เรื่องราววุ่น ๆ ของคนสองคนที่เริ่มต้นจากการปลอมเป็นแฟนเพื่อช่วยหญิงสาวหลบหนีจากการหมั้นกับผู้ชายที่เธอไม่ได้รัก แต่กลับพบว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไปไกลเกินกว่าคำว่าแฟนปลอม ๆ
รัก,ชาย-หญิง,แอคชั่น,อาชญากรรม,ไทย,ธุรกิจ,รักวัยรุ่น,คุณหนูไฮโซ,ท่านประธาน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เรื่องราววุ่น ๆ ของคนสองคนที่เริ่มต้นจากการปลอมเป็นแฟนเพื่อช่วยหญิงสาวหลบหนีจากการหมั้นกับผู้ชายที่เธอไม่ได้รัก แต่กลับพบว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไปไกลเกินกว่าคำว่าแฟนปลอม ๆ
ผู้แต่ง
กุชุก พิรันซ์
เรื่องย่อ
ท่ามกลางมหานครที่ไม่เคยหลับใหล ชายหนุ่มเจ้าของสตูดิโอออกแบบเล็ก ๆ ผู้ใช้ชีวิตหลีกหนีจากความวุ่นวายต้องพบกับความปั่นป่วนครั้งใหญ่ เมื่อสาวสวยเพื่อนบ้านห้องข้างบน ผู้มีรอยยิ้มสดใสและความดื้อรั้นไม่แพ้ใคร ตกอยู่ในสถานการณ์ที่พ่อแม่บังคับให้หมั้นกับชายที่เธอไม่รัก
เพื่อแก้ปัญหา เธอเสนอข้อตกลงที่ทั้งบ้าบอและน่าตื่นเต้น “ช่วยเป็นแฟนปลอม ๆ ให้ฉันหน่อยได้ไหม”
แต่สิ่งที่เริ่มต้นจากการแกล้งทำ ความสัมพันธ์ปลอม ๆ กลับค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความรู้สึกจริงใจ เมื่อเขาพบว่าเธอไม่ใช่แค่สาวสวยธรรมดา แต่คือลูกสาวตระกูลมหาเศรษฐีที่กำลังหนีจากชีวิตที่ถูกกำหนดไว้
เมื่อความลับถูกเปิดเผย เรื่องราวรักปลอม ๆ ของพวกเขาจะจบลงอย่างไร ความสัมพันธ์ที่เริ่มจากคำโกหกจะกลายเป็นความรักที่แท้จริงได้หรือไม่ และเมื่อเส้นทางของทั้งคู่มาบรรจบกัน ท่ามกลางความคาดหวังของครอบครัว พวกเขาจะเลือกเดินตามหัวใจ หรือยอมสยบต่อกฎเกณฑ์ที่ถูกกำหนดไว้
“คือตอนนี้เรากำลังจะกลายเป็นคนอกตัญญู” นะโมหลุบตาลง มือทั้งสองประสานกันแน่นบนตัก “พ่อกับแม่อยากให้เราหมั้นกับลูกชายของเพื่อนสนิท แต่เราไม่ชอบเขา ก็เลยไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเลย”
เสียงเธอแผ่วลงอย่างเจือเศร้า แววตาไหวราวกับเงาสะท้อนจากแก้วกาแฟที่สั่นน้อย ๆ “เราพยายามปฏิเสธแล้ว แต่แม่เราไม่ฟังเลย บอกแต่ว่าทำเพื่ออนาคตเรา เพื่อความมั่นคง แต่เรากลับรู้สึกเหมือนกำลังถูกบังคับให้ใช้ชีวิตทั้งชีวิตกับคนที่ไม่เคยรัก”
โอมสบตาเธออย่างนิ่งงัน ไม่มีคำพูดใดหลุดจากริมฝีปาก มีเพียงแววตาที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเข้าใจ
“เราถึงตัดสินใจหนีออกมาอยู่คนเดียว ถึงจะเหงา…แต่ก็สบายใจกว่าอยู่บ้านแล้วต้องฟังแต่เรื่องเดิม ๆ ทุกวัน”
โอมพยักหน้าเบา ๆ ไม่เร่งถาม ไม่แสดงท่าทีสงสาร แต่เป็นการรับฟังที่อบอุ่นกว่าคำปลอบใจใด ๆ
นะโมหันมาสบตาเขา ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “แต่ก็ดีเหมือนกันนะ อย่างน้อยเราก็ได้เจอเพื่อนบ้านแบบโอม”
ชายหนุ่มยิ้มนิด ๆ “แล้วตอนนี้…พวกท่านยังบังคับอยู่ไหมครับ”
