บ่วงเจ้าคำหอม (พีเรียด,BL) - ตอนที่ ๓๐ ปมแค้นเหนือสิ่งใด โดย ดาวดวงที่ห้า @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

.

.

.

เมื่อเห็นว่าคุณชายคำหอมยังคงปกป้องทาสหนุ่มอยู่ ไตรภพก็ยิ่งรู้สึกอยากทำร้ายทาสหนุ่มให้รู้จักที่ต่ำที่สูง ยิ่งคุณชายคำหอมกอบกุมมือของทาสหนุ่มเอาไว้แน่น ไตรภพก็ยิ่งอยากจะหักมือของทั้งสองให้รู้แล้วรู้รอดไป ยิ่งคุณชายคำหอมต่อต้านเขามากเพียงใด ไตรภพก็ยิ่งอยากจะรีบสั่งสอนคุณชายคำหอมให้รู้จักเกรงกลัว

ยิ่งเห็นภาพและการกระทำต่าง ๆ แม้ไม่ต้องแสดงคำพูดใด ๆ ออกมา ไตรภพก็รับรู้ได้ว่าคุณชายคำหอมนั้น หลงรักทาสหนุ่มต่ำต้อยผู้นี้ โดยไม่เกรงกลัวหรือสนใจความถูกต้องใด ๆ และนั่นก็ยิ่งทำให้ไตรภพรู้สึกว่า ตัวเขาแพ้ทาสหนุ่มต่ำต้อยตั้งแต่แรกเริ่มเลยด้วยซ้ำ มันยิ่งเจ็บใจมากกว่าสิ่งใดเสียอีก

“ส่งตัวมันมาให้ข้า น้องคำหอม”

“แต่ท่านพี่…ขอรับ”

คุณชายคำหอมแสดงท่าทีกังวลออกมาเล็กน้อย หากเขาส่งตัวพบกล้าให้อีกฝ่าย จะเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพราะจากน้ำเสียงและท่าทางที่ไตรภพแสดงออกมานั้น แทบจะฆ่าแกงกันเลยก็ว่าได้

“ชักช้าเช่นนี้ เจ้าอยากให้ข้ารายงานท่านพ่อของเจ้าเช่นนั้นรึ”

“ท่านพี่คิดจะทำอะไรกันแน่ขอรับ”

“ข้าจะทำอะไรกับมัน นั่นมิใช่สิ่งที่เจ้าควรรู้”

“ท่านพี่ นี่ท่านคิดจะกลั่นแกล้งพี่กล้าใช่ฤๅไม่”

ต่อให้คุณชายคำหอมกับไตรภพจะไม่ได้พบเจอกันมานานหลายปี แต่เขาก็อดคิดถึงพฤติกรรมแสนโหดร้ายของไตรภพไม่ได้ ขนาดช่วงวัยเด็กอีกฝ่ายยังเคยกลั่นแกล้งเหล่าทาสติดตาม ไม่แน่ในยามนี้ไตรภพเองก็อาจจะหาทางกลั่นแกล้งพบกล้า เหมือนช่วงวัยเด็กก็เป็นได้

“เจ้าคิดว่าคนอย่างข้า จะมีนิสัยชอบกลั่นแกล้งผู้อื่นอย่างนั้นรึ”

“เมื่อก่อน ท่านพี่ก็เคยทำเช่นนั้นนี่ขอรับ”

“ฮ่าฮ่า…เหตุใดในยามนี้ เจ้ากลับจำนิสัยเด็ก ๆ ของข้าขึ้นมาได้ล่ะ เป็นเพราะมันอีกแล้วอย่างนั้นรึ”

“…”

“วางใจเถอะ เพราะข้าคงมิมีทางลดตัวมานั่งกลั่นแกล้งทาสต่ำต้อย ที่เอาแต่หลบอยู่ใต้ปีกของเจ้านายให้เสียเวลาหรอกหนา”

“เช่นนั้นแล้วท่านพี่คิดจะทำอะไรกันแน่ขอรับ”

หากไตรภพไม่ได้คิดจะกลั่นแกล้งพบกล้า แล้วจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา คืออะไรกันแน่ นั่นเป็นสิ่งที่คุณชายคำหอมต้องการคำตอบโดยเร็วที่สุด

“ข้าก็แค่จะสั่งสอนให้มันหลาบจำเท่านั้นเอง”

“มิได้นะขอรับ พี่กล้ามิได้ทำอะไรผิดเลยนะขอรับ”

“เจ้านี่ชักจะพูดมิรู้เรื่องแล้วหนาน้องคำหอม ข้าบอกให้ส่งตัวมันมาอย่างไรเล่า”

