ริโอน่า แมรีเบรนเทียร์ นักเรียนปี 2 ของโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ที่มักจะฝันร้ายถึงลัทธิประหลาดและบุคคลสวมชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำในทุก ๆ ค่ำคืนหลังจากเพื่อนใหม่ที่ไม่น่าไว้ใจเข้ามา...
แฟนตาซี,ลึกลับ,ดาร์ค,พล็อตสร้างกระแส,ฝันร้าย,์Nightmare,เวทมนตร์,พลังชั่วร้าย,ลัทธิประหลาด,พิธีกรรม,เพื่อนที่ไม่น่าไว้ใจ,โรงเรียน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บรรยากาศบริเวณป่าหลังโรงเรียนเบรนเทอวิลล์อันเวิ้งว้าง มืดมนและเดี่ยวดาย ข้ากำลังก้าวเดินสำรวจภายในป่าหลังโรงเรียนพร้อมกับในมือถือตะเกียงส่องนำทางด้วยความรู้สึกหวาดกลัว
“ทำไม...ป่าหลังโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ช่างเวิ้งว้าง มืดมนและน่ากลัวเช่นนี้กันล่ะ”
ฝีเท้าของข้าได้ก้าวเดินมาถึงบริเวณส่วนลึกของป่าหลังโรงเรียนเบรนเทอวิลล์และพบเจอกับโบสถ์หรือวิหารราวกับลัทธิอะไรบางอย่างที่มีรากต้นไม้และพลังอันชั่วร้ายปกคลุมรอบ ๆ อย่างลึกลับ มืดมน น่ากลัวเสียจริง
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของข้าเลยเปิดประตูก้าวเดินเข้าไปยังภายในสถานที่แห่งนั้นอย่างเงียบ ๆ และภายในวิหารลัทธินั้นมีบุคคลสวมชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำรวมทั้งเหล่านักเรียนของโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ต่างกำลังรายล้อมอยู่ตรงวงแหวนเวทลานแท่นบูชาพร้อมกับส่งเสียงอวยพรเชิดชูบูชาอยู่
“องค์ราชินีรัตติกาลอยู่คงกระพันหมื่น ๆ ปี”
“องค์ราชินีรัตติกาลอยู่คงกระพันหมื่น ๆ ปี”
“องค์ราชินีรัตติกาลอยู่คงกระพันหมื่น ๆ ปี”
จากนั้นเหล่าบุคคลสวมชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำกับนักเรียนของโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ได้หยิบกริชอันเล็ก ๆ และแทงไปยังกลางอกของตนราวกับทำพิธีกรรมอะไรบางอย่าง จากนั้นได้มีพลังอันชั่วร้ายออกจากร่างไร้วิญญาณและลอยขึ้นไปสู่ยอดฟ้าซึ่งมีหญิงสาวใบหน้าคล้ายคลึงกับอโลน่าอย่างไม่ผิดเพี้ยน สวมชุดเดรสราตรีสีม่วงครามกำลังดูดซับพลังอันชั่วร้ายอยู่
“ทำไม...ใบหน้าหญิงสาวคนนั้นคล้ายคลึงกับอโลน่าจังเลย” ข้าครุ่นคิดในใจด้วยความรู้สึกสงสัย
สายตาสีอเมทิสต์คู่นั้นได้จับจ้องมาที่ข้าและยิ้มสแหยะอย่างน่ากลัว “หึหึ...ริโอน่าอีกไม่นานเจ้าต้องถูกพลังแห่งฝันร้ายของข้าครอบงำจนสูญเสียตัวตนและเป็นทาสรับใช้ของข้าตลอดกาล”
ใบหน้าของข้าเกิดอารมณ์ความรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก จากนั้นพลังอันชั่วร้ายได้พุ่งตรงเข้ามาหาข้าพร้อมกับค่อย ๆ ครอบงำจิตใจ
“หึหึ...ริโอน่า เจ้าจงมาเป็นทาสรับใช้ของข้าและถูกผนึกในฝันร้ายช่วงนิรันดร์เสียเถอะ” หญิงสาวใบหน้าคล้ายคลึงกับอโลน่ากล่าว
“องค์ราชินีรัตติกาลอยู่คงกระพันหมื่น ๆ ปี” เสียงอวยพรของเหล่าบุคคลสวมชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำกับนักเรียนของโรงเรียนเบรนเทอวิลล์
ข้าพยายามดิ้นรนขัดขืน “ไม่...ข้าไม่ยอมถูกครอบงำและเป็นทาสรับใช้ของใครทั้งนั้นแล้ว...ไม่!!!!!”
