บ่วงเจ้าคำหอม (พีเรียด,BL) - ตอนที่ ๔๑ บาดแผลแห่งความรู้สึก โดย ดาวดวงที่ห้า @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

.

.

.

“ข้าทำตามที่ท่านพ่อต้องการแล้ว หลังจากนี้ท่านพ่อก็ช่วยรักษาสัญญาด้วยนะขอรับ”

“เจ้าเองก็อย่าลืมเสียล่ะ เมื่อใดก็ตามที่มันหายดี เจ้าจะต้องมิข้องเกี่ยวกับมันอีก”

“ข้าว่าท่านพ่อไปส่งแขกเถอะขอรับ ส่วนเรื่องพี่กล้าข้าจัดการเองขอรับ”

น้ำเสียงขุ่นเคืองใจตอบกลับบิดาของตน ก่อนที่สายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจและหงุดหงิดของคุณชายคำหอม จะจ้องมองไปยังว่าที่คู่หมั้นที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม

ทางขุนไตรภพรู้ตัวว่าถูกจ้องมองอยู่ ก็จ้องมองกลับอย่างไม่เกรงกลัว เขาค่อย ๆ เผยรอยยิ้มมุมปาก รอยยิ้มนั้นดูเหมือนจะไปยั่วประสาทอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย

ท่าทางยียวนกวนประสาทของว่าที่คู่หมั้น ทำให้คุณชายคำหอมรู้สึกเกลียดขี้หน้าไม่อยากเข้าใกล้ ก็สะบัดหน้าหนีไม่สนใจอีกฝ่าย ก่อนจะรีบสาวเท้าจ้ำ ๆ พาตัวเองตามทาสในเรือนที่พาพบกล้าไปยังเรือนพักพิงโดยเร็ว โดยไม่สนใจสายตาผู้ใด

ขุนไตรภพยังคงยืนอยู่กับที่ด้วยความสงบและเยือกเย็น สายตาของเขาจ้องมองไปยังคุณชายคำหอมที่เพิ่งเดินออกไป รอยยิ้มมุมปากของเขายังคงอยู่ และค่อนข้างพึงพอใจที่ได้ปั่นประสาทว่าที่คู่หมั้นของตน

“เฮ้อ...คำหอมนะคำหอม” 

พระยาคมศักดิ์ที่เห็นท่าทางของบุตรชายก็ได้แต่ส่ายศีรษะไปมา บุตรชายเพียงคนเดียวของตน ดันแสดงท่าทางไม่เหมาะสมต่อหน้าว่าที่คู่หมั้น และที่สำคัญยังแสดงท่าทีไม่เหมาะสมต่อหน้าสหายเขาเช่นนี้

“ข้าต้องขอโทษแทนคำหอมด้วย ที่เสียมารยาทต่อหน้าพวกเอ็งเช่นนี้” 

หลังจากบุตรชายกลับไป พระยาคมศักดิ์รีบสาวเท้ามากล่าวขอโทษต่อขุนไตรภพและพระยาไตรเทพแทนบุตรชายที่ทำตัวไม่เหมาะสม

“มิใช่ความผิดของท่านอาหรอกขอรับ แต่เป็นเพราะข้าเองที่ทำให้ท่านอาต้องมีปากเสียงกับน้องคำหอมเช่นนี้”

ขุนไตรภพรีบเอ่ยห้ามไม่ให้พระยาคมศักดิ์กล่าวโทษตนเอง ก่อนจะแสร้งทำตัวเป็นคนดีน้อมรับผิดแทนว่าที่คู่หมั้นแทนเสียอย่างนั้น

“ช่างเถอะเจ้าภพ ต่อให้มิมีเกิดเรื่องเกิดนี้ขึ้น ก็ใช่ว่าข้ากับบุตรชายจะมิมีปากเสียงกันเลย” พระยาคมศักดิ์ตอบกลับ

“จากนี้เอ็งจะทำเช่นไรต่อ เอ็งคงมิคิดนิ่งเฉยใช่รึไม่...ไอ้ศักดิ์” พระยาไตรเทพเอ่ยถามสหายรัก

