นี้คือเรื่องราวการผจญภัยแฃะเอาชีวิตรอดในโลกที่เปลี่ยนไป มาดูกันว่าสิ่งต่างๆจะเปลี่ยนไปแค่ไหนกันเถอะ
แฟนตาซี,แอคชั่น,ผจญภัย,ชาย-หญิง,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
CHESS:พลิกกระดานเทพ
นี้คือเรื่องราวการผจญภัยแฃะเอาชีวิตรอดในโลกที่เปลี่ยนไป มาดูกันว่าสิ่งต่างๆจะเปลี่ยนไปแค่ไหนกันเถอะ
ถ้าเกิดอยู่ๆ วันหนึ่งโลกที่พวกเราอาศัยอยู่มีมอนสเตอร์มาบุกพร้อมกับมีสิ่งประหลาดมากมายเกิดขึ้นมา เป็นคุณจะทำอย่างไร นี้คือบันทึกการเอาชีวิตรอด ของ ทาคุมะ อากิ ตัวละครหลักในเรื่องทีต้องเอาชีวิตรอดให้ได้
หลังจากโจเซฟเดินจากไป อากิก็เอาผ้ามาตัดให้พอดีและพันแผล
ในระหว่างที่อากิกำลังพันแผล คริสก็เดินเข้ามาหาอากิและพูดขึ้นมาว่า
"คริส:แผลเป็นยังไงบ้างครับ"
อากิที่ได้ยินเสียงคริสก็หันไปดูที่เขา ก็เห็นว่าเขามีสภาพที่หน้าซีดขาวและมีท่าทีที่อ่อนแรง
'อากิ:ดูสภาพแล้วฉันต้องเป็นคนถามนายไม่ใช่หรือไง...'
"อากิ:...ก็ไม่ได้แย่ แล้วนายล่ะ"
"คริส:ถ้าไม่นับอาการอ่อนเพลียจากอาการเสียเลือดมากผมก็ไม่ค่อยเจ็บแผลแล้วครับ"
"อากิ:อดทนเอาหน่อยแล้วกัน พอถึงห้องพักทุกอย่างจะดีขึ้นเอง"
"คริส:ผมจะพยายามครับ"
แล้วอากิก็พันแผลต่อจนเสร็จ
[อลิส:ปิดการใช่สกิลทั้งหมด เปิดการใช้งานสกิลต้านทานความเจ็บปวด เปิดใช้งานสกิลต้านทานเลือดไหล เปิดใช้งานสกิลรักษาตัวเองตามธรรมชาติ เปิดใช่งานสกิลใจเย็น เปิดใช้งานสกิลสมาธิ]
หลังทำแผลเสร็จอากิก็ลุกขึ้นและเดินไปหา เมิ่งซิน ลีน่า โจเซฟที่กำลังยืนคุยกันอยู่
"เมิ่งซิน:แล้วใครจะเดินนำล่ะ"
"โจเซฟ:ก็ฉันไง"
"เมิ่งซิน:นายจะนำได้ไง ดูสภาพตัวเองก่อนเถอะ"
"โจเซฟ:ดูสภาพตังเองงั้นเหรอ งั้นดูนี้เลย"
แล้วโจเซฟก็เบ่งกล้ามให้เมิ่งซิรดู เมิ่งที่เห็นก็ถึงกับเบือนหน้าหนี
"ลีน่า:ทั้ง 2 คนใจเย็นๆกันก่อนเถอะ"
อากิที่เดินมาและเห็นก็ยืนดู
*"อากิ:เขาทะเลาะอะไรกัน"*
[อลิส:พวกเขากำลังทะเลาะกันว่าใครจะนำทางค่ะ]
*"อากิ:ทะเลาะทำไม เราต้องเป็นคนนำไม่ใช่เหรอ"*
[อลิส:ส่งสติกเกอร์ยักไหล่]
"อากิ:เฮ้อ~"
แล้วอากิก็เดินผ่านเมิ่งและโจเซฟที่กำลังทะเลาะกันอยู่
"โจเซฟ:เฮ้ นายจะไปไหนอ่ะ"
"เมิ่งซิน:จะไปไหนก็ไป"
ลีน่าที่เห็นอากิเดินไปแล้วก็มีอาการลุกลี้ลุกลน ก่อนจะตะโกนตามหลังอากิและวิ่งตามไป
"ลีน่า:...ระ-รอด้วยค่า~~~~"
หลังจากลีน่าวิ่งไป คริสก็เดินตามลีน่าไป ทั้ง 2 คนที่เห็นแบบนั้นก็เลยต้องรีบตามไป
"โจเซฟ:รอลุงด้วยลีน่า!"
