บ่วงเจ้าคำหอม (พีเรียด,BL) - ตอนที่ ๔๒ ปรารถนาเยียวยาใจ โดย ดาวดวงที่ห้า @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

.

.

.

ผ้าชุบน้ำหมาด ๆ ถูกเช็ดลงบนตัวของทาสหนุ่มอย่างเบามือ ด้วยความที่คุณชายคำหอมมีขนาดตัวที่เล็กกว่าทาสหนุ่มอย่างเห็นได้ชัด ทำให้บางครั้งอาจมีความทุลักทุเลไปบ้าง กับการต้องจับทาสหนุ่มพลิกร่างกายไปมา

คุณชายคำหอมค่อย ๆ ไล่เช็ดตั้งแต่บริเวณใบหน้า ลำคอ แผ่นหลัง แผงอก แขนและขาทั้งสองข้างครั้งแล้วครั้งเล่า จนร่างกายสะอาดสะอ้านขึ้นจากเดิม แต่ก็ยังมีบางส่วนยังคงหลงเหลือไว้เพียงรอยฟกช้ำจากบาดแผล และร่องรอยจากสมุนไพรที่ประคบบาดแผลอยู่

เพราะความเย็นจากการเช็ดหน้าเช็ดตัวก่อนหน้านี้ทำให้ทาสหนุ่มได้สติขึ้นมา และเมื่อสังเกตเห็นว่าใครบางคนกำลังเช็ดบริเวณฝ่าเท้าให้เขาอยู่ ก็รีบดีดตัวขึ้นมาจากเตียงเร็วไว พร้อมกับค่อย ๆ เอ่ยห้ามและพยายามปรับเปลี่ยนท่าทางที่ในยามนี้ดันไปอยู่ในตำแหน่งที่ไม่เหมาะสมเข้า เมื่อขาข้างขวาของตนดันไปอยู่บนหน้าตักของคุณชายคำหอมเสียอย่างนั้น ให้กลับมาอยู่ในตำแหน่งที่ควรจะอยู่

“คะ...คุณชาย มิต้องทำให้ข้าขนาดนี้ก็ได้ขอรับ”

“พี่กล้า! พี่ฟื้นแล้ว ยังเจ็บมากรึไม่ ข้าทำแผลให้พี่แล้ว เช็ดตัวอีกสักนิดพี่จะได้นอนสบายตัวหนา”

สีหน้าและแววตาดีใจฉายขึ้นมาเด่นชัด เมื่อเห็นปฏิกิริยาของทาสหนุ่มที่นอนแน่นิ่งก่อนหน้านี้ ขยับตัวได้สติขึ้นมา แต่มันจะดีกว่านี้หากอีกฝ่ายไม่ดีดตัวลุกขึ้นมาจากเตียง โดยลืมสิ้นไปแล้วถึงอาการเจ็บปวดที่เป็นอยู่

“ยังเจ็บอยู่บ้างขอรับ แต่ว่าคุณชายปล่อยมือจากเท้าข้าก่อนเถิด มันสกปรกนะขอรับ”

แม้พบกล้าจะขยับขาออกจากตักอีกฝ่ายหวังจะวางขาไว้บนเตียงดี ๆ แต่ก็ไม่วายถูกคุณชายคำหอมยกกลับขึ้นมาไว้บนหน้าตักอีกดังเดิม

“สกปรกกระไรกัน ข้ามิถือสาหรอกน่า พี่เจ็บอยู่นอนเฉย ๆ เลย ลุกพรวดพราดขึ้นมาแบบเมื่อครู่มีหวังบาดแผลได้ฉีกอีกเป็นแน่”

ปฏิกิริยาที่ทาสหนุ่ม ทำให้คุณชายคำหอมอดไม่ได้จนต้องบ่นเอ็ดเล็กน้อย ที่เขาต้องวางขาของอีกฝ่ายไว้บนหน้าตักของตน จะได้ง่ายต่อการเช็ดทำความสะอาด

“แต่ว่าคุณชายขอรับ...ข้าว่าให้พวกบ่าวมาทำให้ข้ามิดีกว่ารึขอรับ”

“มิเอา ข้าอยากทำให้พี่ ข้ามิต้องการให้คนอื่นมาเช็ดตัวพี่ด้วย”

“คุณชาย...”

“ข้าเต็มใจทำให้ พี่อย่าได้เกรงใจข้านักเลย”

“หากผู้ใดมาเห็นเข้ามันจะดูมิงามนะขอรับ”

ปกติแล้วไม่มีทาสในเรือนที่ไหน ยอมปล่อยให้ผู้เป็นนายของตนมานั่งจับมือจับเท้า ไหนจะมาเช็ดตัวให้กันแบบนี้อีกเพราะมันไม่สมควร 

แม้ไม่เอ่ยออกมาเป็นคำพูด แต่ใครต่อใครต่างก็ย่อมรู้ดีว่าฐานะของทาสรับใช้มันต่ำกว่าฐานะของผู้เป็นนายอย่างเห็นได้ชัด มีแต่ทาสในเรือนเท่านั้นที่ต้องคอยปรนนิบัติรับใช้เจ้านายของตน และเพราะเหตุนี้ทำให้พบกล้าพยายามปฏิเสธ เมื่อเห็นผู้เป็นนายมาทำอะไรแบบนี้ให้เขา

“มิงามกระไรเล่า ท่านแม่เองก็อนุญาตแล้วด้วย พี่มิต้องกังวลไปนักเลย”

“ตะ...แต่ว่าคุณชายขอรับ”

“นอนลงเถิดพี่กล้า พี่ต้องพักผ่อนหนา” ฝ่ามือเรียวบางทั้งสองข้างค่อย ๆ ดันไหล่ของทาสหนุ่มให้นอนราบลงบนเตียงเช่นเดิม

“…” พบกล้าที่ไม่แม้จะขัดคำสั่งของอีกฝ่ายได้ จึงทำตัวว่านอนสอนง่าย ปล่อยให้คุณชายคำหอมทำตามใจตนเอง

“เอ่อคือ...ข้าขอโทษที่มิได้บอกพี่ให้ชัดเจน แต่พี่ช่วยนอนหันหลังมาให้ข้าหน่อยสิ ข้าจะประคบสมุนไพรให้อีกรอบ”

น้ำเสียงรู้สึกผิดเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เนื่องด้วยก่อนหน้านี้ไม่ได้บอกให้อีกฝ่ายนอนคว่ำหน้าตั้งแต่แรก และยังกลัวว่าหากต้องให้อีกฝ่ายขยับตัวบ่อยครั้งอาจทำให้บาดแผลเปิดหรือรู้สึกเจ็บไปมากกว่านี้

“มิเป็นไรขอรับ”

“ค่อย ๆ นอนลงช้า ๆ นะ ประเดี๋ยวบาดแผลด้านหน้ามันจะเปิดได้”

“ข้าทนได้ขอรับคุณชาย” พบกล้าก็ยังเป็นพบกล้าที่เชื่อฟังคุณชายคำหอมอยู่ดี เขาทำตามอย่างว่าง่าย โดยไม่มีอิดออดใด ๆ

“เฮ้อ...อีกมินานกงนี้ต้องเป็นแผลเป็นแน่ ๆ บาดแผลใหญ่เชียว”

คุณชายคำหอมค่อย ๆ ใช้สมุนไพรประคบไปยังบาดแผลทางยาวขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นบนแผ่นหลังของทาสหนุ่มอย่างเบามือ

“มิเป็นไรหรอกขอรับคุณชาย ลูกผู้ชายย่อมมีบาดแผลเป็นธรรมดาอยู่แล้วขอรับ”

“บาดแผลจากการถูกทำร้าย มันมิน่าภูมิใจนักหรอกพี่กล้า”

“อย่างน้อยบาดแผลพวกนี้ ก็มีบางส่วนที่ได้มาจากการปกป้องนะขอรับ”

“ได้มาจากการปกป้องข้า มิให้ท่านพ่อเฆี่ยนตีสินะ พี่นี่ใจกล้าเกินไปแล้ว”

บาดแผลยาวขนาดใหญ่บริเวณแผ่นหลังเป็นผลมาจากไม้เรียวที่บิดาตั้งใจจะลงโทษเขา แต่เพราะพบกล้าเป็นฝ่ายมารับไว้ทำให้อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บไปเต็ม ๆ แถมดูจากอาการแล้วในอนาคตข้างหน้าบริเวณจุดนี้ได้กลายเป็นแผลเป็นติดตัวแน่นอน

ไม่รู้ว่าพบกล้าคิดยังไงกับร่องรอยที่เกิดขึ้นบนร่างกายนี้ แต่สำหรับคุณชายคำหอมแล้วเขาไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด เขาเสียใจที่มีส่วนทำให้อีกฝ่ายได้รับบาดแผลนี้มา

“ข้ามิอยากให้หลังสวย ๆ ของคุณชายต้องมีรอยนี่ขอรับ”

