“เห็นไหม... อุ่นกว่าข้างนอกเยอะ”
ปลายฝันเบือนหน้าหนี “คุณมันบ้า”
“รู้แล้ว...” เขาพูดพลางหัวเราะ “แต่บ้าก็เฉพาะเวลาอยู่ใกล้เธอเท่านั้นแหละ”ปลายฝันยังนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ใบหน้าร้อนผ่าวไม่ยอมสบตาเขา
ไฟเดินไปปิดหน้าต่างที่ลมพัดกระทบกันไปมา ก่อนหันกลับมานั่งลงข้างเธออย่างเงียบ ๆ บรรยากาศในห้องนิ่งจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของกันและกัน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,ผู้ใหญ่,ยุคปัจจุบัน,หลงเมีย,หลงรัก,ปากร้าย,อกหัก,เจ้านายลูกน้อง,คลั่งรัก,คลั่งรักขั้นสุด,โรแมนติก,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ปลายฝันเปิดประตูสำนักงานเข้าไป เห็นเจ้านายหนุ่มยังนอนคุมโปงอยู่บนโซฟา ทั้งที่ได้เวลาเข้างานแล้ว แต่ดูท่าวันนี้เจ้านายจะตื่นสาย มองร่องรอยขวดเหล้าที่วางอยู่หน้าสำนักงานก็พอรู้ได้ว่า เมื่อคืนคงมีการฉลองเงินเดือนออก
ปลายฝันเดินเข้าไปใกล้ ลังเลว่าเธอควรปลุกเขาดีหรือไม่ ก่อนถอนหายใจแรง ๆ แล้วตัดใจ ช่างเถอะ ปล่อยเขาไว้แบบนี้คงดีกว่า คิดได้ดังนั้นก็หันกลับไปยังโต๊ะทำงานของตน
นายไฟเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว เขาบิดตัวไปมาเพื่อคลายความเมื่อย เมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อยหลังจากที่ลุงนวยเอาเหล้าหมักฝีมือแกมาเสนอ ทำเอาเขาสลบไม่เป็นท่า จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเข้ามานอนในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ สายตาหรี่ลงเพราะแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านผ้าม่าน เขาเหลียวไปเห็นแผ่นหลังของหญิงสาวที่กำลังเดินจากไป ก่อนเหลือบมองนาฬิกา เวลาล่วงเลยแปดโมงกว่าแล้ว
“มาทำงานแล้วเหรอ” เขาพูดพลางลุกขึ้น สะบัดผ้าคลุมออกจากตัว
ปลายฝันหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียง ดวงตาเบิกกว้างทันทีที่เห็นร่างเปลือยเปล่าตรงหน้า เธอเผลอเบนสายตาลงต่ำโดยไม่ตั้งใจ แล้วก็ต้องตกใจสุดขีดกับสิ่งที่เห็น ปลายฝันร้องกรี๊ดลั่น รีบหันหน้าหนีแล้ววิ่งออกไปนอกประตูสำนักงาน ใบหน้าร้อนผ่าวแดงก่ำ ทั้งโกรธ ทั้งอาย
ไอ้ที่ไม่ใส่เสื้อแล้วเดินโทง ๆ ในสำนักงานเธอยังพอรับได้ แต่ไอ้ที่นอนแก้ผ้าอยู่บนโซฟาแบบนี้ เธอรับไม่ไหวจริง ๆ!
เพลิงพญาลุกขึ้นยืน บิดตัวคลายความเมื่อย พลางเสยผมลวก ๆ หยิบผ้าเช็ดตัวเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ บ่นพึมพำกับเสียงกรี๊ดของหญิงสาวที่ดังจนเขาแสบแก้วหู เมื่อจัดการธุระเสร็จ เดินออกมาก็ยังไม่เห็นหญิงสาวกลับเข้ามา เขาจึงเดินออกมานอกสำนักงาน เห็นปลายฝันนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนโต๊ะหินอ่อนทันทีที่เขาเดินเข้าใกล้ เธอก็รีบสะบัดหน้าหนี
ชายหนุ่มมองเธออยู่นาน ก่อนเอ่ยถามสิ่งที่สะดุดตา
“แว่นไปไหน” เขาชี้มาที่ใบหน้าเธอ
ปลายฝันยังทำหน้ามุ่ย ใช่เวลามาสนใจแว่นเธอไหม เขาควรสนใจเรื่องที่ตัวเองนอนแก้ผ้าในสำนักงานมากกว่า!*
“ทำไมคุณไฟถึงนอนแก้ผ้าในสำนักงานแบบนั้นล่ะคะ ถ้าเกิดมีแขก หรือใครมาเห็นจะทำยังไง”
“ปกติก็ไม่เห็นจะมีใครมาอยู่แล้วนี่ แล้วฉันก็นอนแบบนี้ประจำ”
“แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วนะคะ”
“ไม่เหมือนยังไง”
“ก็เพราะที่นี่เป็นสำนักงาน แล้วฉันก็ทำงานอยู่ด้วยไงคะ”
“แล้วไง”
“ก็แล้วไงล่ะคะ ฉันเป็นผู้หญิงนะ!”
