จากที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้า ทำหน้าตาน่าหมั่นไส้ เห็นแล้วเป็นต้องคอยตามคอยแกล้ง พอไม่เห็นหน้าทำไมหัวใจมันร้อนรนอยู่ไม่ได้ต้องอยากเห็นหน้าตลอด หรือจะเป็นแบบที่โบราณว่าไม่เห็นหน้าเห็นหลังคาก็ยังดี
ดราม่า,ชาย-ชาย,ไทย,ครอบครัว,วัยว้าวุ่น,พระเอกหื่น,พ่อตาดุ,ท้องได้,ตามง้อ,นายเอกหนี,นายเอกท้อง,พระเอกปากหมา ,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จากที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้า ทำหน้าตาน่าหมั่นไส้ เห็นแล้วเป็นต้องคอยตามคอยแกล้ง พอไม่เห็นหน้าทำไมหัวใจมันร้อนรนอยู่ไม่ได้ต้องอยากเห็นหน้าตลอด หรือจะเป็นแบบที่โบราณว่าไม่เห็นหน้าเห็นหลังคาก็ยังดี
ผู้แต่ง
กุหลาบดิน
เรื่องย่อ
บอม กิตติภพ เลิศธนาธีรกานต์
เดือนคณะแพทย์ หน้าตาหล่อละมุน พิมพ์เกาหลีนิยม ลูกชายคนเล็กของที่บ้านพ่อแม่หวงมาก ที่บ้านทำไร่ชาและรีสอร์ต
ไอ้คนบ้า ไอ้คนมักมาก เราไม่น่าไปรักคนอย่างนายเลย
พ่อจ๋าแม่จ๋าลูกขอโทษแทนที่ลูกจะหาสะใภ้เขาบ้านแต่กลับได้ลูกเขยแทน
โน้ต วรงกรณ์ โชติกุลวัฒนา
เดือนคณะวิศวะ และเดือนมหาวิทยาลัย หล่อทรงแบด ลูกคนกลางมีแฝดน้องเป็นผู้หญิง ที่บ้านทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์
โพเมียอย่างนาย เป็นผัวใครเขาไม่ได้หรอก นอกจากเป็นเมีย และต้องเป็นเมียวรงกรณ์เท่านั้น
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็จะทำเหมือนเดิม ขืนใจเอานายมาเป็นเมีย
หลังจากที่เคลียร์ตัวเองกับข่าวของเชอร์รี่แล้วตอนนี้เวลาว่างวรงกรณ์ก็พยายามที่จะตามสืบข่าวเรื่องของกิตติภพเขาอยากจะรู้ว่าอีกคนไปเรียนที่ไหนหรือใช้ชีวิตยังไง แต่เขาก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรคืบหน้าเลยเพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เขาไม่เคยได้ให้ความสนใจอีกฝ่ายเลยรู้แค่ชื่อจริงชื่อเล่นแล้วก็เรียนอยู่คณะแพทย์แค่นั้น เสียดายเวลามากอุตส่าห์ได้ใช้ชีวิตร่วมกันมาหลายต่อหลายเดือนแต่เขาไม่คิดจะอยากรู้เรื่องของร่างบางเลยแม้แต่น้อย นอกจากจะอยู่กินกับเขารู้จักเรือนร่างของอีกคนแค่นั้น หากแม้ย้อนเวลากลับไปได้เขาจะขอแก้ตัวเขาจะใส่ใจทุกเรื่องของร่างบางให้มากกว่านี้
“เฮ้ออออ ป่านนี้บอมบอมไปอยู่ไหนเป็นยังบ้างก็ไม่รู้ จะคิดถึงกันหรือเปล่า”
