จากที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้า ทำหน้าตาน่าหมั่นไส้ เห็นแล้วเป็นต้องคอยตามคอยแกล้ง พอไม่เห็นหน้าทำไมหัวใจมันร้อนรนอยู่ไม่ได้ต้องอยากเห็นหน้าตลอด หรือจะเป็นแบบที่โบราณว่าไม่เห็นหน้าเห็นหลังคาก็ยังดี
ดราม่า,ชาย-ชาย,ไทย,ครอบครัว,วัยว้าวุ่น,พระเอกหื่น,พ่อตาดุ,ท้องได้,ตามง้อ,นายเอกหนี,นายเอกท้อง,พระเอกปากหมา ,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
กิตติภพมานั่งเป็นเพื่อนพนัชกรหลังจากที่สอบเสร็จ พวกเขาเหลือสอบอีกแค่วันเดียวพรุ่งนี้สอบวันสุดท้ายแล้วก็ปิดเทอมแล้ว เมื่อเช้าแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงลุกขึ้นมาสอบ ไอ้คนเลวบ้ากามคนนั้นมันทำเอาเขาเจ็บจนระบมไปหมดทั้งตัวโดยเฉพาะช่องทางรักเจ็บแสบแทบจะลุกเดินจากเตียงไม่ไหว ยังดีที่ร่างสูงยังมีน้ำใจปลุกและอุ้มเขามาอาบน้ำ หลังจากนั้นคนโมโหร้ายก็รีบออกจากห้องไป คงไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องตัวเองเพราะตอนนี้ที่ห้องเขาไม่มีของใช้อะไรที่เกี่ยวกับร่างสูงเหลืออยู่เลย ดีแล้วล่ะเพราะวันนี้พี่บลูบอกจะมาเย็นนี้เดี๋ยวเจอแจ็คพอตเป็นเรื่องพอดี
เดือน “สอบเสร็จยัง มีเรื่องจะคุย”
เดือน “อะไรคืออ่านแล้วไม่ตอบ”
เดือน “เดี๋ยวค่ำๆจะไปกินข้าวที่ห้องนะ อ่านแล้วตอบด้วย”
เดือน “โมโหแล้วนะอ่านไม่ตอบ เมีย”
กิตติภพถึงกับสะดุ้งเมื่อมีเสียงโทรเข้าจากคนที่ส่งข้อความมาเมื่อครู่แล้วเขาไม่ตอบ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเพียงแปล๊บเดียวก่อนที่จะถูกนิ้วเรียวกดตัดสายและปิดเครื่องไป
“บอม ไม่รับโทรศัพท์เหรอ ใครโทรมาเผื่อเค้ามีธุระ” เพื่อนสนิทถามขึ้นจนคนโดนถามสะดุ้งลืมตัว
“มะ...ไม่หรอก คุยกันแล้วที่บ้านโทรมาน่ะ พี่บลูพี่ชายของบอมจะมานอนที่คอนโดด้วยคืนนี้” ขณะที่พูดคนพูดเสียงสั่นๆไม่ยอมสบสายตาคนถาม แล้วรีบเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าไป
“บอม มีอะไรจะบอกเราหรือเปล่า เล่าให้พู่กันฟังได้นะ ให้เราช่วยอะไรไหม”
“ไม่มีอะไรหรอกพู่กัน ขอบคุณมากนะ” สายตาสวยหลบตาคนถาม
“บอม เราคิดว่าเรารู้นะว่าใครโทรมา เพราะเราจำรูปโปรไฟล์ได้ดีเราเป็นคนเลือกรูปนี้ตั้งโปรไฟล์เอง อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ พู่กันถามบอมได้ไหม รอยจุดจ้ำที่คอกับหน้าอกบอมอ่ะคนที่โทรมาเป็นคนทำหรือเปล่า ช่วยบอกเราได้ไหม บอมเป็นเพื่อนที่เรารักมากนะ”