“ก็คงต้องรอให้ไอ้พบกล้ามันหายดีก่อน เมื่อถึงยามนั้นคำหอมคงมิกล้าปฏิเสธ”

“ทาสต่ำต้อยกับขุนนางยศสูง ข้าหวังว่าบุตรชายเจ้าจะคิดได้ว่า สิ่งใดเหมาะสมกับตัวเขามากที่สุด”

“เอ็งมิต้องเป็นห่วงไป บุตรชายเอ็งกับบุตรชายข้าต้องได้ตบแต่งกันแน่นอน ข้ามิมีทางยอมให้คำหอมทำตามใจตนไปมากกว่านี้อีกแล้ว”

“ก็ดี หวังว่าหลังจากนี้มันจะดีขึ้น เพราะข้าก็มิอยากให้เจ้าภพต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้านเช่นกัน”

ขุนไตรภพเป็นว่าที่คู่หมั้นของคุณชายคำหอม หากแต่เขากลับถูกคุณชายคำหอมมองข้ามไปให้ความสำคัญกับทาสในเรือน ไหนจะมีปากเสียงกันไม่อายทาสในเรือนเช่นนี้ พระยาไตรเทพเองก็เกรงว่าหากคุณชายคำหอมยังเป็นเช่นนี้อยู่ มีหวังขุนไตรภพบุตรชายของเขาอาจจะถูกนินทาได้ เป็นถึงว่าที่คู่หมั้นแต่กลับพ่ายแพ้ให้ทาสคนโปรดมันก็น่าเจ็บใจอยู่ไม่น้อยเช่นกัน

“เช่นนั้นแล้วพวกข้าขอตัวกลับก่อนดีกว่า ไปกันเถอะเจ้าภพ”

พระยาไตรเทพหวังว่าการเอ่ยออกไปเมื่อครู่จะทำให้สหายรักของเขารู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป

“ขอรับท่านพ่อ”

“มาสิ ข้าเดินไปส่ง” แม้จะมีปัญหาใดตามมา สุดท้ายแล้วพระยาคมศักดิ์ก็ยังทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านที่ดี

.

.

.

ในห้องที่เต็มไปด้วยยาสมุนไพรส่งกลิ่นตลบอบอวลคละคลุ้ง คุณชายคำหอมค่อย ๆ ย่อตัวนั่งลงข้างเตียงไม้ โดยมีร่างหนากำยำที่เต็มไปด้วยร่องรอยของบาดแผลนอนคว่ำหน้าอยู่บนนั้น 

แม้อีกฝ่ายจะยังไม่ได้สติ แต่น้ำเสียงโอดครวญที่ดังไม่ขาดสายนั้น บ่งบอกได้ทันทีว่าความเจ็บปวดที่ทาสหนุ่มได้รับนั้น มันสาหัสเกินกว่าที่คนคนหนึ่งจะรับไหว

“พี่กล้า…พี่คงเจ็บมากสินะ ฮึก...ข้าขอโทษที่ปล่อยให้พี่อยู่ในสภาพเช่นนี้”

“คุณชายอย่าได้กล่าวโทษตัวเองเลยขอรับ เรื่องนี้มิใช่ความผิดคุณชายนะขอรับ” ฉัตรที่เห็นอีกฝ่ายร่ำไห้ด้วยความรู้สึกผิด มันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจไปด้วย

“แต่ที่พี่กล้าตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะข้าจริง ๆ นะพี่ฉัตร”

“…”

“หากข้าห้ามขุนไตรภพ หากข้าเดินตามพี่กล้าออกมาตั้งแต่แรก เรื่องราวมันคงมิบานปลายถึงเพียงนี้”

“…” ฉัตรไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยวาจาใด ๆ ออกมา เขาทำได้เพียงปล่อยให้อีกฝ่ายได้ระบายอารมณ์ออกมาเท่านั้น

“ฮึก...ข้าผิดเอง เป็นเพราะข้าเอง”

เสียงร่ำไห้รู้สึกผิดของคุณชายคำหอมดังระงมไปทั่วห้อง ส่งผลให้เหล่าทาสในเรือนที่อยู่บริเวณพากันทำตัวไม่ถูก ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อได้เห็นผู้มาเยือนใหม่ก้าวเข้ามาในห้อง ยิ่งทำให้พวกเขาทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ แต่ก็ยังไม่ลืมฐานะของตน ก้มศีรษะด้วยความนอบน้อมเพื่อเป็นการแสดงความเคารพต่อผู้มาเยือนใหม่

