จากที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้า ทำหน้าตาน่าหมั่นไส้ เห็นแล้วเป็นต้องคอยตามคอยแกล้ง พอไม่เห็นหน้าทำไมหัวใจมันร้อนรนอยู่ไม่ได้ต้องอยากเห็นหน้าตลอด หรือจะเป็นแบบที่โบราณว่าไม่เห็นหน้าเห็นหลังคาก็ยังดี
ดราม่า,ชาย-ชาย,ไทย,ครอบครัว,วัยว้าวุ่น,พระเอกหื่น,พ่อตาดุ,ท้องได้,ตามง้อ,นายเอกหนี,นายเอกท้อง,พระเอกปากหมา ,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ร่างสูงของกรณ์เดินหอบหนังสือรวมทั้งข้าวของเครื่องใช้ของคุณหนูคนเล็กของบ้านเดินตามหลังร่างอวบมา ก่อนที่จะถอดรองเท้าของตัวเองไว้หน้าบ้าน
“พี่หมอคินสวัสดีครับ ขอโทษนะครับที่ให้รอนาน พอดีบอมเป็นตะคริวน่ะครับเลยมาช้าหน่อย” ร่างอิ่มยกมือสวัสดีทักทายแขกไปตามมารยาทพลางนั่งลงข้างๆกับคุณหมอหนุ่ม
คนที่เดินตามหลังมามองพิจารณาแขกคนสำคัญของคุณหนูก็พบว่า พี่หมอคินที่มาเยือนคุณหนูนั้นคงสูงพอกันกับเขาผิวก็ใกล้เคียงกันออกเหลืองไม่ดำและก็ไม่ได้ขาว ผมตัดสั้นเซ็ตเรียบร้อย ใบหน้าคมคายจมูกโด่งเป็นสัน มีรอยยิ้มแจกให้เจ้าของบ้านตลอดเวลา จนกรณ์เห็นแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้
“เอ่อ คุณหนูครับ ขออนุญาตนะครับ ของพวกนี้เอาวางไว้ตรงไหนดีครับ” คนพูดพูดเพื่อดึงความสนใจของอีกคนให้หันมาสนใจตัวเองบ้าง
“อ้าว ลุงกรณ์บอมลืมไปเลยมัวแต่รีบทักทายพี่หมอ งั้นเอาวางไว้ที่โต๊ะก็ได้ครับ เดี๋ยวให้พี่จอยเอาไปเก็บ ขอบคุณมากๆครับ ลุงกรณ์ไปพักได้เลยครับ”
“ใครเหรอน้องบอม” คุณหมอภาคินมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงแม้จะดูมีอายุและมีหนวดเคราแต่ทว่าในสายตาของเขาอีกคนยังดูดีตอนหนุ่มคงหล่อหน้าดู ไหนจะหุ่นที่ดูดีนั่นอีก
“อ่อ ลุงกรณ์คนสวนคนงานใหม่ของคุณพ่อน่ะครับ ว่าแต่พี่หมอแวะมาหาบอมมีอะไรหรือเปล่า” กิตติภพเลิกสนใจคนสวนหันมาคุยกับคุณหมอแทน จนทำให้คนสวนที่โดนเมินเหมือนไม่มีตัวตนแล้วก็ทำได้แค่วางของลงบนโต๊ะตามที่คุณหนูบอกแล้วก็หันมามองคุณหนูด้วยสายตาเศร้าๆ ก่อนจะเอ่ยปากลา
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณหนูสวัสดีครับ” แล้วร่างสูงก้มหน้าเดินออกไป ไม่อยากมองภาพความสนิทสนมของทั้งสองคน
“พอดีพี่มาทางนี้ก็เลยแวะมาหาน่ะครับ น้องบอมเป็นยังไงบ้างครับเห็นบอกเป็นตะคริว” คุณหมอภาคินถามอย่างห่วงใย
“อ๋อ ใช่ครับช่วงนี้เป็นบ่อยหน่อยครับ แต่บอมก็ทำตามที่ในหนังสือเค้าบอกแปล๊บเดียวก็หาย”
