เรื่องราววุ่น ๆ ของคนสองคนที่เริ่มต้นจากการปลอมเป็นแฟนเพื่อช่วยหญิงสาวหลบหนีจากการหมั้นกับผู้ชายที่เธอไม่ได้รัก แต่กลับพบว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไปไกลเกินกว่าคำว่าแฟนปลอม ๆ
คุณหนูวุ่นวายกับคุณชายจักรพรรดิ - ตอนที่ 8 ไปห้องเราก่อนไหม โดย กุชุก พิรันซ์ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
รัก,ชาย-หญิง,แอคชั่น,อาชญากรรม,ไทย,ธุรกิจ,รักวัยรุ่น,คุณหนูไฮโซ,ท่านประธาน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คุณหนูวุ่นวายกับคุณชายจักรพรรดิ
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
เรื่องราววุ่น ๆ ของคนสองคนที่เริ่มต้นจากการปลอมเป็นแฟนเพื่อช่วยหญิงสาวหลบหนีจากการหมั้นกับผู้ชายที่เธอไม่ได้รัก แต่กลับพบว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไปไกลเกินกว่าคำว่าแฟนปลอม ๆ
ผู้แต่ง
กุชุก พิรันซ์
เรื่องย่อ
ท่ามกลางมหานครที่ไม่เคยหลับใหล ชายหนุ่มเจ้าของสตูดิโอออกแบบเล็ก ๆ ผู้ใช้ชีวิตหลีกหนีจากความวุ่นวายต้องพบกับความปั่นป่วนครั้งใหญ่ เมื่อสาวสวยเพื่อนบ้านห้องข้างบน ผู้มีรอยยิ้มสดใสและความดื้อรั้นไม่แพ้ใคร ตกอยู่ในสถานการณ์ที่พ่อแม่บังคับให้หมั้นกับชายที่เธอไม่รัก
เพื่อแก้ปัญหา เธอเสนอข้อตกลงที่ทั้งบ้าบอและน่าตื่นเต้น “ช่วยเป็นแฟนปลอม ๆ ให้ฉันหน่อยได้ไหม”
แต่สิ่งที่เริ่มต้นจากการแกล้งทำ ความสัมพันธ์ปลอม ๆ กลับค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความรู้สึกจริงใจ เมื่อเขาพบว่าเธอไม่ใช่แค่สาวสวยธรรมดา แต่คือลูกสาวตระกูลมหาเศรษฐีที่กำลังหนีจากชีวิตที่ถูกกำหนดไว้
เมื่อความลับถูกเปิดเผย เรื่องราวรักปลอม ๆ ของพวกเขาจะจบลงอย่างไร ความสัมพันธ์ที่เริ่มจากคำโกหกจะกลายเป็นความรักที่แท้จริงได้หรือไม่ และเมื่อเส้นทางของทั้งคู่มาบรรจบกัน ท่ามกลางความคาดหวังของครอบครัว พวกเขาจะเลือกเดินตามหัวใจ หรือยอมสยบต่อกฎเกณฑ์ที่ถูกกำหนดไว้
สารบัญ
เนื้อหา
ตอนที่ 8 ไปห้องเราก่อนไหม
รถเบนซ์หรูแล่นเข้าสู่อาคารสูงอย่างเงียบงัน เสียงเครื่องยนต์ดับลงในลานจอดรถใต้คอนโด นะโมเดินลงจากฝั่งคนขับก่อนจะอ้อมมาช่วยเปิดประตูฝั่งโอม ซึ่งตอนนี้เอนศีรษะพิงเบาะ หลับตาแต่ยังมีรอยยิ้มจาง ๆ ติดอยู่บนใบหน้า
“โอม...ถึงแล้วค่ะ” เธอแตะไหล่เขาเบา ๆ
เขาลืมตาขึ้น ชะงักเล็กน้อยเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน แล้วพยักหน้าอย่างช้า ๆ “ขอโทษครับ...ผมเผลอหลับไปเหรอ”
“ดื่มไปตั้งหลายแก้ว ใครใช้ให้เต้นไม่ยั้งล่ะ” เธอหัวเราะ แล้วพยุงเขาขึ้นจากรถอย่างอ่อนโยน
ทั้งคู่เดินเคียงกันเข้าสู่ลิฟต์ โอมถือถุงพะรุงพะรังยืนพิงผนังลิฟต์เงียบ ๆ ขณะที่นะโมยืนข้าง ๆ มองเขาด้วยสายตาเอ็นดู
ประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นของโอม แม้เขาจะบอกว่าเดินไหว แต่นะโมยืนยันว่าจะมาส่ง ทั้งคู่เดินไปหยุดหน้าห้อง โอมควักกระเป๋ากางเกง หยิบโทรศัพท์ กระดาษทิชชู ใบเสร็จ...แต่ไม่มีกุญแจห้อง
“อ้าว…” เขาขมวดคิ้ว ล้วงอีกฝั่งหนึ่ง “กุญแจล่ะ...กุญแจไปไหนวะเนี่ย”
นะโมมองเขากระวนกระวายอยู่พักหนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “คงหล่นตอนเต้นในผับมั้งคะ”
โอมถอนหายใจเฮือก ยกมือกุมขมับ ก่อนจะหมุนตัวไปพิงแผ่นหลังกับประตูห้อง แววตาเครียดปนเพลีย “ซวยจริง ๆ เลยวันนี้”
เธอมองเขาอย่างเห็นใจ ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ “ไปห้องเราก่อนไหม พรุ่งนี้เช้าค่อยโทรหาช่างมาเปิดประตู”
โอมเงยหน้าขึ้น มองเธออย่างลังเล แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ในสภาพที่เมาและหมดแรงแบบนี้
“…ครับ ขอบคุณมากนะครับ”
*****
ล็อกประตูเปิดออกเมื่อนะโมแตะนิ้วมือลงบนกลอนประตูดิจิทัล ทั้งคู่ก้าวเข้ามาในห้อง แสงไฟวอร์มไวท์สว่างขึ้นทันทีเมื่อเธอกดสวิตช์ ห้องของเธอกว้างขวาง กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของน้ำมันหอมระเหยลอยฟุ้งในอากาศ
“เห็นทีผมต้องหากลอนประตูแบบโมมาติดบ้างแล้วล่ะ” เขาว่า
“ทำตัวตามสบายนะคะ” เธอพูดพลางหยิบผ้าขนหนู แล้วเดินเข้าห้องน้ำ “เดี๋ยวเราอาบน้ำแป๊บหนึ่ง”
โอมพยักหน้าช้า ๆ ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา ก่อนจะกวาดตามองไปรอบห้อง กระเป๋าแบรนด์เนมหลากสีเรียงรายบนชั้นวาง ริมประตูมีตู้เก็บรองเท้าส้นสูง ทุกคู่จัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบเหมือนโชว์รูมร้านหรู
เขาอมยิ้มน้อย ๆ ขณะนั่งฟังเสียงฝักบัวอาบน้ำ จินตนาการเตลิดไปไกล ก่อนที่เสียงประตูห้องน้ำจะเปิดออกชะงักความคิดของเขา โอมเงยหน้าขึ้นแล้วรีบเบือนสายตาลงทันทีเมื่อเห็นนะโมเดินห่มผ้าเช็ดตัวสีขาวแนบเนื้อออกมา
เธอหัวเราะน้อย ๆ เมื่อเห็นเขาเลิ่กลั่ก “ไม่ต้องตกใจขนาดนั้น เราไม่กัดโอมหรอก”
“คือ...ครับ ผม...ไม่ได้ตั้งใจจะมอง” เขาเสียงติดขัด หน้าแดงจัด
“ไปอาบน้ำเถอะค่ะจะได้สบายตัวขึ้น นี่ผ้าขนหนู” เธอเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบผืนใหม่โยนให้เขา “แปรงสีฟันอยู่ในห้องน้ำแกะใช้อันใหม่ได้เลย”
โอมรับมาเงอะงะ แล้วเธอก็พูดต่อ “ชุดนอนก็หาเอาในถุงที่เราช็อปมาวันนี้นะคะ มีชุดลำลองอยู่ด้วย โอมเลือกใส่ตัวไหนก็ได้”
เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะคว้าผ้าขนหนู แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเงียบ ๆ ทิ้งนะโมไว้ในห้องกับรอยยิ้มมุมปากบางเบา