ข้าสะดุ้งตื่นด้วยอารมณ์ความรู้สึกตื่นหวาดกลัว ตื่นตระหนกตกใจอย่างมาก แต่เรื่องทั้งหมดที่ข้าได้มองเห็นนั้นมันเป็นแค่เพียงความฝันเท่านั้นเอง “เมื่อครู่...ข้าฝันงั้นหรือ”
เช้าวันต่อมาข้าก้าวลงจากบันไดพร้อมกับครุ่นคิดเรื่องความฝันเมื่อคืน จากนั้นเดินตรงไปยังห้องอาหารเพื่อรับประทานอาหารเช้า
บริเวณภายในห้องอาหารเบรนมาเซลผู้เป็นท่านพ่อของข้ากำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าอยู่ตรงโต๊ะอาหารอย่างเอร็ดออร่อย ส่วนข้าก้าวเดินมาที่นั่งเก้าอี้ด้วยใบหน้าอันตึงเครียด
เมนูอาหารเช้าในจานวันนี้คือสเต๊กแฮมเบิร์กซึ่งเป็นเมนูโปรดของข้าและท่านพ่อ
ท่านพ่อเบรนมาเซลจ้องมองใบหน้าของข้า “ริโอน่า...เจ้ายังตึงเครียดกับเรื่องเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่อยู่อีกหรือ” และกล่าวถาม
ข้าได้ส่ายหน้าปฏิเสธต่อท่านพ่อมาเซลของข้า “เปล่าเพคะ...” และกล่าว
“แล้วเจ้าตึงเครียดเรื่องอะไรกันล่ะหะ...” เบรนมาเซลกล่าวถาม
“เมื่อคืน...ข้าฝันถึงลัทธิประหลาดและบุคคลสวมใส่ชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำนะเพคะ” ข้ากล่าวตอบ
“ลัทธิประหลาดและบุคคลสวมใส่ชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำงั้นหรือ...” เบรนมาเซลกล่าวพึมพำ
“ยังไม่หมดนะเพคะ...ยังมีเหล่านักเรียนของโรงเรียนเบรนเทอวิลล์อยู่ภายในความฝันของข้าอีกด้วยเพคะ” ข้ากล่าว
เบรนมาเซลเอามือลูบคางและครุ่นคิดด้วยความรู้สึกสงสัย
“ข้าไม่รู้ว่ามันคือลางบอกเหตุอะไรหรือเปล่าเพคะ…” ข้ากล่าวด้วยความรู้สึกวิตกกังวลเป็นอย่างมาก
ท่านพ่อเบรนมาเซลยื่นมือมาลูบหัวและส่งรอยยิ้มให้ด้วยความอ่อนโยน “เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ...” และกล่าวปลอบใจให้กับข้า
ข้ายิ้มรับคำปลอบใจของท่านพ่อเบรนมาเซลและก้มหัวรับประทานสเต๊กแฮมเบิร์กต่อ
รถม้าจักรวรรดิแมรีเบรนเทียร์เดินทางมาถึงโรงเรียนเบรนเทอวิลล์และข้าหันไปมองเอเทียน่ากำลังโบกมือทักทายตรงอยู่หน้าประตูรั้งโรงเรียนจากทางหน้าต่างของรถม้า แล้วประตูรถม้าได้เปิดกว้างออกและข้าก้าวลงมาจากรถม้าพร้อมกับเดินตรงไปหาเอเทียน่าทันที
“อรุณสวัสดิ์ริโอน่า...” เอเทียน่ากล่าวทักทายพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม
“อรุณสวัสดิ์เช่นกันนะ...เอเทียน่า” ข้ากล่าวทักทายกลับและยิ้มให้อย่างฟืน ๆ
นัยน์ตาสีชมพูอ่อนจับจ้องมองพร้อมกับเอียงคอ “ริโอน่า...เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า” และกล่าวถาม
ข้าได้ส่ายหน้าปฏิเสธต่อเอเทียน่าก่อนที่จะก้าวเดินเข้าไปยังภายในรั้วโรงเรียน ส่วนเอเทียน่ารีบก้าวเดินตามหลังข้ามาทันที
ข้าและเอเทียน่ามาก้าวเดินถึงบริเวณด้านหน้าห้องเรียนภายในตึกเรียน แล้วได้พบกับอโลน่ากำลังยืนอยู่บริเวณหน้าห้องเรียน ทำให้ข้าได้จ้องมองนางและนึกถึงความฝันเมื่อคืนด้วยอารมณ์ความรู้สึกกังวล
อโลน่าหันมามองพวกข้าและได้ก้าวเดินเข้ามาใกล้ “อรุณสวัสดิ์นะริโอน่า เอเทียน่า...แล้วริโอน่าจ้องมองข้ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า” และกล่าวถามข้าด้วยความรู้สึกสงสัย
ข้าได้รีบหลบนัยน์ตาสีอเมทิสต์ “เปล่า...งั้น...พวกเราเข้าไปห้องเรียนกันเถอะ” และกล่าวพร้อมกับรีบก้าวเดินเข้าไปยังห้องเรียนทันที
เอเทียน่าจ้องมองข้าที่กำลังก้าวเดินเข้าไปยังภายในห้องเรียนพร้อมกับเอามือขึ้นมาลูบหัว “วันนี้...ริโอน่าเป็นอะไรกันนะ” และกล่าวพึมพำก่อนที่จะก้าวเดินตามเข้าไป
อโลน่าเหลียวหลังมองริโอน่ากับเอเทียน่าก่อนที่จะหันกลับมาและยิ้มแสยะพร้อมกับก้มมองลงมาที่มือของนางด้วยความร้ายกาจ “หึ...พลังแห่งฝันร้ายของข้าที่ได้ฝังอยู่ภายในห้วงความฝันของเจ้ากำลังทำงานแล้วสินะ” จากนั้นนางได้ใช้พลังอันชั่วร้ายหายตัวไปไหนสักแห่งนี้
ข้าและเอเทียน่ากำลังเดินเล่นบริเวณรอบ ๆ โรงเรียนเบรนเทอวิลล์หลังรับประทานอาหารกลางวันที่โรงอาหาร
“อาหารกลางวันที่โรงอาหารวันนี้...อร่อยมากเลยนะ” เอเทียน่ากล่าว
แต่ข้าไม่ได้สนใจคำพูดของเอเทียน่าเพราะมัวแต่ครุ่นคิดเรื่องความฝันเมื่อคืนอยู่ทำให้นัยน์ตาชมพูอ่อนหันมามองพร้อมกับกล่าวถามว่า “ริโอน่า...เจ้าได้ยินที่ข้าพูดหรือไหม”
ข้าได้สะดุ้งคำพูดของเอเทียน่าและรีบหันมามองเธอก่อนที่จะกล่าวไปว่า “เมื่อครู่...เจ้าพูดว่าอะไรนะ”
“เมื่อครู่ข้าพูดว่าอาหารกลางวันที่โรงอาหารวันนี้มันอร่อยมากเลยนะ” เอเทียน่ากล่าว
“อ๋อ...” ข้าพยักหน้าตอบรับ “วันนี้อาหารกลางวันที่โรงอาหารจริง ๆ”