"เมิ่งซิน:เฮ้อ! ให้ตายสิมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง"
ลีน่าที่วิ่งตามอากิจนทันก็รีบถามอากิทันทีว่า
"ลีน่า:พี่จะนำจริงๆเหรอค่ะ"
"อากิ:ก็พี่บอกว่าจะพาไปห้องพักนิ ถ้าพี่ไม่นำแล้วพวกเราจะไปกันถูกเหรอ"
"ลีน่า:ก็จริงค่ะ..."
"ลีน่า:แล้วแผลพี่เป็นยังไงบ้างค่ะ"
แล้วอากิก็ยกแขนซ้ายที่โดนกัดและก็แบมือให้ลีน่าดู
"อากิ:เห็นนี้ไหม เลือดหยุดไหลแล้ว"
"ลีน่า:ถึงเลือดจะหยุดไหลแล้วมันก็ยังเจ็บอยู่ไม่ไช่เหรอคะ อย่างขาหนูก็ยังเจ็บอยู่เลย"
"อากิ:ถ้าบอกไม่เจ็บเลยจะดูโกหกเกินไปไหม"
"ลีน่า:โกหกแน่นอนสิคะ แผลขนาดนั้นบอกไม่เจ็บยังไงก็ไม่เชื่อค่ะ"
"อากิ:ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นเจ็บให้ก็ได้ โว็ยๆเจ็บจังเลย"
"ลีน่า:ดูปลอมมากเลยค่ะ"
"อากิ:ไม่ได้ปลอมสักหน่อย ดูนี้สิเจ็บจริงๆน่ะ"
แล้วอากิก็ยกมือขึ้นมาและทำท่าทางเหมือนกำลังเจ็บมือ ลีน่าที่เห็นก็หัวเราะ
"ลีน่า:ฮ่าฮ่าฮ่า ดูเจ็บจริงๆก็ได้คะ ฮ่าฮ่าฮ่า"
อากิที่เห็นก็ยิ้มออกมา
"ลีน่า:งั้นเอามือมาคะ หนูจะร่ายมนต์ทำให้หายเจ็บเอง"
แล้วอากิก็ยืนมือไปให้ลีน่า ทางลีน่าก็ยืนมือมาประกบมืออากิ ก่อนจะพูดว่า
"ลีน่า:คุณนางฟ้าที่กำลังเฝ้าดูพวกเราอยู่ ช่วยรักษาอาการของพี่อากิและทำให้พี่อากิหายเจ็บด้วยนะคะ ฟูล!"
แล้วลีน่าก็พูดขอพรจากคุณนางฟ้าให้รักษาอากิ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
"ลีน่า:ตอนที่หนูป่วยตอนเด็กๆพี่...พี่......"
"อากิ:..."
"โจเซฟ:..."
เมิ่งซินที่เดินตามหลังมาและฟังการสนทนามาตลอดก็รีบเดินขึ้นมาและพูดว่า
"เมิ่งซิน:ตอนที่หนูไม่สบายพี่เป็นคนพูดให้ฟังใช่ไหมจ๊ะ"
"ลีน่า:ใช่...ใช่! พี่เมิ่งซินเป็นคนพูดให้ฟังค่ะ"
"อากิ:โอ ว้าวมันช่วยได้จริงๆดูสิ พี่หายเจ็บแล้ว เห็นไหม"
แล้วอากิก็ทำท่าทางเหมือนไม่เจ็บแล้วให้ลีน่าดู ลีน่าที่เห็นแบบนั้นก็มีท่าทีดีใจว่าการขอพรจากนางฟ้านั้นได้ผล
"เมิ่งซิน:งั้นอากิหายเจ็บแล้ว ไปรักษาให้คริสต่อเนอะ"
"ลีน่า:งั้นไปหาคริสกันเถอะค่ะ"
แล้วเมิ่งซินก็พาลีน่าถอยไป แต่เมิ่งซินก็หันมาหาอากิและพยักหน้าให้เหมือนเป็นการขอบคุณที่เล่นเป็นว่าหายเจ็บแล้ว อากิที่เห็นก็พยามหน้ากลับ แล้วโจเซฟก็เดินขึ้นมสข้างๆอากิ
"โจเซฟ:ขอบคุณที่นายสังเกตเห็นอาการนั้นของลีน่าและเล่นตามที่เมิ่งซินพูดขึ้นมา"
"อากิ:อาการนั้นคืออะไร?"