“มิได้ขอรับ ข้ามิยอมส่งตัวพี่กล้า ให้ท่านพี่รังแกเขาหรอกนะขอรับ”

แม้ไม่รู้ว่าการสั่งสอนที่อีกฝ่ายเอ่ยถึง จะเป็นรูปแบบไหน แต่คุณชายคำหอมก็ไม่ไว้ใจไตรภพอยู่ดี

“เจ้ามันดื้อด้านเสียจริง แค่ทำตามคำสั่งข้ามันยากมากนักรึไง”

“ท่านพี่ก็รู้ว่าคนเดียวที่ข้าจะยอมทำตามคำสั่ง คือท่านพ่อของข้าเท่านั้น”

“เห็นทีข้าคงต้องไหว้วานท่านพ่อของเจ้าเสียแล้วกระมัง เจ้าจะได้เลิกดื้อด้านต่อข้าจริง ๆ เสียที”

“…”

“การที่เจ้าเอาแต่ดื้อด้านเช่นนี้ สำหรับข้ามันช่างน่ารำคาญเสียจริง”

“…”

คุณชายคำหอมเลือกที่จะไม่ตอบโต้กลับใด ๆ แต่กลับจ้องมองไปยังไตรภพอย่างไม่วางตา ราวกับว่าคอยสังเกตท่าทีของอีกฝ่ายว่าจะทำอย่างไรต่อไป

“เช่นนั้นแล้ว ส่งตัวมันมาให้ข้าคำหอม ก่อนที่ข้าจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้”

“…”

ยิ่งได้เห็นท่าทางนิ่งเฉยของคุณชายคำหอมที่เอาแต่นิ่งเงียบ จ้องหน้าเขาราวกับกำลังเย้ยหยัน มันยิ่งทำให้ไตรภพรู้สึกหงุดหงิด จนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้

“คำหอม มิได้ยินรึไง ข้าบอกให้เจ้าส่งตัวมันมาอย่างไรเล่า!”

น้ำเสียงเกรี้ยวกราดเผลอตวาดลั่นใส่คุณชายคำหอม จนดังไปทั่วทั้งโรงครัวเป็นที่เรียบร้อย หมดสิ้นเสียแล้วท่าทีของขุนไตรภพคนใจเย็นที่พยายามแสดงมาตั้งนานแสนนาน

.

.

.

เสียงช้อนกระทบถ้วยของหวาน เสียงหัวเราะขบขันสบายใจ รวมไปถึงเสียงบทสนทนาเจื้อยแจ้วของเหล่าทาสในเรือน ที่ดังก้องไปทั่วทั้งโรงครัวก่อนหน้านี้ ถูกกลบด้วยน้ำเสียงเดือดดาลของขุนไตรภพไปเสียหมด ส่งผลให้เหล่าทาสบางส่วนที่กำลังรับประทานของหวาน พากันรีบวางช้อนลงในถ้วยอย่างเร็วไว เหล่าทาสที่กำลังจับกลุ่มพูดคุยกัน ต่างรีบสงบปากสงบคำพานั่งนิ่งเงียบ ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวให้เกิดเสียงใด ๆ เพราะพวกเขากลัวว่าจะทำให้ขุนไตรภพไม่พอใจ จนอาจถูกต่อว่าด่าทอได้

แม้คุณชายคำหอมจะเป็นนายของพวกเขา เมื่อเกิดเวลาคับขันหรืออันตรายที่อาจเกิดต่อผู้เป็นนายได้ สิ่งที่เหล่าทาสในเรือนควรทำ คือต้องช่วยกันปกป้องคุณชายคำหอมให้ถึงที่สุด หากแต่ในยามนี้กลับไม่มีผู้ใดกล้าแม้แต่จะยื่นมือเข้ามาช่วยคุณชายคำหอมเลยแม้แต่น้อย เป็นเพราะเหตุใดกัน เหตุใดถึงไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปช่วยเหลือคุณชายคำหอม

นั่นก็เพราะ…ขุนไตรภพ เป็นบุคคลเดียวที่ห้ามเข้าไปวุ่นวายมากที่สุด แม้ว่าเขาจะทำการอะไรก็ตาม ห้ามเข้าไปขัดขวาง หรือแม้แต่จะช่วยเหลือ หากอีกฝ่ายไม่ได้เอ่ยปากร้องขอใด ๆ