พอกิตติภพได้ยินเพื่อนสนิทคนที่ตัวเองเคยคิดถึงขั้นจะจีบพูดก็ตกใจที่มีคนรู้ความลับที่น่าอับอายของตนเอง ตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรงจนเขารู้สึกจุกแน่นหน้าอก น้ำตาเริ่มคลอที่นัยน์ตาสวยคม พร้อมพยักหน้ารับตามด้วยเสียงสารภาพที่สั่นเครือ
“พู่กัน บอมขอโทษที่ไม่กล้าปรึกษาพู่กัน บอมกลัว มันเป็นเรื่องที่น่าอายเกินกว่าที่บอมจะกล้าปรึกษา”
พนัชกรเห็นเพื่อนพูดเสียงสั่นเครือน่าสงสารเลยขยับเข้าไปหาใกล้ๆแล้วสวมกอดเพื่อให้กำลังใจเพื่อนรัก
“โธ่บอม กับพู่กันบอมปรึกษาได้ทุกเรื่อง แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นบอมโดนบังคับหรือเปล่า นิ่งซะไม่่ร้องนะ”
“ตอนแรกบอมโดนบังคับขืนใจ แต่หลังจากนั้นบอมกลับรู้สึกดีและบอมเต็มใจ บอมอายพู่กัน บอมกลัวที่บ้านจะรู้ ฮึก ฮึก วันนี้พี่บลูจะมาหาด้วย บอมกลัว”
คนพูดจากที่น้ำตาคลอเริ่มร้องสะอึกสะอื้น ก่อนที่โผเข้ากอดเพื่อนสนิทเพ่ือขอกำลังใจ และตัดสินใจเล่าเรื่องราวที่น่าอับอายของตัวเองให้พู่กันฟังทั้งหมด รวมถึงเรื่องราวไม่สบายใจที่อีกคนมีแฟนสาวแล้วแต่ยังคงมาวอแวกับตัวเองอยู่ ถึงแม้จะไม่อยากไปเป็นมือที่สามที่แอบมีสัมพันธ์กับแฟนชาวบ้าน ตอนนี้สถานะเขาเหมือนแอบเป็นชู้หรือเป็นน้อยคนอื่น แต่หัวใจไม่รักดียังไปรู้สึกดีที่ได้อยู่กับเขาได้มีกิจกรรมรักร่วมกันกับเขาคนนั้น
“โธ่ บอมบอม เราหัวอกเดียวกันเลยเฮียเนมก็ไม่รักเราทั้งๆที่อยู่ด้วยกันมาสามสี่เดือนแล้วเหมือนกัน อีกไม่กี่วันเฮียเนมก็จะหนีเราไปเรียนต่างประเทศแล้ว อีกหน่อยพู่กันก็จะเป็นคนที่เหงาที่สุด สู้ๆนะเราสองคน” ทั้งคู่ยิ้มให้กำลังใจกันและกันอีกครั้งก่อนจะแยกย้ายกันกลับ
หลังสอบเสร็จวรงกรณ์ก็แวะไปที่ห้างก่อนก่อนกลับคอนโดเพราะต้ังใจจะซื้อของขวัญไปขอโทษคนที่ตัวเองอารมณ์เสียใส่และทำรักอย่างรุนแรงเมื่อคืน ตื่นมาเมื่อเช้าอีกคนคงเจ็บน่าดูแต่ก็ยังไม่มีเวลาปรับความเข้าใจเพราะต่างคนต่างต้องรีบมาสอบ หลังสอบเสร็จทักไลน์ไปหาตั้งใจจะขอโทษคนงอนแค่อ่านแต่ไม่ตอบกลับ พอโทรไปปิดเครื่องใส่เฉยเลยน่าจะงอนหนักแน่ๆ เดี๋ยวคืนนี้ไปง้ออย่างเดียวก่อน สอบเสร็จพรุ่งนี้จะง้อชุดใหญ่ให้ลุกจากเตียงไม่ไหวเลย
“โน้ต ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่เลย ขอบคุณมากนะที่ติวให้เมื่อวานทำให้เราทำข้อสอบได้ง่ายขึ้นเลย แล้วนี่โน้ตมาซื้ออะไรเหรอ” เสียงดีใจของสาวสวยอย่างเชอร์รี่ทักขึ้นเมื่อเจอร่างสูงยืนเลือกแหวนอยู่คนเดียวที่ร้านจิวเวลรี่ชื่อดัง