นายไฟเงียบ ก่อนก้มหน้าลงมาจ้องหญิงสาวไม่วางตา ปลายฝันรีบเอนตัวไปด้านหลังอย่างระแวดระวัง
“ยังไม่ตอบคำถามฉันเลย… แว่นไปไหน” เขาย้ำอีกครั้ง ดวงตาคมวาวแฝงแววบางอย่าง
“เมื่อวานมันโดนเหยียบจนแตกค่ะ เลยใส่คอนแทคเลนส์แทน”
เขาพยักหน้าเข้าใจ แต่สายตายังคงจับจ้องใบหน้าหวานไม่ยอมละ ปลายฝันรีบหลบสายตาทันที
“แล้วตกลงเรื่องนั้นยังไงคะ”
“เรื่องไหน”
“ก็เรื่องที่คุณนอนแก้ผ้าในสำนักงานนั่นไงคะ!”
“ก็บอกแล้วไง ว่าฉันก็นอนแบบนี้ประจำ”
“คุณไฟ!” ปลายฝันเสียงแข็งขึ้นอย่างไม่พอใจ
เธอรีบลุกขึ้น ตั้งใจจะเดินหนีเข้าไปด้านใน แต่ชายหนุ่มขยับตัวมาขวางทาง ปลายฝันสะดุ้งถอยหลังไปหนึ่งก้าว เกือบจะชนเข้ากับเขา
“มีอะไรคะ” ปลายฝันเอ่ยถามอย่างระแวง ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเขาก้มลงมาใกล้เสียจนลมหายใจอุ่นรดผิวแก้ม
มุมปากเขายกยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาคมพราวระยับราวกับกำลังเพลิดเพลินกับการแหย่เธอ
“ถ้าอยากดูอีก…ก็บอกตรง ๆ ก็ได้นะ ไม่ต้องแอบกรี๊ดแล้ววิ่งหนีหรอก”
“คุณ!”
เพียงเสี้ยววินาทีที่บรรยากาศเหมือนจะพาให้ริมฝีปากของเขาโน้มเข้ามาใกล้ เธอก็รีบถอยหลังไปหนึ่งก้าว แทบสะดุดบันไดด้านหลังเข้าให้ ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบา ๆ ยอมเบี่ยงตัวหลบ เปิดทางให้เธอเดินเข้าไปในสำนักงาน
-----------------------------------
เสียงดนตรีจากบาร์หรูใจกลางกรุงเทพฯ คลอเบา ๆ ท่ามกลางแสงไฟสลัว โต๊ะวีไอพีมุมในถูกยึดครองโดยชายหนุ่มรูปหล่อในชุดสูทเนี้ยบ “ภูมิ” เอนกายอย่างสบายอารมณ์พร้อมสาวสวยสองคนที่นั่งแนบซ้ายขวา คนหนึ่งชงเหล้าให้ อีกคนโน้มตัวมากระซิบชิดข้างหู
เขายกแก้วขึ้นจิบเบา ๆ แต่แววตากลับล่องลอย ไม่ได้สนใจกับร่างนุ่มนวลข้างกายเท่าไรนัก ใจเขายังวนเวียนอยู่กับเพียงชื่อเดียว ปลายฝัน
“คุณภาคคะ…คืนนี้ไปต่อกันมั้ย” สาวฝั่งขวากระซิบอ้อนหวาน ใบหน้าแนบลงที่ไหล่เขา
ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ เอื้อมมือแตะคางอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู แต่ริมฝีปากกลับแย้มรอยยิ้มที่ไม่ได้แตะต้องดวงตา
“ไว้วันหลังนะ…คืนนี้ฉันมีธุระ”
เขาลุกขึ้นจากโซฟาหนังอย่างไม่ใยดี ทิ้งให้สองสาวมองตามด้วยความเสียดาย ก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเหมือนรอคอยอะไรบางอย่าง เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นพอดี
“ผมได้ที่อยู่ ที่คุณภาคให้หาแล้วนะครับ”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้า เขากดโทรศัพท์ตอบกลับเสียงเรียบแต่ชัดเจน
“ดีมาก ส่งโลเคชันมาเลย ที่เหลือฉันจัดการเอง”
ไม่นาน ข้อความพร้อมรายละเอียดก็เด้งขึ้นมา ภาคภูมิปรายตามองแล้วหัวเราะหึในลำคอ
“ปลายฝัน…คิดหรือว่าจะหนีฉันพ้น”
รุ่งขึ้น
รถยุโรปคันหรูพุ่งตรงออกนอกเมืองไม่นานนักเลี้ยวเข้ามายังซอยเล็กที่เงียบสงบ ก่อนหยุดที่หน้าบ้านไม้สองชั้นท่ามกลางร่มเงาไม้ใหญ่ บรรยากาศสงบ ร่มรื่น แสดงให้เห็นว่าเจ้าของบ้านคงดูแลเป็นอย่างดี