"โจเซฟ:จะว่าไงดีละ ก็แบบว่าถ้าเธอพยามนึกถึงอะไรในอดีตเธอจะนิ่งไปเลย แบบนิ่งไปเลยจนต้องอุ้มเดินเอาเลยน่ะ"
"อากิ:นั้นฟังดูไม่ดีเลยน่ะ"
"โจเซฟ:ก็ไม่ดีจริงๆนั้นแหละ แต่อาการแบบนี้ก็แก้ง่ายอยู่ อย่างการทำแบบเมื่อกี้ก็ได้ผลดี"
"อากิ:แล้วเธอเป็นแบบนี้บ่อยไหม"
"โจเซฟ:ก็ไม่บ่อยเท่าไหร่นัก เรียกได้ว่านานๆทีเลยแหละ"
"อากิ:งั้นถ้าแบบนั้นอีกผมจะพยามหลีกเลี่ยงแล้วกัน"
"โจเซฟ:ลำบากหน่อย แต่ขอบคุณมาก"
"อากิ:ไม่เป็นไร ผมมองเธอตอนนี้เหมือนน้องสาวของผมแล้ว"
"โจเซฟ:ฉันได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกสบายใจเลย เพราะลีน่าได้พี่ชายที่แข็งแกร่งขนาดนี้"
"อากิ:ผมก็ไม่ขนาดนั้นหรอก"
แล้วอากิกับโจเซฟก็คุยกันเรื่องจิปาถะเล็กน้อยจนมาเดินมาถึง จุดที่อากิเจอศพมอนสเตอร์จุดแรก แต่พอมาถึงซากมอนสเตอร์ทั้งหมดก็หายไปแล้วเหลือไว้แค่คราบเลือดเท่านั้น
"อากิ:ดูเหมือนมอนสเตอร์ตัวอื่นๆจะมากินซากกันไปหมดแล้ว"
"โจเซฟ:เหมือนจะไม่ได้กินอย่างเดียวน่ะ"
[อลิส:เป็นอย่างที่โจเซฟว่ามาจริงๆนั้นแหละค่ะ]
*"อากิ:หมายความว่าไง"*
[อลิส:ดูรอยเลือดนั้นสิคะ มันลากยาวไปทางนู้นเลย]
แล้วอากิก็เดินไปดูก็เห็นว่ารอยเลือดลากยาวไปไกลมากๆ
*"อากิ:เราหลีกทางนี้กันนี้ดีไหม"*
[อลิส:ต้องขอว่าเป็นไปไม่ได้ค่ะ]
*"อากิ:หมายความว่าไง"*
[อลิส:เพราะทางกลับเราเหมือนจะไปทางเลือดนั้นไงค่ะ]
"อากิ:...ซวยอะไรขนาดนี้"
อากิที่ได้ยินอย่างนั้นก็อารมณ์เสียนิดหน่อย ก่อนจะเดินกลับไปหาทั้ง 3 คนและพูดว่า
"อากิ:เอาละทุกคน ฉันมีข่าวดีและข่าวร้ายมาให้ฟัง อยากฟังอันไหนก่อน"
"ลีน่า:ฟังข่าวดีก่อนเลยค่ะ!"
"อากิ:ข่าวดีคือแถวนี้ไม่มีมอนสเตอร์เลยสักตัว"
"คริส:แล้วข่าวร้ายละครับ"
"อากิ:ทางที่เราต้องไปต่อมันเป็นทางเดียวกับที่รอยเลือดไป"
ทุกคนที่ได้ยินอย่างนั้นก็ทำหน้าเครียดๆกันทันที ยกเว้นลีน่าคนเดี่ยว
"เมิ่งซิน:แล้วมีทางอื่นไหม"
อากิสายหนัา
"เมิ่งซิน:จิ!"
"โจเซฟ:ถ้าว่าแบบนั้นเราไปทางอื่นและไปหาห้องพักใหม่กันดีกว่า"
"อากิ:ทำแบบนั้นก็ได้ แต่เราไม่รู้เลยว่าจะเจอห้องพักตอนไหนแถม..."
แล้วอากิก็หันหน้าไปที่คริสที่เหมือนจะเหนื่อยล้ามากๆจากบาดแผล คนอื่นๆก็หันไปดูเช่นกัน
"คริส:ผม.ยังไหว..ครับ"
คริสพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนเพลีย
'โจเซฟ:อาการเขาดูไม่ดี แถมฉันเองก็เริ่มอ่อนแรงแล้วเหมือนกัน...'
