ริโอน่า แมรีเบรนเทียร์ นักเรียนปี 2 ของโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ที่มักจะฝันร้ายถึงลัทธิประหลาดและบุคคลสวมชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำในทุก ๆ ค่ำคืนหลังจากเพื่อนใหม่ที่ไม่น่าไว้ใจเข้ามา...
แฟนตาซี,ลึกลับ,ดาร์ค,พล็อตสร้างกระแส,ฝันร้าย,์Nightmare,เวทมนตร์,พลังชั่วร้าย,ลัทธิประหลาด,พิธีกรรม,เพื่อนที่ไม่น่าไว้ใจ,โรงเรียน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
องค์รัชทายาทชาร์วิลล์กำลังมองท้องฟ้าที่เปลี่ยนสีเป็นแดงดำผ่านทางหน้าต่างของห้องทำงานภายในราชวังจักรวรรดิเบรนเทอวิลล์และเขายิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยก่อนที่จะครุ่นคิดในใจว่า “เพราะเหตุผลอะไรกัน...ทำไมท้องฟ้าจักรวรรดิเบรนเทอวิลล์ของข้าถึงได้เป็นแบบนี้กันนะ หรือว่า...น้องสาวของข้าจะเริ่มแผนการร้ายแล้วกันน่ะ”
บุคคลสวมชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำปรากฏตัวออกมาทางด้านหลังของเขาพร้อมกับโค้งคำนับทำความเคารพ
องค์รัชทายาทชาร์วิลล์เอียงคอมามองบุคคลสวมชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำพร้อมกับเอ่ยถามออกมาว่า “เจ้ามีอะไร...”
“นักเรียนทุกคนภายในโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ถูกพลังแห่งฝันร้ายขององค์ราชินีรัตติกาลครอบงำจนสูญเสียตัวตนทำพิธีกรรมสังเวยตนเองและเดินทางมายังลัทธิไนท์แมร์แล้วขอรับ” บุคคลสวมชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำกล่าว
“หึ...หมายความว่าท้องฟ้าจักรวรรดิเบรนเทอวิลล์เปลี่ยนเป็นสีแดงดำแบบนี้เพราะพลังแห่งฝันร้ายของน้องสาวงั้นหรือ” องค์รัชทายาทชาร์วิลล์กล่าว
“ขอรับ...” บุคคลสวมชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำกล่าว
องค์รัชทายาทชาร์วิลล์หันหน้ามามองพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างน่ากลัวก่อนที่จะกล่าวมาว่า “เยี่ยมไปเลยล่ะ...ในที่สุดจักรวรรดิเบรนเทอวิลล์ของข้าจะได้ทำสงครามรวบรวมจักรวรรดิเสียที”
บุคคลสวมชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำโค้งคำนับก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า “ขอบคุณองค์รัชทายาทมากขอรับ...ที่ให้ลัทธิไนท์แมร์เป็นฝ่ายสนับสนุนของจักรวรรดิเบรนเทอวิลล์”
องค์รัชทายาทชาร์วิลล์พยักหน้าพร้อมกับกล่าวด้วยใบหน้าตึงเครียดว่า “แล้ว...ยาพิษที่ข้าให้เจ้าหาล่ะ...ได้มาหรือไหม”
บุคคลสวมชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำเอื้อมมือไปหยิบขวดยาอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าชุดคลุมสีดำ แล้วยื่นมือทั้งสองข้างของตนและก้มหัวให้กับองค์รัชทายาทชาร์วิลล์ “นี่ขอรับ...ว่าแต่ฝ่าบาทจะเอายาพิษแห่งฝันร้ายเอาไปทำอะไรหรือขอรับ”
องค์รัชทายาทชาร์วิลล์ยื่นมือไปรับขวดยาพิษแห่งฝันร้ายก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องหรอกนะ...จะไปไหนก็ไปซะ!!!!”
บุคคลสวมชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำโค้งคำนับก่อนที่จะร่ายพลังอันชั่วร้ายหายตัวกลับไปยังลัทธิไนท์แมร์ทันที
องค์รัชทายาทชาร์วิลล์กระดกข้อมือโยนขวดยาพิษและยิ้มแสยะอย่างเจ้าเลห์พร้อมกับครุ่นคิดในใจว่า “หึหึ...ข้าจะใช้ยาพิษฝันร้ายอันนี้ทำให้ท่านพ่อของข้าสิ้นพระชนม์...แล้วจะขึ้นครองบัลลังก์เป็นจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิเบรนเทอวิลล์ ฮ่าฮ่า!!!!!!”
เอเทียน่านั่งอยู่บนรถม้าของโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ที่กำลังขับเคลื่อนไปยังจักรวรรดิแมรีเบรนเทียร์พร้อมกับบีบมือทั้งสองข้างของเธอด้วยความรู้สึกเป็นห่วงริโอน่า
รถม้าหยุดจอดบริเวณด้านหน้าคฤหาสน์จักรวรรดิแมรีเบรนเทียร์และประตูรถม้าเปิดกว้างออก จากนั้นเธอก้าวลงมาจากรถม้าและเดินตรงเข้าไปยังภายในคฤหาสน์ทันที
เบรนมาเซลกำลังนั่งจิบน้ำชาและรับประทานสโคนอยู่ตรงโซฟาภายในห้องโถงรับรองแขกของคฤหาสน์จักรวรรดิแมรีเบรนเทียร์ จากนั้นเอเทียน่าก้าวเดินเข้ามาพร้อมกับก้มหัวเคารพต่อเขา
“เอเทียน่า...เจ้ามีเรื่องอะไรหรือล่ะห่ะ” เบรนมาเซลกล่าวถาม
“ข้า...จะมาบอกท่านอาว่าริโอน่าได้ออกเดินทางตามหาลัทธิประหลาด
เพคะ” เอเทียน่ากล่าว
เบรนมาเซลรีบลุกขึ้นมาพร้อมกับกล่าวถามด้วยความรู้สึกตกใจว่า “หา...ริโอน่าออกเดินทางตามหาลัทธิประหลาดงั้นหรือ...หมายความว่ายังไงกัน”
“เฮ้อ...ตอนนี้เหล่านักเรียนของโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ถูกของมีคมแทงเข้ากลางอกและหายตัวไปอย่างปริศนา แล้วริโอน่าคิดว่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเพราะลัทธิประหลาดตามห้วงความฝันแน่นอนเพคะ” เอเทียน่ากล่าว
“หมายความว่า...ห้วงความฝันของริโอน่าเป็นลางบอกเหตุสินะ” เบรนมาเซลกล่าว
ข้าก้าวเดินอยู่ภายในส่วนลึกของป่าหลังโรงเรียนเบรนเทอวิลล์อันเวิ้งว้าง มืดมนและเดี่ยวดายพร้อมกับในมือถือตะเกียงไฟนำทางเพื่อค้นหาลัทธิประหลาดตามห้วงความฝันของข้า
จากนั้นข้าได้พบกับโบสถ์หรือวิหารที่มีรากไม้และพลังอันชั่วร้ายปกคลุมอยู่ตามห้วงความฝันของข้าอย่างไม่ผิดเพี้ยน ก่อนที่จะผลักประตูของสถานที่แห่งนั้นและก้าวเดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ
ภายในลัทธิประหลาดแห่งนั้นมีบุคคลสวมชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำรวมทั้งยังมีนักเรียนโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ที่โดนพลังแห่งฝันครอบงำอยู่ภายในนั้นอีกด้วยตามห้วงความฝันเลยล่ะ พวกเขากำลังทำพิธีกรรมสวดภาวนาต่อรูปปั้นเทพีนางหนึ่งโดยใช้กริชอันเล็ก ๆ กรีดตรงฝ่ามือและหยดเลือดลงวงแหวนเวทย์ทซึ่งประดับอยู่บนพื้น
“องค์ราชินีรัตติกาลและลัทธิไนท์แมร์อยู่คงกระพันหมื่น ๆ ปี”
“องค์ราชินีรัตติกาลและลัทธิไนท์แมร์อยู่คงกระพันหมื่น ๆ ปี”
“องค์ราชินีรัตติกาลและลัทธิไนท์แมร์อยู่คงกระพันหมื่น ๆ ปี”
ข้าคิ้วขมวดครุ่นคิดในใจด้วยความรู้สึกสงสัยว่า “ทำไม...พิธีกรรมในครั้งนี้ถึงไม่เหมือนห้วงความฝันของข้าเลยล่ะ”
ขณะนั้นเององค์ราชินีรัตติกาลเอียงคอมองข้าด้วยหางตาของนางก่อนที่จะกล่าวทักทายออกมาว่า “ยินดีต้อนรับลัทธิไนท์แมร์นะริโอน่า”
ข้าเลิกคิ้วและอ้าปากค้างก่อนที่จะกล่าวออกไปว่า “เจ้าคือ...”
