ริโอน่า แมรีเบรนเทียร์ นักเรียนปี 2 ของโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ที่มักจะฝันร้ายถึงลัทธิประหลาดและบุคคลสวมชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำในทุก ๆ ค่ำคืนหลังจากเพื่อนใหม่ที่ไม่น่าไว้ใจเข้ามา...
แฟนตาซี,ลึกลับ,ดาร์ค,พล็อตสร้างกระแส,ฝันร้าย,์Nightmare,เวทมนตร์,พลังชั่วร้าย,ลัทธิประหลาด,พิธีกรรม,เพื่อนที่ไม่น่าไว้ใจ,โรงเรียน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สามเดือนผ่านไป ข้ายังคงฝันถึงเรื่องลัทธิประหลาดที่ตั้งอยู่ภายในส่วนลึกของป่าจักรวรรดิเบรนเทอวิลล์และบุคคลสวมชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำอยู่วนซ้ำ ๆ ในทุก ๆ ค่ำคืน
ข้านั่งบนรถม้าจักรวรรดิแมรีเบรนเทียร์ที่กำลังขับเคลื่อนเดินทางไปยังโรงเรียนเบรนเทอวิลล์พร้อมกับครุ่นคิดเรื่องความฝันด้วยอารมณ์ความรู้สึกเศร้าหมองและตึงเครียด
สายตาของข้าได้มองลอดออกไปจากทางหน้าต่างของรถม้าและได้พบว่าท้องฟ้าของจักรวรรดิเบรนเทอวิลล์เปลี่ยนเป็นสีดำแดงอันน่ากลัว ทำให้ข้าเกิดความรู้สึกตื่นตกใจขึ้นมาทันที
“เกิดอะไรขึ้นกับจักรวรรดิเบรนเทอวิลล์กันนะ...”
รถม้าหยุดจอดบริเวณด้านหน้าประตูโรงเรียนเบรนเทอวิลล์เหมือนเดิมในทุก ๆ ครั้ง จากนั้นข้าก้าวลงมาและเดินตรงไปหาเอเทียน่าซึ่งกำลังยืนรอข้าอยู่ แต่ใบหน้าของนางได้แสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมาว่ากำลังวิตกกังวลและตกใจเป็นอย่าง
“ริโอน่า...เกิดเรื่องใหญ่กับโรงเรียนแล้ว” เอเทียน่ากล่าว
ข้าขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกวิตกังวลและตึงเครียดก่อนที่จะกล่าวถามไปว่า“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับโรงเรียนเบรนเทอวิลล์งั้นหรือ”
ใบหน้าของเอเทียน่าได้หลั่งน้ำตาออกมานิด ๆ ก่อนที่จะกล่าวว่า “เจ้า...ไปเห็นด้วยตาของเจ้าเองเถอะ ข้าเอง...อธิบายไม่ถูกเช่นกันน่ะ”
ข้าได้พยักหน้าตอบรับพร้อมกับก้าวเดินเข้าไปยังภายในโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ ส่วนเอเทียน่าคอยเดินตามหลังข้าอย่างเงียบ ๆ
อาจารย์ทุกคนของโรงเรียนเบรนเทอวิลล์กำลังยืนประชุมและมุงดูอะไรกันอยู่ จากนั้นข้าได้แทรกตัวเข้าไปและพบว่านักเรียนของโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ถูกของมีคมแทงเข้ากลางอกทุกคนจนตายเกลื่อนอย่างน่าอนาถและเลือดไหลออกมาเปื้อนเต็มอย่างน่าสยดสยอง ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับโรงเรียนและนักเรียนแห่งนี้อย่างแน่นอน
“นักเรียนส่วนนี้ใช้ของมีคมทำร้ายตัวเองและอีกบางส่วนก็หายตัวไปอย่างปริศนา” อาจารย์เมดาลินกล่าว
ใบหน้าของข้าแสดงอารมณ์ความรู้สึกตื่นตกใจเป็นอย่างมากก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า “หา...บางส่วนหายตัวไปอย่างปริศนางั้นหรือคะ”
อาจารย์เมดาลินพยักหน้ายืนยัน “ใช่แล้ว...ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับที่แห่งนี้” และกล่าว
