“เห็นไหม... อุ่นกว่าข้างนอกเยอะ”
ปลายฝันเบือนหน้าหนี “คุณมันบ้า”
“รู้แล้ว...” เขาพูดพลางหัวเราะ “แต่บ้าก็เฉพาะเวลาอยู่ใกล้เธอเท่านั้นแหละ”ปลายฝันยังนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ใบหน้าร้อนผ่าวไม่ยอมสบตาเขา
ไฟเดินไปปิดหน้าต่างที่ลมพัดกระทบกันไปมา ก่อนหันกลับมานั่งลงข้างเธออย่างเงียบ ๆ บรรยากาศในห้องนิ่งจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของกันและกัน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,ผู้ใหญ่,ยุคปัจจุบัน,หลงเมีย,หลงรัก,ปากร้าย,อกหัก,เจ้านายลูกน้อง,คลั่งรัก,คลั่งรักขั้นสุด,โรแมนติก,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เธอมองนาฬิกา ทุ่มกว่าแล้ว ด้านนอกเริ่มมืดลงอย่างรวดเร็ว อาจเพราะเข้าสู่หน้าหนาว ปลายฝันรวบแฟ้มเอกสารทั้งหมดมาวางบนโต๊ะเขา ก่อนจะกลับมาเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน เหลือบมองร่างหนาที่ดูเหมือนจะหลับสนิท เธอลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเปิดตู้ หยิบผ้าห่มที่เพิ่งพับเก็บมาคลี่ห่มบนตัวเขา
“บ้านก็มี แต่ไม่รู้จักกลับ” ปลายฝันบ่นกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหมุนตัวเพื่อออกจากสำนักงาน แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขา
ปลายฝันถูกแรงดึงจนร่างนุ่มนิ่มล้มทับลงบนอกกว้าง ดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าเธออยู่ห่างจากเขาแค่คืบเดียว กลิ่นสบู่จาง ๆ จากกายชายหนุ่มลอยแตะจมูกจนเธอหน้าแดงเถือก
มือหนายังกุมข้อมือเธอไว้แน่น แม้ดวงตายังปิดสนิท แต่ความอุ่นร้อนที่แผ่ซ่านออกมาทำให้เธอมั่นใจว่าเขาไม่ได้หลับอย่างที่แกล้งทำอยู่แน่
ปลายฝันพยายามดันอกเขาออก แต่เขากลับลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาคมสบกับดวงตาหวั่นไหวของเธอเพียงเสี้ยววินาที ปลายจมูกเกือบจะสัมผัสกันอยู่รอมร่อ
“จะกลับแล้วเหรอ…” น้ำเสียงทุ้มพร่าเอ่ยออกมาแผ่วเบา แต่แฝงแววขี้แกล้ง
“มืดแบบนี้ เดี๋ยวฉันไปส่งเองดีกว่า ซุ่มซ่ามแบบเธอขับรถตกเขาเอาได้”
ปลายฝันหน้าแดงจัด รีบพยายามขืนตัว “มะ…ไม่เป็นไรค่ะ ปล่อยเถอะ เดี๋ยวฉันกลับเอง”
เพลิงพญายกคิ้วเล็กน้อย แทนที่จะปล่อย เขากลับกดใบหน้าเธอให้เข้ามาใกล้อีกนิดจนเธอใจเต้นโครมคราม ริมฝีปากแทบจะสัมผัสกันอยู่แล้ว ก่อนที่เขาจะหัวเราะเบา ๆ แล้วกระซิบใกล้หู
“ทำหน้าแบบนั้น…คิดว่าฉันจะจูบจริง ๆ รึไง ยัยแม่ชี ใครกันที่สอนเธอแต่งตัวแบบนี้”