ร่างสูงได้แต่นั่งถอนหายใจด้วยความเครียดด้วยความคิดถึงที่มันเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นทุกวัน ทุกวันน้ีแค่ใช้ชีวิตให้ผ่านไปให้ได้ในแต่ละวันสำหรับเขายังถือว่ามันยากมาก
“เป็นไงไอ้เสือ มานั่งคิดถึงใครอยู่ตรงนี้ถอนหายใจซะแรงจนต้นไม้ปู่ล้มหมดแล้วเนี่ย” เจ้าสัวเวทินเดินเข้ามาหาหลานชายที่นั่งอยู่ที่ศาลาข้างคฤหาสน์อยู่คนเดียว ดูก็รู้ว่าหลานชายต้องมีเรื่องกลุ้มใจทุกข์ใจอะไรสักอย่างแน่นอน
“เปล่าครับคุณปู่” วรงกรณ์ปฏิเสธคุณปู่เสียงแผ่วเบา
“มีอะไรหรือเปล่าลูก บอกปู่ได้นะเผื่อปู่ช่วยได้” เจ้าสัวเวทินนั่งลงข้างๆหลานชายตัวเองพร้อมกับเอาแขนโอบที่ไหล่หนาของวรงกรณ์ หลานชายหันมามองหน้าคุณปู่เล็กน้อยก่อนที่จะมองตรงไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย ก่อนที่จะเอ่ยเบาๆด้วยเสียงที่สั่นเครือเนื่องจากพยายามที่จะสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลเอ่อออกมาแต่ก็ใช่ว่าจะห้ามได้
“คุณปู่ครับ โน้ตทำผิดกับคนคนนึงไว้ครับ แล้วเขาหายไปคุณปู่ช่วยตามหาให้โน้ตได้ไหมครับ”
“ไหนลองเล่าให้ปู่ฟังซิลูก เรื่องราวมันเป็นยังไง” คุณปู่ตบไหล่หลานเบาๆอย่างพร้อมที่จะรับฟังและช่วยเหลือ
“เอ่อ คือ อย่างนี้ครับ …..” แล้วเรื่องราวความสัมพันธ์ต่างๆระหว่างวรงกรณ์กับกิตติภพก็ถูกถ่ายทอดให้คนเป็นปู่ได้รับฟัง
“เอาเป็นว่า เดี๋ยวปู่จะให้คนตามหาให้นะลูก ไม่ต้องกังวล ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของปู่เอง โอเคไหม”
“ขอบคุณมากเลยนะครับคุณปู่” หลานชายรูปหล่อยกมือไหว้ขอบคุณคุณปู่ที่จะช่วยเหลือตัวเอง เขารู้ว่าเจ้าสัวเวทินคุณปู่ของเขาจัดการให้เขาก็เริ่มเบาใจขึ้นแค่รอวันที่คนของคุณปู่จะมารายงานข่าวแค่นั้น
“เป็นยังไงบ้างลูกบอมบอมเดินเหินสะดวกไหม ไหนดูซิหลานยายดิ้นดีไหม”
แม่เลี้ยงกานดาถามลูกชาย ตอนนี้อายุครรภ์ของบอมบอมลูกชายเธอก้าวเข้าสู่เดือนที่เจ็ดแล้วท้องโตพอสมควรหลังจากผ่านการอัลตร้าซาวด์มาเธอได้หลานชาย ซึ่งเป็นที่น่ายินดีในครอบครัวเธอแต่ไม่ว่าจะได้เพศอะไรเธอก็ยินดีหมด อย่างน้อยๆตอนนี้ลูกชายเธอก็ดูเศร้าน้อยลง วันที่ตกลงกันเรื่องเรียนลูกชายเลือกที่จะลาออกจากมหาวิทยาลัยที่เรียนอยู่และทำเรื่องโอนย้ายมาเรียนที่เชียงใหม่แทนแต่ทว่าตอนนี้ขอดรอปไว้ก่อนรอคลอดลูกแล้วค่อยไปเรียนใหม่ จะได้อยู่ใกล้ลูก
