The Nightmare อนธการกลืนกินห้วงความฝัน - Chapter 6 วิหารแมรีเบรนเทียร์ โดย Dark Tales @Plotteller

ริโอน่า แมรีเบรนเทียร์ นักเรียนปี 2 ของโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ที่มักจะฝันร้ายถึงลัทธิประหลาดและบุคคลสวมชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำในทุก ๆ ค่ำคืนหลังจากเพื่อนใหม่ที่ไม่น่าไว้ใจเข้ามา...

The Nightmare อนธการกลืนกินห้วงความฝัน - Chapter 6 วิหารแมรีเบรนเทียร์ โดย Dark Tales @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,ลึกลับ,ดาร์ค,พล็อตสร้างกระแส,ฝันร้าย,์Nightmare,เวทมนตร์,พลังชั่วร้าย,ลัทธิประหลาด,พิธีกรรม,เพื่อนที่ไม่น่าไว้ใจ,โรงเรียน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

Chapter 6 วิหารแมรีเบรนเทียร์

ข้าและเอเทียน่านั่งอยู่บนรถม้าจักรวรรดิแมรีเบรนเทียร์ที่กำลังขับเคลื่อนไปยังวิหารแมรีเบรนเทียร์ซึ่งตั้งอยู่ภายในเมืองจักรวรรดิแมรีเบรนเทียร์และวิหารแห่งนี้ยังเป็นฝ่ายสนับสนุนของจักรวรรดิแมรีเบรนเทียร์อีกด้วย

รถม้าหยุดจอดบริเวณด้านหน้าวิหารแมรีเบรนเทียร์และประตูเปิดกว้างออก จากนั้นข้ากับเอเทียน่าก้าวลงจากรถม้าพร้อมกับเดินตรงเข้าไปยังภายในวิหารแมรีเบรนเทียร์

ข้ากับเอเทียน่าก้าวเดินเข้ามาภายในวิหารแมรีเบรนเทียร์ที่มีหญิงสาวผมสีน้ำตาลดำยาวสลวยสวมชุดเดรสราตรียาวสีทับทิมกำลังยืนสวดภาวนาอยู่ตรงแท่นบูชาด้านหน้ารูปปั้นเทพแห่งแสงมีนามว่า ‘เวโรนิก้า’ เธอเป็นมารดาของท่านพ่อและท่านย่าของข้า ส่วนชายวัยกลางคนซึ่งกำลังยืนอยู่ตรงด้านล่างแท่นบูชามีนามว่า ‘โอลิเวอร์’ เขาคือพี่ชายแท้ ๆ ของท่านพ่อและเป็นท่านลุงของข้าอีกด้วย

ข้าโค้งคำนับทำความเคารพต่อท่านทั้งสองพร้อมกับกล่าวออกมาว่า “ข้าริโอน่า แมรีเบรนเทียร์ บุตรสาวเพียงคนเดียวของดยุกเบรนมาเซลแห่งจักรวรรดิแมรีเบรนเทียร์ขอคารวะท่านลุงและท่านย่าเพคะ”

ท่านย่าเวโรนิก้ากับท่านลุงโอลิเวอร์หันมามองข้าด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้มก่อนที่จะท่านย่าเวโรนิก้าก้าวลงจากแท่นบูชา แล้วเดินตรงเข้ามาโอบกอดข้าด้วยความอ่อนโยน

“ริโอน่า...หลานสาวของย่าไม่ได้มาหาย่ากับลุงที่วิหารแมรีเบรนเทียร์เลยนะ” ท่านย่าเวโรนิก้ากล่าวด้วยความรู้สึกคิดถึง

“ข้าขอโทษนะเพคะท่านย่า...ที่ไม่ได้มาหาท่านย่าและท่านลุงที่วิหาร
แมรีเบรนเทียร์เพราะช่วงนี้ข้าเหนื่อยจากการเรียนที่โรงเรียนเบรนเทอวิลล์เพคะ” ข้ากล่าวตอบ

ท่านย่าเวโรนิก้าพยักหน้าตอบรับและยิ้มให้กับข้าอย่างอ่อนโยน จากนั้นนัยน์ตาสีทับทิมหันไปมองเอเทียน่าซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ กับข้าก่อนที่จะกล่าวถามออกมาว่า “เพื่อนของเจ้างั้นหรือริโอน่า...”

