รัก,ชาย-ชาย,ยุคปัจจุบัน,ไทย,ตลก,วาย,ชาย-ชาย,ชายรักชาย ,nc,yaoi,bl,รักต่างวัย,ตลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
![น้องสี่ คนดีขยี้ใจ [มี E-book] โดย ภุมโม @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01JZ2FF4JJMZW875GAABYNYM4X/cover/01JZ2FF4JJMZW875GAABYNYM4X-1752637578520 "น้องสี่ คนดีขยี้ใจ [มี E-book] โดย ภุมโม @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
โอ๊ยยยยย เมื่อไหร่ลุงซาเหรินจะยอมให้น้องสี่คนนี้เข้าไปอยู่ในหัวใจสักที!!!
ผู้แต่ง
ภุมโม
เรื่องย่อ
สวัสดีนักอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นผลงานเรื่องที่ห้าของโมแล้วค่ะ โดยเรื่อง ‘น้องสี่ คนดีขยี้ใจ’ จะเป็นเรื่องราวของหนึ่งในแฝดสี่จากตระกูลอัศวนาคินทร์ ซึ่งผลงานเล่มนี้เป็นหนึ่งในนิยายเซ็ตที่โมได้มีโอกาสเขียนร่วมกับนักเขียนท่านอื่นค่ะ
ประกอบไปด้วย
#เฮียหนึ่งxหวาหว่า จากเรื่อง : ข้อผูกมัดมาเฟีย เขียนโดย ดาววันศุกร์
#เฮียสองxคุณฉัตร จากเรื่อง : เป็นเหยื่อก็ ก็เขมือบเสือได้แล้วกัน เขียนโดย แทะเม็ดแตง
#เฮียสามxคุณลาฟ จากเรื่อง : สุนัขทรงเลี้ยงของคุณลาติฟาห์ เขียนโดย หทัยปรีดิ์
และเรื่องสุดท้ายคือ #น้องสี่xลุงซา จากเรื่อง : น้องสี่ คนดีขยี้ใจ เขียนโดย ภุมโม
ซึ่งเรื่องน้องสี่ คนดีขยี้ใจ โมจะเน้นไปที่ความอ้อนความอ่อยของสี่ที่ทำให้คนขับรถอย่าง ‘ซาเหริน’ ต้องเคลิ้มอยู่ตลอด มาลุ้นไปด้วยกันค่ะว่าความรักระหว่างลูกเจ้านายกับคนขับรถจะลงเอยอย่างไร
ขอกระซิบว่าความจริงแล้วอยากเขียนนิยายเรื่องนี้ให้เป็นแนว pwp แต่ยังไปได้ไม่สุดทางเพราะมีปมดรามาความหลังฝังใจของแต่ละตัวละครเข้ามามีบทบาททำให้นิยายเข้มข้นขึ้น แต่มีฉาก nc ให้อ่านอย่างจุใจ หวังว่าทุกท่านจะสนุกสนานและรู้สึกฟินจนจิกหมอนไปด้วยกันนะคะ >///< สามารถติดตามผลงานเรื่องอื่นได้จากนามปากกา ภุมโม ค่ะ
คำเตือน
เนื้อหาในนิยายเรื่องนี้อาจมีบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดบางอย่างที่ไม่เหมาะสม ซึ่งเป็นการเพิ่มเสริมเติมแต่งเพื่อให้เนื้อหามีอรรถรสมากขึ้น หวังอย่างยิ่งว่าทุกคนจะเข้าใจนะคะ
ทั้งนี้ภุมโมไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นภายในเรื่อง ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ หากนักอ่านท่านใดไม่สะดวกใจ สามารถอ่านนิยายเรื่องอื่นของโมได้ค่ะ😊
ปล. เนื้อหาในนิยายเป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น ขอให้ดื่มด่ำบรรยากาศและสนุกไปกับการอ่านค่ะ🍀
“ผมไม่เข้าใจเรื่องที่คุณสี่พูดเลยครับ” ลุงอาจจะไม่รู้ตัวว่ายิ่งพูดประโยคแบบนี้มากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดมากเท่านั้น
“ลุง! สี่ชอบลุง! แล้วสี่ก็ยอมยกตัวถวายหัวให้ลุงนอนกกนานเป็นปีขนาดนี้แล้ว! ลุงยังจะไม่เข้าใจอะไรอีก!” ผมตะเบ็งเสียงใส่ลุงอย่างไม่ยอม ผมโกรธที่ลุงกำลังทำเหมือนว่าพวกเราไม่ได้ชอบกัน
“อย่ามาชอบคนอย่างผมเลยครับคุณสี่...” แรงที่บีบต้นแขนของผมอยู่ เริ่มผ่อนเบาลงตามแรงอารมณ์ของอีกฝ่าย
“ถ้าเลิกชอบได้ สี่เลิกชอบไปนานแล้ว! ไม่มาทำเรื่องวุ่นวายเหมือนผู้ชายขายตัวแบบนี้หรอก!” ผมยกมือขึ้นปัดมือของลุงออกและพยายามสะบัดตัวหนี ทว่ากลับโดนมือใหญ่คว้าจับแขนไว้ได้
“คุณสี่อย่าพูดแบบนี้สิครับ!” คราวนี้เป็นลุงที่ขึ้นเสียงใส่ผม
“อ๋อ! สี่พูดผิดสินะเพราะคนที่ขายตัวยังได้เงินตอบแทน แต่สี่ไม่ได้อะไรเลย สี่เสียทั้งเงิน! เสียทั้งตัว! เสียทั้งหัวใจ! มีแค่สี่เท่านั้นที่สูญเสียและไม่เคยได้อะไรกลับมาเลย!”