และก็เป็นที่เข้าใจกันดี ว่านั่นคือคำสั่งของพระยาคมศักดิ์ที่ประกาศกร้าวไปทั่วทั้งเรือน ต่อให้ขุนไตรภพจะใจร้ายต่อคุณชายคำหอมของพวกเขามากเพียงใด ก็ห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยวเป็นอันขาด จำเป็นต้องปล่อยให้คุณชายคำหอมแก้ปัญหาด้วยตนเอง เพราะท้ายที่สุดแล้วคุณชายคำหอมจะต้องเกี่ยวดองกับขุนไตรภพอยู่ดี

ฉะนั้นแล้วก็แค่ปล่อยให้คุณชายคำหอมได้ทำความคุ้นชินกับพฤติกรรมของว่าที่คู่หมั้นของตน ไม่ถือว่าเป็นเรื่องร้ายแรงถึงขนาดคอขาดบาดตายขนาดนั้น

หากแต่ไม่มีผู้ใดรับรู้เลยว่าแท้จริงแล้วพฤติกรรมของขุนไตรภพ ที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นคนดีนักคนดีหนา กลับมีนิสัยตรงกันข้ามกับที่พวกเขารับรู้มาเลยนี่สิ เว้นแต่บิดาของขุนไตรภพ และบรรดาเหยื่อของเขาเองที่รับรู้เป็นอย่างดีก็เท่านั้น

มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหากทาสเหล่านี้ จะรู้สึกตกใจและเกรงกลัวกับขุนไตรภพในยามนี้ พวกเขาเองก็คงไม่คิดว่า คนจิตใจดีอย่างขุนไตรภพ จะแสดงท่าทีอารมณ์ร้อนออกมาเช่นนี้ พวกเขาคิดไปเองว่านั่น อาจเป็นวิธีการของขุนไตรภพ ที่ลองเชิงคุณชายคำหอมอยู่ก็เป็นได้ เพราะเหตุนี้พวกเขาถึงได้แต่แอบมองดูเหตุการณ์อยู่ห่าง ๆ ไม่เข้าไปช่วยเหลือ

.

.

ทางด้านของฉัตรและผกาที่ดูไม่ค่อยสนใจเรื่องของเจ้านายเหมือนเหล่าทาสคนอื่น ๆ ยังรู้สึกหวาดกลัวและตกใจไปกับถ้อยคำ การกระทำ และอารมณ์เดือดดาลของว่าที่คู่หมั้นคุณชายคำหอมไปตามกัน นอกจากพระยาคมศักดิ์ที่มีอารมณ์ฉุนเฉียวเป็นประจำอยู่แล้ว พวกเขาทั้งหมดแทบจะไม่เคยพบเจอผู้ใดที่มีพฤติกรรมอย่างเช่นพระยาคมศักดิ์มาก่อน แม้จะนั่งเงียบ ๆ แต่สายตาของฉัตร ยังคงลอบมองไปยังคุณชายคำหอมด้วยความเป็นห่วงอย่างไม่วางตา

พวกเขาทั้งคู่ต่างก็ไม่เข้าใจว่าคุณชายคำหอมผู้เป็นนายของเขา กำลังเดือดร้อนและน่าจะต้องการความช่วยเหลือ แต่เหตุใดกลับไม่มีทาสในเรือนคนไหนเข้าให้การช่วยเหลือคุณชายคำหอมเลยแม้แต่คนเดียว แน่นอนว่าที่พวกเขาทั้งคู่คิดเช่นนั้น เพราะในยามที่พระยาคมศักดิ์ประกาศกร้าว ทั้งคุณชายคำหอม ฉัตร ผกา และพบกล้า ต่างไม่ได้อยู่ในช่วงเวลานั้นเลยแม้แต่คนเดียว

แน่นอนว่าถึงแม้กำลังหวาดกลัว แต่ฉัตรก็เป็นห่วงความรู้สึกของคุณชายคำหอมมากที่สุดเช่นกัน เจ้านายของเขาตัวเล็กแค่นั้น แต่กลับเข้มแข็งพยายามปกป้องเพื่อนสนิทของเขาจนถึงที่สุด

นั่นทำให้ฉัตรอยากจะเข้าไปปกป้องคุณชายคำหอมโดยเร็วเช่นกัน เขาพยายามลุกขึ้นช้า ๆ หวังจะเดินเข้าไปหาคุณชายคำหอม แต่สายตาของคุณชายคำหอมที่มองมายังเขา พยายามห้ามปรามไม่ให้เขาเข้ามาใกล้ เนื่องจากขุนไตรภพในยามนี้ช่างน่ากลัวเกินกว่าที่ฉัตรจะรับมือได้

ฉัตรจึงได้แต่จำใจกลับไปนั่งอยู่ที่เดิม ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วฉัตรต้องทำอย่างไรกัน เขาควรจะทำเช่นไรดี เขาจะช่วยเหลือคุณชายคำหอมได้อย่างไรกัน

“หะ…หากท่านพี่คิดจะทำอะไรพี่กล้า อย่าหวังว่าเราจะญาติดีกันอีก”

เพราะถูกตวาดใส่ ทำให้คุณชายคำหอมตกใจอยู่ไม่น้อย และแน่นอนว่าเขาเองก็ไม่ชอบให้ใครหน้าไหนมาตวาดใส่หน้าเขาเหมือนอย่างที่ไตรภพกำลังทำอยู่ ในเมื่อไตรภพไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ คุณชายคำหอมเองก็ไม่จำเป็นต้องยอมอีกฝ่ายอีกต่อไป 

“นี่เจ้า…ทำถึงขนาดนี้ เห็นมันดีข้าเช่นนั้นรึ”

“สิ่งที่ข้าเห็นในยามนี้ คือท่านพี่กำลังควบคุมอารมณ์ตนเองมิได้ และท่านพี่ก็กำลังข่มขู่ทั้งข้ารวมไปถึงคนของข้านะขอรับ”

“ดี! ในเมื่อเจ้าคิดต่อต้านก็จงยอมรับผลที่จะตามมาได้เลย เพราะข้าเองก็เหนื่อยที่จะต้องใจเย็นกับคนอย่างเจ้าเช่นกัน” 

“ไม่ขอรับ ข้าจะไม่ยอมรับอะไรทั้งนั้น ต่อให้ท่านพี่จะดุด่าข้า จะทำตัวเลวร้ายใส่ข้า หรือคิดจะฟ้องท่านพ่อของข้า ข้าก็มิมีทางส่งพี่กล้าให้ท่านพี่เด็ดขาดขอรับ”

“ข้าเตือนเจ้าแล้วหนา แต่เจ้าก็เลือกสิ่งนี้เอง” 

ไตรภพเองก็เหนื่อยที่จะต้องแสร้งเป็นคนดีต่อหน้าคุณชายคำหอมแล้วเช่นกัน สิ่งที่ไตรภพสนใจมีเพียงวิธีการกำจัดพบกล้าไปให้พ้นทาง และการทำตามแผนการของตนให้สำเร็จเท่านั้น 

.

.

“ปล่อยข้าเถอะขอรับ…คุณชาย”

น้ำเสียงหนักแน่นของพบกล้าเอ่ยขึ้นมา เมื่อเห็นว่าทุกอย่างกำลังแย่ลง

เพียงเพราะไม่อยากให้เรื่องราวมันบานปลายใหญ่โตไปมากกว่านี้ พบกล้าตัดสินใจเป็นฝ่ายยอมจำนนเสียเอง เขาพยายามดึงฝ่ามือของตนออกจากฝ่ามือของคุณชายคำหอม ที่ยอมเป็นโล่ป้องกันไม่ให้ไตรภพสามารถทำอะไรเขาได้

แม้คุณชายคำหอมพยายามทำตัวเข้มแข็งต่อหน้าทุกคน ไม่แสดงท่าทีเกรงกลัวต่อไตรภพ แต่สำหรับพบกล้าที่รับรู้ได้จากฝ่ามืออันสั่นเทาของคุณชายคำหอม ย่อมรู้อยู่แก่ใจว่าคุณชายคำหอมของเขานั้น กำลังรู้สึกหวาดกลัวต่อว่าที่คู่หมั้นอย่างแน่นอน และเพราะเหตุนี้พบกล้าถึงไม่อยากให้คุณชายคำหอมต้องมาเดือดร้อนเพราะเขา

พบกล้ารู้ว่าขุนไตรภพเป็นใคร มียศศักดิ์สูงส่งมากเพียงใด และเขาเองก็รู้ดีว่าต่อให้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในยามนี้ ความผิดถูกต่าง ๆ ไม่ว่าฝ่ายใดจะเป็นคนเริ่ม พระยาคมศักดิ์ไม่มีทางเข้าข้างทาสต่ำต้อยอย่างเขา หรือแม้แต่จะเข้าใจบุตรชายอย่างคุณชายคำหอมอย่างแน่นอน

พระยาคมศักดิ์จะเลือกเบนหน้าเข้าข้างขุนไตรภพ โดยไม่ต้องสืบเรื่องให้มากความเป็นที่แน่นอนอยู่แล้ว และบุคคลที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องราวครั้งนี้ ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นคุณชายคำหอมนั่นเอง

“ไม่นะ...พี่กล้า”

“ในเมื่อขุนไตรภพต้องการตัวข้า ข้าจะไปหาเขาเองขอรับคุณชาย”