ข้าพยักหน้าตอบรับอย่างเรียบ ๆ “เพคะ...เอเทียน่าคือเพื่อนร่วมชั้นของข้าและเพื่อนสนิทของข้าอีกด้วย” และกล่าว

เอเทียน่าโค้งคำนับทำความเคารพต่อท่านย่าเวโรนิก้าก่อนที่จะกล่าวออกไปว่า “คารวะท่านประมุขสูงสุดแห่งวิหารแมรีเบรนเทียร์เพคะ...”

ท่านย่าเวโรนิก้าพยักหน้าอย่างเรียบ ๆ พร้อมกับยิ้มให้กับเอเทียน่าด้วยความอ่อนโยน จากนั้นท่านลุงโอลิเวอร์ก้าวเดินเข้ามาหาพวกข้าพร้อมกับกล่าวถามด้วยความรู้สึกสงสัยว่า “พวกเจ้ามาที่นี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าล่ะห่ะ”

ข้าทำหน้าตาเลิ่กลั่กก่อนที่จะถอนหายใจแผ่วเบาพร้อมกับกล่าวอธิบายไปว่า “เมื่อสามเดือนที่แล้ว...ข้าได้ฝันถึงลัทธิประหลาดนามว่าลัทธิไนท์แมร์ซึ่งตั้งอยู่ภายในส่วนลึกของป่าหลังโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ แล้วภายในสถานที่แห่งนั้นมีบุคคลสวมชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำรวมทั้งมีนักเรียนโรงเรียนเบรนเทอวิลล์กำลังทำพิธีกรรมอะไรบางอย่างหลังจากเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ของข้านามว่าอโลน่าเข้ามาเพคะ...”

“ลัทธิประหลาดนามว่าลัทธิไนท์แมร์งั้นหรือ...แล้วเจ้ายังเห็นบุคคลชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำรวมทั้งเหล่านักเรียนโรงเรียนเบรนเทอวิลล์กำลังทำพิธีกรรมด้วยงั้นหรือ” ท่านลุงโอลิเวอร์กล่าวด้วยความรู้สึกสงสัย

ข้าพยักหน้าตอบรับอย่างเรียบ ๆ ก่อนที่จะกล่าวอธิบายเพิ่มเติมไปว่า “ยังไม่หมดแค่นี้เพคะท่านลุง...ในวันนี้เหล่านักเรียนโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ถูกของมีคมแทงกลางหน้าอกราวกับทำพิธีกรรมและบางส่วนหายไปอย่างปริศนาทำให้ข้าเริ่มสงสัยลัทธิในห้วงความฝัน ข้าเลย...ได้เดินทางออกตามลัทธิไนท์แมร์ซึ่งอยู่บริเวณส่วนลึกของป่าหลังโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ตามความฝันของข้า แล้วมีบุคคลสวมชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำรวมทั้งเหล่านักเรียนที่หายตัวไปอยู่ภายในนั้นจริง ๆ ราวกับความฝันของข้าไม่มีผิดเพี้ยน”

“ทำไมถึงได้เป็นแบบนั้นกันล่ะ...” ท่านลุงโอลิเวอร์กล่าว

“เป็นเพราะอโลน่าเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ของพวกข้า...แท้ที่จริงนางคือองค์ราชินีรัตติกาลแห่งลัทธิไนท์แมร์และนางได้ผนึกพลังแห่งฝันร้ายเอาไว้ในห้วงความฝันของทุกคนภายในโรงเรียนเบรนเทอวิลล์รวมทั้ง...ข้าด้วยเพคะ เพื่อให้พลังแห่งฝันร้ายของนางครอบงำจนสูญเสียตัวตนและต้องตกเป็นทาสรับใช้ของนางชั่วนิรันดร์” ข้ากล่าวอธิบายเพิ่มเติม

ท่านย่าเวโรนิก้าซึ่งกำลังยืนฟังเรื่องราวทั้งหมดที่ข้าได้เล่าออกมา จากนั้นเธอได้หันหลังให้กับข้ากับเอเทียน่าและเอามือไพล่หลังก่อนที่จะกล่าวอะไรบางอย่างออกมาว่า “อืมม...ข้าพอจะทราบเรื่องขององค์ราชินีรัตติกาลและลัทธิไนท์แมร์อยู่บ้างนะ”

ใบหน้าของข้า เอเทียน่าและท่านลุงโอลิเวอร์แสดงอารมณ์ความรู้สึกตกใจก่อนที่ท่านลุงโอลิเวอร์จะกล่าวถามออกมาว่า “ท่านแม่...ทราบเรื่องราวของลัทธิไนท์แมร์กับองค์ราชินีรัตติกาลด้วยหรือขอรับ”