สายตาของข้ากวาดตาสำรวจรอบ ๆ บริเวณร่างอันไร้วิญญาณของนักเรียนโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ แล้วได้พบกับมีเปลวเทียนและวงแหวนเวทย์ประดับอยู่ตรงพื้นราวกับการทำพิธีกรรมของลัทธิประหลาดในความฝันของข้าเลยล่ะ
ระหว่างข้ากำลังสืบสวนเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นอยู่นั้น จู่ ๆ ศีรษะของข้ารู้สึกเวียนหัวขึ้นมาราวกับจะเป็นลมทำให้ร่างของข้าค่อย ๆ ทรุดตัวลง
เอเทียน่าได้หันมามองและรีบประคองตัวของข้าทันทีพร้อมกับกล่าวถามว่า “ริโอน่า...เจ้าไม่สบายหรือเปล่า”
“นั้นนะสิ...” อาจารย์เมดาลินกล่าวเห็นด้วย
ข้าค่อย ๆ พยุงตัวขึ้นมาตั้งหลักพร้อมกับได้ส่ายหน้าปฏิเสธต่อเอเทียน่าและอาจารย์เมดาลินก่อนที่จะกล่าวออกไปว่า “อาจารย์เมดาลินคะ...ข้ามีเรื่องจะบอกข้าคะ งั้นพวกเราเจอที่ห้องอาจารย์นะคะ”
อาจารย์เมดาลินพยักหน้าตอบรับคำขอของข้าและก้าวเดินไปยังห้องทำงานของนางทันที
“ริโอน่า...เจ้าจะบอกเรื่องความฝันให้กับอาจารย์เมดาลินฟังงั้นหรือ” เอเทียน่ากล่าวถาม
ข้าพยักหน้าต่อเอเทียน่าพร้อมกับกล่าวออกมาว่า “ใช่...ข้าคงคิดไม่ผิดแน่ ๆ ว่าที่โรงเรียนเบรนเทอวิลล์เกิดเรื่องแบบนี้อาจจะเป็นเรื่องในความฝันของข้าเป็นได้นะ”
“แล้ว...อาจารย์เมดาลินจะเชื่อเจ้างั้นหรือ” เอเทียน่ากล่าว
“ไม่ลองไม่รู้หรอกนะ” ข้ากล่าวถามพร้อมกับก้าวเดินไปยังห้องทำงานของอาจารย์เมดาลินโดยมีเอเทียน่าคอยพยุงตัวอยู่ข้าง ๆ
ระหว่างข้ากับเอเทียน่ากำลังก้าวเดินไปยังห้องทำงานของอาจารย์เมดาลิน บุคคลสวมชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำลอยตัวอยู่บนท้องฟ้ากำลังเฝ้ามองดูสถานการณ์อยู่จากนั้นก่อนที่จะร่ายพลังอันชั่วร้ายหายตัวกลับไปยังลัทธิไนท์แมร์
องค์ราชินีรัตติกาลกำลังยืนสวดภาวนาต่อรูปปั้นเทพีแห่งฝันร้ายอยู่ตรงแท่นบูชาที่มีเชิงเทียน จอกน้ำ คัมภีร์แห่งฝันร้าย ในตอนนั้นเองบุคคลสวมชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำปรากฏตัวจากทางด้านหลังของนางพร้อมกับก้มหัวทำความเคารพ
นางเอียงคอมองด้วยหางตาเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวถามออกมาว่า “สถานการณ์ของโรงเรียนเบรนเทอวิลล์เป็นยังไงบ้างล่ะห่ะ”
“ตอนนี้...นักเรียนโรงเรียนเบรนเทอวิลล์บางส่วนทำพิธีกรรมสังเวยตัวเองให้กับองค์ราชินีและนักเรียนบางส่วนกำลังเดินทางมายังลัทธิไนท์แมร์ของพวกเราขอรับ” บุคคลสวมชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำกล่าว
องค์ราชินีรัตติกาลแสยะยิ้มออกมาพร้อมกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนที่จะเอ่ยด้วยความสะใจออกมาว่า “ฮ่าฮ่า...ในที่สุดพวกมนุษย์ไร้ค่าพวกนั้นถูกพลังแห่งฝันร้ายทำลายตัวตนจนต้องทำพิธีกรรมสังเวยและตกเป็นทาสรับใช้ของข้าชั่วนิรันดร์”
“แต่ดูเหมือนว่าเจ้าริโอน่าจะบอกเรื่องราวความฝันของนางให้กับอาจารย์ฟังนะขอรับ” บุคคลสวมชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำกล่าว