องค์ราชินีรัตติกาลยิ้มแสยะอย่างน่ากลัวให้กับข้า “หึ...ข้าคืออโลน่าเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ของเจ้าไงล่ะ แล้วนี่คือร่างที่แท้จริงของข้าอย่างไงล่ะ ฮ่าฮ่า” และกล่าว
ใบหน้าของข้าแสดงอารมณ์ความรู้สึกตกใจเป็นอย่างมากก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า “หมายความว่า...เจ้าคือองค์ราชินีรัตติกาลงั้นหรือ”
องค์ราชินีรัตติกาลหัวเราะอย่างร้ายกาจให้กับข้าก่อนที่จะร่ายพลังอันชั่วร้ายหายตัวไป แล้วนางปรากฏตัวต่อหน้าของข้าอย่างใกล้ชิดก่อนที่จะกล่าวมาว่า “ใช่แล้วล่ะ...”
ใบหน้าของข้าแสดงความรู้สึกตื่นตกใจและหวาดกลัวเป็นอย่างมากราวกับร่างกายของข้าไม่สามารถขยับไปไหนได้เลยล่ะ
“หึ...เจ้ามายังลัทธิไนท์แมร์ของข้ามีอะไรงั้นหรือ” องค์ราชินีรัตติกาลกล่าวถาม
“ข้ามาที่แห่งนี้เพราะข้าได้ฝันถึงลัทธิประหลาดแห่งนี้กับบุคคลสวมชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำในทุก ๆ ค่ำคืน แล้ววันนี้นักเรียนโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ถูกของมีคมแทงเข้ากลางอกราวกับทำพิธีกรรมอะไรบางอย่างและบางส่วนได้หายตัวอย่างปริศนา ส่วนเจ้าเองก็หายตัวไปจากโรงเรียนอย่างไร้ร่องรอยเช่นกันทำให้ข้าได้รับรู้ว่าเรื่องในห้วงความฝันของข้าต้องเป็นลางบอกเหตุอย่างแน่นอน” ข้ากล่าวตอบ
องค์ราชินีรัตติกาลเอามือบังหน้าพร้อมกับหัวเราะเยาะเย้ยแด่ข้าก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า “ฮ่าฮ่า...เหล่านักเรียนโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ถูกของมีคมแทงกลางหน้าอกเพราะทำพิธีกรรมสังเวยเป็นพลังแห่งฝันร้ายแด่ข้า ส่วนเหล่านักเรียนที่หายตัวไปเพราะเดินทางมายังลัทธิไนท์แมร์ของข้าไงล่ะ”
“ทำไม...ทุกคนถึงเป็นแบบนี้กันนะ” ข้ากล่าวถามเบา ๆ
“หึ...เจ้าอยากทราบจริง ๆ งั้นหรือ” องค์ราชินีรัตติกาลกล่าว
ข้าพยักหน้าตอบรับเบา ๆ
“หึ...สาเหตุที่นักเรียนของโรงเรียนเป็นแบบนี้เพราะข้าได้ผนึกพลังแห่งฝันร้ายเอาไว้ในห้วงความฝันเพื่อครอบงำจนสูญเสียตัวตนและต้องเป็นทาสรับใช้ของข้าชั่วนิรันดร์ แล้วเจ้าที่ฝันถึงลัทธิไนท์แมร์ของข้าเพราะถูกพลังแห่งฝันร้ายของข้ากำลังค่อย ๆ ครอบงำไงล่ะ” องค์ราชินีรัตติกาลกล่าว