ข้าก้าวเดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าวก่อนที่จะกล่าวเห็นด้วยกับท่านลุงโอลิเวอร์ว่า “นั้นสิเพคะ...ทำไมท่านย่าถึงทราบเรื่องขององค์ราชินีรัตติกาลและลัทธิไนท์แมร์กันล่ะเพคะ”

“ข้า...ได้ยินคนเล่ามาว่าอโลร่าเป็นองค์หญิงแห่งจักรวรรดิเบรนเทอวิลล์ที่เกิดมาพร้อมกับพลังอันชั่วร้ายอย่างพลังแห่งฝันร้าย แต่มันถูกกักเก็บเอาไว้และจะปรากฏต่อเมื่อถูกกระตุ้นออกมาเท่านั้น ช่วงเวลาต่อมาองค์จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิเบรนเทอวิลล์ผู้เป็นบิดาของนางกับเจ้าลัทธิไนท์แมร์คนก่อนซึ่งทั้งสองฝ่ายเป็นพันธมิตรทราบเรื่องเข้าและได้ส่งตัวของนางไปยังลัทธิไนท์แมร์ แล้วทำพิธีกรรมอะไรบางอย่างเพื่อกระตุ้นพลังแห่งฝันร้ายออกมาจนกลายเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์รัตติกาลหรือองค์ราชินีรัตติกาลของลัทธิไนท์แมร์ในที่สุด” ท่านย่าเวโรนิก้ากล่าว

ข้าพยักหน้าเบา ๆ ก่อนที่จะกล่าวไปว่า “ข้าเข้าใจแหละ...ทำไมนางถึงเป็นเช่นนี้กันนะ แต่...ข้ายังมีอีกเรื่องที่จะมาปรึกษาท่านย่ากับท่านลุงเพคะ”

ท่านย่าเวโรนิก้าหันมามองข้าพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความรู้สึกสงสัยว่า “เรื่องอะไรหรือริโอน่า...”

“ตอนที่ข้าจะกำลังโดนองค์ราชินีรัตติกาลร่ายพลังแห่งฝันร้ายครอบงำจิตใจ...จู่ ๆ มีเหมือนกับประกายแสงสว่างออกมาโจมตีนางจากตรงหน้าผากของข้า แต่ข้าไม่ทราบว่ามันคือประกายแสงสว่างอะไรเพคะ” ข้าเอ่ยตอบ

ใบหน้าของท่านย่าเวโรนิก้าและท่านลุงโอลิเวอร์แสดงความรู้สึกตกใจเป็นอย่างมากพร้อมกับเอ่ยออกมาว่า “พลังเทพแห่งแสงของเจ้าปรากฏออกมาแล้วงั้นหรือ...”

ข้ากับเอเทียน่าต่างหันมามองหน้าของกันและกันด้วยความรู้สึกงุนงง ก่อนที่ข้าจะหันกลับมาพร้อมกับเอ่ยถามออกไปว่า “พลังเทพแห่งแสงงั้นหรือเพคะ...”

ท่านย่าเวโรนิก้าและท่านลุงโอลิเวอร์พยักหน้ายืนยันต่อข้า

“ใช่แล้วล่ะ...เจ้ามีพลังของเทพแห่งแสงตั้งแต่เด็กแล้วล่ะน่ะ แต่มันไม่ถูกกระตุ้นออกมาเสียที แล้วพลังเทพแห่งแสงถูกกระตุ้นออกมาตอนนี้เพราะเจ้าได้รับอันตรายและเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์แห่งแสงของวิหารแมรีเบรนเทียร์อีกด้วย” ท่านย่าเวโรนิก้ากล่าว

นัยน์ตาสีชมพูอ่อนของเอเทียน่าหันมามองใบหน้าของข้าพร้อมกับเอามือข้างขวาขึ้นมาทาบอกก่อนที่จะกล่าวมาว่า “ริโอน่า...เจ้ามีพลังวิเศษงั้นหรือ”

ข้าหลับตาและถอนหายใจแผ่วเบา “ข้าเองก็พึ่งทราบเช่นกันเพราะท่านพ่อไม่เคยบอกอะไรเกี่ยวกับข้าเลยล่ะ” และกล่าว

“ข้าบอกให้ท่านพ่อของเจ้าปกปิดเป็นความลับเองนะ...จนกว่าพลังจะกระตุ้นออกมาเอง” ท่านย่าเวโรนิก้ากล่าว