'เมิ่งซิน:มีคนเจ็บหนัก 2 คนกับการที่ต้องเดินไปโดยที่ไม่รู้จุดหมายกับที่ต้องเสี่ยงหน่อยแต่มีเป้าหมาย...'
"เมิ่งซิน:ฉันคิดว่าควรไปทางรอยเลือด อย่างน้อยเราก็มีจุดหมายแน่นอนและดีกว่าเดินไปทั่วและไม่รู้จะไปเจออะไร"
"ลีน่า:นะ-หนูงดออกเสียงค่ะ"
"คริส:ผมงด.ออก..เสียงครับ"
"อากิ:ผมเห็นด้วยกับคุณเมิ่งซินครับ"
"โจเซฟ:ถึงฉันจะออกเสียงไป มันก็รู้ผลแล้วไม่ใช่หรือไง"
"อากิ:..."
"เมิ่งซิน:..."
"โจเซฟ:ไปสิ นำเลย รออะไรล่ะ"
อากิที่ได้ยินอย่างนั้นก็เดินนำทุกคนไป แต่ละหว่างเดินอากิก็ตั้งใจสังเกตสิ่งต่างๆอย่างดีเพราะตอนนี้พวกอากิไม่พร้อมสู้มากเพราะ คริสและโจเซฟดูอ่อนล้ามากๆแล้ว แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเท่าไหร่เพราะตอนที่มาถึงทางแยก อากิได้แง่มมองมุมก็เห็นพวกก็อบลินที่กำลังลากซากศพอยู่ อากิที่เห็นก็รีบดึงหน้ากลับและส่งสัญญาณให้ทุกคนเงียบ
*"อากิ:ชู~~"*
ทุกคนที่ได้ยินก็นิ่งและรออยู่เฉยๆ อากิที่เห็นแบบนั้นก็กวักมือเรียกเมิ่งซิน แต่ลีน่าดันชี้ที่ตัวเองอากิที่เห็นแบบนั้นก็สายหน้าและชี้ไปใหม่ จนเมื่งซินชี้ที่ตัวเองอากิที่ก็พยักหน้า เมิ่งซินที่เห็นแบบนั้นก็ค่อยๆย่องมาหาอากิจนเข้ามาใกล้ อากิที่เห็นว่าเมิ่งซินเข้ามาใกล้แล้วก็กระซิบบอกว่า
*"อากิ:ก็อบลินกำลังลากศพอยู่ข้างหน้า ไม่รู้มันจะไปตอนไหนฝากบอกคนตรงนั้นให้เงียบๆไว้ที เราจะแอบจนมันไป จะพักก็ได้น่ะ"*
*"เมิ่งซิน:แล้วนายล่ะ"*
*"อากิ:ฉันจะค่อยดูอยู่ตรงนี้ว่าพวกมันจะกลับมาหรือป่าว"*
เมิ่งซินที่ได้ยินก็พยักหน้าก่อนจะค่อยๆย่องกลับไปหาอีก 3 คนและบอกพวกเขาแบบเดียวกับที่อากิบอก แล้วทุกคนก็เงียบและแอบจนผ่านไป 3 ชั่วโมงอากิก็แง่มไปมองอีกครั้งก็ไม่เห็นพวกมันแล้ว
'อากิ:มันน่าจะไปไกลแล้ว... แต่ลองไปสำรวจคนเดียวก่อนดีกว่า'
หลังจากมองดูแล้วอากิก็ไม่เห็นพวกมันเลย แต่อากิก็ยังไม่แน่ใจเลยส่งสัญญาณมือบอกเมิ่งซิรว่าจะไปดูทาง เมิ่งซินที่เห็นก็พยักหน้า
อากิค่อยๆเดินไปตามรอยเลือดเรื่อยๆจนมาเจอแยกอีกครั้ง
*"อากิ:อลิสเราต้องไปทางไหนต่อ"*
[อลิส:ซ้ายค่ะ]
อากิที่ได้ยินอย่างนั้นก็โล่งใจเพราะรอยเลือดนั้นตรงไป
"อากิ:ในที่สุดโชคก็เจ้าข้างสักที"
ในตอนที่อากิกำลังโล่งใจอยู่นั้นอลิสก็พูดขึ้นมาว่า
[อลิส:เหมือนโชคจะหมดแล้วนะค่ะ]
"อากิ:หมายควา-!"
