ร้านชาของคุณนายเมิ่งยินดีต้อนรับ ทางร้านมีชาหลากหลายให้ท่านได้ลิ้มลอง กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่จะทำให้ท่านรื่นรมย์จนลืมหายใจ แต่อย่าดื่มมากไปล่ะ ไม่อย่างนั้น ท่านอาจจะกลายเป็นผู้ที่ไร้ลมหายใจไปเสียเอง
รัก,แฟนตาซี,ชาย-ชาย,จีน,ยุคปัจจุบัน,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ร้านชาของคุณนายเมิ่งยินดีต้อนรับ ทางร้านมีชาหลากหลายให้ท่านได้ลิ้มลอง กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่จะทำให้ท่านรื่นรมย์จนลืมหายใจ แต่อย่าดื่มมากไปล่ะ ไม่อย่างนั้น ท่านอาจจะกลายเป็นผู้ที่ไร้ลมหายใจไปเสียเอง
ผู้แต่ง
Kevinth M. PoTae
เรื่องย่อ
อธิบาย/เรื่องย่อ
นามปากกา : Kevinth M. PoTae
วาดปก (เล่ม 1) : strawberriblood
...
.
หลี่อี้ เข้าเรียนปีหนึ่งในมหาวิทยาลัยเล็ก ๆ ในเฉิงตู แล้วได้เจอกับร้านชาลึกลับติดกับป่าช้า ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหอพักของตน
ร้านแห่งนี้จะเปิดหลังเที่ยงคืน แต่กลับขายดีมาก เพราะมีนักเที่ยวกลางคืนมานั่งกินกันมากมายจนดูครึกครื้น แต่ในทุกคืนวันขึ้น 4 ค่ำนั้น จะเป็นวันที่ประตูผีเปิดออก เพื่อเปิดโอกาสให้วิญญาณที่รับโทษแล้วได้กลับขึ้นมาเกิด นั่นจึงทำให้มีวิญญาณที่ไม่ประสงค์ดีเล็ดลอดออกมาได้
ทำให้หลังจากวันนั้น หลี่อี้ก็จะถูกวิญญาณร้าย และพบเห็นร่างไร้วิญญาณอยู่เรื่อย ๆ หลี่อี้จึงพาตัวเองไปทำงานพิเศษที่นั่นเพื่อตามหาความจริง แล้วได้พบว่า ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดก็คือ คุณนายเมิ่ง ซึ่งเป็นเจ้าของร้าน ที่เป็นคนทำเรื่องราวทั้งหมดนี้…
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน ดังนั้นตัวละคร/สถานที่/เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในเรื่อง จึงถูกสมมุติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ทุกคำพูด ทุกตัวละครไม่มีอยู่จริง…โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน…
ฝากเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยการกดไลก์ คอมเมนต์ และกดเข้าชั้นหนังสือด้วยนะครับ
ฝากช่องทางการติดต่อไว้ด้วยนะครับ^^
Threads : mungkorn_kevinth
Twitter : Kevinth_M
Tiktok : kevinth_m.author
Facebook : kevinthm.author
ตอนที่ 2
ร้านธรรมดาที่มีความไม่ธรรมดา
หลี่อี้หลุดยิ้มออกมาอย่างไม่ตั้งใจเมื่อได้ยินชื่อนั้น เพราะมันทำให้เขานึกถึงเทพเจ้ากระต่ายผู้หนึ่ง ผู้ซึ่งมีชะตาก่อนสิ้นใจที่น่าเศร้า แต่เพราะแบบนั้น จึงได้มาเป็นเทพเจ้ากระต่ายที่คอยให้พรกับชาว LGBTQ โดยเฉพาะ พนักงานใหม่ยังคงยิ้มอยู่แบบนั้น จนลืมไปว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากำลังชักสีหน้าไม่พอใจ จากรอยยิ้มของตนอยู่
“ทำไมเหรอ ชื่อของฉันมันตลกนักหรือไง?”
“อ้อ ผมขอโทษด้วยครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะเสียมารยาท แต่ผมแค่คิดว่า ทำไมคนเราถึงได้ชื่อกระต่ายกัน ทู่เกอ…ทู่เอ๋อ ฟังดูเหมือนกระต่ายตัวเล็ก ๆ เลยนะครับ”
ชายหนุ่มหล่อที่ยืนอยู่ตรงหน้าเครื่องชงชาทำหน้ามุ่ยไม่พอใจจนอีกฝ่ายรู้สึกผิด หากแต่แววตาก็เย็นชาเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร จนหลี่อี้เองก็ไม่เข้าใจ ว่าตกลงแล้วพี่ทู่เกอเขาโกรธหรือไม่โกรธกันแน่
“เอาล่ะครับ ผมไม่แกล้งพี่แล้ว ถ้าอย่างนั้นหลังจากนี้ผมจะเรียกพี่ว่าพี่ทู่เกอละกันนะครับ”
“พี่ทู่เกองั้นเหรอ?”
