จากที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้า ทำหน้าตาน่าหมั่นไส้ เห็นแล้วเป็นต้องคอยตามคอยแกล้ง พอไม่เห็นหน้าทำไมหัวใจมันร้อนรนอยู่ไม่ได้ต้องอยากเห็นหน้าตลอด หรือจะเป็นแบบที่โบราณว่าไม่เห็นหน้าเห็นหลังคาก็ยังดี
ดราม่า,ชาย-ชาย,ไทย,ครอบครัว,วัยว้าวุ่น,พระเอกหื่น,พ่อตาดุ,ท้องได้,ตามง้อ,นายเอกหนี,นายเอกท้อง,พระเอกปากหมา ,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จากที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้า ทำหน้าตาน่าหมั่นไส้ เห็นแล้วเป็นต้องคอยตามคอยแกล้ง พอไม่เห็นหน้าทำไมหัวใจมันร้อนรนอยู่ไม่ได้ต้องอยากเห็นหน้าตลอด หรือจะเป็นแบบที่โบราณว่าไม่เห็นหน้าเห็นหลังคาก็ยังดี
ผู้แต่ง
กุหลาบดิน
เรื่องย่อ
บอม กิตติภพ เลิศธนาธีรกานต์
เดือนคณะแพทย์ หน้าตาหล่อละมุน พิมพ์เกาหลีนิยม ลูกชายคนเล็กของที่บ้านพ่อแม่หวงมาก ที่บ้านทำไร่ชาและรีสอร์ต
ไอ้คนบ้า ไอ้คนมักมาก เราไม่น่าไปรักคนอย่างนายเลย
พ่อจ๋าแม่จ๋าลูกขอโทษแทนที่ลูกจะหาสะใภ้เขาบ้านแต่กลับได้ลูกเขยแทน
โน้ต วรงกรณ์ โชติกุลวัฒนา
เดือนคณะวิศวะ และเดือนมหาวิทยาลัย หล่อทรงแบด ลูกคนกลางมีแฝดน้องเป็นผู้หญิง ที่บ้านทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์
โพเมียอย่างนาย เป็นผัวใครเขาไม่ได้หรอก นอกจากเป็นเมีย และต้องเป็นเมียวรงกรณ์เท่านั้น
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็จะทำเหมือนเดิม ขืนใจเอานายมาเป็นเมีย
“ว่าไงนะครับคุณหมอ ไม่จริงใช่ไหมครับ แต่่ลูกผมเป็นผู้ชายนะครับ” พ่อเลี้ยงธนาได้แต่อึ้งหูอื้อกับสิ่งที่คุณหมอรูปหล่อที่ตรวจลูกชายออกมาแจ้งอาการป่วย
“พ่อเลี้ยงฟังไม่ผิดหรอกครับ ที่หมอบอกเมื่อสักครู่ คือ ลูกชายของพ่อเลี้ยงเป็นผู้ชายที่สามารถท้องได้ และตอนนี้คุณกิตติภพก็ต้ังครรภ์ได้สิบสี่สัปดาห์แล้วครับ ไม่ทราบว่าพ่อเลี้ยงมีอะไรสงสัยจะซักถามหมออีกหรือเปล่าครับ เดี๋ยวหมอจะให้คนไข้ย้ายออกจากห้องฉุกเฉินไปนอนแอดมิท รบกวนให้ญาติไปติดต่อห้องพักกับทางเจ้าหน้าที่แอดมิชชั่นได้เลยนะครับถ้าจะนอนห้องพิเศษก็ได้นะครับหมออนุญาตให้อยู่ห้องพิเศษได้ หมอกะว่าจะให้นอนดูอาการสักสองวัน พรุ่งนี้ถ้าไม่มีอะไรก็กลับบ้านได้ครับ ตกลงมีอะไรจะสอบถามหมอเพิ่มเติมอีกไหมครับ ถ้าไม่มีหมอขออนุญาตไปตรวจคนไข้คนอื่นต่อ”
“มะ ไม่มีครับเชิญคุณหมอตามสบายครับ ขอบคุณมากนะครับ” พ่อเลี้ยงธนาบอกคุณหมอหนุ่มรูปหล่อไปแต่ตัวเองถึงกับเซดีที่ลูกชายคนโตพยุงไว้ได้
หลังจากที่ติดต่อเรื่องห้องพักเรียบร้อยแล้วพยาบาลและเจ้าหน้าที่รับส่งผู้ป่วยก็พากิตติภพที่ได้กลายสภาพเป็นผู้ป่วยไปแล้วตอนนี้ขึ้นมายังห้องพักพิเศษ พอมาอยู่ที่ห้องพักกิตติภพก็พนมมือสองข้างยกขึ้นกลางอกน้ำตานองหน้ามองผู้ให้กำเนิดทั้งสองอย่างเสียใจและรู้สึกผิดที่เขาได้ทำลายความไว้วางใจและชื่อเสียงเกียรติยศของวงศ์ตระกูลไปด้วยความใจง่าย