“ก็เลยเอาตัวเองรับไว้ ทั้ง ๆ ที่บาดเจ็บขนาดนั้น พี่มิกลัวตายเลยรึ”

“ขอแค่ได้ปกป้องคุณชาย ข้าก็มิกลัวตายหรอกขอรับ”

ต่อให้ต้องเจ็บปวด ต่อให้ต้องเสี่ยงตาย ต่อให้ต้องตายจาก หากได้ทำเพื่อปกป้องอีกฝ่าย พบกล้าเองก็ยินดีที่จะรับความเสี่ยงนั้นแน่นอนอยู่แล้ว

“แต่ข้ากลัว ข้ามิอยากให้พี่กล้าเป็นกระไรไปทั้งนั้น พี่รู้รึไม่ตอนที่เห็นพี่ถูกทำร้าย ใจข้าเจ็บปวดมากเพียงใด”

ภาพที่พบกล้าโดนทำร้าย ภาพที่พบกล้านอนแน่นิ่งหายใจโรยริน ภาพที่พบกล้าพยายามปกป้องเขาจนตัวเองได้รับบาดเจ็บ ภาพที่พบกล้านอนหลับไปไม่ได้สติ ล้วนอยู่ในความทรงจำของเขาทั้งหมด แน่นอนว่าภาพเหล่านั้นสร้างความเจ็บปวดหัวใจให้กับเขาอยู่ไม่น้อย ก็อีกฝ่ายมีผลต่อหัวใจของเขามากขนาดนี้

“คุณชาย...” พบกล้าที่ได้ยินน้ำเสียงสั่นเครือของอีกฝ่าย ก็ไม่สามารถทนนอนอยู่เฉย ๆ ได้ เขาค่อย ๆ ดันตัวขึ้นมานั่งเอาหลังพิงบริเวณหัวเตียงเอาไว้

“ฮึก...ยิ่งข้ามิสามารถปกป้องคนที่ตัวเองชอบได้ ใจข้ามันยิ่งเจ็บเสียยิ่งกว่ากระไรเสียอีก ข้าขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้พี่ต้องเจ็บตัวเช่นนี้”

“คุณชายมิต้องขอโทษข้าหรอกขอรับ มันมิใช่ความผิดของคุณชายเลย อย่าร่ำไห้ไปเลยขอรับ ใจข้าเองก็เจ็บปวดยามที่เห็นคุณชายทุกข์ใจเช่นนี้นะขอรับ”

“ฮึก...” หยาดน้ำตาที่พยายามกักเก็บไว้ไม่ให้มันไหลออกมา บัดนี้ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ความรู้สึกเสียใจ ความรู้สึกสงสาร และความรู้สึกผิดที่มีต่อทาสหนุ่ม มันกัดกินจิตใจคุณชายคำหอมไม่จบไม่สิ้น

“จำที่ข้าบอกได้รึไม่ขอรับ ว่าคุณชายเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่านะขอรับ”

“ฮึก...พี่เจ็บตัวเช่นนี้จะให้ข้ายิ้มออกได้อย่างไรเล่า”

“แต่ข้ามิชอบเห็นน้ำตาของคุณชายนี่ขอรับ อย่างน้อยช่วยยิ้มให้ข้าสักนิดได้รึไม่ขอรับ”

แม้รู้ดีว่าไม่ควรทำเช่นนี้ แต่ยิ่งต้องทนเห็นอีกฝ่ายร่ำไห้ไม่หยุดหย่อน มันยิ่งทำให้จิตใจของพบกล้าเจ็บปวดไม่แพ้กัน ฝ่ามือหยาบกระด้างค่อย ๆ เอื้อมไปเช็ดน้ำตาออกให้อีกฝ่ายช้า ๆ หวังจะให้อีกฝ่ายรู้สึกสบายใจขึ้น

“กะ...ก็ได้ เพราะพี่กล้าขอหรอกนะ”

เพราะไม่คาดคิดมาก่อนว่าพบกล้าจะแสดงออกต่อเขาเช่นนี้ อาการขัดเขินไม่สามารถกักเก็บได้ แววตาสีหน้าและรอยยิ้มดีใจเผยให้เห็นออกมาโดยธรรมชาติแทบจะในทันที จนลืมสิ้นไปแล้วถึงความเศร้าก่อนหน้า

“ข้าบอกแล้วไงขอรับว่าคุณชายน่ะเหมาะกับรอยยิ้มที่สุด” รอยยิ้มของอีกฝ่ายสำหรับพบกล้าแล้ว ยังคงเป็นรอยยิ้มที่สวยงามเสมอ

“เฮ้อ...พี่กล้า นี่อาจฟังดูเห็นแก่ตัวไปบ้าง แต่ข้ามิอยากให้พี่หายในเร็ววันนี้เลย”

“ขอรับ?”