ข้าพยักหน้าตอบรับอย่างเรียบ ๆ

“เอาล่ะ...ข้าจะทำพิธีกรรมปลุกพลังเทพแห่งแสงในร่างกายของเจ้าออกมาโดยสมบูรณ์ให้เอง” ท่านย่าเวโรนิก้ากล่าว

จากนั้นเธอหันหลังและก้าวเดินไปยังแท่นบูชาพร้อมกับชูแขนทั้งสองข้างขึ้นสู่ท้องฟ้าก่อนที่จะกล่าวมาว่า “ข้า ‘เวโรนิก้า’ ประมุขสูงสุดแห่งวิหารแมรีเบรนเทียร์ขออำนาจของท่านเทพแห่งแสง จงให้ริโอน่า แมรีเบรนเทียร์หลานสาวเพียงผู้เดียวของข้าได้รับการสืบทอดพลังจากท่านด้วยเถิด”

ประกายแสงสว่างสาดส่องลงมาตรงที่ข้ากำลังยืนอยู่หลังจากสิ้นเสียงคำอวยพรของท่านย่าเวโรนิก้า จากนั้นข้าลอยขึ้นไปตามประกายแสงสว่างและออร่าพลังเทพแห่งแสงปกคลุมบริเวณรอบร่างกายเพื่อชำระล้างพลังแห่งฝันร้ายซึ่งอยู่ในห้วงความฝัน

ประกายแสงสว่างดับลงและฝีเท้าของข้าได้แตะสู่พื้นอีกครั้ง แล้วได้พบว่าเรือนผมของข้ากลายเป็นสีทองครีมและสวมชุดเดรสราตรียาวสีขาวครีมทองราวกับร่างจำแลงของเทพแห่งแสง

เอเทียน่า ท่านย่าเวโรนิก้าและท่านลุงโอลิเวอร์ต่างคนแสดงอารมณ์ความรู้สึกตกตะลึงกันอย่างมาก

“นี่คือ...ร่างธิดาศักดิ์สิทธิ์แห่งแสงของเจ้า” ท่านย่าเวโรนิก้ากล่าว

เอเทียน่าหันมามองข้าก่อนที่จะกล่าวชื่นชมออกมาว่า “ริโอน่า…ร่างธิดาศักดิ์สิทธิ์แห่งแสงงดงามมาก ๆ เลยล่ะ”

ข้าก้มมองมือทั้งข้าง “ร่างธิดาศักดิ์สิทธิ์แห่งแสงงั้นหรือเพคะ” และเอ่ยถามด้วยความรู้สึกสงสัย

ท่านย่าเวโรนิก้าพยักหน้าตอบรับก่อนที่จะกล่าวว่า “ยังไม่หมดเพียงเท่านี้นะริโอน่า...”

“อะไรหรือเพคะท่านย่า?” ข้ากล่าวถามด้วยความรู้สึกสงสัย

ท่านย่าเวโรนิก้าร่ายพลังแห่งแสงและกริชเล่มเล็ก ๆ สีทองอารามได้ปรากฏออกมา จากนั้นเธอยื่นให้กับข้าพร้อมกับเอ่ยออกมาว่า “นี่คือ...กริชแห่งแสงให้เจ้านะ จงใช้กริชเล่มทำลายคัมภีร์แห่งฝันร้ายขององค์ราชินีรัตติกาลนั้นซะและเรื่องทุกอย่างจะจบ”

“ทำไมต้องใช้กริชเล่มนี้ทำลายคัมภีร์แห่งฝันร้ายด้วยเพคะ...” ข้ากล่าวถามด้วยความรู้สึกงุนงง

“เพราะเจ้าลัทธิไนท์แมรคนก่อนได้ใช้คัมภีร์แห่งฝันร้ายกระตุ้นพลังแห่งฝันร้ายของนางออกมาไงล่ะ แล้วได้ฝังหัวใจของนางเอาไว้ในคัมภีร์เล่มนั้นอีกด้วย” ท่านย่าเวโรนิก้ากล่าวอธิบาย

ข้าจ้องมองกริชแห่งแสงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบออกมาจากฝ่ามือของท่านย่าเวโรนิก้า แล้วกล่าวสัญญากับเธอว่า “ข้าจะทำลายคัมภีร์เล่มนั้นให้ได้เพคะ”

ท่านย่าเวโรนิก้าพยักหน้า จากนั้นข้ากับเอเทียน่าโค้งคำนับเพื่ออำลาและหันหลังก้าวเดินออกไปจากวิหารแมรีเบรนเทียร์ทันที