“คุณพ่อครับคุณแม่ครับ บอมขอโทษครับ บอมทำให้คุณพ่อกับคุณแม่ต้องเสียใจต้องเสียชื่อเสียงเพราะมีลูกไม่รักดีอย่างบอม บอมขอโทษนะครับ ฮึก ฮึก ฮึก ฮือออ” เสียงที่เปล่งออกมาสั่นอีกทั้งเจ้าตัวพยายามที่จะกลั้นน้ำตาเพื่อขอโทษผู้ให้กำเนิด
“ไม่เป็นไรเลยลูกรัก พ่อกับแม่ยอมรับได้ ไม่ต้องร้องนะลูกรักบอมบอมของแม่ต้องเข้มแข็งนะครับ จะเป็นแม่คนแล้วไม่ร้องนะครับลูก” แม่เลี้ยงกานดาโผเข้ากอดลูกชายสุดที่รักด้วยความสงสาร ส่วนพ่อเลี้ยงธนาก็ค่อยๆเดินเข้าไปหาดวงใจทั้งสองพร้อมกับเอาฝ่ามืออบอุ่นลูบศีรษะลูกน้อยเอาไว้เบาๆ
“ไม่ร้องนะครับลูกรักของพ่อ บอมบอมของพ่อไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้นนะครับ พวกเราทุกคนจะอยู่เคียงข้างลูกเสมอ ลูกต้องเข้มแข็งให้มากๆนะลูกนะ”
“พ่อครับ แม่ครับ บอมขอเก็บลูกน้อยในท้องของบอมเอาไว้ได้ไหมครับ บอมอยากให้เขาเกิดมา บอมอยากเลี้ยงดูเขาครับ”
กิตติภพขอร้องผู้เป็นพ่อกับแม่เพราะกลัวเหลือเกินว่าพ่อกับแม่จะให้ตัวเองเอาลูกน้อยในท้องออก ถึงลูกน้อยจะเป็นลูกที่เกิดมาจากความไม่ตั้งใจและและความไม่รู้ของทั้งเขาเองและคนคนนั้น แต่ลูกก็ไม่ได้ผิดอะไรเขามีสิทธิ์ที่จะเกิดมาและกิตติภพก็อยากจะเลี้ยงดูลูกน้อยให้เติบใหญ่ด้วยตัวเองเพื่อเป็นตัวแทนของคนเป็นพ่อที่ไม่ได้มีโอกาสที่จะรู้ได้ว่าตัวเองเป็นพ่อคนแล้ว
“ได้แน่นอนซิลูกรัก หลานตาหลานยายเกิดมาทั้งที ทำไมจะเลี้ยงไม่ได้ เดี๋ยวพวกเราจะช่วยกันเลี้ยงนะลูกนะ บอมบอมไม่ต้องคิดมากเลย”
“ฮึก ฮึก ฮึก ขอบคุณครับคุณพ่อ ขอบคุณครับคุณแม่ ขอบคุณพี่บลูกับพี่โบว์ด้วยนะครับที่อยู่เคียงข้างน้องตลอด ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ”
ทั้งกิตติภูมิและกฤติยาภรณ์ยืนร้องไห้สงสารน้องอยู่มุมห้องก็พากันเดินโผเข้ามาหาและเข้ามาโอบกอดน้องน้อยที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยความรักและเข้าใจกันก่อนจะร้องไห้ด้วยกันทั้งสามคนพี่น้อง
“อ้าว พอเลย ๆ ทั้งสามคนพี่น้องจะร้องไห้ทำไมกันเดี๋ยวหลานตาก็ร้องด้วยหรอก ไม่เอาไม่ร้องทั้งลุงบลูทั้งป้าโบว์เลย หยุดร้องได้แล้วลูก มันเป็นเรื่องน่ายินดี ต้องยิ้มยินดีซิถึงจะถูก พวกเราจะสู้และผ่านมันไปด้วยกัน”
ถึงโน้ตเพื่อนรัก