“ผมไม่คู่ควรกับคุณสี่หรอกครับ คุณสี่อย่าทำอย่างนี้เลย...” น้ำเสียงของลุงสั่นเครือเล็กน้อย แววตาก็สั่นไหวอย่างผิดปกติ
“ใครเป็นคนบอกลุงว่าคนที่คู่ควรกับสี่ต้องเป็นคนแบบไหน! แค่สี่ต้องใช้ชีวิตและเติบโตมาในบ้านที่เต็มไปด้วยความจอมปลอมนี้ก็สุดจะทนแล้ว! ขอให้สี่ได้เลือกคนรักด้วยตัวเองเถอะ!”
“ถึงแม้ท่านเจ้าสัวจะใจร้ายไปบ้างแต่คุณสี่มีพี่น้องที่รักและเอ็นดูคุณสี่อยู่นะครับ!” ทำไมลุงต้องพยายามพูดจาโน้มน้าวให้ผมเลิกชอบลุงขนาดนี้กันนะ
“แล้วยังไง! ลุงจะบอกให้สี่โสดไปตลอดชีวิตและรักพี่น้องกับครอบครัวก็พองั้นเหรอ!?” ตอนนี้ผมไม่เข้าใจอะไรอีกต่อไปแล้ว...
“ไม่ใช่ครับ! ผมจะบอกว่าอย่างน้อยก็ยังมีคนที่รักคุณสี่จากใจจริงและคุณสี่ก็ยังไม่ได้สูญเสียพวกเขาไป...” เอาอีกแล้ว ลุงใช้คำพูดแบบนั้นอีกแล้ว
“...” โอเค ผมยอม ผมยืนนิ่งและจ้องมองใบหน้าของลุงอยู่อย่างนั้นและไม่พูดอะไร
“เพราะฉะนั้น...อย่ามารักคนอย่างผมเลยครับ ผมไม่อยากสูญเสียคุณสี่ไปอีกคน” จนกระทั่งลุงพูดประโยคนี้และทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นอย่างคนหมดแรง
“ลุงพูดอะไร...” ความสับสนมึนงงเล่นงานผมเข้าอย่างจัง
“แล้วสักวันหนึ่ง คุณสี่จะต้องได้เจอคนที่รักคุณสี่หมดหัวใจอย่างไม่มีเงื่อนไขแน่นอนครับ” คำอวยพรจากคนที่ก้มหน้ามองดินช่างเป็นอะไรที่วิเศษจริง ๆ
“...ไม่มีทางที่ผมจะมีวันนั้นได้หรอกครับ” เอาล่ะ ผมเองก็คงต้องเดินต่อไปข้างหน้าแล้วสินะ
“คุณสี่...” ลุงเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยความประหลาดใจ
“เพราะคนที่ผมได้มอบหัวใจให้อย่างไม่มีเงื่อนไข เขาปฏิเสธความรักของผมและทำให้ผมบอบช้ำไปหมดแล้ว ไม่ว่าผมจะทำยังไง ตามตื้อนานแค่ไหน...เขาก็ไม่เปิดใจเลยสักนิด”
“...” นี่ผมยังหวังให้ลุงตอบอะไรกลับมางั้นเหรอ...บ้าจริง
“เฮ้อ ช่างมันเถอะครับ คืนนี้ผมจะไปหาเฮียสองที่คาสิโนตามนัดหมายที่ตกลงกันไว้ ผมไม่อยากผิดคำพูดตัวเองน่ะ รบกวนคุณซาเหรินช่วยเตรียมรถไว้ให้พร้อมก่อนถึงเวลานั้นด้วยนะครับ”
“ดะ เดี๋ยวครับคุณสี่ ทำไ-” ลุงรีบลุกขึ้นมาเพื่อหวังจะคว้าแขนผมไว้แต่ผมเบี่ยงตัวหลบ ก่อนจะมีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมา
ครืดดด ครืดดด
“ว่าไงเฮีย” ผมรีบรับทันทีที่เห็นว่าเป็นเบอร์ของเฮียหนึ่ง ปกติถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนพวกเราจะส่งข้อความหากันในแชตนี่ หรือจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