องค์ราชินีรัตติกาลรีบหันมาทางบุคคลสวมชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำพร้อมกับระเบิดรังสีอันชั่วร้ายของพลังแห่งฝันร้ายออกมา “ว่าไงนะ!!!...หมายความว่าเจ้านางนั้นรู้ตัวแล้วว่าข้าเป็นคนที่ทำให้โรงเรียนเบรนเทอวิลล์วุ่นวาย”
บุคคลสวมชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำพยักหน้าตอบรับ
ใบหน้าขององค์ราชินีรัตติกาลโกรธเคืองเป็นอย่างมากพร้อมกับกำหมัดอย่างแน่น แล้วครุ่นคิดในใจด้วยความรู้สึกโกรธแค้นว่า “หึ...เมื่อไรเจ้าริโอน่าจะถูกพลังของข้าถูกครอบงเสียทีนะ”
ทันใดนั้นเองเหล่านักเรียนของโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ที่ถูกพลังแห่งฝันร้ายขององค์ราชินีรัตติกาลครอบงำจนสูญเสียตัวตนก้าวเดินเข้ามาภายในลัทธิไนท์แมร์และโค้งคำนับต่อนาง
องค์ราชินีรัตติกาลหันหน้ามามองและก้าวลงมาจากแท่นบูชาพร้อมกับยิ้มแสยะก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า “ยินดีต้อนรับเข้าสู่ลัทธิไนท์แมร์หรือคฤหาสน์แห่งฝันร้ายของข้า...ที่นี่ล้วนเป็นบ้านของพวกเจ้าทุกคน แล้วพวกเจ้าต้องรับใช้และทำพิธีกรรมสังเวยแด่ข้าจนชั่วนิรันดร์”
เหล่านักเรียนโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ก้มลงคุกเข่าและก้มหัวลงบนพื้นทำความเคารพพร้อมกับกล่าวออกมาว่า “พวกข้ายอมรับใช้และทำพิธีกรรมสังเวยเพื่อเชิดชูเกียรติยศแด่องค์ราชินีรัตติกาล...ขอให้องค์ราชินีรัตติกาลและลัทธิไนท์แมร์อยู่คงกระพันหมื่น ๆ ปี”
องค์ราชินีรัตติกาลยิ้มแสยะอย่างน่ากลัวก่อนที่จะกล่าวกับบุคคลสวมชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำว่า “เจ้าจง...เตรียมห้องพักและชุดคลุมสีดำของลัทธิให้กับพวกมนุษย์ไร้ค่าพวกนี้ แล้วส่งข่าวไปให้องค์รัชทายาทชาร์วิลล์ พี่ชายของข้าดัวยนะ”
บุคคลสวมชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำโค้งคำนับรับคำสั่งจากองค์ราชินีรัตติกาลก่อนที่จะร่ายพลังอันชั่วร้ายหายตัวไป
องค์ราชินีรัตติกาลจ้องมองเหล่านักเรียนโรงเรียนเบรนเทอวิลล์พร้อมกับครุ่นคิดในใจว่า “ข้าคิดว่า...เจ้าพวกมนุษย์ไร้ค่าจะสามารถมีประโยชน์ในการสงครามจักรวรรดิเบรนเทอวิลล์ของข้านะ”
ข้าและเอเทียน่าก้าวเข้ามาภายในห้องทำงานของอาจารย์เมดาลินซึ่งเธอกำลังยืนกอดอกรอพวกข้าอยู่ตรงบริเวณหน้าต่างของห้องทำงานของเขา
จากนั้นอาจารย์เมดาลินหันมามองพวกข้าก่อนที่จะเอ่ยถามออกมาว่า “เจ้ามีเรื่องอะไรจะบอกข้างั้นหรือริโอน่า...”
ข้ายืนอ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะถอนหายใจและกล่าวออกไปว่า “เมื่อสามเดือนที่แล้วหลังจากอโลน่าได้เข้ามาเป็นเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ของพวกข้า แล้วข้า...ได้ฝันแปลก ๆ ค่ะอาจารย์”
“ฝันแปลก ๆ งั้นหรือ...ไหนเล่าให้ข้าฟังหน่อยสิว่าเจ้าฝันเรื่องอะไรหรือ” อาจารย์เมดาลินกล่าว
ข้าได้รวบรวมสติทั้งหมดก่อนที่จะเอ่ยความฝันของข้าให้อาจารย์เมดาลินได้ฟังว่า “ข้าฝันว่าได้พบเจอกับลัทธิประหลาดซึ่งตั้งอยู่บริเวณส่วนลึกของป่าหลังโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ แล้วภายในลัทธิแห่งนั้นมีบุคคลสวมชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำรวมทั้งยังมีเหล่านักเรียนของโรงเรียนอยู่ภายในนั้นอีกด้วยค่ะ”
อาจารย์เมดาลินเอามือขึ้นมาลูบตรงคางของเธอพร้อมกับเอ่ยพึมพำเบา ๆ ด้วยความรู้สึกสงสัย ว่า “ลัทธิประหลาด...บุคคลสวมชุดคลุมสีดำกับหน้ากากอีกาดำรวมทั้งยังมีนักเรียนโรงเรียนเบรนเทอวิลล์ของเราอยู่ภายในนั้นด้วยงั้นหรือ”
“ยังไม่หมดแค่นี้นะคะ...ภายในที่แห่งนั้นมีหญิงสาวสวมชุดเดรสราตรีสี
อเมทิสต์ ใบหน้าของนางคล้ายคลึงกับอโลน่าอย่างไม่ผิดเพี้ยน บนหน้าผากมีสัญลักษณ์ดวงจันทร์สีม่วงครามและประดับเครื่องหัวด้วยมงกุฏดวงจันทร์สีม่วงครามค่ะ” ข้าอธิบายความฝันให้กับอาจารย์เมดาลินต่อ
“หญิงสาวใบหน้าคล้ายคลึงกับอโลน่างั้นหรือ...” อาจารย์เมดาลินกล่าวพึมพำ
ข้าพยักหน้ายืนยันต่ออาจารย์เมดาลินก่อนที่จะเอ่ยว่า “ที่ข้าขอพบอาจารย์ส่วนตัวเพราะ...เรื่องที่เกิดขึ้นภายในโรงเรียนเบรนเทอวิลล์แห่งนี้...ข้าคิดว่าเป็นเพราะนางผู้นั้นซึ่งอยู่ในห้วงความฝันของข้าแน่นอนค่ะ”
“ข้าว่า...ห้วงความฝันของเจ้าที่เล่าให้ข้าฟังดูมีเหตุผลนะ” อาจารย์เมดา
ลินกล่าว
ข้าและเอเทียน่าหันมามองหน้ากันและกันด้วยอารมณ์ความรู้สึกสงสัยก่อนที่ข้าจะเอ่ยถามออกไปว่า “หมายความว่ายังไงหรือคะ...”
“ช่วงเวลาที่ผ่านมาอโลน่าได้หายตัวอย่างปริศนา...ไม่มีการมาลาออกแม้แต่น้อย ส่วนพวกนักเรียนที่ถูกของมีคมแทงเข้ากลางอกและพวกที่หายตัวอย่างไร้ร่องรอยคือเป็นนักเรียนที่ได้เข้าร่วมชมรมไนท์แมร์” อาจารย์เมดาลินกล่าว
ใบหน้าของข้าและเอเทียน่าแสดงความรู้สึกตื่นตกใจออกมาหลังจากได้ทราบว่าอโลน่าได้หายตัวไปและพวกนักเรียนที่ถูกของมีคมแทงเข้ากลางอกรวมทั้งหายตัวไปอย่างปริศนาคือนักเรียนที่เข้าร่วมชมรมไนท์แมร์
“แสดงว่า...ชมรมนั้นคือการชักจูงให้นักเรียนของเราเข้าลัทธิไนท์แมร์งั้นหรือ” เอเทียน่ากล่าวด้วยความรู้สึกตกใจ
สมองของข้าไม่รับรู้คำพูดของใครทั้งนั้นเอาแต่ก้มหัวครุ่นคิดเรื่องลัทธิประหลาดและบุคคลสวมชุดคลุมสีดำและหน้ากากอีกาดำในห้วงความฝัน จากนั้นข้าได้หันหลังจะก้าวเดินออกไปจากห้องทำงานของอาจารย์เมดาลิน
แต่เอเทียน่าหันมามองพร้อมกับกล่าวถามออกมาว่า “ริโอน่า...เจ้าจะไปไหนนะ”
ข้าหยุดยืนตรงหน้าประตูห้องทำงานพร้อมกับหันมามองก่อนที่จะกล่าวไปว่า “ข้าจะไปตามหาสถานที่แห่งนั้น...”
ด้วยคำพูดของข้าทำให้เอเทียน่ากับอาจารย์เมดาลินตกใจเป็นอย่างมากก่อนที่จะเอเทียน่าก้าวเดินเข้ามาหาข้าและยื่นมือมาจับมือข้างขวาของข้าพร้อมกับกล่าวถามด้วยความรู้สึกเป็นห่วงว่า “เจ้าจะ...ออกไปตามหาสถานที่แห่งนั้นจริงหรือ มันไม่อันตรายเกินไปหน่อยหรือไง”
อาจารย์เมดาลินก้าวมาหาข้า “ข้าเห็นด้วยกับเอเทียน่านะ...มันไม่อันตรายเกินหน่อยหรือ” และกล่าว
ข้าพยักหน้าตอบรับเบา ๆ พร้อมกับกล่าวออกมาว่า “เฮ้อ...ข้าอยากทำให้เรื่องนี้มันจบสักที ไม่ต้องมีใครต้องมาสังเวยชีวิตตนเองอีกเลย”
จากนั้นข้าหันหลังและก้าวเดินออกไปจากห้องทำงานของอาจารย์เมดาลินทันที ส่วนเอเทียน่าจ้องมองข้าที่กำลังก้าวเดินออกไปและเอามือขึ้นมาทาบหน้าอกด้วยความรู้สึกเป็นห่วง