พอดีพู่กันรีบไปเที่ยวกับคุณปู่เลยไม่มีโอกาสที่จะคุยกับโน้ตเป็นการส่วนตัว เรื่องที่พู่กันจะบอกมันอาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวของเพื่อนที่พู่กันรักทั้งสองคน ไม่ว่าจะเป็นโน้ตเองหรือบอมบอม ไม่ต้องสงสัยหรอกนะว่าพู่กันรู้ความสัมพันธ์ลับของโน้ตได้อย่างไร บังเอิญว่าพู่กันแอบเห็นความผิดปกติของบอมน่ะ เลยบังคับถามมา พู่กันแค่อยากจะบอกโน้ตว่าจะทำอะไรก็ระวังด้วยนะสงสารบอมบอมของพู่กันต้องตัวลายมาสอบใครมองก็รู้ว่าเป็นรอยอะไร และก็ถ้าโน้ตทำเพื่อความสนุกหรือความสะใจ พู่กันขอร้องแทนเพื่อนได้ไหมว่าให้เลิกเถอะ พู่กันสงสารบอมเพราะบอมนั้นเขารู้สึกดีกับโน้ตอาจจะถึงขั้นรักแล้วก็ได้ คนเราถ้าไม่รู้สึกดีด้วยเค้าคงไม่ยอมโน้ตมาต้ังหลายเดือนหรอกจริงไหม แต่ตอนนี้เพื่อนของพู่กันก็พยายามที่จะออกห่างจากโน้ตตั้งแต่ที่ได้เห็นข่าวโน้ตกับเชอร์รี่คนรักของโน้ตที่พยายามหวานควงคู่ออกสื่อให้มีข่าวทุกวัน แค่เห็นบอมร้องไห้พู่กันยังเครียดและอยากจะร้องด้วยเลย พู่กันสงสารเพื่อน บอมเค้าเครียดหลายอย่างทั้งกลัวที่บ้านรู้เรื่องโน้ตอีก ถ้าโน้ตมีคนรักแล้วพู่กันขอเถอะปล่อยเพื่อนพู่กันไป ให้ไปใช้ชีวิตปกติได้ไหม แต่ถ้าโน้ตมีใจให้เพื่อนของพู่กันก็ควรทำอะไรให้มันชัดเจนและถูกต้องก่อนที่อะไรๆมันจะสายไปมากกว่านี้
หวังดีกับเพื่อนเสมอ
พู่กัน
ร่างสูงอ่านจดหมายจากพู่กันที่ฝากถึงตัวเอง หลังจากที่ลุงหมอโทรมาบอกว่าพู่กันได้ฝากไว้ให้ก่อนไปเที่ยว เขาก็รีบขับรถไปรับมาพอมานั่งเปิดอ่านในรถ เขาแทบจะอยากไปหาร่างบางทันทีที่รู้ว่าร่างบางนั้นรู้สึกดีกับตัวเอง และกำลังเข้าใจตัวเองกับเชอร์รี่ผิด เขาไม่เคยคิดอะไรกับเชอร์รี่มาแต่ไหนแต่ไร ส่วนฝ่ายหญิงสาวจะคิดหรือเปล่าเขาไม่รู้ ที่เป็นข่าวกันในแต่ละวันเขาไม่ได้ออกมาแก้ข่าวเพราะเขาคิดว่ามันไม่เป็นความจริงและกลัวว่าฝ่ายหญิงเขาจะเสียหาย ซึ่งกลับส่งผลกับชีวิตของเขา มันทำให้อีกคนคิดมากเข้าใจเขาผิด มาถึงตอนนี้เขาอยากที่จะขอโทษร่างบางเหลือเกิน แต่เขาก็ไม่รู้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับอีกคนเลย ไม่รู้บ้านอยู่ที่ไหนด้วยซ้ำ แล้วนี่เขาต้องรอจนถึงเปิดเทอมเลยใช่ไหมถึงจะได้เห็นหน้าถึงจะได้ขอโทษ เพียงแค่ว่าไม่เห็นหน้ากันแค่ไม่กี่วัน ไม่ได้นอนกอดแค่ไม่กี่คืนเขาก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรไป แต่พาอ่านจดหมายจากพู่กันแล้วตอนนี้เขารู้แล้วว่าไปหัวใจที่มันร้อนรุ่ม อยากเห็นหน้า อยากนอนกอดนั้นเป็นเพราะเริ่มจะรู้สึกดีรู้สึกรักอีกคนเข้าให้แล้วหาใช่ความเคยชินอย่างที่เข้าใจไม่ แต่จะไปตามอีกคนจากไหนเขาจนปัญญาจริงๆ
“เป็นอะไรไปลูก ทำไมทำหน้าเศร้าๆแบบนั้นล่ะปกติลูกชายมามี้ไม่เป็นแบบนี้นี่นา ถูกใครหัักอกมาหรือเปล่าครับ”
