รัก,ชาย-ชาย,ยุคปัจจุบัน,ไทย,ตลก,วาย,ชาย-ชาย,ชายรักชาย ,nc,yaoi,bl,รักต่างวัย,ตลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
![น้องสี่ คนดีขยี้ใจ [มี E-book] โดย ภุมโม @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01JZ2FF4JJMZW875GAABYNYM4X/cover/01JZ2FF4JJMZW875GAABYNYM4X-1752637578520 "น้องสี่ คนดีขยี้ใจ [มี E-book] โดย ภุมโม @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
โอ๊ยยยยย เมื่อไหร่ลุงซาเหรินจะยอมให้น้องสี่คนนี้เข้าไปอยู่ในหัวใจสักที!!!
ผู้แต่ง
ภุมโม
เรื่องย่อ
สวัสดีนักอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นผลงานเรื่องที่ห้าของโมแล้วค่ะ โดยเรื่อง ‘น้องสี่ คนดีขยี้ใจ’ จะเป็นเรื่องราวของหนึ่งในแฝดสี่จากตระกูลอัศวนาคินทร์ ซึ่งผลงานเล่มนี้เป็นหนึ่งในนิยายเซ็ตที่โมได้มีโอกาสเขียนร่วมกับนักเขียนท่านอื่นค่ะ
ประกอบไปด้วย
#เฮียหนึ่งxหวาหว่า จากเรื่อง : ข้อผูกมัดมาเฟีย เขียนโดย ดาววันศุกร์
#เฮียสองxคุณฉัตร จากเรื่อง : เป็นเหยื่อก็ ก็เขมือบเสือได้แล้วกัน เขียนโดย แทะเม็ดแตง
#เฮียสามxคุณลาฟ จากเรื่อง : สุนัขทรงเลี้ยงของคุณลาติฟาห์ เขียนโดย หทัยปรีดิ์
และเรื่องสุดท้ายคือ #น้องสี่xลุงซา จากเรื่อง : น้องสี่ คนดีขยี้ใจ เขียนโดย ภุมโม
ซึ่งเรื่องน้องสี่ คนดีขยี้ใจ โมจะเน้นไปที่ความอ้อนความอ่อยของสี่ที่ทำให้คนขับรถอย่าง ‘ซาเหริน’ ต้องเคลิ้มอยู่ตลอด มาลุ้นไปด้วยกันค่ะว่าความรักระหว่างลูกเจ้านายกับคนขับรถจะลงเอยอย่างไร
ขอกระซิบว่าความจริงแล้วอยากเขียนนิยายเรื่องนี้ให้เป็นแนว pwp แต่ยังไปได้ไม่สุดทางเพราะมีปมดรามาความหลังฝังใจของแต่ละตัวละครเข้ามามีบทบาททำให้นิยายเข้มข้นขึ้น แต่มีฉาก nc ให้อ่านอย่างจุใจ หวังว่าทุกท่านจะสนุกสนานและรู้สึกฟินจนจิกหมอนไปด้วยกันนะคะ >///< สามารถติดตามผลงานเรื่องอื่นได้จากนามปากกา ภุมโม ค่ะ
คำเตือน
เนื้อหาในนิยายเรื่องนี้อาจมีบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดบางอย่างที่ไม่เหมาะสม ซึ่งเป็นการเพิ่มเสริมเติมแต่งเพื่อให้เนื้อหามีอรรถรสมากขึ้น หวังอย่างยิ่งว่าทุกคนจะเข้าใจนะคะ
ทั้งนี้ภุมโมไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นภายในเรื่อง ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ หากนักอ่านท่านใดไม่สะดวกใจ สามารถอ่านนิยายเรื่องอื่นของโมได้ค่ะ😊
ปล. เนื้อหาในนิยายเป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น ขอให้ดื่มด่ำบรรยากาศและสนุกไปกับการอ่านค่ะ🍀
เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่ผมกับลุงผ่านค่ำคืนอันดุเดือดบนเรือท่ามกลางมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ที่มีผู้ชมเป็นสัตว์น้ำ หมู่ดาวและดวงจันทร์ ตอนนี้พวกเราก็ออกมานั่งตรงหัวเรือเพื่อดูแสงแรกของพระอาทิตย์ที่กำลังสาดส่องต้อนรับวันใหม่
แน่นอนว่าวันนี้ก็ผ่านไปอย่างสงบสุข กินอาหารกัน เล่นน้ำและขับเรือวนแถวนั้น ก่อนจะนอนบนเรือต่ออีกหนึ่งคืน เรียกได้ว่ามาพักผ่อนอย่างแท้จริง ผมมีความสุขมากจนบางทีก็เกิดกลัวว่าความรู้สึกพวกนั้นจะทะลักออกมาทางปากหรือเปล่า(?)
