกแล้ว แต่ก็อย่างที่ข้าบอก ว่าสหายของท่านยังไม่ถึงการแก่เวลาที่จะต้องลงมายังปรโลกแห่งนี้ เช่นนั้น พวกท่านทั้งสามก็สบายใจได้ ว่าสหายของท่านในเวลานี้ยังคงอยู่ดีที่จวนของท่านเหยียนลั่วอ๋อง”
.
.
“ในเมื่อยังอยู่ดี แล้วเหตุใดจึงไม่ยอมปล่อยให้พวกเราไปเจอสหายของเราเล่า?”
“ดูเหมือนว่าแม่นางหลิงเซียงจะใจร้อนมากกว่าที่ข้าคิดสินะ สหายของพวกท่านทั้งสามยังคงอยู่ดีในปรโลกแห่งนี้ เพียงแต่สิ่งที่แม่นางหลิงเซียงต้องการนั้น อยู่นอกเหนือการควบคุมของข้า ข้าจึงไม่อาจรู้ ว่าตอนนี้สหายของท่านจะมาเจอกับพวกท่านได้อย่างไร”
“เช่นนั้นเจ้าก็ปล่อยให้พวกเราผ่านเข้าไปสิ ส่วนเรื่องตามหานั้น พวกเราแน่ใจว่าสามารถจัดการเองได้ ไม่ต้องให้เจ้าต้องมาเป็นธุระหรอก”
หลิงเซียงที่รู้สึกไม่ชอบหน้าของกู๋อันหนิงอยู่แล้วเป็นทุน ยังคงชักสีหน้าและไม่อาจพูดจาดีด้วยได้ไม่ว่ายังไง กู๋อันหนิงเข้าใจเรื่องนี้ดี และก็ไม่ได้คิดจะถือสาอะไร เพียงแต่การเอาคืนเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ควรทำ
“แม่นางหลิงเซียง ท่านลองดื่มชาเบญจมาศนั่นสักหน่อยดีหรือไม่ ท่านจะได้ใจเย็นลงบ้าง”
“ข้าดื่ม ข้าดื่มแล้ว อีกอย่างข้าใจร้อนที่ไหนกัน ข้าก็แค่ไม่อยากเจอหน้าเจ้าก็เท่านั้น”
“ถึงเราเพิ่งจะได้เจอหน้ากันเป็นครั้งแรก แต่ข้าก็รู้จักแม่นางหลิงเซียงเป็นอย่างดี ท่านไม่ใช่คนเช่นนี้ หรือเป็นเพราะความงามของข้า ที่สามารถเฉิดฉายได้ทันทีไม่ต้องรอยามค่ำคืนเช่นแม่นาง เรื่องนี้ใช่หรือไม่ ที่ทำให้แม่นางหงุดหงิดอยู่ในใจ?”
“นี่เจ้า!!!”
.
.