“ลูกอย่าได้โทษตัวเองไปเสีย หากเจ้ากล้ารู้ว่าลูกโทษตัวเองเช่นนี้ เจ้ากล้าคงจะรู้สึกผิดมากกว่านี้หนา”

เพราะเสียงร่ำไห้ของบุตรชายดังไปถึงหน้าประตู ทำให้ทาสติดตามบางส่วนไม่กล้าแม้แต่จะเดินตามเข้าไปในห้องสมุนไพร พวกเขาทำได้เพียงรอฟังคำสั่งอยู่ด้านนอกห้องก็เท่านั้น แต่สำหรับมารดาอย่างเธอ ย่อมเข้าใจดีว่าบุตรชายในยามนี้ต้องรู้สึกเศร้าเสียใจเพียงใด จึงไม่ได้ดุด่าหรือต่อว่าทาสติดตามที่ไม่ยอมทำหน้าที่ของตน และเธอเองก็ไม่ได้อยากให้บุตรชายเอาแต่โทษตนเองอยู่ฝ่ายเดียวเช่นกัน

“ฮึก...ท่านแม่ แต่ข้า...”

“อย่าร่ำไห้ไปเลย ดูสิบาดแผลเต็มตัวเช่นนี้ คงต้องรีบเร่งทำแผลให้เจ้ากล้าเสียแล้ว ขืนปล่อยเอาไว้นานกว่านี้ แม่เกรงว่าพิษไข้อาจจะตามมาก็เป็นได้”

“ฮึก...ขอรับท่านแม่”

“เฮ้อ...แม่มิคิดเลยว่าท่านพ่อของเจ้าจะใจร้ายใจดำ ปล่อยให้เจ้ากล้าอาการหนักถึงเพียงนี้” 

แม้พบกล้าจะเป็นทาสในเรือน แต่คุณหญิงจันทร์หอมก็เคยดูแลและเอ็นดูอีกฝ่ายมาตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ เมื่อเห็นสภาพของพบกล้าเป็นเช่นนี้ จึงไม่แปลกอะไรที่เธอจะเศร้าใจและอดสงสารไม่ได้

“เจ้าฉัตร...เอ็งช่วยหยิบสมุนไพรกงนั้นมาให้ข้าทีสิ ข้าจะทำให้แผลให้เจ้ากล้าเอง”

สมุนไพรหลากหลายชนิด ถูกจัดวางไว้ตามตู้ไม้ที่มีอยู่อย่างระเบียบ ทุกคนในเรือนสามารถนำสมุนไพรเหล่านี้ไปใช้ได้เมื่อเกิดเจ็บป่วย ไม่ว่าจะเป็นไข้หวัด หรือเกิดบาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ สมุนไพรเหล่านี้เป็นความหวังและตัวช่วยที่ดีสำหรับทุกคนในเรือน

เว้นเสียแต่ว่าหากเกิดอาการป่วยหรือบาดเจ็บขั้นร้ายแรง แม้แต่สมุนไพรที่มีอยู่อาจไม่สามารถรักษาอาการเหล่านั้นให้หายขาดได้ อย่างมากก็แค่ช่วยบรรเทาให้เบาลง ซึ่งจะส่งผลดีหากบางคนอาจทนได้และหายจากอาการนั้น แต่จะส่งผลร้ายต่อบางคนที่ถึงขั้นทนไม่ไหวจนนำไปสู่การสูญเสีย ก็คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามสิ่งที่ควรเป็น 

เพราะเหตุนี้ทุกคนในเรือนถึงต้องเผชิญกับความไม่แน่นอน บรรยากาศในห้องสมุนไพรแต่ละครั้งจึงเต็มไปด้วยความหวังและความไม่แน่นอนของชีวิต

“นี่ขอรับคุณหญิง” ฉัตรส่งสมุนไพรทั้งหมดให้กับคุณหญิงจันทร์หอมอย่างเบามือ

“ขอบใจมากเจ้าฉัตร”