วันเวลาหมุนผ่านไปไวราวกับเป็นเรื่องโกหก เพียงแป๊บเดียวเช้าวันที่หกของการหยุดยาวก็มาถึง ผมบอกให้ลุงขับเรือกลับทันทีเพราะกว่าจะเดินทางจากท่าเรือไปถึงโรงแรมก็กินเวลานาน
เมื่อถึงช่วงเที่ยงก็หาของอร่อยแถวโรงแรมกินอีกเช่นเคย ก่อนจะกลับห้องมาจัดเก็บของใส่กระเป๋า เพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับบ้านวันเช้าถัดไป
แน่นอนว่าการที่ผมพาลุงมาเปิดตัวกับบรรดาเฮียนั้นเป็นเรื่องที่ผมไม่ได้บอกรายละเอียดให้เจ้าตัวรู้ แต่ผมคิดว่าลุงคงรู้ได้เองโดยสัญชาตญาน นั่นแปลว่าการนัดเจอเฮียสองที่คาสิโนในวันพรุ่งนี้ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
จนกระทั่งวันนี้ ซึ่งเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้หยุดยาวและออกไปเที่ยวเล่นกับลุง ก่อนที่จะต้องกลับไปเรียนเทอมสองตามปกติ ความคิดผมที่ว่าไม่น่ามีปัญหาอะไรก็ต้องดับไปเพราะดันมีปัญหาที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้น
ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน
“ลุง คืนนี้เราไปหาเฮียสองที่คาสิโนกัน ถือว่าได้ไปหาอะไรสนุก ๆ เล่นกันด้วย ดีไหม” ผมที่นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงอย่างสบายใจเอ่ยชวนแบบมัดมือชก ขณะที่ลุงแยกเสื้อผ้าลงตะกร้าซัก
นี่ขนาดเสื้อผ้าที่ผมเตรียมไปใส่เที่ยวไม่ได้เยอะแยะมากมาย ลุงยังต้องมานั่งแยกนานขนาดนี้ ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าได้ไปฮันนีมูนที่ต่างประเทศด้วยกัน ต้องกลับมาคัดแยกเสื้อผ้าเตรียมซักนานแค่ไหน
“เล่นสนุก...ที่คาสิโนเหรอครับ” ทำไมน้ำเสียงของลุงฟังดูแปลกไปจากทุกทีนะ สงสัยผมคงคิดมากไปเองมากกว่า ไม่มีอะไร...
“ใช่ คาสิโนที่เฮียสองดูแลเป็นสถานที่ถูกกฎหมายนะ แม้ว่าเบื้องหลังอาจจะเทา ๆ ก็ตาม” ผมพูดพลางยิ้มแหย ๆ และยักไหล่ให้กับความจริงอันโสมมที่มีคู่อยู่ในวงการนี้
“ผมไปได้ทุกที่ที่คุณสี่ต้องการครับ แต่ผมไม่คิดว่าสถานที่แบบนั้นจะมีอะไรให้เล่นสนุก” ลุงเริ่มหันมาคุยกับผมด้วยท่าทีที่จริงจังมากขึ้น ใบหน้าไร้อารมณ์กับแววตาเฉยชาทำเอาผมชะงัก
“โอ่ยยย เยอะแยะจะตาย ทั้งบาคาร่า ตู้สล็อต กาชาปอง สุ่มดวงเสี่ยงโชคและอีกมากมาย” แต่ผมก็ยังไม่ยอมแพ้และพยายามชักแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อม
“...”
“หรือลุงอยากเล่นอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า สี่มีงบให้ไม่อั้น!” ผมพูดย้ำอีกครั้งและพุ่งตรงไปอ้อนลุง หวังว่าคราวนี้จะได้ผลนะ!
“ไม่ครับ” คำตอบแสนชัดถ้อยชัดคำที่ออกมาจากปากลุงมาพร้อมกับดวงตาคมอันแน่วแน่เกือบทำให้ผมถอดใจ
“หือ? ไม่อะไรอ่ะ ลุงจะออกเงินเองเหรอ โธ่! เรื่องแค่นี้เอง ไม่เห็นต้องเกรงใจกันเลย สี่มีเงินเหลือเฟือน่า ไม่ต้องห่วง” ผมยังคงทำเป็นปิดหูปิดตาไม่รับรู้อะไรและไม่อยากเข้าใจสิ่งที่ลุงพูด
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับคุณสี่”
“แล้วมันยังไง” ตอนนี้คิ้วของผมคงขมวดเข้าหากันเป็นปม ภายในใจก็ได้แต่คิดว่าแค่ไปคาสิโนเอง ลุงจะมีปัญหาอะไรนักหนา
“ผม...ไม่เล่นการพนันครับ” ลุงมองตาผมและพูดออกมาอย่างไม่ปิดบัง ทว่าเป็นผมเองที่รู้สึกงุนงงกับเหตุผลนี้
“อย่าจริงจังนักสิ ก็แค่นิดหน่อยเองนะ” เมื่อเข้าใจแล้วว่าลุงอาจจะเข้าใจผิดถึงจุดประสงค์ที่ผมชวนไปคาสิโน ผมก็อารมณ์ดีขึ้นและกลับไปใช้น้ำเสียงออดอ้อนอีกครั้ง
“ผมไม่เล่นครับ” แต่ลุงยังคงใช้โทนเสียงที่หนักแน่นเช่นเดิม
“อะไรกัน! สี่ก็แค่ชวนลุงไปคาสิโนด้วยกัน จะเล่นการพนันหรือไม่เล่นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญสักหน่อย! หรือที่ผ่านมาสี่ยังตามใจลุงไม่มากพอ!?”
