เรื่องราววุ่น ๆ ของคนสองคนที่เริ่มต้นจากการปลอมเป็นแฟนเพื่อช่วยหญิงสาวหลบหนีจากการหมั้นกับผู้ชายที่เธอไม่ได้รัก แต่กลับพบว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไปไกลเกินกว่าคำว่าแฟนปลอม ๆ
รัก,ชาย-หญิง,แอคชั่น,อาชญากรรม,ไทย,ธุรกิจ,รักวัยรุ่น,คุณหนูไฮโซ,ท่านประธาน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เรื่องราววุ่น ๆ ของคนสองคนที่เริ่มต้นจากการปลอมเป็นแฟนเพื่อช่วยหญิงสาวหลบหนีจากการหมั้นกับผู้ชายที่เธอไม่ได้รัก แต่กลับพบว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไปไกลเกินกว่าคำว่าแฟนปลอม ๆ
ผู้แต่ง
กุชุก พิรันซ์
เรื่องย่อ
ท่ามกลางมหานครที่ไม่เคยหลับใหล ชายหนุ่มเจ้าของสตูดิโอออกแบบเล็ก ๆ ผู้ใช้ชีวิตหลีกหนีจากความวุ่นวายต้องพบกับความปั่นป่วนครั้งใหญ่ เมื่อสาวสวยเพื่อนบ้านห้องข้างบน ผู้มีรอยยิ้มสดใสและความดื้อรั้นไม่แพ้ใคร ตกอยู่ในสถานการณ์ที่พ่อแม่บังคับให้หมั้นกับชายที่เธอไม่รัก
เพื่อแก้ปัญหา เธอเสนอข้อตกลงที่ทั้งบ้าบอและน่าตื่นเต้น “ช่วยเป็นแฟนปลอม ๆ ให้ฉันหน่อยได้ไหม”
แต่สิ่งที่เริ่มต้นจากการแกล้งทำ ความสัมพันธ์ปลอม ๆ กลับค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความรู้สึกจริงใจ เมื่อเขาพบว่าเธอไม่ใช่แค่สาวสวยธรรมดา แต่คือลูกสาวตระกูลมหาเศรษฐีที่กำลังหนีจากชีวิตที่ถูกกำหนดไว้
เมื่อความลับถูกเปิดเผย เรื่องราวรักปลอม ๆ ของพวกเขาจะจบลงอย่างไร ความสัมพันธ์ที่เริ่มจากคำโกหกจะกลายเป็นความรักที่แท้จริงได้หรือไม่ และเมื่อเส้นทางของทั้งคู่มาบรรจบกัน ท่ามกลางความคาดหวังของครอบครัว พวกเขาจะเลือกเดินตามหัวใจ หรือยอมสยบต่อกฎเกณฑ์ที่ถูกกำหนดไว้
กลิ่นหอมของกาแฟลอยอบอวลปะปนกับอากาศยามเช้า แสงแดดอ่อนรำไรลอดผ่านผ้าม่านสีขาวบางเบา ขับเน้นเงาสะท้อนของห้องที่มีถุงเสื้อผ้าวางเกลื่อนกลาดยังไม่ทันถูกจัดให้เรียบร้อยดีนัก
นะโมเดินออกมาจากครัวเล็ก ๆ พร้อมแก้วเซรามิกในมือหนึ่ง ชุดนอนบางพลิ้วแนบลู่กับร่างกาย แง้มเผยเรียวขาขาวเนียนราวหยอกล้อกับแสงเช้า ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มจาง ๆ ประดับอยู่ตรงมุมปาก ยิ้มแบบคนที่รู้ความลับบางอย่างที่อีกฝ่ายยังไม่รู้ สีหน้าเธอดูผ่อนคลาย แต่ในดวงตามีแววเจ้าเล่ห์ซ่อนอยู่จาง ๆ
ชายหนุ่มยังนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่ม แววตาหลับพริ้มบ่งบอกถึงความเหนื่อยล้า เขาหลับไปทั้งที่ยังไม่ทันไตร่ตรองทุกความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาเมื่อคืน
เธอเดินมาใกล้ ยืนข้างเตียง มองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาด ครึ่งหนึ่งเหมือนจะเอ็นดู อีกครึ่งหนึ่งเหมือนจะหยอกเล่นเพื่อดูปฏิกิริยา เธอเอื้อมมือแตะแก้มเบา ๆ ปลายนิ้วกระทบผิวอุ่นของเขา
“ตื่นได้แล้วสุดหล่อ” เธอเอ่ยเสียงหวาน คล้ายกระซิบมากกว่าพูด
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะลืมตาช้า ๆ แสงเช้าแยงตาจนต้องหรี่ลง ใบหน้าเขายังมึนงง ปวดหัวตุบ ๆ จากพิษแอลกอฮอล์เมื่อคืนกำลังเล่นงาน
“อือ...เช้าแล้วเหรอ...” เขาครางในลำคอ เสียงแหบพร่ากว่าปกติ
เขาค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ร่างกายโงนเงนเล็กน้อยก่อนจะตั้งหลักได้ แล้วก็มองไปรอบห้องที่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง แววตาเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย สะดุดกับบางสิ่งในความจริงที่เริ่มย้อนกลับมาทีละน้อย
นะโมยื่นแก้วกาแฟให้ กลิ่นหอมโชยมาแตะจมูกเขาเหมือนจะยั่วให้หัวใจยิ่งสั่นไหว เขารับมาไว้ในมือ มองเธอด้วยแววตาที่หลบเลี่ยงและลังเล ไม่แน่ใจในความจริงของคืนที่ผ่านมา
“เมื่อคืน…ผมเมามาก คงไม่ได้ทำอะไรโมใช่ไหม” เขาถามเสียงเบา ท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ สายตาหลุบต่ำ ไม่กล้าสบตาเธอเต็ม ๆ
นะโมหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เสียงหัวเราะของเธอแฝงความหยอกล้อเจือความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะตีความ
“หืม นี่โอมจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ แล้วเรื่องเมื่อคืน…โอมจะรับผิดชอบเรายังไง”
มือเขาชะงักไปครู่หนึ่ง นิ้วที่จับแก้วกาแฟอยู่แน่นขึ้นเล็กน้อย สีหน้าเปลี่ยนจากมึนงงเป็นตกใจแฝงความรู้สึกผิดอย่างชัดเจน
“เชี่ยแล้วไง โม…ผมขอโทษ ถ้าโมอยากให้ผมรับผิดชอบจริง ๆ ผมก็...”