“สมุนไพรพวกนี้ช่วยประคองอาการให้ดีขึ้น แต่จากสภาพบาดแผลที่มากมายเช่นนี้ คงต้องใช้เวลามากเสียหน่อย แต่แม่หวังว่าเจ้ากล้าจะฟื้นตัวได้เร็วไว”

“คือว่าท่านแม่...ข้าขอทำแผลให้พี่กล้าได้รึไม่ขอรับ”

“รับไปสิ”

คุณหญิงจันทร์หอมส่งสมุนไพรพร้อมทั้งอุปกรณ์ที่ใช้สำหรับประคบให้กับคุณชายคำหอมโดยตรง เธอรู้ดีว่าบุตรชายอยากทำให้อีกฝ่ายด้วยใจจริง ไม่ถือเนื้อถือตัว ไม่ถือยศถือศักดิ์กับทาสในเรือน นั่นถือเป็นที่ดี

แต่คงไม่ใช่กับพระยาคมศักดิ์เป็นแน่ หากสามีเธอรู้เข้า มีหวังได้มีปากเสียงกับบุตรชายอีกเป็นแน่ แต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธความตั้งใจของบุตรชายได้เช่นกัน ในเมื่อสามีมักต่อต้านบุตรชาย เธอก็จะเป็นคนที่คอยสนับสนุนบุตรชายเอง

“อึก...”

ขณะที่คุณชายคำหอมค่อย ๆ ใช้สมุนไพรประคบลงบนบาดแผลอย่างเบามือ เพราะกลัวอีกฝ่ายจะรู้สึกเจ็บ แต่จู่ ๆ ทาสหนุ่มที่นอนคว่ำหน้าไม่ได้สติก็ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง นั่นทำให้คุณชายคำหอมตกใจจนต้องกระชากมือของตนกลับเข้าหาตัวอย่างตกใจ เพราะเขาไม่คิดว่าเพียงแค่สมุนไพรแตะลงบนบาดแผล จะสร้างความเจ็บปวดให้อีกฝ่ายได้เช่นกัน

“พี่กล้า! ข้าขอโทษ ข้าจะเบามือกว่านี้”

“อึก...ซี๊ดด” น้ำเสียงโอดครวญดังขึ้นไม่ขาดสาย

“ข้ารู้ว่าพี่เจ็บ แต่พี่ช่วยอดทนหน่อยนะ ข้าสัญญาจะเบามือ”

สมุนไพรในมือค่อย ๆ บรรจงวางลงบนบาดแผลอย่างเบามือ แม้มันอาจจะดูเชื่องช้าไปบ้าง แต่การทำเช่นนี้ก็เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บจนต้องเผลอส่งเสียงร้องออกมา

“อึก...”

“พี่อดทนหน่อยนะ”

“ส่งมานี่สิ แม่ช่วยเอง แม่รู้ว่าเจ้าเสียใจที่ทนเห็นเจ้ากล้าเจ็บปวดมิได้ แต่จะมามัวชักช้ากว่านี้คงมิได้เช่นกัน เจ้ากล้าเองจะได้รีบพักผ่อนด้วย”

คุณหญิงจันทร์หอมที่คิดว่าหากปล่อยให้บุตรชายทำแผลให้อีกฝ่ายอยู่คนเดียว มีหวังต้องใช้เวลามากอยู่พอสมควร เธอจึงยื่นมือเข้ามาช่วยอย่างไม่ลังเล

“ขอรับท่านแม่”

“ฉัตรเอ็งช่วยเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เจ้ากล้าเสียหน่อย”

นอกจากจะต้องดูแลบาดแผลให้ดีขึ้นแล้ว การทำความสะอาดร่างกายที่เต็มไปด้วยคราบเลือด รวมถึงกำจัดเศษดินเศษหญ้าที่ติดตามตัวออกก็จำเป็นเช่นกัน

“ขอรับคุณหญิง”

ขันน้ำและผ้าที่ถูกจัดเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ ถูกยกมาวางไว้ปลายเตียงไม้ เนื่องจากมีคุณชายคำหอมและคุณหญิงจันทร์หอม นั่งขนาบข้างเตียงไม้ ทำให้มีพื้นที่จำกัดฉัตรจึงจำเป็นต้องเช็ดตัวให้พบกล้าที่ปลายเตียงแทน

“ส่งมาให้ข้าสิพี่ฉัตร ข้าจะทำเอง”

ในขณะที่ฉัตรกำลังจะเช็ดตัวให้พบกล้า คุณชายคำหอมที่เห็นเช่นนั้นก็ตัดสินใจจะเป็นคนเช็ดตัวให้พบกล้าแทน

“แต่ว่าคุณชายขอรับ...”