“งั้นเดี๋ยววันที่ไปตรวจ พี่จะเพิ่มยาให้นะ”
“ขอบคุณมากนะครับพี่หมอ พี่หมออยู่ทานมื้อกลางวันด้วยกันไหมครับ”
“เสียดายจังเลยครับ พอดีพี่มีธุระต่อน่ะซิ ไว้วันหลังพี่จะมาฝากท้องที่ีนี่ งั้นพี่ขอตัวไปทำธุระต่อก่อนนะครับ น้องบอมจะได้ทานข้าว พี่ไปล่ะบอมไม่ต้องเดินไปส่งพี่นะ เดี๋ยวพี่เดินไปเอง”
“ขอบคุณนะครับพี่หมอที่แวะมา สวัสดีครับ” เมื่อคุณหมอหนุ่มเดินออกไป ว่าที่คุณแม่ก็ถอนหายใจออกมายาวๆ เหนื่อยกับการที่ต้องปั้นหน้ายิ้มอยู่ตลอดเวลา ก่อนที่จะเดินตามพี่เลี้ยงไปทานมื้อกลางวัน
หลังจากที่กรณ์เดินไปส่งคุณหนูของเขาแล้ว เขาเห็นถึงความสนิทสนมของคุณแม่ท้องโตกับคุณหมอรูปหล่อก็รู้สึกไม่ชอบใจ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ด้วยสถานะของคนสวนอย่างเขา ดูท่าทางแล้วคุณหมอคงจะชอบคุณหนูมาก ส่วนคุณหนูก็อาจจะมีใจเพราะเห็นพูดจาดีด้วยและยิ้มให้กันตลอดเวลา ตอนนี้ท้องไส้เริ่มประท้วงถึงความหิวแล้วขายาวเลยต้องเดินไปหามื้อกลางวันกิน คนที่มาทำงานอยู่ที่นี่คนงานทุกคนมีบ้านพักให้ฟรี มีอาหารให้กินฟรีทุกมื้อแต่จะต้องไปนั่งกินที่โรงอาหารส่วนกลางในส่วนของรีสอร์ทซึ่งไม่ไกลจากที่พักมากนัก ร่างสูงของกรณ์เลยเดินไปที่โรงอาหารเพื่อทานมื้อกลางวัน เมื่อตักข้าวและกับมานั่งทานอยู่เงียบๆก็มีคนงานผู้หญิงสองคนที่เพิ่งมานั่งใกล้ๆคุยกัน เรื่องที่ทั้งสองคนคุยกันทำเอาคนที่นั่งอยู่ต้องเงี่ยหูฟังทันที
“เมื่อกี้รถคุณหมอภาคินใช่ไหมที่เพิ่งขับออกไป”
“ใช่ ทำไมเหรอ”
“ก็กูเห็นเค้ามาที่นี่บ่อยไง สงสัยมาจีบคุณหนูบอมของพวกเรา ดูซิเช้าถึงเย็นถึงเดี๋ยวอีกหน่อยคุณหนูก็ต้องใจอ่อนแน่ๆเลย”
“ไม่หรอกมั้ง คุณหนูเค้ามีแฟนแล้วนะอยู่ที่กรุงเทพ คุณหมอก็คงแค่มาเยี่ยมเยือนตามประสาคุณหมอกับคนไข้แค่นั้นแหละ”
“ไอ้แฟนที่กรุงเทพน่าจะเลิกกันแล้วนะเพราะผู้ชายเจ้าชู้มีคนใหม่ ส่วนคุณหมอน่ะพ่อเลี้ยงเปิดไฟเขียวยินดีรับมาเป็นลูกเขยเห็นเค้าว่างั้นนะ”
“เหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ยินดีกับคุณหนูจริงๆที่เลิกกับไอ้คนเจ้าชู้นั่นแล้วมาเจอกับคนดีๆ อย่างคุณหมอ”
“ใช่ ฉันก็รอลุ้นอยู่เนี่ย น่าจะมีข่าวดีเร็วๆนี้ ป่ะๆรีบกินจะได้ไปทำงานต่อ”
เรื่องราวที่นั่งฟังคนงานสองคนพูดกันทำเอากรณ์แทบจะไม่อยากกินข้าวต่อ เขาสงสารคนหนูคงเจ็บกับไอ้ผู้ชายเจ้าชู้คนนั้นมาก แต่เขาก็ไม่อยากให้คุณหนูได้ลงเอยกับคุณหมออะไรนั่น เดี๋ยวขอต้องคิดหาวิธีก่อนว่าจะกีดกันคนทั้งคู่ได้ยังไง