ใบหน้าของข้าแสดงอารมณ์ความรู้สึกตื่นตกใจและกล่าวพึมพำออกมาว่า “เจ้าผนึกพลังแห่งฝันร้ายเอาไว้ในห้วงความฝันของข้าและนักเรียนทุกคนภายในโรงเรียนเบรนเทอวิลล์งั้นหรือ...ทำแบบนี้ไปเพราะสาเหตุอะไรกัน”
“หึ...ทำไปเพราะอีกไม่นานจักรวรรดิเบรนเทอวิลล์ของข้าจะทำสงครามรวบรวมจักรวรรดิแล้ว...แล้วจักรวรรดิแมรีเบรนเทียร์ของเจ้าก็เป็นเป้าหมายด้วย” องค์ราชินีรัตติกาลกล่าว
จากนั้นนางได้ยื่นมือข้างขวามาตรงหน้าของข้าพร้อมกับร่ายพลังแห่งฝันร้ายครอบงำจิตใจของข้าทันที
ร่างกายของข้าไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้เพราะถูกพลังแห่งฝันร้ายขององค์ราชินีรัตติกาลล็อกตัวเอาไว้
นางยิ้มแสยะอย่างร้ายกาจให้กับข้าพร้อมกับกล่าวออกมาว่า “ริโอน่า...เจ้าจงตกอยู่ในห้วงความฝันร้ายและเป็นทาสรับใช้ของข้าชั่วนิรันดร์เสียเถอะ”
ระหว่างที่ข้ากำลังพยายามขัดขืนจากการถูกพลังแห่งฝันร้ายขององค์ราชินีรัตติกาลครอบงำ ทันใดนั้นเองได้มีแสงสว่างออกมาจากหน้าผากของข้าและพุ่งโจมตีนางทันที
องค์ราชินีรัตติกาลกระเด็นล้มลงตรงพื้นก่อนที่จะบุคคลสวมชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำปรากฏตัวเข้ามาประคองตัวนางพร้อมกับกล่าวออกมาว่า “องค์รัตติกาล...”
ใบหน้าของข้าแสดงความรู้สึกตื่นตกใจหลังจากมีแสงสว่างอะไรบางอย่างออกมาจากร่าง “เมื่อครู่...แสงสว่างอะไรกันนะ” ข้าครุ่นคิดในใจก่อนที่จะหงายหน้ามามององค์ราชินีรัตติกาลพร้อมกับกล่าวออกไปว่า “หึ...ข้าไม่มีวันถูกเจ้าครอบงำหรอกนะ”
จากนั้นข้าหันหลังและก้าวเดินออกไปจากลัทธิไนท์แมร์ทันที
นัยน์ตาสีอเมทิสต์จ้องมองข้าที่กำลังก้าวเดินออกไปจากลัทธิไนท์แมร์ด้วยความรู้สึกผิดหวัง
“องค์ราชินีรัตติกาลไม่กลัวนางจะเอาแก้แค้นเอาคืนงั้นหรือขอรับ” บุคคลสวมชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำกล่าวถาม
องค์ราชินีรัตติกาลส่ายหน้าปฏิเสธก่อนที่จะกล่าวมาว่า “หึ...ข้าไม่กลัวนางหรอก ยังไงข้าต้องทำให้นางเป็นทาสรับใช้ของข้าให้ได้”
ข้าก้าวเดินเข้ามาภายในห้องโถงรับรองของคฤหาสน์จักรวรรดิแมรีเบรนเทียร์ที่มีเอเทียน่ากับท่านพ่อเบรนมาเซลกำลังนั่งรอด้วยใบหน้าวิตกกังวลเป็นอย่างมาก
นัยน์ตาสีชมพูอ่อนและแดงอ่อนหันมามองก่อนที่จะรีบลุกขึ้นมาจากโซฟาพร้อมกับกล่าวตะโกนด้วยความรู้สึกดีใจว่า “ริโอน่า!!!...”