“ตอนกลางคืนดิ้นมากเลยครับแม่ บอมแทบจะไม่ได้นอนเลย สงสัยคลอดมาคงแสบน่าดู” ลูกชายกล่าวยิ้มๆให้ผู้เป็นแม่
“งั้นเดี๋ยวทานข้าวเสร็จบอมบอมก็นอนพักต่อเลยนะลูกเอาแรงไว้ก่อน เผื่อคืนนี้เจ้าแสบอาละวาดอีก ป่ะไปทานข้าวกัน”
พออยู่คนเดียวตามลำพังคุณแม่วัยรุ่นอย่างกิตติภพก็เข้าสู่โหมดเศร้า นึกถึงเรื่องราวในอดีตของตัวเองคิดถึงคนที่ทำให้ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ ป่านนี้ไม่รู้ว่าคุณพ่อหนูจะเป็นยังไงบ้างนะลูก เค้าอาจจะกำลังมีความสุขกับแฟนผู้หญิงของเค้าอยู่ก็ได้ ทำไมนะทั้งๆที่เขาทำกับตัวเองขนาดนี้ทำไมถึงยอมเขา ที่จริงถ้าถึงแม้้วรงกรณ์จะปล่อยคลิปตัวเองจริงตามคำขู่ก็คงเป็นข่าวอยู่แค่เพียงพักเดียว คนเราตอนนี้ลืมง่ายเพราะมีข่าวใหม่เกิดขึ้นเป็นกระแสอยู่ทุกวัน แต่ทำไมตัวเองถึงได้ยอมอยู่กินกับเดือนมหาลัยได้ตั้งหลายเดือน นอกจากจะพลีกายให้เขาแบบฟรีๆแล้ว หัวใจไม่รักดียังจะไปรักเค้าทั้งๆที่ไม่แม้แต่จะมีสิทธิ์คิดจะรัก ขนาดโดนเขาดูถูกไอ้หัวใจเจ้ากรรมยังไม่รู้จักเข็ดหลาบยังคิดจะรักเขาไม่เสื่อมคลายอยู่นั่นแหละ
ถึงยังไงก็แล้วแต่ก็ต้องขอบคุณในวันที่เขาไม่สมหวังในรักแรก พระเจ้ายังเมตตาประทานลูกน้อยในท้องมาให้เป็นตัวแทนของคนเป็นพ่อ ถึงแม้เขาจะต้องเสียเวลาด้านการเรียนเขาก็ยอมแลกเพ่ือท่ีจะได้เลี้ยงดูลูกน้อยในครรภ์ให้ได้คลอดออกมาอย่างสมบูรณ์ เขาต้ังใจที่จะเลี้ยงลูกน้อยออกมาด้วยความรัก เขาจะเก็บความลับนี้ไว้ไม่ให้พ่อของเจ้าตัวน้อยรู้เด็ดขาดว่ามีลูกที่เค้าไม่ได้ตั้งใจให้เกิดอยู่บนโลกใบนี้ แม่ต้องขอโทษด้วยนะลูกที่ทำให้ลูกต้องกำพร้าตั้งแต่อยู่ในท้อง ยิ่งคิดนัยน์ตากลมก็มีน้ำตาเอ่อนองออกมา เขาพยายามแล้วนะพยายามแล้วที่จะไม่คิดถึงคนตัวสูงพยายามที่จะไม่คิดมาก แต่พออยูุ่คนเดียวเมื่อไหร่มันก็ห้ามหัวใจไว้ไม่ได้สักครั้ง
“โอ๊ะ อูยยยย ลูกครับทักทายแม่แรงจังเลยลูก แข็งแรงจริงๆเลยนะเจ้าก้อน”