“ส่งมาเถิดพี่ฉัตร ข้าอยากทำเอง”

“จะดีรึขอรับคุณชาย เนื้อตัวไอ้กล้ามันสกปรกเช่นนี้ ข้าเกรงว่าคุณชาย...” เพราะกลัวว่าจะไม่เหมาะสม ฉัตรจึงรู้สึกกังวลเล็กน้อย

“เจ้าฉัตร เอ็งปล่อยให้คำหอมทำไปเถิด บุตรชายข้าคงมิรังเกียจเจ้ากล้าหรอกหนา” คุณหญิงจันทร์หอมเอ่ยแทรก

“ขะ...ขอรับ” สิ้นเสียงนั้น ฉัตรจึงยื่นผ้าที่ชุบน้ำหมาด ๆ แล้ว ส่งให้คุณชายคำหอม

“เช็ดตัวให้เจ้ากล้าเสร็จ ลูกก็กลับห้องไปนอนพักเถิด แม่รู้ว่าลูกเองก็เหนื่อย”

“แต่ว่าท่านแม่ขอรับ ข้าขออยู่ดูแลพี่กล้าต่อมิได้รึขอรับ ข้ามิอยากปล่อยให้พี่กล้าอยู่คนเดียว”

“แม่เกรงว่ามิเหมาะสม หากปล่อยให้ลูกอยู่กับเจ้ากล้าเพียงลำพังในคืนนี้ อีกอย่างหากท่านพ่อรู้เรื่องเข้าคงจะโมโหมิน้อย”

“แต่ท่านแม่ พี่กล้าต้องมีคนคอยดูแลนะขอรับ” 

“แม่รู้...แม่จะให้เจ้าเดชมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้ากล้าเอง เอาเป็นว่าเช็ดตัวเสร็จลูกกลับไปพักผ่อนเสียเถิด” 

“กะ...ก็ได้ขอรับ”

“ฉัตร เอ็งช่วยไปตามเจ้าเดชมา คืนนี้ข้าจะให้เจ้าเดชมาคอยดูแลเจ้ากล้า”

หลังจากคุณหญิงจันทร์หอมทำแผลให้พบกล้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็มอบหมายคำสั่งให้กับฉัตรอีกครั้ง

“ได้ขอรับ ข้าจะรีบไปขอรับคุณหญิง”

“มิต้องรีบร้อนไป ค่อย ๆ เดิน เจ้าเดชมิหายไปไหนหรอก คงอยู่ในเรือนนี่แหละ ค่อย ๆ เดิน ค่อย ๆ ไป มิต้องรีบร้อนไป เข้าใจรึไม่เจ้าฉัตร”

“ขะ...ขอรับคุณหญิง”

ไม่ใช่เพราะกลัวฉัตรจะเหนื่อย แต่เพราะเธอต้องการถ่วงเวลาให้บุตรชายได้ใช้เวลากับทาสหนุ่มนานขึ้นอีกสักพัก อย่างน้อย ๆ ปล่อยให้คุณชายคำหอมกับพบกล้าอยู่ด้วยกัน มันคงไม่มีอะไรเสียหายมากมายขนาดนั้น

“เช่นนั้นแล้วแม่ขอตัวกลับไปพักก่อน อย่าลืมที่แม่สั่งไว้ล่ะ เช็ดตัวให้เจ้ากล้าเสร็จแล้ว ลูกก็กลับไปนอนพักที่ห้องเสียหนา ไว้วันรุ่งขึ้นลูกค่อยเข้ามาดูอาการเจ้ากล้าใหม่”

“ขอรับท่านแม่ ข้าจะทำตามที่ท่านแม่สั่งไว้”