[อลิส:ชู~ ลองเงียบๆและฟังก็เสียงสิค่ะ]
แล้วอากิก็ต้องใจฟังเสียงก็ได้ยินเสียงเบาๆ
*"???:กี้## กรี##"*
(ทำไม## เรา##)
*"???:กี้# กีกรี"*
(ก็หัว# สั่งมา)
"อากิ:ถึงจะเบาๆแต่นั้นเสียงก็อบลินใช่ไหม"
[อลิส:ใช่คะ แถมมันก็ดังและเข้ามาใกล้เรื่อยๆแล้วค่ะ]
[อลิส:งั้นถอยกันเถอะ]
แล้วอากิก็กำลังจะถอยกลับแต่อลิสก็พูดขึ้นมาว่า
[อลิส:ท่านอากิค่ะ]
"อากิ:มีอะไร"
[อลิส:ท่านขาด EXP อีกแค่ 37 ก็เลเวลอัพแล้วนะค่ะ]
'อากิ:เดี๋ยวนะ แปลว่าถ้าฆ่าก็อยลินพวกนั้น เลเวลก็อัพแผลก็หายเลยสิ'
"อากิ:..."
[อลิส:จะลองเสี่ยงกันดูไหมค่ะ]
"อากิ:...ลองดูสักตั้งม่ะ!"
[อลิส:งั้นไปแอบตรงมุมและรอโจมตีแบบเซอร์ไพรส์กันเถอะค่ะ]
"อากิ:อืม"
แล้วอากิก็ไปแอบตรงมุมรอให้เสียงเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เรื่อยๆจนเสียงมาใกล้มากแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นตัว อากิเอาดาบยาวออกมาและตั้งท่ารอเตรียมฟันกวาด แต่แล้วเสียงก็กลับออกห้างไป
*"อากิ:อลิส เกิดอะไรขึ้น"*
[อลิส:มันเดินกลับแล้วค่ะ]
*"อากิ:ห่ะ! ว่าไงนะ"*
[อลิส:มันหันหลังและเดินกลับไปแล้วค่ะ]
'อากิ:เอาไงดีว่ะ มันกำลังจะกลับไปแล้ว ทำไงดี ทำไงดี เปิดมันเลยดีไหม...!'
*"อากิ:อลิสมันหันหลังอยู่ใช่ไหม"*
[อลิส:ใช่ค่ะ]
*"อากิ:มันมีกี่ตัว"*
[อลิส:3 ค่ะ]
"อากิ:มีตัวใช้ธนูไหม"
[อลิส:ไม่มีค่ะ]
"อากิ:งั้นเอาละน่ะ"
แล้วอากิก็เอาธนูออกมาพร้อมกับใส่ลูกศรหัวโลหะที่พึ่งได้มาจากพวกโคลโบล อลิสที่เห็นอย่างนั้นก็เปิดสกิลให้ทันที
[อลิส:เปิดใช่งานสกิลอะดรีนาลีนขั้นที่ 1 เปิดใช่งานสกิลการใช้ธนู เปิดใช้งานสกิลเล็งเป้า]
หลังจากอลิสเปิดใช้งานสกิลให้แล้วอากิก็โผล่ออกจากมุม ง้างธนูเล็งและก็ปล่อยลูกศรทันที แต่ด้วยที่มันเป็นลูกศรหัวโลหะและอากิไม่เคยใช้ทำให้ลูกศรย้อยลงและโดนที่ก้นของก็อบลิน
"ก็อบลิน:กี้!!!"
(อ็าก!!!)
"ก็อบลิน:กี้!"
(ศัตรู!)
"ก็อบลิน:กี่กี้"
(ฆ่ามัน)
"อากิ:จิ! เล็งหัวแต่ทำไมโดนก้น"
[อลิส:ธนูเราแรงดึงไม่พอคะ แถมหัวลูกศรมันหนักด้วย เล็งเพื่อหน่อยก็ดีค่ะ]
หลังจากได้คำแนะนำอากิก็ง้างธนูแรงขึ้นและก็เล็งขึ้นเพื่อนิดหน่อย ส่วนทางด้านก็อบลิน 2 ตัวมันก็วิ่งเข้ามาหาอากิ
"อากิ:ซูด~ ฮึบ!"
"ฟิว! ชึก!"
อากิได้เล็งไปที่หัวของเจ้าก็อบลิน แต่ลูกได้ไปย้อยลงและเข้าไปที่คอของมัน
"ก็อบลิน:อ็อกๆ อึก แอ็ก!"