“ใช่ครับ ถึงผมจะดูแล้วว่าพี่อายุน่าจะไม่ต่างจากผมมาก แต่ถึงยังไงพี่ก็ทำงานที่นี่มาก่อนผม ผมก็จะให้เกียรติพี่ในฐานะพี่ที่ทำงานใหม่ก็แล้วกันนะครับ อีกอย่าง…คำว่าเกอ มันก็หมายถึงพี่ชายไม่ใช่เหรอครับ?”
“ก็แล้วแต่นาย ก็ยังดีที่ยังพอมีมารยาทอยู่บ้าง”
“แหะ ๆ ว่าแต่ชื่อของพี่นี่มีอะไรที่เกี่ยวกับกระต่ายงั้นเหรอครับ?”
“ก็ฉันเป็นกระต่าย ก็ถูกแล้วถ้าจะเรียกแบบนี้”
“ฮ่า ๆ ๆ พี่ล้อผมเล่นแล้ว ถ้าพี่เป็นกระต่าย ก็คงเป็นกระต่ายที่ตัวใหญ่มากเลยนะครับ”
ไม่มีคำตอบหรือคำโต้แย้งใดหลังจากคำพูดของหลี่อี้ จนรู้สึกถึงลมพัดหวิวเป็นวงกลมที่เพิ่งจะม้วนผ่านหน้าของหลี่อี้ไปเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมาหลังพูดจบ ‘นี่มันจะเย็นชาเกินไปแล้วนะ’ แต่ถึงอย่างนั้น หลี่อี้ก็ยังคงไม่ยอมแพ้ที่จะสร้างความสนิทสนมกับรุ่นพี่หน้าหล่อฟันกระต่ายคนนั้น
“พอพูดถึงกระต่าย ผมก็นึกถึงกระต่ายอยู่ตัวหนึ่งนะครับ…”
“ตัวไหนหรือ?”
ความพยายามของหลี่อี้ยังคงเป็นผล ที่ยังสามารถทำให้คนที่ดูไม่ยี่หระต่อคำพูดของตนหันมามองด้วยความสนใจใคร่รู้ได้
“ก็กระต่ายที่อยู่บนดวงจันทร์ยังไงล่ะครับ ตัวที่เป็นบริวารของเทพธิดาฉางเอ๋อ น่าอิจฉาจังเลยนะครับ ที่ได้อยู่บนนั้น บนพระจันทร์คงจะสวยมากเลยทีเดียว”
“ก็คงสวยอยู่ล่ะมั้งในสายตาของนาย…”
“ทู่เกอหมายความว่ายังไงงั้นเหรอครับ ทำไมพี่ถึงพูดเหมือนกับว่าเคยไปเห็นมาแล้วอย่างนั้นแหละครับ”
“นายไม่ต้องรู้มากหรอก ตั้งใจทำงานของนายไปเถอะ อ้ออีกอย่าง อย่าเอาฉันไปเทียบกับเจ้ากระต่ายจอมกวนประสาทตัวนั้น ฉันไม่ชอบ”
หลี่อี้อมยิ้มพลางก้มหน้าก้มตาเช็ดฝุ่นในร้านต่อไป หลังจากที่ทู่เกอเดินเข้าไปหลังร้านด้วยความฉุนเฉียว หลี่อี้ไม่รู้ว่าทำไมพี่ทู่เกอถึงได้โกรธถึงขนาดนั้น ก็ทั้งหมดที่พูดมามันก็แค่เรื่องเล่าที่ส่งต่อกันมาไม่ใช่หรือไง
.
.
กริ๊ง…
“ร้านชาเมิ่งฉาสวัสดีคร้าบบบบบ”
“นี่เธอเป็นใคร พนักงานใหม่งั้นเหรอ?”