“เหมือนเดิมค่ะ ยังไม่ยอมแพ้” นะโมตอบพร้อมกับยกมือเท้าคาง
แล้วจู่ ๆ ดวงตาเธอก็วาววับขึ้นเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก
“โอม…”
เขาหันมามอง “ครับ”
เธอยืดตัวขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความจริงจังปนคาดหวัง
“เรามีเรื่องจะขอร้อง…แบบ…จริงจังมาก ๆ”
โอมยกคิ้วสูง “หืม เรื่องอะไรเหรอครับ”
นะโมสูดหายใจลึก ดวงหน้าแดงระเรื่อขึ้นมานิด ๆ
“ช่วยเป็นแฟนปลอม ๆ ให้เราได้ไหม”
โอมนิ่งไปหนึ่งจังหวะ ราวกับสมองต้องรีเซตใหม่เพื่อประมวลผลคำขอแปลกประหลาดนี้
“เอ่อ…ว่าไงนะครับ”
“คือเราคิดว่า ถ้าพาผู้ชายคนอื่นที่พ่อกับแม่ไม่ได้เลือกไปแนะนำตัว พวกเขาอาจจะหยุดบังคับเราเสียที” เธอพูดรวดเดียว “แล้วเราก็ไม่รู้จักใครที่นี่เลย เราอยากขอยืมตัวโอมสักวันได้ไหม”
“ผมเนี่ยนะ” เขาชี้ตัวเอง สีหน้าเต็มไปด้วยความงุนงงปนตกใจ
“ใช่…” นะโมพยักหน้า “เรารู้ว่ามันฟังดูบ้าบอไปหน่อย แต่ไม่กี่วันก่อนตอนที่อยู่ข้างล่างคอนโด เราแอบเห็นโอมเล่นกับแมว เราเลยคิดว่าคนรักแมวไม่มีทางเป็นคนเลวหรอก แล้วโอมก็ดูเป็นคนเรียบร้อย นิสัยก็โอเค ดูไว้ใจได้ นะคะ…แค่แกล้งเป็นแฟนกันแค่วันเดียวเอง”
โอมนิ่งเงียบ ราวกับกลืนคำปฏิเสธลงคอ ดวงตาเขาวิ่งไล่ไปตามรอยยิ้มของเธอที่แม้จะฝืนเล็กน้อย แต่ก็แฝงด้วยความหวังลึก ๆ อย่างน้อยเขาก็รู้ว่านะโมยังไม่มีแฟน และเธอไม่ได้ชอบผู้ชายที่พ่อแม่เลือกให้
“แต่ถ้ารู้สึกอึดอัด ไม่สะดวก ไม่อยากยุ่ง เราก็เข้าใจนะคะ ไม่เป็นไรเลย เราแค่…ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริง ๆ”
โอมหลุบตาลงนิ่ง ๆ สองวินาที ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ยิ้มจาง ๆ “เอ่อ…ผมไม่เคยเป็นแฟนปลอม ๆ ให้ใครมาก่อนนะครับ”
“งั้นก็ถือว่าเป็นครั้งแรกของเราสองคนเลยละกัน” เธอยิ้มกว้างอย่างมีความหวัง ดวงตาเป็นประกายอีกครั้ง
โอมหัวเราะในลำคอ “ครับ…ตกลง ผมจะช่วย”
นะโมสูดหายใจแรงอย่างโล่งอก รอยยิ้มเธอคลี่ออกเต็มริมฝีปาก ดวงตาเหมือนจะเปล่งประกายออกมาจริง ๆ
“ขอบคุณนะคะ เราติดหนี้โอมอีกครั้งแล้ว โอมไม่รู้หรอกว่าเรารู้สึกขอบคุณแค่ไหน”
“แต่ผมต้องรู้จักบทของตัวเองก่อนนะครับ แล้วก็…อยากรู้จักโมมากกว่านี้ด้วย จะได้รู้ว่าต้องเล่นเป็นแฟนแบบไหน” เขาพูดกลั้วหัวเราะ
“อืม…แฟนขี้หึงนิด ๆ ละกัน จะได้ดูเหมือนจริง” นะโมกะพริบตาใส่เขาอย่างขี้เล่น
โอมยิ้มให้เบา ๆ “โอเคครับ…แล้วแฟนคนนี้ ต้องจับมือไหม”
“ฮั่นแน่ จะแต๊ะอั๋งเราล่ะสิ” นะโมยิ้มตอบ “แต่ไหน ๆ เราก็ต้องปลอมเป็นแฟนกันอยู่แล้ว ถ้าจะจับมือก็ต้องซ้อมไว้ก่อน จะได้ไม่เขินต่อหน้าพ่อแม่เรา…”
โอมยิ้มรับ แต่ในใจกลับเริ่มสั่นสะเทือนโดยไม่รู้ตัว เพราะเขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า การแกล้งเป็นแฟนครั้งนี้จะจบลงแบบปลอม ๆ ได้จริงหรือไม่