เขายอมปล่อยมือในที่สุด ปลายฝันรีบผละออกห่างแทบจะทันที ใจเต้นแรงราวจะทะลุอก ขณะที่เขายังคงเอนหลังลงกับโซฟา ยิ้มมุมปากราวกับเป็นฝ่ายชนะเกมล้อเล่นนี้
ชายหนุ่มยิ้มเล็ก ๆ เมื่อมองท่าทีหวาดระแวงของปลายฝัน ทำเหมือนเขาเป็นโจรห้าร้อย เดียวก็เป็นโจรปล้นใจซะให้สิ้นเรื่องสิ้นราว เพลิงพญากวาดตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า ขัดใจอยู่ลึกๆ กับสองสิ่งนี้ ชุดป้าแก่เชยๆกับแว่นตาหนาเตอะ เขาลุกขึ้นเต็มความสูง พลางก้าวช้า ๆ เข้ามาใกล้ ปลายฝันถึงกับหวั่นใจขึ้นมา ท่าทางเขาดูไม่น่าไว้ใจ โดยเฉพาะสายตาที่มองเธอเหมือนราชสีห์ที่กำลังจ้องเหยื่อ
เธอถอยหลังจนชนกับตู้ ความเย็นเฉียบวิ่งพล่านในกาย เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ยกแขนกันไม่ให้เธอหนี
“ปลายฝัน สายตาเธอสั้นเท่าไหร่” เขาถามด้วยน้ำเสียงอยากรู้
“เอ่อ…ประมาณ 500 ค่ะ”
“ห้าร้อย! ถึงว่าทำไมเลนส์หนาขนาดนี้ ไม่รำคาญแว่นบ้างเหรอ” เขาขมวดคิ้ว รำคาญแทน ทั้งที่มันอยู่บนหน้าเธอไม่ใช่เขา
“ก็ชินแล้วค่ะ ใส่บ่อย ๆ” เธอตอบเสียงเบา พยายามหลบสายตาคมกริบ
“เราจะไปกันได้หรือยังคะ ฉันเริ่มจะง่วงแล้ว”
“อะไรกัน เด็กกรุงเทพเขานอนตั้งแต่ยังไม่สองทุ่มเลยหรือ ผิดวิสัยจริง ๆ” เพลิงพญาโน้มเข้ามาใกล้กว่าเดิม
ปลายฝันรีบย่อตัวลอดแขนเขาไปอย่างว่องไว
“เดี๋ยวฉันขอไปรอที่รถนะคะ!” ว่าแล้วก็วิ่งหายออกไปจากสำนักงาน
เพลิงพญาได้แต่หัวเราะเบา ๆ เขาไม่ได้คิดจะทำอะไรจริง ๆ นอกจากแกล้งแม่ชีน้อยเล่นเท่านั้น
เขาขับรถไปส่งเธอถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ ปลายฝันรีบยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนจะวิ่งเข้าบ้าน ปิดประตูแน่นหนา ไม่แม้แต่ชวนเขาเข้ามาตามมารยาท สักพักแสงไฟจากรถค่อย ๆ ถอยห่างออกไป จนลับหายไปในความมืด
ปลายฝันพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก…
“พี่ปลายฝันทำอะไรน่ะ”
ปลายฝันถึงกับยกมือกุมอกเมื่อหันกลับมาเจอเอื้องยืนหน้าขาวอยู่ด้านหลังเพราะกำลังผัดแป้ง
“ตกใจหมด! เอื้องโผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย”
“ก่อผ่ออยู่ว่าพี่ปลายฝันยืนแอบมองอะหยังอยู่นาน เลยอยากฮู้…อ๋อ ว่าแต่นี่นายไฟมาส่งก๋า?” เอื้องทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อย
“ใช่สิ…มันมืดแล้ว นายไฟเลยอาสามาส่ง กลัวพี่ขับรถตกข้างทางมั้ง” ปลายฝันรีบเฉไฉพูดกลบเกลื่อน เมื่อเห็นเอื้องยิ้มมุมปาก ส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาทางเธอ
“แค่นั้นกาา…” เสียงลากยาวของเอื้องยิ่งทำให้ปลายฝันหน้าแดง
“ก็แค่นั้นสิ! จะมีอะไรอีกเล่า…พอแล้ว พี่จะไปอาบน้ำ เหนียวตัวมาตั้งแต่เช้า” ปลายฝันรีบตัดบทแล้วเดินเลี่ยงออกไป
เอื้องได้แต่มองตามยิ้ม ๆ ก่อนจะหันไปเปิดผ้าม่าน มองออกไปในความมืดที่เพิ่งกลืนแสงไฟของรถหายลับไปเมื่อครู่
วันที่วุ่นวายผ่านไปอย่างเหนื่อยอ่อน กว่าจะยื่นซองคนสุดท้ายเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบบ่าย เอื้องเดินหิ้วปิ่นโตเข้ามาอย่างรู้ใจ
“วันนี้พี่ปลายฝันบ่าต้องเฮ็ดงานแล้วเน้อ นายไฟฝากมาบอกว่าให้กลับได้เลย แล้วถ้ามีก๊อกน้ำรั่ว หรืออะหยังเสีย กะบอกมาได้เน้อ เดี๋ยวจะส่งคนไปซ่อมให้เจ้า”
ปลายฝันพยักหน้ารับรู้ สองสาวกินข้าวกินปลาเรียบร้อยเตรียมจะปิดประตู เสียงรถกระบะคันใหญ่ก็เลี้ยวเข้ามาจอดอยู่ด้านหน้า เอื้องชะเง้อคอออกไปมอง
“อั้นแน่ะ รถปลัดกา สงสัยมาหานายไฟก่อ”
“ใครกันเอื้อง…ปลัด?”
“กะปลัดคนใหม่ของอำเภอนี่ละเจ้า คนนี้ใช่ได้เลยเน้อพี่ปลายฝัน ยังหนุ่มยังแน่น แถมไฟแรงขนาด” เอื้องเอ่ยยอ ก่อนจะเดินออกไปรับหน้าชายหนุ่ม
ปลายฝันหันไปมองชายหนุ่มรูปร่างสูง น่าจะสูงพอๆ กับนายไฟ ผิวขาวสะอาดสะอ้าน ตาตี๋เล็กน้อยแบบคนเชื้อสายจีน ใบหน้าดูอ่อนวัยกว่านายไฟ เผลอๆ อาจจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ
“สวัสดีเจ้า ปลัด มาหานายไฟก่อ แกบ่าหยู่ออกไปอยู่ในไร่นู้น” เอื้องบอกพลางชี้ไปทางไร่
“อ้าวเหรอ วันนี้วันสิ้นเดือน นึกว่าจะอยู่แจกเบี้ยคนงานที่นี่ซะอีก”
“บ่าต้องแล้วละเจ้า ตอนนี้ได้คนเฮ็ดเอกสารคนใหม่แล้วเจ้า” เอื้องหันกลับไปก็เห็นปลายฝันถือกระเป๋าออกมาพอดี
“อั้นไงพอดีเลย”
ปลัดมองหญิงสาวนิ่ง ถึงจะใส่เสื้อผ้าที่ดูมิดชิด หรือแว่นตาที่ดูหนาเตอะ แต่ก็ปิดบังความสวยไม่มิด ไม่ยักรู้ว่านายไฟรับพนักงานมาเพิ่ม หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้ชายหนุ่ม ปลัดธนารีบยกมือไหว้กลับไปอย่างเขินๆ ก็เขาเล่นจ้องเธอไม่วางตาแบบนี้
“สวัสดีครับ ไม่ยักรู้ว่านายไฟจ้างพนักงานเพิ่ม ผมชื่อธนานะครับ เป็นปลัดอำเภอของที่นี่”
“ปลายฝันค่ะ เพิ่งมาเริ่มงานที่นี่เหมือนกัน คุณธนามาหานายไฟหรือคะ สำคัญไหม จะได้ให้ควนไปตาม”
“คือ ไม่สำคัญหรอกครับ แค่แวะมาทักทาย ปกติหาตัวยาก แต่สิ้นเดือนเห็นอยู่ประจำสำนักงานตลอด เลยคิดว่าน่าจะแวะมาทักทายหน่อย” ชายหนุ่มเอ่ย สายตาจับจ้องใบหน้านวลไม่วางตา