“อ้อใช่ครับ พี่สาวคงเป็นลูกค้าประจำสินะครับ ถึงได้รู้ว่าผมเป็นพนักงานมาใหม่”
หญิงสาวในชุดสีฟ้าใสดูดีมีดีไซน์ส่งยิ้มให้กับพนักงานหน้าใหม่ที่รีบทิ้งผ้าขี้ริ้ววิ่งไปต้อนรับอย่างแข็งขัน ในแววตาเต็มไปด้วยคำถามมากมายแต่หลี่อี้เองก็ไม่รู้ว่าทำไมพี่สาวคนสวยถึงได้มองตนด้วยสายตาประหลาดขนาดนั้น
“ทู่เอ๋อคงจะเพิ่งรับเธอมาสินะ ว่าแค่คุณนายเมิ่งรู้หรือยังล่ะ?”
“คุณนายเมิ่ง คือใครงั้นเหรอครับ?”
“อะไรกัน นี่เธอเข้ามาทำงานที่นี่ ทั้งที่เธอเองก็ยังไม่รู้จักคุณนายเมิ่งอย่างนั้นเหรอเนี่ย ฉันชักจะเป็นห่วงเธอเสียแล้วสิ”
“เป็นห่วงผมงั้นเหรอครับ ไม่เป็นไรเลยครับ ถึงวันนี้จะเป็นวันแรกของผม แต่ผมก็มีความสุขกับการทำงานดีครับทู่เกอใจดีกับผมมากเลยครับ”
“เจ้ากระต่ายไร้หัวใจนั่นน่ะเหรอใจดีกับเธอ โฮะ ๆ ๆ น่าขำสิ้นดี”
หญิงสาวสวยหัวเราะป้องปากออกมาเสียงดังจนอีกคนต้องหันมอง จะว่าไป…หญิงสาวตรงหน้าก็ดูไม่ธรรมดาจริง ๆ นั่นแหละ
ทั้งผมลอนตัวเอสสีดวงอาทิตย์ยามเย็น สีผิวที่ดูขาวผ่องเหมือนมีชิมเมอร์เคลือบตัวอยู่ตลอดเวลา อีกทั้งเสื้อผ้าที่ดูใส่ใจในรายละเอียด แม้จะดูเรียบ ๆ แต่ก็น่าจะมีราคาอยู่พอสมควร
“ช่างเถอะ ฉันหวังว่านี่จะไม่ใช่วันสุดท้ายของเธอหรอกนะจ๊ะ พ่อหนุ่มน้อย”
.
‘อะไรกัน หน้าตาก็ดีแต่ทำไมใจร้ายชะมัด เราเพิ่งจะมาทำงานที่นี่วันแรกแท้ ๆ แต่กลับแช่งให้เป็นวันสุดท้ายซะงั้นน่ะ’
.
“คิดจะทำให้พนักงานใหม่ของฉันกลัวจนลาออกไปตั้งแต่วันแรกเลยหรือไง?”
“ทู่เอ๋อ…ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะจ๊ะ”
พี่สาวคนสวยเดินโผอ้าแขนกว้างเข้าไปหาทู่เกอทำท่าเหมือนจะโอบกอด แต่พี่ทู่เอ๋อก็หลบหลีกด้วยท่าทางฉับไวราวกับว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของพี่สาวคนนี้ ‘ดูท่าว่าพี่สาวคนสวยคงจะเป็นลูกค้าประจำของที่นี่จริง ๆ สินะ’
“เลิกทำแบบนี้เสียที มันน่าขยะแขยงจะตาย อีกอย่างฉันไม่ได้ชอบเธอขนาดนั้น”
“แหม ใครจะสู้พี่เอ้อหลางของเธอได้กันล่ะจ๊ะ…จริงมั้ย?”
“เทียนหลาง…”
“อุ๊ย ขอโทษที อยู่ที่นี่เขาชื่อเทียนหลางสินะ”
“ระวังปากของเธอหน่อยหลิงเซียง เราไม่ได้อยู่กันแค่สองคน ถ้าเถ้าแก่เนี้ยได้ยินว่าเธอปากพล่อย ฉันรับรองได้เลย ว่าเธอจะไม่มีวันได้ลิ้มรสน้ำหวานยามราตรีอย่างที่เธอชอบได้อีก”
.