“สวัสดีครับ ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ บอมพร้อมแล้วไปกันเถอะครับเดี๋ยวสาย”
กิตติภพเดินอุ้ยอ้ายเพราะอายุครรภ์ 28 สัปดาห์แล้ว ท้องจึงค่อนข้างใหญ่ ร่างอวบเข้ามานั่งหลังจากที่ประตูรถเปิดให้อัตโนมัติและมีคนขับรถสตาร์ทรถรออยู่เพื่อที่จะเดินทางไปตรวจครรภ์ตามนัดที่โรงพยาบาล พอเห็นคนท้องนั่งเรียบร้อยแล้ว คนขับก็ออกรถทันที ร่างอวบของคุณแม่ตั้งครรภ์มองคนขับด้วยความรู้สึกคุ้นเคย ใบหน้าคมยังเต็มไปด้วยหนวดและเครา ผมยังมีสีขาวแซมอยู่มือคร้ามยังกำพวงมาลัยรถสายตามองถนนอย่างตั้งอกตั้งใจขับรถมาก
“อ้าว ลุงกรณ์เองเหรอครับ บอมนึกว่าเป็นลุงผล แล้วลุงผลไปไหนล่ะครับ ปกติเป็นหน้าที่ลุงผลนี่ครับ”
“เอ่อ ขอโทษครับคุณหนู พอดีลุงผลแกท้องเสียน่ะครับมาขับรถไม่ได้ ผมเลยอาสามาขับให้แทนครับ ต้องขอโทษคุณหนูด้วยที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้า” คนเป็นสารถีจำเป็นแจ้งแก่เจ้านาย
“อ่อ งั้นก็ไม่เป็นไรครับ แต่ถ้าเป็นลุงกรณ์ก็จะไม่รู้ที่จอดรถกับห้องตรวจ แต่ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวบอมบอกให้”
ใช้เวลาในการขับรถเกือบชั่วโมง เพราะกรณ์ขับรถช้าๆค่อนข้างจะระมัดระวังเพื่อจะได้ไม่กระทบกระเทือนกับคนท้อง รถตู้คันหรูก็ได้เลี้ยวเข้าไปจอดตามที่กิตติภพบอก ก่อนที่กรณ์จะรีบลงจากรถวิ่งอ้อมมายังอีกฝั่งเพื่อที่จะช่วยประคองให้คุณแม่ท้องโตออกจากรถได้สะดวก
“ลุงกรณ์รออยู่แถวนี้ก็ได้นะครับ เดี๋ยวบอมไปหาพี่หมอคินคนเดียวเองไม่น่าจะรอคิวนาน”
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณหนู ถ้าคุณหนูไม่ว่าอะไรผมขอไปกับคุณหนูได้ไหมครับ ผมจะได้สบายใจว่าคุณหนูปลอดภัยอีกอย่างผมไม่เคยมาที่นี่ด้วยผมกลัวหลงทางแล้วพลัดกับคุณหนูน่ะครับ” กรณ์บอกด้วยท่าทางซื่อๆ
“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นก็ตามบอมมาครับ”
“มาครับเดี๋ยวผมถือของให้คุณหนูดีกว่าครับ จะได้เดินสะดวก” มือยาวยื่นไปรับเอาของจากคนท้องมาถือไว้เสียเอง
“อ่อ ลุงกรณ์ครับ รบกวนหยิบกล่องที่เบาะด้านหลังออกมาให้บอมหน่อยนะครับ พอดีบอมทำกับข้าวมาให้พี่หมอด้วยน่ะครับ ป่านนี้ไม่รู้ได้ทานอะไรหรือยัง”
เสียงใสๆ บอกคนขับรถ ให้ถือกล่องเบาะด้านหลังรถมาด้วยก่อนที่จะเดินนำไปก่อน ส่วนกรณ์ได้แต่มองกล่องข้าวและกับข้าวที่อยู่ในมือตัวเองอย่างช้ำใจที่รู้ว่าคนที่เพิ่งเดินนำหน้าไปจะเอาไปฝากใคร แต่เขาก็จำใจต้องถือไปด้วยความไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่ เพราะเท่าที่รู้มาคือคุณหนูทำกับข้าวไม่เป็น นี่ต้องเป็นคนพิเศษขนาดไหนกันถึงได้ลงทุนเข้าครัวทำอาหารมาให้ได้ชิมฝีมือเอง