“ไอ้สองอาการกำเริบอีกแล้ว ตอนนี้พวกกูอยู่โรงพยาบาล” เพียงแค่นั้นหัวใจของผมก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“โอเค จะไปเดี๋ยวนี้” อย่างน้อยผมก็รักพี่น้องฝาแฝดของผม
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับคุณสี่” ลุงรีบถามทันทีที่ผมกดวางสาย แต่ตอนนี้ผมไม่อยากเป็นคุณสี่คนเดิมของลุงอีกแล้ว
“ไปส่งผมที่โรงพยาบาลจิตเวชหน่อยครับ” อย่าใจอ่อนนะสี่
“รับทราบครับ”
พวกเราจำใจต้องจบบทสนทนากันแบบคาราคาซัง แม้ว่าผมจะตัดสินใจไปแล้วว่าต้องเดินออกจากวังวนความรู้สึกอันไร้สาระนี้ แต่ในเมื่อผมรู้อยู่เต็มอกว่าใจผมรักลุงมากเพียงใด...ก็ยากที่จะตัดใจ
ระยะทางระหว่างบ้านถึงโรงพยาบาลไม่ได้ไกลมากนักแต่กลับให้ความรู้สึกเนิ่นนานเหลือเกินกว่าจะถึงที่หมาย ภายในรถที่ปกติจะมีเสียงเจี๊ยวจ๊าวของผมที่คอยชวนลุงคุย ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว
ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยอะไร ต่างฝ่ายต่างจมดิ่งอยู่กับตัวเองและปล่อยให้ความเงียบทำงาน เสียงลมจากเครื่องปรับอากาศในรถดังแว่วมาเป็นระยะสลับกับเสียงลมหายใจของเราทั้งสองคน
“ไม่ต้องรอรับก็ได้ครับเผื่ออยู่นาน เดี๋ยวผมหาทางกลับเอง” ผมบอกลุงทันทีที่รถมาจอดตรงประตูทางเข้าโรงพยาบาล ก่อนจะเปิดประตูและเดินลงไปโดยไม่รอให้อีกคนมาทำหน้าที่ของตัวเอง
“เดี๋ยวก่อนสิครับ ทำไมคุณสี่ถึงพูดอะไรแปลก ๆ มาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วล่ะครับ” ลุงรีบลงมาจากและคว้ามือผมไปจับไว้แน่น
“ปล่อยครับ” ผมพูดเสียงนิ่ง
ทำไมกันนะ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ทะเลาะกับลุงจะเป็นจะตายแต่แค่อีกฝ่ายจับมือผม ผมก็ใจอ่อนอีกแล้ว ทำไมเป็นอย่างนี้ทุกครั้งเลย ถึงผมจะงอนลุงมากแค่ไหนแต่ผมก็ไม่เคยโกรธลุงอย่างจริงจังได้สักที
“ขอโทษครับ” วินาทีที่ลุงปล่อยมือ หัวใจของผมก็ปวดหนึบจนเจ็บอกไปหมด ไม่ได้การแล้วสินะ ขืนเป็นแบบนี้จะแย่กันไปใหญ่ ผมคงต้องขีดเส้นกั้นระหว่างเราให้ชัดเจน
“สงสัยก่อนหน้านี้ผมคงหละหลวมไปหน่อย”
“ผมไม่เข้าใจครับ”
“ที่ผ่านมา ผมคงทำตัวสนิทสนมกับคุณซาเหรินมากเกินไปจนคุณแยกไม่ออกแล้วสินะครับว่าใครเป็นเจ้านาย ใครเป็นลูกน้อง” เจ็บหัวใจจัง การเป็นคุณสี่ในแบบที่ลุงต้องการ ยากขนาดนี้เลยสินะ
“หวังว่าคำตักเตือนของผมในครั้งนี้จะช่วยดึงสติของคุณได้ ไม่มากก็น้อยนะครับ ผมต้องขอโทษด้วยที่เผลอทำตัวไม่เหมาะสมในการเป็นเจ้าคนนายคน ผมคิดได้เพราะคุณเลยนะครับ ดีใจไว้ล่ะ”
“ผมจะรอคุณสี่อยู่ที่ลานจอดรถนะครับ”
“ตามใจครับ”
.