“ข้าทนมิได้หรอก หากต้องห่างเหินกับพี่อีกครั้ง”

“คุณชายกำลังเอ่ยถึงสิ่งใดรึขอรับ” เพราะสงสัยในคำพูดอีกฝ่ายว่าต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ พบกล้าจึงเอ่ยถามอีกครั้ง

“เมื่อใดก็ตามที่พี่หายดี ข้าจะต้องมิข้องเกี่ยวกับพี่อีก นั่นเป็นข้อตกลงของข้ากับท่านพ่อ” 

สีหน้าและแววตาเศร้าหมองฉายแววอีกครั้ง เมื่อคุณชายคำหอมกลับไปคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า

“...”

“จริง ๆ แล้ว ท่านพ่อแค่ต้องการให้ข้าสนใจว่าที่คู่หมั้นเพียงผู้เดียวเท่านั้นแหละ แต่พี่รู้รึไม่ว่าต่อให้ท่านพ่อบังคับข้ามากเพียงใด ในใจข้าก็มิมีที่ว่างให้เขาเลยแม้แต่น้อย ข้ามิได้ต้องการตบแต่งกับคนที่ข้ามิได้รักเลยแม้แต่น้อย”

“…” พบกล้าได้แต่ฟังอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ เรื่องของคุณชายคำหอมกับว่าที่คู่หมั้น เป็นเรื่องเดียวที่เขาไม่อาจเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้เลย

“ข้าเคยคิดว่าเมื่อโตขึ้น ข้าจะมีอิสระมากขึ้น แต่นี่มันกลับตรงกันข้ามกับที่ข้าคิดไปเสียทุกอย่าง กระทั่งเลือกคู่ชีวิต ข้ายังมิมีสิทธิ์ได้เลือกเองเลยด้วยซ้ำ เกิดเป็นข้านี่มันช่างน่าสงสารเสียจริง”

“เดิมทีข้าเองก็เป็นหนึ่งคนที่คิดว่า ขุนไตรภพกับคุณชายช่างดูเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยกจริง ๆ นะขอรับ” 

พบกล้าไม่ได้โกหก เพราะก่อนจะเกิดเหตุการณ์รุนแรงครั้งนี้ เขาเคยคิดว่าคุณชายคำหอมกับว่าที่คู่หมั้นเหมาะสมกันมากจริง ๆ

“กระทั่งเกิดเหตุการณ์นี้เข้า พี่ก็มีความคิดเปลี่ยนไปใช่รึไม่”

“ขะ...ขอรับ”

“ข้าเองก็เป็นเช่นนั้น ต่อให้ท่านพ่อจะบอกว่าขุนไตรภพดีนักดีหนาเพียงใด แต่ไอ้นิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้น ทำร้ายร่างกายคนมิมีทางสู้เช่นนี้ ข้ามิเห็นว่านั่นเป็นสิ่งที่ดีกงไหนเลยด้วยซ้ำ”

“เช่นนั้นแล้ว หลังจากนี้คุณชายจะทำอย่างไรต่อรึขอรับ”

“หลังจากพี่หายดี ข้าจะเดินทางไปเรียนต่อ นั่นอาจเป็นหนทางเดียวที่ข้าสามารถหลบหน้าขุนไตรภพได้”

“...”

“แม้ว่าใจจริงข้าคิดทำเช่นนั้น แต่ข้ามิอยากจากพี่ไปไกลเลย”

กว่าจะได้กลับมาเจอหน้ากันอย่างทุกวันนี้มันช่างยากเย็น ในวัยเด็กถูกกีดกันไม่ให้พบเจอเพียงเพราะบิดาไม่ชอบใจ โตขึ้นมาอีกหน่อยก็ไม่มีโอกาสได้แม้แต่จะรับรู้ถึงอีกฝ่าย ในยามนี้ได้พบเจอ ได้พูดคุยได้เห็นหน้า ไม่ทันไรก็จะต้องแยกจากกันอีก ความรู้สึกที่ต้องแยกจากกันอีกครั้งมันเป็นสิ่งเดียวที่คุณชายคำหอมไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย

“แต่นั่นเป็นความต้องการของคุณชายนี่ขอรับ”