“คุณหนูบอมคะ ถึงคิวตรวจแล้วค่ะ คุณหมอภาคินเชิญที่ห้องตรวจค่ะ” พยาบาลที่คุ้นเคยกับกิตติภพเป็นอย่างดีเดินเข้ามาหาเขาและเดินนำไปในห้องตรวจเพื่อพบคุณหมอ
“เอ่อ ลุงกรณ์ครับเอาของมาให้บอมถือก็ได้ครับ บอมจะได้เอาเข้าไปให้พี่หมอเลย”
มือขาวที่เริ่มอวบอิ่มยื่นมาหมายจะเอาของที่กรณ์ถืออยู่เข้าไปฝากให้คุณหมอในห้องตรวจ
“เอ่อ คุณหนูครับเดี๋ยวผมถือเข้าไปให้ก็ได้ครับ ไปครับ ถ้าคุณหนูไม่ว่าอะไรผมขออยู่เป็นเพื่อนคุณหนูในห้องตรวจได้ไหมครับ”
“บอมว่ามันไม่เหมาะสมนะครับ ที่บอมจะให้คนงานเข้าไปอยู่ในห้องตรวจกับบอมและคุณหมอ เอาเป็นว่าเอาของมาให้บอมถือเข้าไปเองดีกว่าครับ บอมเกรงใจพี่หมอ”
กิตติภพยืนยันที่จะเดินเข้าไปพบคุณหมอเพียงคนเดียว คนขับรถอย่างกรณ์จึงต้องจำใจยื่นกระเป๋าและถุงกล่องอาหารให้เจ้านายถือเข้าไปภายในห้องตรวจ
กรณ์ทำได้แค่เพียงนั่งมองคนท้องเดินเข้าไปในห้องตรวจของแพทย์ พอพ้นร่างอวบประตูก็ถูกปิดลงกั้นกรณ์กับคุณหนูเอาไว้ ใจจริงเขาอยากที่จะเข้าไปข้างในนั้นด้วย อยากเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนคนท้อง อยากเข้าไปดูพัฒนาการของเด็กในครรภ์ และไปเป็นก้างไม่ให้หมอสุดหล่อนั่นได้ขายขนมจีบให้คนท้อง แต่ถ้าเขาดื้อที่จะทำอย่างนั้นมีหวังได้โดนปลดออกจากงานที่บ้านพ่อเลี้ยงแน่ๆเลย เขาจึงทำได้เพียงแค่นั่งรออยู่หน้าห้องด้วยความไม่สุขใจเท่าไรนัก
“ลูกของบอมแข็งแรงดีใช่ไหมครับพี่หมอ”
คุณแม่ถามหมอเจ้าของไข้ทันทีที่คุณหมออัลตร้าซาวด์เสร็จ เขารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้มองเห็นลูกน้อยผ่านจอสี่เหลี่ยมที่คุณหมอเอาให้ดู
“ดีครับน้องบอม ลูกแข็งแรงมากครับ ช่วงไตรมาสท้ายๆอาจจะบวมหรือเป็นตะคริวบ่อยหน่อยนะครับ แล้วก็ถ้ารู้สึกปวดหัวตาพร่าก็รีบมาโรงพยาบาลหรือโทรมาหาพีหมอก็ได้นะครับ”
“ครับพี่หมอ ขอบคุณมากนะครับ เอ่อ คุณแม่ทำกับข้าวฝากมาให้ครับ พี่หมออย่าลืมทานนะครับ”
“ฝากขอบคุณแม่เลี้ยงด้วยนะครับ เดี๋ยวพี่ทานตอนเที่ยงครับ”
“งั้นเดี๋ยวบอมกลับแล้วนะครับ สวัสดีครับ”
กิตติภพลาคุณหมอพร้อมกับลุกขึ้นก้าวเดินออกไปจากห้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและคุณหมอสุดหล่อก็ลุกเดินมาส่งที่หน้าประตู ออกมาก็เจอลุงกรณ์ที่ยังนั่งรออยู่ที่หน้าห้องอยู่