“เอ่อ พอดีเรามาดูแหวนให้เพื่อนน่ะ แล้วเชอร์รี่ล่ะมากับใคร” ใบหน้าหล่อถึงกับสะดุ้งเพราะกำลังตั้งใจเลือกของอยู่่ อุตส่าห์แอบมายังจะมีคนมาเห็นอีก
“ดูเพชรให้เพื่อนเนี่ยนะ เพื่อนคนนี้คงสำคัญกับโน้ตมากเลยซินะถึงได้ซื้อแหวนเพชรให้ ให้เราช่วยเลือกไหม” ฝ่ายหญิงคะยั้นคะยอแสดงน้ำใจช่วยเลือก ถึงอยากจะเลือกคนเดียวแต่สุภาพบุรุษอย่างวรงกรณ์ก็ไม่ได้บอกปัดปฏิเสธไป
“เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชายคะโน้ต เชอร์รี่จะได้ช่วยเลือกถูก” เชอร์รี่ถามอีกฝ่ายแต่ตัวเองมองหาแต่แหวนผู้หญิงและลองสวมดู
“เอ่อ เพื่อนผู้ชายน่ะ เราคิดว่าเราได้แล้วล่ะ” วรงกรณ์บอกเพื่อนสาวเพราะไม่อยากให้อีีกคนมาวุ่นวาย
“พี่ครับช่วยเอาแหวนวงนี้ให้ดูหน่อยได้ไหมครับ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกพนักงานขาย
“โน้ตว่าวงนี้สวยไหมคะ” เชอร์รี่เลือกแหวนสำหรับตัวเองมาสวมดูก่อนที่จะขยับไปใกล้ฝ่ายชายพลางยื่นมือเรียวที่สวมแหวนอยู่ให้ร่างสูงดู
ร่างบางชะงักกับภาพที่เห็นคู่รักเดือนดาวแห่งวิศวะที่พากันมาอยู่ร้านเพชรคงมาซื้อแหวนเพชรให้กัน อาจจะเป็นแหวนคู่รักหรือแหวนหมัั้นก็ไม่อาจรู้ได้ รับรู้แต่ว่าภาพที่เห็นทำเอาเขาเจ็บไปทั่วอกซ้ายมันทั้งหน่วงทั้งแน่น น้ำตาเจ้ากรรมยังจะเอ่อมาตรงตาคู่สวยนั้นอีก นึกไปก็พาลน้อยใจคนตัวสูงเขาไม่เข้าใจว่า ทำไมทั้งที่เจ้าตัวมีตัวจริงแล้วยังจะมายุ่งกับเขาอีก ร่างขาวเลยพาพี่ชายเดินหลีกไปทางอื่น เพราะไม่อยากเผชิญหน้าคู่รักให้ตัวเองเจ็บหัวใจอีก
ช่างบังเอิญเหลือเกินกับจังหวะที่วรงกรณ์หันออกมานอกร้านพอดีระหว่างที่รอบิลค่าแหวนจากพนักงาน ทันได้เห็นคนที่เขาคิดจะไปง้อไปหาคืนนี้ เดินควงคู่กับผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาผิวขาวเกือบพอๆกันกับร่างบาง และยังเดินเอามือคล้องคอระหงที่เขาเคยดอมดมเคยดูดเลียอวดสายตาคนอื่นทั่วห้างอย่างสนิทสนม ผู้ชายคนนั้นเป็นใครทำไมบอมบอมถึงได้ปล่อยให้อีกคนใกล้ชิดแนบสนิทขนาดนั้น ดูระยะไกลยังหล่อมากจนถึงขนาดเดินไปทางไหนก็มีคนเหลียวหลังมองตาม มิน่าที่เขาโทรหาไม่รับสาย คงเพราะกลัวผู้ชายรูปหล่อคนนั้นรู้นี่เอง หนุ่มหล่อเดือนวิศวะคิดอย่างเดือดดาลและขอตัวจากเพื่อนสาวเพื่อหนีไปสงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็ว
หลังจากที่แวะไปดื่มมาร่างสูงของวรงกรณ์ก็รีบเข้าไปในห้องของตัวเองที่คอนโดเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า คืนนีิ้เขาเตรียมที่จะไปหาคนตัวขาวไปถามให้รู้เรื่อง ว่าไอ้หล่อคนที่เขาเห็นมันเป็นใคร ถ้าไม่ได้มีอะไรไม่ได้เป็นคนสำคัญกับบอมบอมเขาก็จะเดินหน้าง้อคนตัวเล็กด้วยแหวนที่เขาตั้งใจซื้อมาและจะขอต่อเวลาความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่นี้ไปอีก
พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จขายาวก็ก้าวออกจากห้องของตัวเองเพื่อที่จะไปนอนห้องของอีกคนที่อาศัยนอนมาหลายเดือน เดินออกจากห้องมาได้เพียงไม่กี่ก้าวเสียงลิฟต์ดังขึ้นเพียงครู่เดียวประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมร่างคนสองคนก้าวออกมาจากลิฟต์ ทำให้วรงกรณ์ถึงกับอึ้งที่เห็นไอ้รูปหล่อนั่นยังคงขึ้นมาถึงคอนโดของร่างบางอยู่จะสนิทกันถึงขั้นไหนถึงได้ขึ้นมาด้วยกันที่ห้องส่วนตัวขนาดนี้
“บอม เราขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม”
สองร่างชะงักและหยุดเดินทั้งคู่ก่อนที่จะหันมายังเสียงเรียก กิตติภพถึงกับตกใจหน้าซีดเพราะกลัวพี่ชายจับได้ว่าคนที่มาเรียกเป็นใคร
“ม..มีอะไรด่วนหรือเปล่าเอาไว้วันหลังได้ไหมโน้ต วันนี้เราไม่สะดวกน่ะ”
“ไม่ เราจะคุยวันนี้ ที่ไม่สะดวกนี่คือยังไงกลัวแฟนใหม่รู้หรือยังไงว่าคุยกับผัว” คนตัวสูงพูดด้วยอารมณ์เมานิดๆจากการดื่มและโมโหที่โดนอีกคนบอกปัดเหมือนจะกลัวว่าไอ้หล่อคนที่มาด้วยรู้ว่าเขาเป็นอะไรกัน กลัวรู้นักก็ให้รู้ไปเลย
“โน้ต ถ้าเมาแล้วก็กลับไปนอนเลยไม่ต้องมาหาเรื่อง”
“เราไม่ได้จะมาหาเรื่อง แค่อยากคุยตามประสาผัวเมียเท่านั้นเมียจ๋า” คนเมายังพูดจาด้วยท่าทียียวนกวนประสาท
“มึงพูดจาให้มันดีๆหน่อย ใครเมียมึงไอ้เหี้ย” คนเป็นพี่ชายโมโหจนเลือดขึ้นหน้า ที่น้องชายคนเดียวของบ้านถูกไอ้หน้าลูกครึ่งนี่เรียกเมีย
“ไงไอ้ชู้ ไอ้คนที่มึงควงมาทั้งวันที่ยืนอยู่ข้างๆมึงนั่นแหละเมียกู มันนอนอ้าขาให้กูเอามาหลายเดือนแล้วกูจะบอกให้ ถ้าเป็นผู้หญิงก็ท้องโตแล้วมั้งปะ..”
ผั๊วะ ตุบ
เสียงหมัดหนักๆของผู้เป็นพี่ชายซัดไปที่ใบหน้าหล่อของไอ้คนที่มันบังอาจพูดจาไม่เข้าหู มันบังอาจมาทำร้ายน้องชายสุดที่รักของเขา คนที่โดนต่อยโดยไม่ทันตั้งตัวถึงกับเซล้มลงไปที่พื้น ขาเรียวอดไม่ไหวที่เห็นร่างสูงโดนพี่ชาวขอตัวเองต่อยจึงเดินเข้าไปหาหวังจะพยุง แต่ก็ถูกพี่ชายดึงแขนกลับมาไม่ให้เข้าไปใกล้ พอตั้งตัวลุกขึ้นได้ร่างสูงก็กำหมัดแน่นหวังจะต่อยคืนคนที่ทำร้ายเขา แต่ร่างบางของกิตติภพก็วิ่งไปขวางและผลักหน้าอกเขาออกก่อน
“โน้ตหยุด…”
“ถอยไปบอม อย่ามายุ่งเดี๋ยวพี่จัดการเอง” พี่บลูบอกให้น้องชายถอยออกมาแต่คนดื้อก็ไม่ฟังคำสั่ง ได้แต่มองหน้าหล่อของอีกคนที่ช้ำเพราะหมัดหนักๆด้วยน้ำตา
