ยามมนุษย์ที่บิดเบี้ยวและสายเลือดความเลวได้ส่งต่อไปยังบุตรหลาน ได้สร้างฆาตรกรขึ้นมาจากความรัก เพื่อเป็นนักฆ่าที่ไม่มีใครต่อกรได้
แอคชั่น,อาชญากรรม,ไทย,รัก,แฟนตาซี,วิปลาสทรชน,แฟนตาซี,สืบสวนสอบสวน,พล็อตสร้างกระแส,แอคชั่น,นิยายชายหญิง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วิปลาสทรชน
ตอนที่2 ความตาย
งานวันแรกที่มาทำตำแหน่งแอดมินและดูแลเพจของเธอที่บริษัทจังเกิ้ลเทคโน จำกัดได้เริ่มขึ้นของปลายฟ้า รินใจกับการจบไม่ตรงสายงานที่เธอเรียนมาเลยสักนิด เพราะหญิงสาวจบวิทยาศาสตร์การกีฬามาแทนที่จะเป็นโค้ชให้กับนักกีฬาทีมชาติ ที่ตรงสายงานเธอเรียนมามากกว่าแท้ ๆ แต่ไม่รู้คิดอะไรถึงได้มาทำงานที่แห่งนี้แทนและเหมือนเป็นงานที่หนักน่าดูในวันแรก
“เข้าใจไหมคะ?”
“ค่ะพี่เกวลิน”
“เรียกพี่ลินก็ได้จ้า ปลายฟ้า”
รุ่นพี่ที่ทำงานเกวลินหรือพี่ลิน ได้ถามน้องใหม่ไฟแรงกับความมุ่งมั่นอย่างเอ็นดู ปลายฟ้ายิ้มเจื่อนให้อยากจะบอกเสียเหลือเกินว่ามันยากกว่าที่คิด เพราะต้องจำเยอะมาก ๆ หัวปวดสุด ๆ เลย
แต่ใครจะกล้าบอกแบบนั้นกันล่ะ…
เพราะนี่เป็นงานแรกของเธอถ้าทำผ่านงานตรงนี้ 3เดือนได้ ปลายฟ้าจะได้เป็นพนักงานประจำที่แห่งนี้ สาเหตุที่ไม่อยากไปทำงานตรงสายคงเป็นเพราะว่าที่นี่ใกล้บ้านด้วยแหล่ะมั้ง
‘สู้เขา!’
แรงใจเชียร์ตัวเองให้ลุยต่อและเธอก็ทำงานอย่างเต็มที่จนเวลาแห่งสวรรค์ที่ใคร ๆ ก็คิดถึงนั่นก็คือพักเที่ยง ถึงจะมีแรงใจมากมายยังไงแต่มันก็ล้าไปพอควรเพราะดูเป็นงานที่ต้องจำเยอะ
“ฉันคงบ้าแน่ ๆ แค่วันแรกเองจะท้อเลยเหรอ…”
ปลายฟ้าบ่นตัวเองและแอบหลบมุมที่คิดว่าไม่น่ามีใครเจอ และนี่เป็นวันแรกของเธอที่ทำงานดังนั้นการกินจึงต้องประหยัดไปด้วยกับอาหารง่าย ๆ ที่ทำออกมาจากบ้าน แค่ไข่ต้มบดกับข้าวราดน้ำปลาไม่เยอะและผักต้มอย่างฟักทองกับบลูเบอร์รี่ก้อนเล็ก เป็นอาหารที่ธรรมดาซึ่งทำกินเองแล้วไม่อ้วนมาก
“ปลายฟ้ากินข้าวคนเดียวเหรอคะ”
เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น ปลายฟ้าหันไปก็เจอเกวลินรุ่นพี่สาวที่สอนงานวันนี้ให้เธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มหวานเป็นกันเอง
“ค่ะพี่ลิน”
“กับข้าวน่ากินจัง ซื้อที่ไหนเหรอ?”