“คุณสี่ตามใจผม...เหรอครับ” ลุงพูดเสียงเบาราวกับสับสน ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความเฉยชากลับวูบไหว
“ใช่...ไง สี่ก็ยอมลุงตลอดนี่...” วินาทีนั้นเองที่ผมได้รู้ตัวว่าเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมาคงมีแค่ผมที่คาดหวังและคิดไปเองคนเดียว
กลับมาที่ปัจจุบัน
“ขอโทษครับ ผมไม่รู้ตัวว่าเผลอทำเรื่องที่ไม่สมควรลงไป” ครั้งนี้คงเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นความเศร้าสร้อยและหวาดหวั่นภายในดวงตาคมของลุง
“ขอโทษอะไร!? ใครทำเรื่องไม่สมควรอะไรอีก!” เมื่อได้ยินสิ่งที่ลุงพูดออกมา ความเดือดดาลในใจผมก็กลับมาปะทุขึ้นอีกรอบ
“คุณสี่เป็นเจ้านายนะครับ คุณสี่ไม่จำเป็นต้องมาคอยตามใจหรือเอาอกเอาใจลูกน้องอย่างผมเหมือนที่ผ่านมา...” เหลือเชื่อเลย! นี่ลุงกังวลเรื่องนั้นเหรอ นั่นคือเรื่องที่สำคัญที่สุดสำหรับลุงเหรอ
“ให้ตายสิ! นี่ลุงคิดมากเรื่องอะไรอยู่กันแน่! สี่มั่นใจว่าสี่พูดจนปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้วนะว่าสี่ชอบลุงอ่ะ! ได้ยินไหมว่าสี่ชอบลุง! เมื่อไหร่ลุงจะยอมรับความจริงในเรื่องนี้สักที!”
ผมเผลอตะโกนความอัดอั้นภายในใจออกมาอย่างเหลืออด ไม่เข้าใจเลยว่าลุงคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงเอาแต่ผลักไสไล่ส่งผมขนาดนี้ ก่อนจะรับรู้ถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือหยาบที่แตะต้นแขนผมเบา ๆ
“อย่าพูดอะไรแบบนั้นเลยครับคุณสี่” ลุงยังคงมีสีหน้าเศร้าจนผมรู้สึกปวดใจและสับสนไปหมด
“คืนนี้ลุงต้องไปคาสิโนกับสี่!” แม้จะรู้สึกดีใจที่ลุงแตะเนื้อแตะตัวผมแต่เรื่องที่จะพาลุงไปเจอเฮียในวันพรุ่งนี้สำคัญกว่า
“ผมไม่ชอบสถานที่แบบนั้นครับ ผมไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว ผมไม่อยากเข้าไปในที่ที่เต็มไปด้วยความละโมบของผู้คน” แรงจับที่ผมรู้สึกได้ตรงต้นแขนเริ่มรุนแรงและโดนบีบแน่นขึ้น
“งั้นที่สี่นัดเฮียสองไว้ก็ไม่มีความหมายน่ะสิ! ยังไงก็ต้องไป!” ผมต่อล้อต่อเถียงกับลุงจนคอขึ้นเอ็นพร้อมใบหน้าบึ้งตึง
“คุณสี่มีนัดคุยงานกับคุณเมฆินทร์เหรอครับ งั้นให้ผมไปส่งที่คาสิโนและรออยู่ด้านนอกก็ได้นี่ครับ ทำไมต้องชวนเล่นพนันด้วย”
“ไม่ใช่! สี่ไม่ได้นัดคุยงาน! สี่นัดเฮียสองไว้เพราะอยากพาลุงไปหาเฮียสองต่างหาก” ผมที่ดึงดันและตั้งใจว่าจะพาลุงไปให้ได้ก็เผลอหลุดปากพูดจุดประสงค์หลักออกไป
“พาผมไปหาคุณเมฆินทร์ทำไมครับ” ลุงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาราวกับละเมอ
“ก็เปิดตัวลุงไง เหมือนที่สี่พาลุงไปเจอเฮียหนึ่งกับเฮียสามก่อนหน้านี้อ่ะ” จังหวะที่ต้องพูดความจริงให้ลุงรับรู้ ผมก็ทำได้เพียงตอบกลับไปด้วยเสียงอ้อมแอ้มเท่านั้น
“เปิดตัวอะไรครับ นี่คุณสี่รู้ตัวไหมครับว่ากำลังพูดอะไรอยู่” ลุงออกแรงเขย่าตัวผมเบา ๆ เหมือนต้องการเรียกสติผม
“เหอะ! อย่าบอกนะว่าลุงจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เรื่องของเราน่ะ” แต่คงต้องขอโทษทีที่ตอนนี้ตัวผมดันใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล