จากที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้า ทำหน้าตาน่าหมั่นไส้ เห็นแล้วเป็นต้องคอยตามคอยแกล้ง พอไม่เห็นหน้าทำไมหัวใจมันร้อนรนอยู่ไม่ได้ต้องอยากเห็นหน้าตลอด หรือจะเป็นแบบที่โบราณว่าไม่เห็นหน้าเห็นหลังคาก็ยังดี
ดราม่า,ชาย-ชาย,ไทย,ครอบครัว,วัยว้าวุ่น,พระเอกหื่น,พ่อตาดุ,ท้องได้,ตามง้อ,นายเอกหนี,นายเอกท้อง,พระเอกปากหมา ,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“บอม โน้ตขอโทษ โน้ตรักบอมนะครับ ดูแลตัวเองด้วยนะ ถึงเวลาที่โน้ตต้องไปแล้ว โน้ตรักบอมมากนะที่รัก” เสียงทุ้มของวรงกรณ์กล่าวกับคนที่เขารักที่สุดทั้งน้ำตา ก่อนที่จะหันหลังเดินจากคนรักออกมา
“โน้ตไม่นะ โน้ตกลับมาก่อน โน้ตอย่าไป กลับมาอย่าทิ้งบอมกับลูกไป ฮือ ฮือ ฮือ โน้ตกลับมา กลับมาอยู่ด้วยกันก่อน โน้ตอย่าไป ม่ายยยยย”
กิตติภพร้องเรียกร่างสูงที่ยืนร้องไห้อยู่ข้างหน้าตัวเอง แล้วอยู่ๆ ก็หันหลังให้และเดินจากเขาไปตามทางที่มันแต่หมอกหนา เขาพยายามที่จะร้องเรียกให้อีกคนหยุดเดินและหันกลับมาหาเขาถึงแม้จะเรียกเสียงดังสักเท่าไรจะตะโกนขนาดไหนแต่ก็ดูเหมือนว่าเสียงที่เปล่งออกจากปากของกิตติภพนั้นวรงกรณ์จะไม่ได้ยินเลยเพราะอีกคนไม่แม้แต่จะหยุดชะงักแล้วหันกลับมามองเขาเลยสักนิดเดียว
“บอมบอม ลูกตื่นก่อน บอมบอมลูกแม่ ตื่นได้แล้วลูก” เสียงของแม่เลี้ยงกานดาปลุกลูกชายที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยหลังจากที่ออกจากห้องผ่าตัดคลอดแล้ว ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าลูกชายฝันร้ายอะไรหรือเปล่าเพราะสังเกตว่าร่างอวบที่นอนอยู่บนเตียงนอนกระสับกระส่ายเหงื่อออกตามใบหน้าและร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตานองอาบแก้มสองข้างอย่างน่าสงสารปากบางๆ ก็เอาแต่เรียกชื่อใครสักคนส่วนมือเรียวก็ไขว่คว้าอากาศอยู่
“โน้ต” กิตติภพลืมตาตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย ก่อนที่จะมองไปรอบๆ ตัวก็พบใบหน้าของผู้เป็นมารดาอยู่ใกล้ๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นโผเข้ากอดมารดาของตัวเอง
“โอ๊ะ โอ้ยยยเจ็บ” คนหน้าหวานพิมพ์เดียวกับผู้เป็นมารดาร้องครางออกมาด้วยความเจ็บปวดทันที ก่อนที่จะเอามือกุมที่หน้าท้องของตัวเองจึงรู้ได้ถึงความผิดปกติที่เปลี่ยนไปของสรีระตัวเอง
“ลูก คุณแม่ครับลูกของบอมล่ะครับ ลูกของบอมไปไหน ฮือ ฮือ ลูกบอมไปไหนแล้วคุณแม่ ฮึก ฮึกช่วยบอกบอมที ลูกไปไหน”
“ใจเย็นๆ นะลูกรัก บอมเพิ่งผ่าตัดคลอดลูกมานะครับอาจจะเจ็บแผลหน่อย ส่วนหลานของแม่ตอนนี้อยู่ในตู้อบเพราะน้องยังตัวน้อยอยู่ครับและคลอดก่อนกำหนดด้วย คุณหมอเลยให้อยู่ในตู้อบไปก่อน”
“จริงๆ เหรอครับ คุณแม่ไม่ได้หลอกบอมใช่ไหมครับ ฮึก ฮึก ฮึก”
“จริงซิครับลูกรัก แม่จะหลอกลูกทำไม เดี๋ยวให้หนูแข็งแรงแล้วเราค่อยไปเยี่ยมตาหนูกัน โอเคไหมครับ” แม่เลี้ยงกานดาปลอบโยนลูกชาย
“คุณแม่ครับ แล้วคุณพ่อไปไหน” กิตติภพถามหาผู้เป็นพ่อหลังจากที่มองดูรอบห้องแล้วไม่เจอใครนอกจากผู้เป็นแม่ เขาอยากที่จะถามเรื่องราวของวรงกรณ์ว่าเป็นยังไงบ้าง ปลอดภัยหรือเปล่า เขาอยากได้ยินข่าวว่าตอนนี้อีกคนปลอดภัยดี เพราะเมื่อสักครู่เขาฝันว่าคนตัวสูงมาหาเขาแล้วก็มาโบกมือลาเขาเหมือนจะไปที่ไหนสักแห่ง
“เอ่อ คุณพ่อคุยกับครอบครัวของโน้ตอยู่น่ะลูกเพราะคุณพ่อคุณแม่ของโน้ตท่านมา”
แม่เลี้ยงกานดาบอกเล่าเรื่องราวให้กับลูกชายได้ฟัง ระหว่างที่ลูกชายผ่าคลอดอยู่ในห้องผ่าตัดสามีของเธอได้เล่าเหตุการณ์เรื่องราวต่างๆ ให้กับเธอได้รู้คร่าวๆ แล้ว ส่วนคนที่เป็นพ่อของหลานน้อยและเป็นคนที่ปกป้องลูกชายของเธอจากอุบัติเหตุไม่ให้โดนรถชนตอนนี้อาการค่อนไปทางหนักและก็กำลังได้รับการผ่าตัดอยู่ในห้องผ่าตัดเช่นกัน ตอนนี้ทางบ้านของโน้ตได้มาถึงแล้วและดูเหมือนว่าจะเอาหมอที่มีฝีมือทางด้านการผ่าตัดสมองมาช่วยผ่าตัดครั้งนี้ด้วย
“คุณแม่ครับบอมขอออกไปรอดูโน้ตข้างนอกได้ไหมครับ นะครับคุณแม่ บอมรออยู่ตรงนี้ไม่ไหวใจบอมจะขาด ฮือ ฮือ ฮือ นะครับ นะครับคุณแม่ ฮือ ฮือ”
เอี๊ยดดด เสียงประตูเปิดเข้ามาจากด้านนอกทำให้ทั้งแม่และลูกที่กำลังคุยกันอยู่หันไปมองผู้มาใหม่ทันที คนเป็นแม่ถอนหายใจยาวๆ ออกมาเพราะเธอกลัวที่จะปฏิเสธลูกไม่ได้ คนที่เข้ามาก่อนคนแรกคือพ่อเลี้ยงธนา ตามด้วยผู้ชายสูงวัยแต่ยังคงดูดีและดูแข็งแรงดีอยู่ แล้วก็ตามด้วยอีกสามคนผู้ชายสองในสี่คนที่เข้ามาหน้าหวานและสวยมากในสายตาของกิตติภพ และอีกคนเป็นผู้ชายตัวสูงหุ่นดีหน้าคมออกไปทางลูกครึ่งดูแล้วน่าจะเป็นพ่อของวรงกรณ์