เอเทียน่ารีบก้าวเดินเข้ามาหาพร้อมกับโอบกอดข้าด้วยความรู้สึกเป็นห่วงกับดีใจอย่างมาก “ริโอน่า...เป็นยังไงบ้าง เจ้าไม่น่าไปยังลัทธิไนท์แมร์เพียงตัวคนเดียวเลย” นางเอ่ยกล่าวถาม
“ข้าไม่ได้เป็นอะไรมาก...แต่โดนองค์ราชินีรัตติกาลจะร่ายพลังแห่งฝันร้ายครอบงำข้า” ข้ากล่าวตอบ
“หา...โดนครอบงำงั้นหรือ” เอเทียน่าและท่านพ่อเบรนมาเซลกล่าว
ข้าพยักหน้าตอบรับก่อนที่จะกล่าวเพิ่มเติมว่า “ความจริงว่าอโลร่าเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ของเราคือองค์ราชินีรัตติกาลจำแลงกายออกมา ส่วนสาเหตุที่ข้าฝันร้ายถึงลัทธิไนท์แมร์กับบุคคลสวมชุดคลุมสีดำหน้ากากอีกาดำรวมทั้งนักเรียนโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ที่ถูกของมีคมแทงกลางอกราวกับทำพิธีกรรมอะไรบางอย่างและหายตัวอย่างปริศนาเพราะนางได้ผนึกพลังแห่งฝันร้ายเอาไว้ในห้วงความฝัน”
เอเทียน่าถอนหายใจ “หมายความว่า...อโลน่าคือเพื่อนที่ไม่ไว้ใจสินะ” และกล่าว
“นางทำไปทั้งหมดเพราะเพื่อสงครามรวบรวมจักรวรรดิของจักรวรรดิ
เบรนเทอวิลล์ แล้วจักรวรรดิแมรีเบรนเทียร์ของเราก็เป็นเป้าหมายอีกด้วย” ข้ากล่าว
“หมายความว่า...ลัทธิประหลาดนั้นเป็นฝ่ายสนับสนุนจักรวรรดิเบรนเทอวิลล์สินะ” ท่านพ่อเบรนมาเซลกล่าว
“ท่านพ่อเพคะ...ตอนที่ข้ากำลังถูกองค์ราชินีรัตติกาลร่ายพลังแห่งฝันร้ายครอบงำ จู่ ๆ แสงสว่างออกมาโจมตีนางจากทางหน้าผากของข้า แต่ข้าไม่รู้ว่าแสงสว่างอันนี้มาจากไหน” ข้ากล่าวถามด้วยความรู้สึกสงสัย
“เจ้าลองถามท่านลุง ท่านย่าของเจ้าสิ” ท่านพ่อเบรนมาเซลกล่าว
นัยน์ตาสีชมพูอ่อนเอียงคอมองข้าก่อนที่จะกล่าวมาว่า “จริงสิ...ญาติของเจ้าคือประมุขสูงสุดของวิหารแมรีเบรนเทียร์”
ข้าพยักหน้าตอบรับและหันมามองก้าวเดินออกไป
“ริโอน่า...รอข้าด้วยสิ” เอเทียน่ากล่าวพร้อมกับรีบก้าวเดินตามข้าออกไปทันที