สำหรับพบกล้าแล้วแม้ฟังดูน่าใจหาย หากคุณชายคำหอมต้องจากบ้านเรือนไปอีกครั้ง แต่นั่นเป็นสิ่งเดียวที่สามารถช่วยให้อีกฝ่ายได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระมากขึ้นสักนิดก็ยังดี นั่นถือเป็นเรื่องดีต่อตัวคุณชายคำหอมเองเช่นกัน

“เมื่อก่อนข้าเคยต้องการ แต่หลังจากเหตุการณ์วันนี้ บอกตามตรงข้ามิอยากอยู่ห่างจากพี่เลย ข้าอยากปกป้องพี่ ข้ามิอยากให้ผู้ใดมาทำร้ายพี่อีก”

“อยู่ในเรือนนี้ มิมีผู้ใดทำกระไรข้าได้หรอกขอรับ คุณชายอย่าได้เป็นห่วงไปเลย”

“เมื่อก่อนอาจใช่ แต่อย่าลืมสิพี่กล้า วันนี้พี่ก็โดนทำร้ายทั้ง ๆ ที่อยู่ในเรือนนะ หลังจากนี้หากผู้ใดคิดร้ายกับพี่ มีรึจะมิกล้าทำ”

จะไม่ให้เขาเป็นห่วงอีกฝ่ายได้อย่างไร ขนาดคนที่บิดาชมนักชมหนาว่าเป็นคนดี ยังกล้าทำร้ายคนในเรือนของเขาถึงที่เช่นนี้ หากปล่อยให้พบกล้าอยู่ไกลสายตา มีหรือที่คนอื่นจะไม่กล้าทำอะไรมากกว่านี้ ในเมื่อพบกล้าตอนนี้เสมือนเหยื่อ ที่อาจโดนข่มเหงรังแกจากทุกทิศทางอีกเมื่อไหร่ก็ไม่อาจรับรู้ได้

“แต่เรื่องเรียนต่อก็เป็นความต้องการของคุณชายนี่ขอรับ หากคุณชายมิไปจะมิเสียดายโอกาสรึขอรับ”

“อยู่ที่นี่ก็ใช่ว่ามันจะแย่เสมอไป มีสิ่งอื่นให้ข้าทำมากมายไปเสียหมด ขอแค่มีพี่อยู่ใกล้ ๆ แค่ได้ปกป้องพี่ในแบบของข้า เท่านี้ข้าก็มิเสียดายกระไรแล้ว”

“แต่คุณชาย...”

“ตั้งแต่เด็กจนโต ข้ามิเคยมีโอกาสได้เลือกทางเดินของตัวเองเลยพี่กล้า อนาคตข้างหน้ามิว่าจะเป็นเช่นไร แต่ปัจจุบันนี้ข้าขอเลือกอยู่ที่นี่ อยู่กงนี้ข้าง ๆ พี่ ข้ามีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นพี่อยู่ในสายตา”

“…” พบกล้าไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเอง แต่คำพูดของคุณชายคำหอมทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ ยิ่งทำให้พบกล้าแอบคิดว่า หากฐานะของเราทั้งคู่ไม่ต่างกันมากขนาดนี้ก็คงจะดีไม่น้อย

“ข้าขอได้รึไม่ อย่าพยายามขับไสไล่ส่งข้าไปให้พ้นจากพี่เลย เพราะข้าทำให้มิได้ พี่เองก็น่าจะรู้ว่าเพราะเหตุใด”

สำหรับคุณชายคำหอมแล้ว คนอื่นขับไสไล่ยังไม่ค่อยรู้สึกเจ็บปวดหรือเสียใจ เท่ากับคนที่ตัวเองรักเป็นฝ่ายขับไสไล่ส่งไปเสียเอง และเขาก็หวังว่าพบกล้าจะไม่ปฏิเสธความต้องการของเขา

“ข้ามิกล้าผลักไสไล่ส่งคุณชายหรอกขอรับ”

และสำหรับพบกล้าเอง มันแน่นอนอยู่แล้วว่าเขาเองก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิด ไม่กล้าขับไสไล่ส่งอีกฝ่ายเช่นกัน หลังจากนี้เขาจะคอยปกป้องอีกฝ่ายในแบบที่เขาสามารถทำได้ เหมือนที่คุณชายคำหอมพร้อมที่จะปกป้องเขาเช่นกัน

“เช่นนั้นก็จงทำตามที่ข้าบอกให้พี่ทำก็พอ เรื่องอื่นพี่มิต้องไปคิดถึงมันให้มันมากความหรอกหนา”