เอเทียน่าเอียงคอจ้องมองข้า “ว่าแต่...เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมดูเหม่อลอยจังเลยล่ะ” และกล่าวถาม
ข้าได้ส่ายหัวและกล่าวด้วยความรู้สึกวิตกกังวลไปว่า “ข้า...มีเรื่องไม่สบายใจไปหน่อยน่ะ”
“เรื่องอะไรหรือ...บอกข้าได้นะเพราะยังไงเราคือเพื่อนกัน” เอเทียน่ากล่าว
“เมื่อคืน...ข้าได้ฝันว่าพบเจอกับลัทธิประหลาดซึ่งตั้งอยู่ส่วนลึกของป่าหลังโรงเรียนเบรนเทอวิลล์และภายในสถานที่แห่งนั้นมีเหล่าบุคคลสวมใส่ชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำรวมทั้งนักเรียนของโรงเรียนเบรนเทอวิลล์กำลังทำพิธีกรรมอะไรบางอย่างอยู่”
เอเทียน่าเอามือขึ้นมาลูบคาง “ลัทธิประหลาดที่มีบุคคลสวมใส่ชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำรวมทั้งยังมีนักเรียนของโรงเรียนเบรนเทอวิลล์อีกด้วย
งั้นหรือ” และกล่าวถามด้วยความรู้สึกสงสัย
ข้าถอนหายใจพร้อมกับกล่าวอีกว่า “ยังไม่หมดเพียงเท่านี้นะ...ในความฝันข้ายังได้พบกับหญิงสาวสวมชุดเดรสราตรีสีอเมทิสต์ ใบหน้าของนางคล้ายคลึงกับอโลร่าอย่างไม่ผิดเพี้ยนเลยล่ะ”
“เจ้า...หมายความว่าหญิงสาวในความฝันของเจ้าคืออโลน่างั้นหรือ” เอเทียน่ากล่าวถาม
ข้าได้ส่ายหน้าปฏิเสธ “ข้าไม่แน่ใจมากนัก...แต่ไม่อยากปรักปรำนางเท่าไรนะ” และกล่าว
“แล้ว...เจ้าวิตกกังวลงั้นหรือว่าเหตุการณ์ในห้วงความฝันของเจ้าจะเกิดขึ้นในความเป็นจริง” เอเทียน่ากล่าว
ข้าพยักหน้าต่ออาเทียน่าเบา ๆ
“เอาล่ะ...เจ้าไม่ต้องกังวลไปเลยเพราะยังไงเรื่องราวทั้งหมดที่เจ้ากล่าวมามันแค่ความฝันเท่านั้นเองน่ะ” เอเทียน่ากล่าวปลอบใจพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน
ข้าได้พยักหน้าตอบรับคำปลอบใจจากเอเทียน่า
“อ๋อ...อาจารย์เมดาลินบอกมาว่านักเรียนระดับชั้นปีสองควรหาชมรมได้แล้วนะ” เอเทียน่ากล่าว
“ชมรมงั้นหรือ...” ข้ากล่าวถามด้วยความรู้สึกสงสัย
เอเทียน่าพยักหน้าตอบรับ “แล้ว...เจ้ามีชมรมหรือยังล่ะ” และกล่าว
ข้าส่ายหน้าปฏิเสธ “ข้ายังเลยล่ะ...แล้วเจ้าล่ะเอเทียน่า” และกล่าวถาม
“ข้าเองก็ยังไม่มีเช่นกันนะ แต่อาจารย์เมดาลินบอกว่าสามารถไปดูรายชื่อชมรมได้ที่กระดานประชาสัมพันธ์หน้าห้องซาวนด์แล็บ” เอเทียน่ากล่าว
ข้าพยักหน้าตอบรับ จากนั้นเอเทียน่าได้ดึงแขนของข้าและรีบก้าวเดินไปยังห้องซาวนด์แล็บทันที