[อลิส:ฉายานักล่าก็อบลินทำงาน]
ตัวที่วิ่งมามาพร้อมกันพอเห็นว่าเพื่อนมันโดนธนูยิงเข้าที่คอมันก็หยุดและดูเพื่อนมันดิ้นอย่างทรมาน มันที่เห็นแบบนั้นก็หันมาดูอากิ ในตอนนั้นเองฉายานักล่าก็อบลินก็ทำงานทำให้มันเกิดอาการกลัวและหันหลังวิ่งหนีอากิ ตัวที่โดนยิงตัวแรกพอเห็นว่าเพื่อนมันวิ่งมันก็วิ่งตาม
[อลิส:ท่านสังหารก็อบลินเลเวล 9 ได้รับ EXP 55
ท่านเลเวลอัพ 27>28 HPเพิ่มขึ้น 20 หน่วย มานาเพิ่มขึ้น 10 หน่วยได้รับ 4 พอย รักษาบาดแผลทั้งหมดและฟื้นคืนค่ามานาจนเต็ม
สกิลอะดรีนาลีนหยุดทำงานเนื่องจากไม่ตรงเงื่อนไข]
"อากิ:ซีด~~~ ฮา~ แบบนี้ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย"
[อลิส:อย่าปล่อยให้มันดีไปได้นะค่ะ]
"อากิ:ได้เลย"
อากิเอาดาบแห่งการเสี่ยงโชคออกมาและวิ่งไล่มันทันที
[อลิส:เปิดใช่งานสกิลเร่งความเร็ว สกิลการใช้ดาบทำงาน]
อากิที่มีความเร็วมากกว่าก็ตามมันได้ไม่ยาก พอได้ระยะอากิก็เอาดาบแท่งมันจากด้านหลังทันที
!"ก็อบลิน:กี้!!!!"!
!(อ็าก!!!!)!
[อลิส:สกิลการใช้ดาบทำงาน ใช้งานสกิลแท่ง
ท่านสังหารก็อบลินเลเวล 10 ได้รับ EXP 60]
หลังจากฆ่าตัวนี้ได้อากิก็พุ่งไปหาอีกตัวที่กำลังวิ่งหนีทันที ก็อบลินตัวที่กำลังวิ่งพอได้ยินเสียงอากิวิ่งตามมันมามันก็หันกลับมาและตั่งท่าจะสู้กับอากิ แต่พอมันเห็นอากิที่พุ่งมาด้วยความเร็วมันก็ตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก อากิที่เห็นมันหันมาก็ลดความเร็วลงก่อนจะหยุด แต่พอหยุดแล้วก็เห็นว่าเจ้าก็อบลินนิ่งไปแล้ว
"อากิ:มันเป็นอะไรไป"
[อลิส:มันอาจจะกลัวจนทำอะไรไม่ถูกก็ได้ค่ะ]
"อากิ:...ไม่ขอเสี่ยงดีกว่า"
แล้วอากิก็เอากริชออกมาก่อนจะเล็งดีๆและขว้างใส่มัน
[อลิส:ใช้งานสกิลขว้างปา]
"ฉึก!"
กริชที่อากิขว้างได้โดนไปที่ลำตัวของมัน
"ก็อบลิน:กี้!!!"
(เจ็บ!!!)
เจ้าก็อบลินที่โดนกริชปักท้องก็คุกเขาลงด้วยความเจ็บปวดก่อนจะเงือยหน้าขึ้นมาดูอากิ มันก็เห็นว่าอากิมาอยู่ตรงหน้าของมันและยกดาบขึ้นมาแล้ว ก็อบลินที่เห็นแบบนั้นก็พูดบ้างอย่างขึ้นมาก่อนจะโดนฟันคอ
"ก็อบลิน:ธาร์"
"ทรวก!"
[อลิส:ใช้งานสกิลฟัน
ท่านสังหารก็อบลินเลเวล 13 ได้รับ EXP 75
ปิดการใช้งานสกิลทั้งหมด
มอนสเตอร์ดรอปของได้รับผ้า 1 ผืน]
"อากิ:อลิสเมื่อกี้มันพูดอะไรก่อนตายไหม"
[อลิส:มันพูดว่า ธาร์ ค่ะ]
"อากิ:ธาร์?"