“ร้องไห้ทำไม กลัวแฟนใหม่โดนต่อยเหรอออกไปเลยอย่ามาขวาง” วรงกรณ์พูดด้วยความเย้ยหยันที่ร่างบางมาขวางผู้ชายอีกคนไว้คงเพราะกลัวจะโดนเขาทำร้าย
“โน้ตพอเถอะขอร้อง กลับห้องไปซะเราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว ข้อตกลงของเรา บอมว่าขอให้สิ้นสุดวันนี้เถอะ หลังจากนี้ก็ทางใครทางมัน” ร่างบางขอร้องทั้งน้ำตาและเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความปวดใจ แม้ว่าเขาคิดว่าจะรักและอยากสานต่อความสัมพันธ์กับอีกคนเพียงใดแต่ทว่าวรงกรณ์นั้นก็มีคู่รักอยู่แล้ว เขาคงต้องตัดใจยอมถอยออกมา
“ได้ ในเมื่อนายเลือกแล้ว แต่ยังไงก็ขอบคุณแล้วกันนะที่อุตส่าห์นอนอ้าขาให้เราเอาไว้ระบายอารมณ์ตั้งหลายเดือน ส่วนมึง เมียเก่ากู กูยกให้อาจจะหลวมหน่อยนะเพราะกูใช้งานหนักทุกวัน แต่ลีลากูรับรองได้ว่าเด็ดเพราะกูฝึกให้ทุกวัน”
คนที่โดนขอร้องเหมือนโดนหักหน้าเลยปล่อยคำพูดออกมาด้วยอารมณ์และความสะใจล้วนๆ ไม่ได้คิดจะถนอมน้ำใจใครทั้งนั้น เขาอุตส่าห์ยกย่องให้เป็นเมียแต่อีกคนกลับมาขอเลิกกับเขา อยากจะเลิกนักก็เลิกไปเลย อย่าคิดว่าคนอย่างวรงกรณ์จะสนใจ ผู้ชายอย่างเขามีคนมาสนใจเยอะแยะ ทำไมเขาจะต้องมาจมปรักอยู่กับคนคนเดียว
คนพี่ทนฟังไม่ได้ที่อีกคนดูถูกน้องชายของเขาเกินไปแล้วก็ตรงเข้ามาหาร่างสูงกำลังจะง้างหมัดซัดใส่ปากหมาๆของไอ้ลูกครึ่งอีก แต่เหมือนน้องชายจะรู้ทันจึงเข้าไปขวางไว้พร้อมกับกอดพี่ชายไม่ให้ทำร้ายอีกคน
“ไม่ครับ พ่ีบลู บอมบอมขอร้องล่ะ นะครับ ปล่อยเขาไปเถอะถือว่าเห็นแก่บอม เข้าห้องกันนะครับ” ฝ่ายน้องชายร้องไห้สะอึกสะอื้นกับอกแกร่งของพี่ชาย ก่อนที่จะค่อยๆทรุดตัวลงตรงหน้าพี่ชายพร้อมกับพนมมือขอร้องเพื่อไม่ให้คนเป็นพี่ทำร้ายอีกคนที่เขารักทั้งน้ำตา คนพี่ทนไม่ไหวดูแล้วน้องชายคงรักมันมากถึงขนาดยกมือขอร้อง ด้วยความสงสารน้องกิตติภูมิจึงวางหมัดลงก่อนที่จะย่อตัวประคองน้องชายที่เขารักมากเข้ามาในอ้อมกอดแล้วพยุงพาลุกยืนขึ้น
“มึงจำไว้ว่าอย่ามายุ่งกับบอมบอมอีกถ้ามึงยุ่งอีกกูไม่ปล่อยมึงแน่” กิตติภูมิหันไปขู่อีกคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนที่จะโอบเอวน้องชายเข้าห้องไป ท้ิงไว้แค่เพียงร่างสูงของวรงกรณ์ที่มองตามด้วยความเคียดแค้นและเจ็บใจที่ร่างบางเห็นคนอื่นดีกว่าตัวเองและพามันเข้าห้องไปอีก ดีที่เขายังไม่ได้ขอร้องอีกฝ่ายให้สานสัมพันธ์กันต่อไม่เช่นนั้นเขาต้องโดนปฏิเสธจนเสียหน้ามากกว่านี้