นวพรรษถามลูกชายคนกลางที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องทำงานของตนกับสามี ช่วงนี้วรานนท์เดินทางไปเรียนต่อที่อเมริกาแล้ว จะเหลือก็แต่วรงกรณ์กับวราภรณ์สองแฝดเลยต้องมารับหน้าที่ในการมาช่วยงานมาเรียนรู้งานที่บ้านแทน เขาสังเกตลูกชายมาสักพักแล้ว ตั้งแต่ขอออกไปอยู่คอนโดที่ลูกมาขอให้แด็ดดี้ซื้อให้แต่คุณปู่อย่างเจ้าสัวเวทินได้ยินพอดีเลยตามใจหลานชายด้วยการซื้อคอนโดให้แต่ต้องแลกกับการที่ถ้าว่างต้องมาเรียนรู้งานที่บริษัท ในช่วงปิดเทอมถึงแม้ลูกชายรูปหล่อจะมาช่วยงานบ่อยๆ แต่ก็ดูเหมือนไม่ค่อยมีความสุข ทั้งจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เวลาว่างก็จะเหม่อๆ บางทีก็ถอนหายใจเสียงดังอย่างไม่รู้ตัว
“ไม่มีอะไรครับมามี้ โน้ตแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย”
“มีอะไรอย่าเก็บไว้คนเดียวนะลูก ลูกสามารถปรึกษาใครก็ได้ในครอบครัวเรา มามี้พร้อมจะรับฟังลูกเสมอ ตกลงว่าไงครับตอนนี้ลูกชายคนหล่อของมามี้มีอะไรให้คิดครับ เรื่องน้องเชอร์รี่ที่เป็นข่าวด้วยหรือเปล่าครับลูก” นวพรรษพยายามที่จะเดาสุ่มเผื่อลูกชายเผลอพูดออกมา
“ไม่ใช่หรอกครับมามี้ กับเชอร์รี่ไม่มีอะไรครับ โน้ตไม่เคยคิดอะไรเกินเพื่อนเลย”
“แล้วลูกเคยบอกผู้หญิงให้เขาเข้าใจหรือเปล่าลูก เพราะว่ามามี้รู้สึกว่าเขายินดีทุกครั้งที่ได้มีข่าวกับลูก ดูเหมือเขาจะคิดจังกับลูกนะทางผู้ใหญ่เค้าก็เห็นดีเห็นงามด้วย ถ้าลูกไม่ได้ชอบพอหรือไม่ได้คิดเกินเลยกับเขาก็ต้องรู้จักบอกเขาคุยกับเขาให้เข้าใจ รู้จักแก้ข่าวและปฏิเสธบ้างนะลูกนะ เพราะถ้าไม่เช่นนั้นคนที่ลูกคิดจะคบหรือคิดจะจริงจังด้วยเขาจะไม่เข้าใจ พลอยไม่สบายใจไปด้วย”
“นี่มามี้รู้อะไรมาใช่ไหมครับ” คนเป็นลูกชายตกใจที่คำพูดของคนเป็นแม่เหมือนกับที่พู่กันบอก
“มามี้ก็แค่เดาเอาน่ะลูก แต่คิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น ถ้ารักใครชอบใครก็ให้รีบบอกเค้า ไม่ได้ชอบใครก็รีบเอาตัวออกห่าง อย่าปากหนักเดี๋ยวจะมีปัญหาทีหลัง”
คนเป็นแม่ถือโอกาสสอนลูกเพราะไม่อยากให้ลูกผิดหวังต้องปวดใจเหมือนคนเป็นพี่ชายที่มัวแต่ปากหนักไม่รู้หัวใจตัวเองจนต้องเสียใจ
“มามี้ครับ คือโน้ตไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร คือโน้ตมีคนที่เมื่อก่อนไม่ค่อยชอบหน้า เลยต้องคอยหาเรื่องแกล้งหาเรื่องให้ได้อยู่ใกล้ๆ อยู่ตลอด ตอนนี้โน้ตรู้สึกดีที่มีคนคนนี้อยู่ข้างกาย คอยทำอะไรหลายๆอย่างร่วมกัน มองไปมองมาเขาก็น่ารักดีครับ แต่โน้ตไม่ชอบที่เขามักจะมีข่าวกับคนอื่น ไม่ชอบที่คนอื่นมาอยู่ใกล้เขาครับ ตอนนีี้ปิดเทอมเขาหายหน้าไป โน้ตคิดถึงเขาอยากเห็นหน้าเขาครับ”
“มามี้ว่าคนนั้นคงเป็นคนพิเศษของโน้ตแล้วล่ะลูก พามาแนะนำกับที่บ้านดีไหม”
“เอ่อ คือ พอดีเรามีสัญญากันจะอยู่ด้วยกันแค่ช่วงเทอมเดียวครับ ตอนนี้ปิดเทอมเขาก็หายไป ก่อนไปโน้ตพูดไม่ดีใส่เขาด้วยครับมามี้ โน้ตอยากขอโทษเขา อยากอยู่กับเขาอีกครับ”
“เฮ้อ ลูกชายมามี้แต่ละคน มามี้ว่าลูกคงรักเขาคนนั้นเข้าแล้วล่ะครับ เขาเป็นใครพอจะบอกมามี้ได้ไหม”
“คือ….”