“เชิญเลยครับเชิญทุกคนนั่งกันก่อน” พ่อเลี้ยงธนาเชิญแขกเข้ามานั่งในห้องพักพิเศษของลูกชายซึ่งมีโซฟาชุดรับแขกขนาดใหญ่อยู่ภายในห้องพักด้วย
“แม่เลี้ยง ลูกบอม นี่ท่านเจ้าสัวเวทินเป็นคุณปู่ของโน้ต ส่วนนี่คุณท้อปยาย่าของโน้ต นี่คุณเวย์คุณพ่อของโน้ต และนี่คุณนิวคุณแม่ของโน้ต” แม่เลี้ยงกานดาและกิตติภพยกมือไหว้สวัสดีคนที่ผู้เป็นพ่อแนะนำให้รู้จักอย่างนอบน้อมทั้งที่น้ำตายังนองอาบเต็มแก้มอยู่
“ส่วนนี่แม่เลี้ยงกานดา ภรรยาของผมครับ และนี่ น้องบอมลูกชายของผมครับ” พอทุกคนทำความรู้จักกันแล้ว นวพรรษก็เดินเข้ามาหาคนป่วยที่นั่งอยู่บนเตียงพร้อมด้วยรอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งมา
“หนูบอมลูก ขอมามี้กอดหน่อยได้ไหมครับ น่ารักอย่างนี้นี่เองเจ้าลูกชายของมามี้ถึงได้คลั่งรักนัก” นวพรรษกางแขนออกเพื่อที่จะให้ว่าที่ลูกสะใภ้เข้ามาในอ้อมแขน กิตติภพเลยไม่รอช้าโผเข้าสู่อ้อมกอดของอีกคนทั้งน้ำตา
“ยินดีต้อนรับเป็นครอบครัวเดียวกันนะลูก คุณพระคุ้มครองนะลูกนะ ขอบคุณมากน้องบอมมากๆ นะลูกที่มีหลานน่ารักๆ ให้มามี้และครอบครัวเรา” น้ำเสียงของนวพรรษนุ่มและอบอุ่นชวนให้คนที่จิตใจไม่เข้มแข็งตอนนี้ตื้นตันจนร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด
“ฮึก ฮึก ขอบคุณครับ เอ่อ….”
“เรียกมามี้ซิครับลูก” นวพรรษบอกกับลูกสะใภ้ด้วยความเอ็นดู ดูซิคนอะไรขนาดร้องร้องยังน่ารักน่าเอ็นดู
“ขอบคุณครับมามี้”
“คุณพ่อครับ แล้ว ..เอ่อ..”
“โน้ตยังอยู่ในห้องผ่าตัดลูกไม่ต้องเป็นห่วง มามี้เอาลุงหมอมาช่วยผ่าตัดให้ มามี้รับรองลูกชายของมามี้จะต้องปลอดภัยกลับมาหาหนูกับลูกแน่นอนครับ”
เป็นนวพรรษอีกเช่นเดิมที่ตอบคำถามนี้เสียเอง เขาอยากจะให้ความมั่นใจและให้กำลังใจแก่ลูกสะใภ้เพื่อที่อีกฝ่ายจะได้มีกำลังใจ รวมถึงตัวของนวพรรษเองด้วย ตอนนี้ได้แต่ภาวนาให้การผ่าตัดออกมีดีที่สุดให้สามารถช่วยชีวิตลูกชายของเขาให้ปลอดภัยด้วยเถิด ขอสวรรค์ได้โปรดเมตตาให้ลูกชายเขาปลอดภัยกลับมาใช้ชีวิตกับเมียและลูกของเขาอย่างปกติด้วยเถิด