“ขอบคุณนะครับพี่หมอ อย่าลืมทานข้าวเที่ยงด้วยนะครับ”
“ไม่ลืมครับผม ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”
“ตรวจเสร็จแล้วเหรอครับคุณหนู” กรณ์พูดขัดการสนทนาระหว่างหมอกับคนไข้
“เสร็จแล้วครับ เรากลับกันเถอะครับลุงกรณ์ บอมไปก่อนนะครับพี่หมอ หวัดดีครับ”
สองคนนายจ้างกับคนงานเลยเดินมาที่รถกัน โดยที่เดินกันเงียบๆ ไม่มีใครคุยอะไรกัน จนพอมานั่งอยู่ในรถเรียบร้อย
“คุณหนูจะไปไหนต่ออีกหรือเปล่าครับ” เสียงคนขับรถถามขึ้นเบาๆ น้ำเสียงดูเศร้า
“ที่จริงบอมอยากจะไปเดินซื้อของ แต่ไม่เอาดีกว่าครับรอไปพร้อมกับพี่หมอดีกว่ากลับบ้านเถอะครับ”
“เอ่อ ถ้าคุณหนูจะไปตอนนี้ก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมถือของให้”
“ไม่ครับ กลับบ้านดีกว่า พี่หมอบอกว่าให้รอไปพร้อมพี่หมอครับ” คนท้องยืนยันเสียงแข็ง กรณ์เลยไม่อยากขัดใจ
“ครับกลับบ้านครับ เอ่อ คุณหนูครับผมขออนุญาตถามเรื่องส่วนตัวได้ไหมครับ” คนขับรถพูดอย่างเกรงใจ
“ถามอะไรหรือครับ” หน้าคุณหนูตอนนี้ขมวดคิ้วมองคนถามเขม็ง
“คุณหนูกับคุณหมอคบกันเหรอครับ”
“อ่อ ก็ดูๆ กันอยู่น่ะครับ” คนพูดพูดแบบเขินๆสีหน้าเอียงอาย แต่คนฟังตอนนี้หัวใจแทบจะไม่ไหวแล้ว
“แล้ว เอ่อ กับพ่อของคุณหนูน้อยในท้องล่ะครับ”
“อ่อ บอมไม่ได้ติดต่อเค้าอีกครับ พอดีเราจากกันไม่ดี เค้าเลยไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องลูกครับ”
“คุณหนูพอจะเล่าให้ผมฟังได้ไหมครับ”
“บอมกับเค้าอยู่ด้วยกันเพราะเหตุผลบางอย่าง แต่เค้าก็มีคนรักอยู่แล้วครับ เลยเลิกกัน”
“คุณหนูอาจจะเข้าใจผิดก็ได้นะครับ”
“ไม่ผิดหรอกครับ แล้วที่สำคัญเค้าเองที่เป็นฝ่ายบอกเลิกเอง และยังยกบอมให้คนอื่นอย่างง่ายดาย เขาไม่เคยรู้สึกดีกับบอมหนำซ้ำยังพูดจาดูถูกบอม”
“ถ้าเขามาขอโทษคุณหนูจะยกโทษให้เขาไหมครับ”
“เค้าคงไม่มาหรอกครับ อย่างที่บอกเราไม่ได้รักกัน เค้ามีคนของเค้าแล้ว จบกับแบบนั้นแหละครับดีแล้ว” คนพูดพูดด้วยใจเด็ดเดี่ยว น้ำตาเอ่อล้นออกมาทำเอาคนฟังที่กำลังขับรถอยู่ร้อนลนรีบขับรถจอดที่ข้างทางก่อนที่จะเอ่ยปากถาม
“คุ คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีอะไรครับ ลุงกรณ์ขับรถต่อเถอะ” คนด้านหลังบอกกับคนขับรถก่อนที่จะหลับตาลงเพื่อพักสายตา เหมือนอยากจบบทสนทนา กรณ์จึงได้แต่ทำหน้าที่ขับรถต่อเงียบๆ และแอบมองหน้าสวยๆ ของคนหลับไปด้วย