.
.
“มาคนเดียวเหรอ” เฮียหนึ่งถามผมทันทีที่เจอหน้า ให้ตายสิ คำถามมีเป็นร้อยแต่เลือกที่จะถามอันนี้
“ลุงรออยู่ข้างล่าง” ผมตอบกลับอย่างคนหมดแรง แน่นอนว่าอีกฝ่ายก็คงรู้สึกได้แต่ไม่เซ้าซี้หรือซักไซ้อะไรให้มากความ
“เข้าไปดูไอ้สองหน่อยเผื่อเจอมึงแล้วอาการดีขึ้น”
“อือ” ผมพยักหน้าเล็กน้อยและเข้าไปดูอาการพี่ชายฝาแฝด
เฮียสองเคยเข้าโรงพยาบาลจิตเวชมาแล้วหนึ่งครั้ง ตอนนั้นผมเองก็ทำอะไรไม่ถูก ทุกอย่างประเดประดังเข้ามาหลายอย่างจนพวกเราสี่แฝดเกือบรับไม่หมด แต่ก็ผ่านมันมาได้แล้ว
จนตอนนี้ การที่เฮียสองต้องเข้ามาอยู่ที่นี่อีกครั้งคงเป็นเพราะสภาพจิตใจที่อ่อนไหวเกินไปและไม่อาจทนต่อความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นได้ ซึ่งคนที่สร้างบาดแผลให้เฮียสองก็คงเป็นคนรักของมัน
ผมพูดคุยและใช้เวลาร่วมกับคนป่วยอยู่พักใหญ่ อย่างน้อยก็รู้สึกดีที่เจ้าตัวยืนยันว่าไม่เป็นไรและยังคงสบายดี ผมเลยขอตัวกลับและสัญญาว่าจะมาเยี่ยมในทุกวัน
ทว่าวินาทีที่ผมเปิดประตูและก้าวออกมาจากห้องผู้ป่วยนั้น หัวใจก็สั่นระรัว ผมต้องกลับไปเจอลุงอีกครั้งเหรอ ผมยังไม่พร้อม... ผมไม่อยากกลับบ้าน ตอนนี้ผมอยากพักสมองและปล่อยให้เวลาได้เยียวยาทุกสิ่ง ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าห้องและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ห้องแชต : แก๊งหัวขวด
น้องสี่ปี้แต่ลุง :พวกมึง
น้องสี่ปี้แต่ลุง :ทำไรกันอยู่
พี่แซมซอยมิดด้าม :กูกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ข้างมอ
ยอเยลเอวห้าจี : กูนอนดูซีรีส์อยู่~~~
ยอเยลเอวห้าจี : พระเอกหล่อมากมึงงงง
น้องสี่ปี้แต่ลุง : @ยอเยลเอวห้าจี คืนนี้กูไปนอนด้วยได้ไหม
เจมส์เคลมทุกคณะ :กูขับรถเล่นอยู่
เจมส์เคลมทุกคณะ : ต้องมาจอดรถเพื่อพิมพ์ตอบมึงเนี่ย
เจมส์เคลมทุกคณะ : ทำไมถึงจะไปนอนห้องไอ้เยล
เจมส์เคลมทุกคณะ :ที่บ้านมึงมีเรื่องอีกแล้ว?
ยอเยลเอวห้าจี : @น้องสี่ปี้แต่ลุง มาเลยยยย ให้ไปรับไหม
น้องสี่ปี้แต่ลุง : @เจมส์เคลมทุกคณะ มึงมารับกูหน่อย
น้องสี่ปี้แต่ลุง : ส่งพิกัดสถานที่ โรงพยาบาลจิตเวช...
เจมส์เคลมทุกคณะ : กำลังไป
เจมส์เคลมทุกคณะ : @พี่แซมซอยมิดด้าม ไปเจอกันห้องไอ้เยล
พี่แซมซอยมิดด้าม : ส่งสติกเกอร์โอเค
.
.
.