“บอม โน้ตขอโทษ โน้ตรักบอมนะครับ ดูแลตัวเองด้วยนะ ถึงเวลาที่โน้ตต้องไปแล้ว โน้ตรักบอมมากนะที่รัก” วรงกรณ์บอกกับกิตติภพยอดดวงใจของเขา ก่อนที่จะจำใจต้องหันหลังจากคนที่ตัวเองรักแล้วเดินไปตามแสงสีขาวออกมา ขณะที่กำลังเดินอยู่ท่ามกลางกลุ่มหมอกหนาก็มีแรงมาฉุดรั้งที่ข้อมือแกร่งเอาไว้จนร่างสูงต้องชะงักและหันลงมามองที่มาของแรงฉุดนั้นก็พบกับเด็กชายหน้าตาน่ารักแก้มกลมตัวขาวส่งยิ้มแฉ่งอยู่ข้างกายเขาเป็นคนฉุดมือเขาไว้
“ป๊า จะไปไหน ห้ามไปไหนนะ ป๊าต้องอยู่กับหนูอยู่กับม๊านะ ห้ามไปไหนเด็ดขาด ห้ามเดินไปทางนั้น มาทางนี้เลย ตามหนูมา” ร่างเล็กแต่มีแรงมหาศาลฉุดข้อมือของวรงกรณ์ให้เดินตามตัวเองไปอีกทาง
“เอาล่ะ หนูส่งป๊าแค่นี้ก่อนนะครับป๊า เดี๋ยวเจอกันนะครับ” ขณะที่วรงกรณ์กำลังงงกับเด็กน้อยที่ฉุดตัวเองมาแล้วมาเรียกเขาว่าป๊านี่เป็นใคร เขาก็โดนเด็กผลักตกลงไปในหลุมโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวและก็โดนดูดเข้าไปในกระแสวังวนเสียแล้ว
“ชีพจรของคนไข้กลับมาแล้วค่ะ ตอนนี้ความดันโลหิต…..” พอพยาบาลขานสัญญาณชีพของคนไข้ ทุกคนที่อยู่ในห้องผ่าตัดถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมๆ กัน โดยเฉพาะคุณหมอนิลกาฬที่เป็นคนลงมือผ่าตัดเอาเลือดที่คลั่งอยู่ในสมองออกให้กับหลานชายด้วยตัวเอง เมื่อสัญญาณชีพกลับมาเป็นปกติการผ่าตัดก็ได้ดำเนินไปจนสิ้นสุดกินเวลาร่วมห้าชั่วโมง หลังจากนั้นวรงกรณ์ก็ถูกย้ายจากห้องผ่าตัดไปอยู่ที่ห้องไอซียู เพื่อดูแลอาการอย่างใกล้ชิดต่อไป
“โน้ต หลายวันแล้วนะทำไมยังไม่ตื่นสักที ตื่นได้แล้วอย่ามานอนขี้เซาแข่งกับลูกนะ บอมเหงานะทั้งพ่อทั้งลูกเลยไม่มีใครออกมาอยู่กับบอมสักคนเลย”
พยาบาลที่ดูแลผู้ป่วยในห้องไอซียูแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว เพราะในทุกๆ วันก็จะได้ยินเสียงใสๆ ของกิตติภพที่นั่งรถเข็นมาเยี่ยมคนเจ็บที่เป็นสามีในห้องไอซียู มาคุยกับร่างสูงที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงเป็นประจำทุกรอบที่เปิดให้ญาติได้เข้าเยี่ยมอาการของผู้ป่วย การผ่าตัดก็ผ่านมาหลายวันจนสามารถถอดท่อช่วยหายใจได้แล้วแต่วรงกรณ์ก็ยังไม่ตื่นรู้สึกตัวเสียที ทุกๆ ครั้งที่มาเยี่ยมกิตติภพก็จะมาคอยกุมมือของคนรักเอาไว้แต่ก็ไม่ได้รับการตอบสนองจากคนที่นอนอยู่บนเตียงเลยสักครั้ง ตามร่างกายของวรงกรณ์ไม่ได้มีการบาดเจ็บของอวัยวะส่วนไหนเลย มีแต่ที่บริเวณศีรษะเท่านั้นที่ได้รับการกระทบกระเทือนจากอุบัติเหตุจนมีเลือดออกในสมอง