[อลิส:ใช้ค่ะ]
"อากิ:แปลกดี ปกติได้ยินมันส่งเสียงแต่กี้กี้ แต่นี้เป็นคำอื่น...มันมีความหมายอะไรหรือป่าว"
[อลิส:ดิฉันก็ไม่ทราบค่ะ]
"อากิ:...ชังมันเถอะ กลับไปหาคนอื่นๆดีกว่า"
แล้วอากิก็ยึดดาบของพวกก็อบลินและเก็บเอาคริสตัลมานาทั้งหมด
[อลิส:ท่านได้รับดาบขนาดกลางที่ทำมาจากโลหะผสม 3 เล่ม ได้รับมานาคริสตัลแรงค์ F 3 อัน]
หลังจากเก็บของเสร็จอากิก็กลับไปหาทุกคนตรงโค็งและก็เรียกพวกเขา
"อากิ:ทุกคน ทางสะดวกแล้วไปกันเถอะ!"
ทุกคนที่ได้ยินก็ออกมาและเดินมาหาอากิ
"ลีน่า:พี่อากิ~~~ เป็นไงมั้งค่ะ"
"อากิ:ก็ไม่ได้มีอะไรมาก ถึงจะมีก็มีแค่ก็อบลิน 3 ตัวแต่จัดการไปแล้ว"
"ลีน่า:สู้กับก็อบลินมาเหรอคะ ไหนขอดูแผลหน่อยค่ะ"
แล้วลีน่าก็ดูร่างกายของอากิก็เห็นว่าไม่มีแผลอะไร แถมแผลที่มือและแขนก็หายแล้วด้วย
"ลีน่า:เอะ แผลที่มือและแขนหายแล้วนิค่ะ"
"อากิ:อ้อ พอดีที่จัดการก็อบลินเมื่อกี้เลเวลอัพพอดีแผลเลยหายน่ะ"
"ลีน่า:อ้อแบบนี้นี่เอง"
"อากิ:ชังเรื่องนั้นก่อนเถอะ รีบไปก่อนที่จะมีตัวอะไรมาเจอศพพวกก็อบลินเถอะ"
แล้วอากิก็นำทางทุกคนจนมาเจอซากก็อบลินที่อากิฆ่าไว้
"ลีน่า:นั้นเหรอคะที่พี่จัดการไว้"
"อากิ:ใช่นั้นแหละที่ฆ่าไว้"
"ลีน่า:มีตั้ง 3 ตัวสู้ยากไหมค่ะ"
"อากิ:ไม่ยากเท่าไหร่ แต่น่าเพราะมันเลเวลน้อยด้วยแหละ"
เมิ่งซินที่ได้ยินอากิพูดแบบนั้นก็เข้ามาถามอากิทันทีว่า
"เมิ่งซิน:พวกมันเลเวลเท่าไหร่!!!"
"อากิ:กะ-ก็มี 9 10 13 ทำไมเหรอ"
"เมิ่งซิน:แย่แล้วแบบนี้... บอกฉันทีว่าทางที่ไปต่อไม่ได้ตามรอยเลือดไป"
"อากิ:เออ ไม่ เราต้องไปทางซ้าย"
"เมิ่งซิน:งั้นรีบไปกันเลย"
แล้วทุกคนก็รีบไปทางซ้ายทันที อากิที่งงๆว่ากำลังเกิดอะไรก็ได้แต่เดินตามไป พอเดินมาได้สักระยะทุกคนก็ยังไม่ลดความเร็วและรีบเดินทาง อากิที่เห็นแบบนั้นก็รีบเข้าไปถามเมิ่งซินทันทีว่า
"อากิ:นี่ ทำไมเราต้องรีบเดินกันขนาดนี้ล่ะ"
"เมิ่งซิน:นายไม่รู้งั้นเหรอ"
อากิสายหน้า
"เมิ่งซิน:งั้นตั้งใจฟังและจำไว้น่ะ ตรงจุดไหนที่เจอมอนสเตอร์เลเวลต่ำกว่า 10 ให้รีบถอยออกจากบริเวณนั้นเลย"
"อากิ:ถอย...ถอยทำไม?"
"เมิ่งซิน:ก็เพราะมอนสเตอร์เลเวลต่ำๆจะอยู่รอบๆบริเวณรังมันไงละ ถ้ายังล่าต่อมีสิทธิ์โดนทั้งรังมันมารุมแน่"
"อากิ:อ่อ แบบนี้นี่เอง"
"เมิ่งซิน:จะบอกว่านายไม่รู้วั้นเหรอ"
"อากิ:ใช่"
เมิ่งทำหน้าอึ้งๆก่อนจะพูดว่า
"เมิ่งซิน:...นายรอดมาถึงทุกวันนี้ได้ยังไงเนี่ย"
"อากิ:เออ~~~ ใช้ดวงละมั่ง"
"เมิ่งซิน:..."