ภาคภูมิหยิบตะกร้าผลไม้ติดมือลงมาด้วย กดกริ่งหน้าประตูอย่างสุภาพ หญิงสูงอายุผู้หนึ่งที่กำลังรดน้ำต้นไม้เงยหน้ามอง ก่อนจะเดินออกมาด้วยท่าทีระแวงเล็กน้อย
“สวัสดีครับ ผมชื่อภาคนะครับ เป็นเพื่อนของปลายฝัน ไม่ทราบว่าเขาอยู่มั้ยครับ” ชายหนุ่มยกยิ้มสุภาพ น้ำเสียงอ่อนน้อม
จันทร์เพ็ญมองชายหนุ่มตรงหน้า พิจารณาอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ
“ปลายฝันไม่อยู่หรอกจ้ะ เขาไปทำงานต่างจังหวัดเป็นเดือนแล้ว”
“อ้าวเหรอครับ…” ภาคภูมิทำหน้าซื่อแสร้งตกใจ “พอดีผมเพิ่งกลับจากเมืองนอก เลยตั้งใจจะแวะมาเซอร์ไพรส์ ไม่รู้เลยว่าเขาไปทำงานต่างจังหวัด”
“งั้นเข้ามาก่อนสิ เดี๋ยวป้าเปิดประตูให้” จันทร์เพ็ญเปิดรับด้วยท่าทีผ่อนคลายมากขึ้น เมื่อเห็นเขาชวนคุยอย่างสุภาพ และยังเปิดภาพถ่ายที่มีปลายฝันกับเขาพร้อมเพื่อน ๆ ให้ดูเพื่อยืนยันความสนิทสนม
“เขาไปทำงานตั้งแต่เดือนก่อนแล้วนะ เห็นว่าอยู่แถวแม่ฮ่องสอนนี่แหละ” หญิงสูงวัยบอกพลางถอนหายใจเบา ๆ
ภาคภูมิแกล้งทำเสียงเสียดาย แต่ในแววตากลับแพรวพราวยิ่งขึ้น
“จริงหรือครับ…เสียดายจัง ผมอยากเจอเขามาก ไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว”
“ลองไปถามวารีดูสิจ๊ะ เพื่อนสนิทของปลายฝันน่ะ ไร่ที่ปลายฝันไปทำงานก็เป็นไร่ของพี่ชายวารี เขาน่าจะรู้ดีที่สุด”
เพียงเท่านั้น รอยยิ้มมุมปากของภาคภูมิก็ยิ่งกว้างขึ้น ไร่เพลิงพญา
ชายหนุ่มเอ่ยขอบคุณ ก่อนขอตัวกลับออกมา พร้อมความคิดที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและความอยากครอบครอง ใบหน้าของหญิงสาวที่เขาเฝ้าตามหาชัดเจนในความคิดมากขึ้นทุกที…
หลังจากออกจากบ้านคุณจันทร์เพ็ญ ภาคภูมิขับรถหรูฝ่าแสงแดดบ่ายด้วยใบหน้านิ่งครุ่นคิด
เขาพยายามง้อขอคืนดีอยู่หลายครั้ง แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจหนีหายไปจากชีวิตเขาอย่างเด็ดขาด …ทั้งที่เขาเองก็เฝ้าทนุถนอมหญิงสาวมาอย่างดี ลงทุนทั้งจีบ ทั้งเปย์ ทั้งเอาใจสารพัด แต่สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงจูบแก้มเบา ๆ ไม่กี่ครั้งเท่านั้น เพราะปลายฝันเป็นคนหวงตัวเกินใคร
และยิ่งไปกว่านั้น…ทุกครั้งที่เขาคิดจะรุกคืบ ก็ต้องมีวารี เพื่อนสาวที่เป็นเหมือนเงาตามประกบไม่ห่าง คอยกันท่าตลอดเวลา เหมือนเธอไม่เคยปล่อยให้ภาคภูมิได้อยู่กับปลายฝันตามลำพังนานเกินไป
ชายหนุ่มกัดฟันแน่น ข่มความขุ่นเคืองที่ผุดขึ้นมาในอก เขาไม่เคยยอมรับความพ่ายแพ้ และยิ่งไม่คิดจะปล่อยผู้หญิงที่เขาอยากได้ให้หลุดมือไปง่าย ๆ ถ้าไม่เพราะความเจ้าชู้ในสันดาน ป่านนี้เขาอาจขอเธอแต่งงานไปแล้วก็เป็นได้
แต่ใครเล่าจะคิดว่า ผู้หญิงอีกคนที่เขาแค่ตั้งใจจะคบเล่น ๆ กลับเอาจริง ถึงขั้นไปประกาศตัวต่อหน้าปลายฝันอย่างถือสิทธิ์ …และผู้หญิงอย่างปลายฝัน ไม่ใช่คนที่จะลดตัวลงไปตบตีแย่งผู้ชายจากใคร เธอเลือกจะก้าวออกมาเงียบ ๆ ยกเขาให้คนอื่นไปโดยไม่ลังเล เพราะเธอเคยพูดเอาไว้
ชัดเจนตั้งแต่แรกว่า
“ถ้าเขามีคนอื่น…เธอจะเลิกทันที”
และทุกอย่างก็เป็นจริงตามนั้น