“หลับนานจังเลยโน้ตเมื่อไหร่จะตื่นเสียที ไม่คิดถึงบอมไม่อยากเห็นหน้าลูกของเราเลยเหรอ ตื่นมาหาบอมกับลูกเร็วๆ หน่อยเถอะที่รัก”
ถึงแม้ว่าคนมาเยี่ยมจะพูดอะไรแต่คนบนเตียงก็ไม่ได้ตื่นมารับรู้อะไรเลย ยังคงนอนอยู่นิ่งๆ ไม่แสดงอาการรับรู้อะไรบ้างเลย ทำเอาคนมาเยี่ยมใจแป้วทุกครั้ง เยี่ยมพ่อเสร็จก็ไปเยี่ยมลูกที่ยังนอนอยู่ในตู้อบที่ห้องเด็กอ่อนต่อ ดูเหมือนลูกชายจะแข็งแรงขึ้นทุกวันอย่างน้อยก็คืบหน้ากว่าอาการของคนเป็นพ่อ และใกล้จะได้ออกจากตู้อบแล้ว ซึ่งมันทำให้กิตติภพยังมีกำลังใจต่อไป
มือเรียวขาวของนวพรรษวางลงบนบ่าของลูกสะใภ้อย่างให้กำลังใจ ครอบครัวของเวทานนท์ยังคงอยู่ดูอาการของวรงกรณ์ที่นี่อยู่ ตอนแรกๆ จะพักที่โรงแรม แต่พ่อเลี้ยงธนากับแม่เลี้ยงกานดาก็ขอต้อนด้วยการให้ไปพักที่รีสอร์ตธีรกานต์ของตัวเองแทน จนตอนนี้ทำให้ทั้งสองครอบครัวเริ่มทำความรู้จักและสนิทกันมากขึ้น ส่วนงานที่บริษัทตอนนี้ก็ให้เลขาทำแทนหมด และสั่งงานออนไลน์แทนเอา
“มามี้ครับเมื่อไหร่โน้ตจะตื่นครับ หรือว่าโน้ตไม่รักบอมกับลูกแล้ว ฮึก ฮึก ฮือ” คุณแม่เพิ่งคลอดที่ตอนตัวนี้เริ่มยุบลงแล้วถามแม่สามีด้วยเสียงเศร้าๆ พร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลคลอเบ้า
“อีกไม่นานหรอกลูก ลุงหมอบอกแล้วไงครับ ต้องใช้เวลาหน่อย ตอนนี้มามี้ว่าน้องบอมควรไปทานข้าวและก็พักบ้างนะลูก ถ้าโน้ตตื่นมาโน้ตรู้ว่าบอมไม่ยอมทานข้าวและไม่ยอมพักผ่อน โน้ตยิ่งจะรู้สึกผิดกว่านี้นะลูก” คุณแม่สามีปลอบโยนลูกสะใภ้ด้วยความเป็นห่วง เพราะกิตติภพเอาแต่โทษตัวเองว่าไม่ยอมให้อภัยอีกฝ่ายจนทำให้วรงกรณ์ต้องเจ็บ พอหนักเข้าก็พาลให้ทานข้าวได้น้อย
“บอมบอม แม่ทำแกงเลียงมาให้หนูด้วยนะลูก เยี่ยมโน้ตเสร็จแล้วหนูไปทานข้าวนะครับ แกงเลียงทำให้มีน้ำนมเลี้ยงตาหนูเยอะๆ ไงครับลูก” แม่เลี้ยงกานดาบอกลูกชาย ก่อนที่กิตติภพจะจำยอมพยักหน้ารับปากกับทุกคนและกลับที่ห้องพักเพื่อทานข้าว