“อ๋อ ทำเองค่ะ”
“เก่งจัง สายฮีลตี้เหรอเรา”
“ค่ะพี่ลิน หนูรักษาหุ่นด้วยน่ะค่ะ เดี๋ยวใส่เสื้อผ้าไม่สวย”
หลังจากที่ได้คุยกับเพื่อนร่วมงานที่เป็นรุ่นพี่ใจดีอย่างเกวลินแล้ว เธอได้เหลือบไปเห็นชายหนุ่มที่เธอจำได้ดี ชายที่ตรงสเปคของเธอที่ใส่เสื้อผ้าสีดำทั้งชุดไม่ต่างจากที่เจอกันวันสัมภาษณ์งาน
แถมวันนี้ปลายฟ้าได้เห็นรูปร่างชัดมากขึ้นเขาเป็นคนที่หุ่นดีมาก กล้ามเนื้อ อก ไหล่ หน้าท้องและส่วนต่างๆ นั้นมีรูปทรงที่สวย แค่ดูก็รู้แล้วว่าเขาผ่านการออกกำลังกาย ดูแลตัวเองอย่างดีมาก ๆ เป็นเวลานานถึงจะมีแบบนี้ได้
‘นั่นคุณปวริศนี่! และหุ่นนั่นมันอะไรกัน!! หุ่นดีมาก!!!’
ปลายฟ้าถึงหน้าแดงทันทีเมื่อได้เจอเขาอีกครั้ง เธอไม่สามารถห้ามหัวใจให้เต้นได้น้อยลงเลยจุดนี้ แถมร้านที่เขาสั่งคืออาหารตามสั่งเสียด้วย หญิงสาวอยากรู้เสียเหลือเกินเขาสั่งอะไรกิน
“มองใครอยู่เหรอ ปลายฟ้า?”
เกวลินทักขึ้นมาทำเอาปลายฟ้าหันขวับและหัวเราะกลบเกลือน
“คะพี่?”
"มองใครอยู่เหรอ?”
“คือคนนั้นค่ะ คนใส่เสื้อสีดำล้วนที่สั่งอาหารตามสั่งน่ะค่ะ”
ปลายฟ้าชี้ไป เกวลินหันตามก็เข้าใจทันทีว่าคนที่เธอมองแล้วมีอาการเหมือนแอบจ้องคนที่ชอบตรงสเปคใครสักคนนั้นเป็นอย่างที่คิดจริงๆ
“อ๋อ พี่ไนซ์เหรอ?”
“พี่ไนซ์?”
“ใช่ พ่อหนุ่มผิวเข้มสุดหล่อน่ะ เขาทำงานโปรแกรมเมอร์ให้บริษัทจ้าเก่งมากเลยนะ”
“เหรอคะ พี่เขาทำงานมากี่ปีแล้ว”
“ก็พึ่งเข้าเดือนที่ 10 น่ะ”
“อ๋อ…หนูนึกว่าเขาเข้ามานานแล้วซะอีก”
ปลายฟ้าบอกจากใจไป แต่ที่แปลกไปหน่อยคือเขาชื่อไนซ์จริงเหรอ ทำไมตอนเจอวันนั้นถึงบอกว่าชื่อปวริศที่เป็นทั้งชื่อจริงและชื่อเล่นได้กัน ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่สำหรับหญิงสาว แต่ก็ไม่คิดจะถามอะไรมาก ยังไงเรื่องพวกนี้คงเป็นเรื่องส่วนตัวจริงๆ หรือไม่ก็แค่แกล้งเธอ
“แต่อย่าชอบเขาดีกว่านะ เขาเจ้าชู้น่ะ”
“เจ้าชู้เหรอคะ?!”
“ใช่ แล้วก็เขามีแฟนชื่อดารินจ้า เป็นลูกสาวของคุณปรานปรียาด้วยนะสงสารพี่ดารินมากๆ จังเลย”
“เอ๊ะ มีแฟนแล้วเหรอคะ?!”
ปลายฟ้าถึงกับสะดุ้งเลย ไม่อยากเชื่อว่าคำพูดของพี่ลินจะเป็นแบบนั้น เหมือนโลกทั้งใบของสาวน้อยที่ทั้งชีวิตจะเจอคนที่ใช่นั้นมันหายไปเหมือนอุกกาบาตพุ่งชนโลกแล้วเกิดอารยธรรมใหม่
หญิงสาวไม่คิดเลยว่าคนที่หน้าตาแบบชายคนนี้เหมือนไม่มีท่าทีจะนอกใจใครสักคนแท้ๆ
เกวลินรุ่นพี่สาวตรงหน้าพอเข้าใจความรู้สึกนี้ดีว่ารุ่นน้องเธอมีใจให้กับผู้ชายมากเสน่ห์แบบไนซ์ เขมทัศเสียแล้ว ซึ่งมันก็ไม่แปลกตอนที่ไนซ์เข้ามาทำงานวันแรก เขาเป็นชายหนุ่มที่ตัวสูงและโดดเด่นมาก ที่ใครเห็นแล้วต่างหวั่นไหวด้วยท่าทีที่สุภาพ อ่อนโยนใจดีชอบช่วยเหลือคนอื่น ทำให้ดาริน แสงอุทัยลูกสาวของปรานปรียาเจ้าของบริษัทจังเกิ้ลเทคโนถึงกับตกหลุมรัก
ถึงมันจะไปได้ไม่สวยในตอนหลังช่วงที่ไนซ์ เขมทัศได้นอกใจดาริน..จนเกิดเรื่องแปลก ๆ ขึ้นมากมาย
“ใช่ ได้ข่าวว่าฆ่าตัวตายเลยนะที่จับได้ว่าคุณไนซ์แอบไปมีคนอื่นน่ะ”
“แล้วทำไมยังทำงานได้อยู่คะ…คุณปรานปรียาไม่โกรธเหรอ?”
“ไม่รู้สิ สองคนนั้นความสัมพันธ์ยังดีอยู่เลย”
“ดีอยู่เหรอ?”
"เหมือนแฟนชอบทะเลาะกันน่ะ พี่ดารินนิสัยก็ชอบทำตัวดราม่าด้วย"
"คือเขานอกใจแต่ยังคบกันอยู่ แล้วฆ่าตัวตายนี่คืออะไรคะ หนูงงไปหมดแล้ว?!"
“เรื่องมันละเอียดอ่อนมากจ้า เพราะฉะนั้นฟังหูไว้หูเรื่องให้หมดนะ เพราะถ้าตายจริงคงไม่อัพสเตตัสเที่ยวฉ่ำหรอก แต่เรื่องเจ้าชู้นี่เหมือนเขาบอกว่าจริงนะ"
หลังจากที่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ปลายฟ้า รินใจเองก็มีคำถามมากมายเสียเหลือเกิน มีแต่เรื่องไม่เข้าใจและอยากรู้มากกว่านี้เสียแทน
ด้วยเหตุผลที่รู้เรื่องไม่คาดฝันแบบนี้ ทำให้ช่วงเวลาทำงานหญิงสาวไม่สามารถละสายตาไปจากปวริศได้เลย เพราะบรรยากาศเขาดูไม่น่าเป็นแบบที่พี่ลินพูดเลยสักนิด ถ้าคนเจ้าชู้แววมันต้องออกแล้วสิ
'ก็ดูไม่ได้เจ้าชู้นี่…’
ความรู้สึกปลายฟ้าบอกแบบนั้น ถึงจะบอกว่าเรื่องที่มีคนอื่นเป็นเรื่องจริงก็ตาม มันก็ยังสร้างความกวนใจให้กับปลายฟ้ามาเสียจริง เพราะตอนที่เจอกันครั้งแรกท่าทางเขาไม่น่าเป็นคนที่ทำให้ใครอยากฆ่าตัวตายได้เลย
นึกออกอย่างเดียวคือเสน่หาของชายหนุ่มทำให้พี่ดารินหึงหวงจนทำอะไรไม่คาดฝันมากกว่า
และสายตาเธอดันดีมากอีกต่างหากที่ดันไปเห็นชายหนุ่มที่เธอแอบชอบโดยหัวใจดวงน้อยไขมันตัดใจไม่ลง ได้เก็บของที่โต๊ะทำงานตัวเองเข้ากระเป๋าสะพายข้างของเขา ไม่รู้ทำไมปลายฟ้าถึงเดินไปหาแล้วจ้องชายหนุ่มร่างสูง ผิวน้ำผึ้งตรงหน้า
“มีอะไรรึเปล่าครับ?”
ปวริศไม่สิ..พี่ไนซ์เขาได้ถามขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มและใจดีเหมือนทุกที ทำให้หัวใจของเธอถึงกับเต้นรัว เขาเป็นคนเจ้าชู้จริงเหรอพอมาเจอแบบนี้ เขาแค่คนมีเสน่ห์เฉยๆมากกว่า
“คือว่าพี่ว่างไหมคะ?”
“ไม่ครับ พอดีวันนี้ต้องกลับเร็วน่ะ และพี่ปรานก็บอกให้ทุกคนกลับได้เลยครับ ห้ามอยู่ในบริษัทนาน”
“ห้ามอยู่นานเหรอคะ ตอนหนูสัมไม่เห็นเขาพูดตรงนี้เลย”
“เธอยังไม่ได้เข้ากลุ่มไลน์บริษัทสินะ”
ไนซ์ได้หยิบขึ้นมาและให้เธออ่านข้อความดังกล่าว
ปรานปรียา : ทุกคนกลับได้เลยนะ วันนี้ให้เลิกเร็ว
“ถ้างั้นทุกคนก็…กลับได้เลยเหรอคะ?”
“ใช่ ทุกคนเตรียมของกลับบ้านแล้ว เห็นไหม?”
ชายหนุ่มยิ้มและทุกอย่างเอาเข้ากระเป๋าเรียบร้อยรวมไปถึงโน็ตบุ๊คด้วย โดยที่ไม่คิดจะสนทนากับปลายฟ้าต่อ
“คือว่าพี่ปวริศ…เอ่อ..พี่ไนซ์คะ”
ปลายฟ้าเรียกและเขาหยุดเดินหันมามอง
“แฟนเก่าพี่ฆ่าตัวตายเพราะพี่นอกใจจริงเหรอคะ?”
ในที่สุดก็ได้ถามไปหลังจากที่ได้ยินเรื่องต่างๆของวันนี้ ตอนนี้ขอยิงคำถามที่เธออยากรู้มากที่สุดก่อน แม้พี่ลินจะบอกว่าทุกอย่างฟังหูไว้ก็ตาม
ชายหนุ่มมองด้วยใบหน้าที่นิ่งและสบตากลมหวานของปลายฟ้าที่จ้องมองเขามา ภาพสะท้อนของหญิงสาวจากดวงตาสีดำสนิท โดยไม่กระพริบนั้นทำให้คนถูกมองถึงกับขนหัวลุกอยู่พอตัว
'เขาไม่กระพริบตาเลยเหรอ'
ปลายฟ้าคิดในใจพลางกระพริบตาปริบ ๆ หลายรอบ
“จริงครับ”
“พี่ดารินฆ่าตัวตายจริงเหรอ? ไม่ได้กุเรื่องเหรอคะ..คือ..อา หนูหมายถึง”
“เรื่องจริงหมดครับ ไม่มีกุเรื่องทั้งนั้น”
คำตอบที่ไม่มีคำแก้ตัวใด ๆ ได้ดังขึ้นทำให้ปลายฟ้าที่เหวอกับคำตอบนั้นอึ้งไปกัน
"แล้วที่พี่ดารินอัพเน็ตอยู่คืออะไร พี่เขาตายจริงไหมคะ?"
ซึ่งยังไม่ทันได้ถามอะไรเลยพี่ไนซ์หรือปวริศก็จากไปอย่างหน้าตาเฉย เท่ากับว่าเรื่องที่ฟังหูไว้หูคือเรื่องจริงหมดสิแบบนี้
‘เดี๋ยวสิ เมื่อกี้เขาตอบว่า ’เรื่องจริงหมด’ เหรอ?!’
ปลายฟ้าอึ้งไปชั่วขณะเลยทีเดียว
‘เขาไม่คิดจะพูดอะไรจริงเหรอ?! ไม่แก้ตัวจริงดิ’
สร้างความงุนงงไปหมด ปกติพวกเจ้าชู้จะเป็นคนที่มีคำพูดที่หว่านล้อมเก่งมากและพยายามให้คนเชื่อในด้านดีของเขา แต่พี่ไนซ์เขาไม่เป็นแบบนั้นจะเรียกว่าหน้าด้านหรืออะไรดี ปลายฟ้าแยกไม่ออกเลยทีเดียว
ถึงอย่างนั้นใบหน้าตอนที่พูดเรื่องดาริน เขามีสีหน้าที่นิ่งเฉยมาก ราวกับเหมือนความรักของดารินกับไนซ์ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หรือเธอจะมีโอกาส
‘นิสัยแย่อีกแล้วนะ ทำไมฉันชอบเข้าข้างตัวไปก่อนเนี่ยว่าจะมีโอกาส’
ปลายฟ้าต่อว่าตัวเองในใจ ทั้งทีได้ยินจากปากของฝ่ายชายแล้วแท้ ๆ แถมเรื่องดาริน แสงอุทัยฆ่าตัวตายมันก็เป็นคงอาจจะเรื่องจริง ไม่ใช่การกุเรื่องแต่อย่างใด
“ปลายฟ้ากลับได้แล้วนะ วันนี้พี่ปรานใจดีมากเลยอยู่ๆ ก็ให้กลับบ้านเร็วเฉย วันนี้พึ่งจะ 2โมงเองแท้ๆ”
เกวลินเดินเข้ามาหาปลายฟ้ารุ่นน้องตัวเองที่ยืนคุยกับชายหนุ่มที่ตอนนี้เขาจากไปแล้ว
“คุยกับไนซ์มาเหรอ พี่บอกแล้วไงว่าเขาเป็นคนยังไงน่ะ”
“เอ่อ..หนูแค่อยากได้ยินจากปากเขาเฉยๆ ค่ะ”
“คนแบบนั้นเขาแก้ตัวให้ตัวเองดูดีจะตายไป”
“งั้นเหรอคะ”
‘แก้ตัวเหรอ ไม่เลยนี่’ ปลายฟ้าคิดในใจพลางนึกถึงใบหน้าที่นิ่งเฉยของชายหนุ่มที่มีแต่ความสงสัยเต็มไปหมด ท่าทางก็ไม่ดูเหมือนคนเจ้าชู้แต่กลับมีรอยยิ้มที่แสนน่าหลงใหล ดูไม่ออกจริง ๆ ปกติคนแบบนี้ต้องมีบางอย่างที่จับโกหกได้
ทว่ายิ่งคุยกับเขามากเท่าไหร่ นัยน์ตาสีดำสนิทของพี่ไนซ์มันช่างมืดไม่มีอะไรเลย เหมือนเป็นหลุมที่มืดคล้ายเหวที่ยากจะปีนขึ้นมา
'พอมานึกดูแล้ว...พี่เขาก็แอบน่ากลัวแหะ ช่างเถอะคิดมากไปก็เท่านั้น'
ปลายฟ้าสลัดความคิดออกไป
“คือพี่ลิน…หนูรู้แล้วค่ะว่าพี่ดารินแฟนพี่ไนซ์เขาฆ่าตัวตายไปแล้วจริงค่ะ”
“อะไรนะ!?”
“หนูได้ยินจากปากเขาเองค่ะ คิดว่าไม่น่าโกหก…”
จากที่ปลายฟ้าได้คุยมาเขาไม่ได้แก้ตัวอะไรเลยสักนิด นอกจากยอมรับหน้าตาเฉยแถมใบหน้าของพี่ไนซ์ก็นิ่งมากเสียจนเธอแอบกลัวจนขนหัวลุก
“ถ้าตายจริง..แล้วอัพสเตตัสได้ไงนะ”
เกวลินกอดอกคิด อีกอย่างไนซ์ที่เธอรู้จักเป็นพวกที่ไม่ค่อยพูด ทำแต่งานถึงจะมีบางวันที่พูดบ้างแต่จะเป็นแค่แฟนเขาคือพี่ดาริน
“คือว่า…หนูขอดูสเตตัสที่พี่ดารินอัพได้ไหมคะ”
“อ๋อ ได้สิ”
หญิงสาวเปิดแอพโซเชียลมีเดียของเธอ สิ่งที่ปลายฟ้าเห็นครั้งแรกคือวันและเวลาที่ผ่านไปไม่นานของโพสต์ดาริน แถมเป็นภาพที่เที่ยวต่างประเทศคนเดียวสวยๆท่ามกลางตึกสูงกับวิวที่คนมีตังค์เท่านั้นเข้าถึงได้
“เป็นโพสต์เมื่อ 2 ชั่วโมงก่อน ก็ไม่ได้ตายนี่นาแล้วทำไมพี่ไนซ์ถึงบอกว่าตายแล้วล่ะ?”
“พี่ว่าเขาคงทะเลาะกับดารินมั้ง เลยพูดแบบเธอตายไปแล้วไรงี้รึเปล่า”
“ทะเลาะเหรอ”
ปลายฟ้าห่อเหี่ยวใจมากกว่าเดิมอีก แต่ก็พอเข้าใจได้ในเหตุการณ์นี้ ทว่าความรู้สึกที่หนาวสันหลังได้เคลือบคลานมาหาที่หญิงสาวราวกับมีใครสักคนจ้องมอง เธอหันขวับไปก็ไม่มีใครจับจ้องเธออย่างที่รู้สึก
‘อะไรน่ะ ความรู้สึกหนาวสันหลังเมื่อกี้…ใครมองเราน่ะ?’
แน่นอนว่าปลายฟ้าเชื่อในความรู้สึกของตัวเองเป็นอย่างมาก แม้จะไม่มีใครดูมีพิรุจเลยก็ตาม
“จะว่าไปพี่เองก็พึ่งนึกได้”
“นึกอะไรได้เหรอคะพี่ลิน”
“น้องเดฟที่เป็นน้องชายของพี่ดารินที่อยู่อนุบาล2 ก็เสียชีวิตไปด้วยนะ แล้วพี่ดารินก็ไม่ค่อยคุยกับพี่ไนซ์เลยตั้งแต่นั้นมา”
“อะไรนะคะ!?”
“ปวดหัวอะ กลับบ้านเถอะจ้าปลายฟ้า ไม่ต้องไปสนใจหรอก”
“เล่าอีกหน่อยได้ไหมคะ หนูอยากรู้น่ะค่ะ”
“เรื่องชาวบ้านเนี่ยไม่ต้องสนใจหรอกมันเรื่องของเขาสองคน ตอนนี้หนูน่ะตั้งใจทำงานให้ผ่านทดลองงานก็พอแล้ว”
“แต่พี่ไม่คิดว่าน่าแปลกหน่อยเหรอคะ ที่พวกเขาทะเลาะกันแต่คุณปรานปรียาดูไม่อะไรหรือโมโหใส่”
“ก็ถูกอย่างที่เธอว่าเลยนะ เพราะถ้าเป็นพี่คงไล่มันออกไปแหละ แต่ใครจะไปทำกันเพราะถ้าไล่แบบนั้นมันจะไม่ยุติธรรมน่ะสิ” เกวลินเล่าไปถอนหายใจไป
“หรือว่า…คุณปรานปรียาเขา”
“พี่ว่ามันไม่ได้ร้ายแรงหรอก”
“ไม่ร้ายแรง?”