แล้วเมิ่งซินก็เดินหนีอากิไปเลย อากิที่เห็นก็ทำหน้าแบบงงๆ
*"อากิ:ฉันก็ใช้ดวงมาตลอดจริงไหมอลิส"*
[อลิส:ก็มีส่วนนะค่ะ]
*"อากิ:เนอะ ฉันพูดผิดตรงไหน"*
แล้วอากิกับคนอื่นก็เดินทางต่อเรื่อยๆ
*"อากิ:นี้อลิส อีกกี่กิโลถึงห้องพักเหรอ"*
[อลิส:อีกแค่ 2 กิโลค่ะ]
'อากิ:โอเคอีกแค่ 2 กิโล'
แล้วอากิกับคนอื่นๆก็เดินทางต่อจนเหลือแค่ 1 กิโลแต่คริสที่ทนจนมาถึงขีดจำกัดก็ล้มลง
"คริส:แฮก!! ซูด!! แฮก!! ซูด!!! ฮ่า!!! ไม่ไหวแล้ว..."
"ฟลุบ!"
ลีน่าที่ได้ยินเสียงก็หันกลับมาดูก็เห็นว่าคริสล้มไปแล้ว
"ลีน่า:คริส!"
ลีน่ารีบวิ่งเข้าไปดูทันที อากิที่เห็นก็รีบตามไป
"ลีน่า:พะ-พะ-พะ"
"อากิ:ใจเย็นๆ ค่อยๆพูด"
"ลีน่า:คะ-คือตัวคริสเขาร้อนมากๆเลยทะ-ทำไงดี!"
"อากิ:พี่ขอดูหน่อย"
แล้วลีน่าก็ปล่อยคริสให้อากิดู
'อากิ:ตัวเขาร้อนมากๆเลย...เขาทนเดินมาไกลขนาดนี้ได้ไงเนี่ย'
แล้วอากิก็ยกคริสขึ้นหลังก่อนจะพูดว่า
"อากิ:เราเร่งความเร็วขึ้นหน่อยไหม"
"เมิ่งซิน:ได้"
"ลีน่า:ค่ะ"
"โจเซฟ:..."
"อากิ:คุณไหวใช่ไหมโจเซฟ"
"โจเซฟ:ฉันบอกไปแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องพูดสุภาพกับฉัน"
"อากิ:...โจเซฟนายไหวหรือป่าว"
"โจเซฟ:ไหว...แต่ห้องพักอยู่ไม่ไกลใช่ไหม"
"อากิ:ประมาณ 1 ถึง 2 กิโลได้"
"โจเซฟ:งั้นไปต่อกันเลย"
แล้วทุกคนก็รีบเดินจนมาถึงของพัก
"ลีน่า:นั้นประตูห้องพักใช่ไหมค่ะ"
อากิพยักหน้าตอบรับ ลีน่าที่เห็นก็รีบวิ่งไปเปิดประตูทันที พอเธอเห็นภายในห้องเธอก็รีบตะโกนกลับมาว่า
!"ลีน่า:รีบมาเร็ว ห้องกว้างมาก แถมมีเตียงเยอะด้วย"!
โจเซฟและเมิ่งซินที่ได่ยินแบบนั้นก็มีสีหน้าที่ดีขึ้น และรีบเดินจนแซงอากิไป พอทั้งคู่เดินไปถึงหน้าห้องและเห็นภายในห้องก็พูดพร้อมกันว่า
"เมิ่งซิน/โจเซฟ:นี้แหละสรรค์"
แล้วทั้งคู่ก็เข้าไปในห้อง อากิที่แบกคริสมาด้วยก็เข้าห้องคนสุดท้าย พอเข้ามาก็เห็นโจเซฟและเมิ่งซินที่นอนอยู่เตียงคนละเตียง ส่วนลีน่าก็อยู่เตียงชั้นที่ 2 ของเตียง 2 ชั้น อากิที่เห็นแบบนั้นก็เอาคริสไปไว้ที่เตียงด้านใต้ลีน่า
"อากิ:ลีน่าฝากเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดคริสเขาหน่อยนะ"
"ลีน่า:ได้ค่า"
แล้วอากิก็เดินไปที่เตียงและก็ทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อย
จากผู้แต่ง
ตอนนี้ก็ไม่มีอะไร แค่กลับมาห้องพักแบบสบายๆ...แหละมั้ง ตอนหน้าจะไปทำอะไรต่อฝากติดตามด้วยนะคัฟ