คุณแม่ท้องโตถึงกับสะดุ้งด้วยความเจ็บทันทีที่ลูกน้อยดิ้นทัักทาย เหมือนอุปทานพอทุกครั้งที่คุณแม่คิดถึงเรื่องของวรงกรณ์คนใจร้ายเมื่อไหร่ลูกน้อยจะประท้วงทันทีโดยการดิ้นแรงจนคุณเป็นแม่ถึงกับจุก มืออวบจากการตั้งครรภ์ลูบหน้าท้องของตัวเองที่โตนูนให้เห็นชัดเจน ตอนนี้เขามีนัดตรวจครรภ์กับคุณหมอภาคินถี่ขึ้นเพราะอายุครรภ์เริ่มมากก็ต้องเฝ้าระวังภาวะแทรกซ้อนที่อาจจะเกิดขึ้นได้ เวลาไปตรวจตามนัดคนท้องก็จะได้รับการดูแลจากคุณหมอหนุ่มอย่างดี ดูเหมือนจะพิเศษกว่าคนไข้คนอื่นๆ ด้วยซ้ำ จนพ่อเลี้ยงธนาที่พาลูกชายไปตรวจตามนัดเริ่มจะมองแบบจับผิดเพราะดูเหมือนว่าคุณหมอจะมาจีบลูกชายของตัวเอง ใจนักเลงอย่างพ่อเลี้ยงธนาก็ถามคุณหมอตรงๆ หมอหนุ่มก็ใจกล้ากล้าที่จะขออนุญาตพ่อเลี้ยงเดินหน้าจีบตรงๆเหมือนกัน ซึ่่่งพ่อเลี้ยงธนาก็บอกแล้วแต่ลูกชาย ทำให้ตอนนี้นอกจากจะเห็นหน้าคุณหมอเวลาไปตรวจครรภ์แล้วก็ยังจะเจอคุณหมอที่รีสอร์ทของพ่อเลี้ยงเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นบังเอิญผ่านมาหรือซื้อของมาฝากบ้างล่ะ
“คุณหนูบอมคะ มีแขกมาขอพบค่ะ” สาวใช้เข้ามาบอกกิตติภพที่เอนหลังพักผ่อนอยู่ที่เรือนกุหลาบหลังบ้านใหญ่ช่วงบ่ายแก่ๆ คุณแม่ท้องโตเลยค่อยๆวางหนังสือที่อ่านอยู่ลงไว้ข้างลำตัวก่อนที่จะยิ้มให้พี่เลี้ยงสาวและถามเสียงเบื่อหน่ายพอจะเดาได้ว่าใครมาหา
“ใครมาหาบอมเหรอครับพี่จอย เค้าได้บอกไว้ไหม”
“เอ่อ คุณหมอภาคินเจ้าเดิมค่ะคุณหนู คุณหนูจะออกไปพบที่ห้องรับแขกหรือว่าจะให้มาพบที่นี่คะ”
“เดี๋ยวบอมออกไปพบที่ห้องรับแขกดีกว่าครับ บริเวณตรงนี้บอมยังอยากให้เป็นพื้นที่ส่วนตัวของบอมอยู่”
เพียงแค่ประโยคบอกเล่าไม่กี่คำก็เป็นอันรู้กันกับพี่เลี้ยงที่เลี้ยงดูกันมาตั้งแต่เด็กว่ากิตติภพยังไม่ได้เปิดใจที่จะคบหากับคุณหมอรูปงามที่มาเทียวไล้เทียวขื่อมาจีบอยากจะมาดูแลคุณหนูของตน
“จะออกไปพบแล้วจะกลับมาที่นี่อีกไหมคะ หรือจะให้พี่จอยเก็บของเข้าไปในบ้านได้เลย” พี่เลี้ยงถามเจ้านายก่อนที่จะเข้ามาคอยพยุงอีกคนลุกขึ้นนั่งด้วยสภาพตอนนี้ท้องของกิตติภพเริ่มโตขึ้นมากการเปลี่ยนอริยาบทจึงค่อนข้างจะลำบากไม่สะดวกเหมือนเมื่อก่อน
“เดี๋ยวบอมเข้าบ้านเลยแล้วกันครับพี่จอย รบกวนพี่จอยเก็บของเอาขึ้นไปไว้ที่ห้องบอมแล้วกันนะครับ”
“ได้เลยค่ะ เดี๋ยวพี่จอยเดินนำไปก่อนนะคะจะได้ไปรับหน้าให้ก่อน” พี่เลี้ยงวัยกลางคนบอกก่อนที่จะหอบของที่กิตติภพเอามาเข้าไว้ในมือก่อนที่จะเดินนำไป
“คุณหมอสวัสดีครับ ขอโทษนะครับที่ให้รอ” กิตติภพเดินเข้ามาในห้องรับแขกและยกมือสวัสดีผู้ที่มีอาวุโสกว่าตัวเอง พลางยิ้มทักทาย
“หวัดดีครับน้องบอม พี่ไม่ได้รอนานอะไรหรอกครับ พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษน้องบอมที่มารบกวนเวลาพักผ่อน เป็นยังไงบ้างครับวันนี้ เจ้าหนูน้อยในท้องดิ้นดีไหมครับ” คุณหมอภาคินยิ้มยินดีที่ได้เห็นหน้าละมุนของคุณแม่ท้องโตที่ตัวเองแอบชื่นชอบอยู่ จนต้องหาข้ออ้างมาเยี่ยมที่บ้านเรื่อยๆ
“ก็ดิ้นปกติดีครับ ขอบคุณนะครับที่คุณหมอเป็นห่วง” คนน้องจำต้องขอบคุณตามมารยาท เขารู้วัตถุประสงค์ที่อีกฝ่ายมาเทียวไล้เทียวขื่อ คุณหมอภาคินเป็นคนดีเกินไป เขาเป็นคนมีตำหนิจึงไม่เหมาะสมกับคนดีๆอย่างคุณหมอและหัวใจของเขาก็ไม่ได้อยู่ที่เขาตั้งนานแล้ว จึงไม่สามารถที่จะบังคับให้มารักคุณหมอได้
“เอ่อ พี่หมอขอได้ไหมครับน้องบอม ขอเถอะนะครับเรียกพี่ว่าพี่คินหรือพี่หมอได้ไหมครับ เรียกคุณหมอมันดูห่างเหินจังเลยครับ ได้ไหมครับ”
“เอ่อ ก็ได้ครับพี่หมอคิน”
พอได้ยินคนน้องยอมเรียกตามที่ตัวเองต้องการคนพี่ถึงกับยิ้มแก้มปริ นับว่ามาครั้งนี้อย่างน้อยก็ไม่เสียเปล่าได้ขยับความสัมพันธ์ข้ามขั้นมาจากคุณหมอกับคนไข้ เป็นพี่ที่คิดไม่ซื่อกับน้องแล้ว
“พอดีพี่ซื้อเค้กมาฝากครับ เค้าบอกว่าร้านนี้อร่อยมากน้องบอมลองทานดูนะไม่หวานมากพี่ลองดูแล้ว คนท้องทานได้ไม่ต้องกลัวเบาหวาน” หมอภาคินยื่นกล่องเค้กชิ้นเล็กให้คนท้องเพราะเขาสืบรู้มาว่าคนน้องชอบกินของหวาน
“ขอบคุณมากๆนะครับพี่คิน หน้าตาน่าทานมากเลย แต่เดี๋ยวบอมขอเก็บไว้กินพรุ่งนี้ได้ไหมครับ” กิตติภพยื่นมือมารับเค้กพร้อมรอยยิ้มที่ส่งให้เพื่อขอบคุณคนมีน้ำใจ
“เอ่อ น้องบอม…”
“คุณหนูคะ มีสายโทรเข้าค่ะ” เสียงพี่จอยพี่เลี้ยงดังขึ้นขัดจังหวะก่อนที่คุณหมอจะทันได้พูด ก่อนที่พี่จอยจะยื่นโทรศัพท์ให้เด็กหนุ่ม
“เอ่อ พี่คินครับ บอมขอตัวรับโทรศัพท์จากเพื่อนก่อนนะครับ”
“งั้นพี่ไม่รบกวนเวลาของน้องบอมดีกว่าครับ พี่ขอตัวกลับเลยแล้วกันนะครับ ไว้เจอกันครับ” คุณหมอขอตัวกลับอย่างมีมารยาท
“ขอบคุณนะครับพี่จอยที่ช่วยบอม ไม่งั้นบอมไม่รู้จะขอตัวหลบออกมาด้วยวิธีไหน เราไปดูป้าผาทำกับข้าวกันเถอะครับ” กิตติภพหัวเราะและยิ้มขอบคุณในความช่วยเหลือเล็กๆน้อยที่ช่วยให้ไม่ต้องอยู่กับคุณหมอภาคินนานเกินไป เพราะตัวเองก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับคุณหมอ กลัวว่าหมอภาคินจะคิดว่าเขาให้ความหวัง
.