“ถ้าทะเลาะกันเฉยๆ ถ้าพี่เป็นแม่ของพี่ดารินพี่ก็ไม่อะไรหรอกเรื่องปกติของคนเป็นแฟน”
“ก็จริง…แต่พี่ไนซ์เขาบอกหนูว่าพี่ดารินฆ่าตัวตาย แถมตายจริงหนูว่าเขาไม่น่าโกหก”
“อย่าไปเชื่อมันเลย ถ้าตายจริงเขาไม่อัพอะไรลงเน็ตหรอก คงเรียกร้องความสนใจจากแฟนหนุ่มเขานั่นแหล่ะ”
ปลายฟ้าที่จับต้นชนปลายไม่ถูก แต่หัวใจของหญิงสาวกลับเชื่อสนิทว่าอีกฝ่ายเขาพูดจริง โดยเฉพาะเรื่องน้องเดฟที่ตายไป พวกเขาก็ไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่นั้นมา
‘หรือว่าเราไปถามพี่ปวริศดีนะ’
และบางสิ่งบางอย่างในหัวก็แทรกเข้ามานั่นคือชื่อของเขา ที่ไม่เหมือนกับที่เคยบอกกันตอนเจอครั้งแรก
“คือพี่ลินคะ พี่ไนซ์ ชื่อจริงปวริศเหรอคะ?”
“ไม่นะ เขาชื่อเขมทัศน่ะ”
“เอ๊ะ จริงเหรอคะ?”
“ใช่ เขาบอกว่าชื่อปวริศเหรอ?”
“ไม่ค่ะ คือหนูแค่ถามเดาน่ะค่ะ คิดว่าหน้าเขาคือชื่อนี้เฉยๆ”
“อ๋อ อย่าไปเดาชื่อใครถ้าไม่ถามนะปลายฟ้า”
“ค่ะ”
หลังจากที่ได้ถามไปนั้นปลายฟ้าได้งุนงงมากกว่าเดิม ทำไมตอนเจอกันที่สัมภาษณ์งานถึงได้บอกว่าตัวเองชื่อปวริศกัน
“แล้วเรื่องนอกใจนี่จริงไหมคะ”
“อืม พูดตรงๆมันก็ได้ยินอีกทีมาเหมือนกันน่ะ มีหลายคนบอกว่ามีคนอื่นจริงแต่ไม่มีใครเห็นอะไรเลย ก็ฟังหูไว้หูเนอะปลายฟ้า”
จบข่าว พอพี่ลินพูดแบบนี้ปลายฟ้าเหมือนโดนอะไรบางอย่างหล่นทับใส่เลย สรุปก็คือไม่มีอะไรยืนยันจริง ๆ
ตอนนี้สรุปได้ว่าเธอโดนผู้ชายที่ชื่อไนซ์ เขมทัศหรือปวริศเล่นตลกกับเธอเสียแล้ว ทั้งชื่อ ทั้งเรื่องนอกใจมีแต่เรื่องที่ไม่เข้าใจสักอย่าง
ถึงอย่างนั้นนิสัยที่ชอบสอดรู้สอดเห็นของปลายฟ้าคนนี้มันกระตุกต่อมนี้เสียเหลือเกิน มันอยากรู้มากกว่าเดิมเสียอีก
แค่ทำงานวันแรก จากที่ได้ยินมาทั้งหมดเกี่ยวกับชายหนุ่มที่ทำงานตำแหน่งโปรแกรมเมอร์ให้กับบริษัทภายในวันเดียวแต่กลับมีเรื่องให้น่าสงสัยเป็นหลายคำถามเสียอย่างนั้น
อย่างแรก เขามีชื่อว่า ไนซ์ เขมทัศ ไม่ได้ชื่อปวริศ…
อย่างที่สอง เขามีแฟนสาวชื่อดาริน แสงอุทัยที่เป็นลูกของคุณปรานปรียา แสงอุทัยที่เป็นเจ้าของที่เธอทำงานวันแรก แต่ฆ่าตัวตายเพราะจับได้ว่าชายหนุ่มนอกใจ…แต่ไม่มีหลักฐานยืนยันเพราะยังเที่ยวต่างประเทศและอัพเดตชีวิตหรูหราตามประสาลูกคนมีตังค์
อย่างที่สาม เรื่องที่น่าสนใจคือน้องเดฟลูกชายคนเล็กวัยอนุบาล2 ได้เสียชีวิตด้วย พวกเขาสองคนก็ไม่ได้คุยกันตั้งแต่นั้นมา