เธอเบ้ปากพลางหัวเราะคิกคัก เสียงหัวเราะนั้นสว่างสดใสจนทำลายความตึงเครียดในอากาศได้ในพริบตา
“เราล้อเล่น ไม่ต้องรับผิดชอบหรอก เมื่อคืนหัวถึงหมอนปุ๊บโอมก็หลับสนิทเป็นตาย”
นะโมหมุนตัวเดินไปยังโต๊ะข้างห้อง แตะลิ้นชัก หยิบกุญแจเล็ก ๆ ขึ้นมาด้วยท่าทางสบาย ๆ ก่อนจะยื่นให้เขา
“เมื่อวานเราเก็บของโอมได้อย่างหนึ่ง”
เขารับกุญแจมาอย่างงุนงงแล้วพลิกดู “...กุญแจห้องผมนี่”
“ใช่ เราเก็บได้ตอนที่โอมกำลังเปลี่ยนชุดลองเสื้อผ้า”
เขาเลิกคิ้ว “ทำไมไม่คืนให้ตอนนั้นเลย”
เธอยักไหล่เบา ๆ สีหน้าไร้เดียงสาแบบจงใจ “ก็...ถ้าคืนให้ตอนนั้น เราก็ไม่ได้นอนกับโอมน่ะสิ”
เขาชะงัก อึ้งไปเล็กน้อย คิ้วขมวดมุ่นเหมือนไม่รู้จะตอบอะไรดี หัวใจเต้นแรงโดยไร้เหตุผล
“น่าเสียดายนะ ที่คนหล่อขนาดนี้เป็นได้แค่แฟนปลอม ๆ ของเราเอง” เธอยิ้มบาง ๆ รอยยิ้มคล้ายจะเย้า
“แล้วเมื่อคืน…โมไม่กลัวว่าผมจะทำอะไรโมเหรอ”
เธอชี้ไปยังหมอน “ไม่กลัวหรอก โอมลองดูใต้หมอนเราสิ”
เขาพลิกหมอนขึ้น ก็พบแท่งวัตถุสีดำขนาดพอดีมือ
“ไฟฉายเนี่ยนะ จะเอามาทุบหัวผมเหรอ”
“เครื่องช็อตไฟฟ้าต่างหาก” เธอหัวเราะเบา ๆ “แต่อย่างน้อยเราก็รู้ว่าโอมเป็นผู้ชายที่ไว้ใจได้”
โอมยกกาแฟขึ้นดื่มอึกสุดท้าย ความอุ่นไหลผ่านคอลงไปในท้อง เขาวางแก้วลงเบา ๆ “ถ้าไม่ว่าอะไร งั้นผมขอตัวกลับห้องนะครับ”
เขาเก็บเสื้อผ้าที่เปลี่ยนเมื่อวานใส่ถุง มือหนึ่งถือกุญแจ อีกข้างหิ้วถุงเสื้อ เดินตรงไปยังประตูด้วยฝีเท้าหนักแน่นแต่หัวใจเบาหวิว
“อย่าลืมถุงเสื้อใหม่นะ” เสียงเธอตามหลังมา
เขาหยุดเล็กน้อย หันไปหยิบถุงเสื้อ แล้วเปิดประตูออกช้า ๆ เสียงประตูปิดลงอย่างแผ่วเบา
นะโมยังคงยืนอยู่ตรงนั้น จ้องมองไปยังบานประตูที่ปิดลงแล้ว ดวงตาเธอว่างเปล่า รอยยิ้มบาง ๆ แต่งแต้มอยู่บนใบหน้า แต่ในใจของเธอกลับวุ่นวายและคลุมเครือเกินจะหาคำตอบให้ตัวเอ