‘หลิงเซียง พี่สาวคนสวยคนนี้ชื่อหลิงเซียงสินะ เราจะต้องจำชื่อของคนในร้านให้เร็วที่สุด โดยเฉพาะคนที่เป็นลูกค้าประจำของที่นี่ เราจะได้ทำงานออกมาดี ๆ ยังไงล่ะ’ หลี่อี้คิดในใจขณะเงี่ยหูฟังทั้งสองพูดคุยกันมาโดยตลอด
หลี่อี้คิดพลางกวาดสายตามองไปรอบร้านเพื่อฆ่าเวลา ‘ดูเหมือนว่าร้านนี้จะไม่ได้รับความนิยมสักเท่าไหร่จริง ๆ สินะ เพราะตั้งแต่ที่เราเริ่มงานมาจนถึงตอนนี้ ก็ใกล้เวลาที่เราจะกลับบ้านเต็มที แต่กลับมีลูกค้าเดินเข้ามาซื้อชามะลิไปแค่สองแก้วเท่านั้น ตกแต่งร้านหรูหราขนาดนี้ ค่าใช้จ่ายคงไม่น้อยเลยทีเดียว แต่จริงสิ ยังมีลูกค้าที่มาดื่มหลังเที่ยงคืนด้วยนี่นา รายได้คงจะอยู่ตรงนั้นแหละมั้ง เสียดายที่เราต้องกลับไปพักผ่อนเพราะมีเรียนพรุ่งนี้ ไม่อย่างนั้นคงจะได้เห็นความครึกครื้นของร้านนี้ด้วยตาของตัวเอง’
.
.
หลี่อี้ปัดกวาดเช็ดถูร้าน โต๊ะและเก้าอี้ทุกตัวจนสะอาดเอี่ยม รวมถึงช่วยทำงานอื่นอีกเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเตรียมตัวกลับบ้านไปพักผ่อนเอาแรงสักสี่ห้าชั่วโมงก่อนที่จะไปเรียนช่วงแปดโมงเช้าและวนกลับมาทำงานที่นี่อีกครั้ง
ชีวิตของหลี่อี้จะวนเวียนอยู่แบบนี้อีกสักพัก จนกว่าจะถึงช่วงหน้าหนาวและร้อนปีหน้า ซึ่งเป็นช่วงที่มหาวิทยาลัยปิดประจำภาค ในช่วงหนึ่งเดือนหน้าร้อนกับอีกหนึ่งเดือนในช่วงหน้าหนาว หลังปีใหม่ที่กำลังจะมาถึง ถึงตอนนั้นหลี่อี้จึงจะมีเวลานอนพักผ่อนมากขึ้นมาสักหน่อย
“นี่เธอคือพนักงานใหม่คนนั้นที่ทู่เอ๋อรับเข้ามาวันนี้สินะ?”
“อ้อใช่ครับ ไม่ทราบว่าคุณคือ…”
“ฉันน่ะเหรอ ก็คือคนที่จะจ่ายค่าแรงให้กับเธอยังไงล่ะ…เมิ่งถานฮวา…”
.
.
หญิงสาวในชุดกี่เพ้ามีราคาพูดกับหลี่อี้ให้พอตื่นเต้นแล้วก็เดินจากไปอย่างไม่ยี่หระ แต่อันที่จริง เมิ่งถานฮวาก็ไม่ได้เป็นหญิงสาวขนาดนั้น ดูผ่าน ๆ น่าจะอายุใกล้เลขสี่เต็มที หากแต่หน้าตาผิวพรรณนั้นกลับยังงดงามราวกับสาวแรกรุ่นจนดูแปลกตา
น่าแปลกที่เมื่อเถ้าแก่เนี้ยเดินเข้ามาในร้าน แต่กลับไม่ใส่ใจที่จะพูดคุยอะไรกับหลี่อี้มากนักจนหลี่อี้นึกประหลาดใจ จนเมื่อกลับมาถึงบ้านหลี่อี้ก็อดไม่ได้ที่จะนอนคิดเรื่องนี้ตลอดเวลาที่อยู่บนที่นอนจนแทบไม่ได้หลับ
ส่วนหนึ่งคงเพราะว่าหลังจากนั้นแค่ไม่กี่ชั่วโมงหลี่อี้ก็ต้องตื่นไปเรียนแล้วจึงยังไม่ชินกับการปรับตัวในช่วงแรก ทั้งเรื่องที่หลี่อี้พยายามหาคำตอบให้กับตัวเองอยู่แบบนั้น ตลอดระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่ทำงานอยู่ในร้านชาแห่งนั้นด้วยความรู้สึกสับสนและเต็มไปด้วยคำถาม
แต่สุดท้าย ก็ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มตั้งคำถามจากตรงไหนก่อนดี เหตุผลเพราะลึก ๆ แล้ว หลี่อี้รู้สึกว่าร้านนี้คือร้านธรรมดาที่มีความไม่ธรรมดาซ่อนอยู่มากมาย ‘พรุ่งนี้เราจะต้องรู้ให้ได้ ว่าจริง ๆ แล้วร้านนั้นมันมีอะไรซ่อนอยู่กันแน่’
.
.