อย่างที่สี่ เรื่องนอกใจไปมีคนอื่นไม่มีอะไรยืนยันอีกเช่นกัน
อย่างสุดท้าย ไนซ์ เขมทัศหรือปวริศ ยังทำงานที่นี่ได้โดยที่คุณปรานปรียาไม่ได้ว่าอะไร จากที่พี่ลินเข้าใจคงเป็นเรื่องคู่รักทะเลาะทั่วไป
ที่สำคัญทำไมชายหนุ่มโปรแกรมเมอร์คนนี้ถึงโกหกเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอในเรื่องชื่อของเขา แถมเรื่องที่บอกว่าพี่ดารินฆ่าตัวตายนั่นอีก
‘นี่เราอยู่ในที่มีแต่คนแปลกซะแล้วสิ’
ไม่คิดว่าวันแรกที่ได้มาทำงานที่บริษัทจังเกิ้ลเทคโนจะได้พบเรื่องแปลกๆ ที่ไม่น่าเชื่อเยอะแยะเต็มไปหมด
น่าแปลกที่ปลายฟ้ากลับรู้สึกขนหัวลุกมากกว่าจะตกใจเพราะชายหนุ่มที่ชื่อ ไนซ์ เขมทัศ ที่โกหกตัวเองว่าชื่อปวริศอะไรนั่นมีแต่เรื่องคนตายจนน่ากลัวไปหมด
ทำให้มุมมองของปลายฟ้าเปลี่ยนไปทีเดียวเพราะเขามีแต่เรื่องแบบนี้เข้ามาพัวพัน ราวกับว่าเหมือนทุกอย่างตั้งใจให้มันเกิดขึ้นอย่างไรอย่างนั้น
"ถ้าเรียกร้องความสนใจ เพราะพี่เขานอกใจ...เลยใช้คำขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย พี่ไนซ์เลยบอกฉันไกว่า เรื่องจริงทั้งหมด เพราะเหนื่อยที่จะแก้ตัวรึเปล่านะ"
ปลายฟ้าเริ่มรู้สึกว่าคนที่อันตรายที่สุดคือคนที่เอาความรู้สึกอ่อนไหวมาควบคุมคนอื่นได้ แอบคิดว่าที่พี่ดารินปล่อยข่าวลือฆ่าตัวตายอะไรนั่น แค่คำขู่ของคนที่รักมากเท่านั้นก็ได้
“ปวดหัวเลยแหะ ถ้าเป็นอย่างที่พี่ลินบอกเรียกร้องความสนใจจริง น่ากลัวนะเนี่ย”
ทว่าพอรู้อะไรแบบนี้แล้ว หญิงสาวทำได้มากสุดคือรับรู้ไว้ก็เท่านั้นพอ ไม่จำเป็นต้องใส่ความรู้สึกอะไรลงไปเพราะชีวิตใครชีวิตมัน
อย่างที่พี่ลินบอกเธอ มันเป็นเรื่องของคนสองคน แม้ปลายฟ้าจะไม่ชอบที่อยู่ ๆ ไปกล่าวหาว่า ไนซ์ เขมทัศหรือปวริศไปนอกใจจนดารินฆ่าตัวตาย มันเป็นการเรียกร้องความสนใจที่รุนแรงที่เล่นกับใจมากที่สุด
แม้มันจะไม่มีหลักฐานอะไรก็ตาม...สักอย่าง ราวกับว่าสาดสีไปมาโดยฝ่ายชายรับจบ
เพราะทั้งชีวิตของหญิงสาวที่ลืมตามมาดูโลก คนที่ชื่อไนซ์ เขมทัศหรือปวริศ มันคือชายในฝันที่ตรงสเปคในแบบที่เธอชอบมาตลอด ทำให้หัวใจของเธอมันยากที่จะยอมรับได้ว่า อยากรู้จักเขามากกว่านี้จากปากและตัวตนของพี่ไนซ์เองมากกว่าจากคนอื่นที่รับรู้เรื่องราวสาดโคลนมาแล้ว
