คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?
ชาย-ชาย,ย้อนยุค,ไทย,BL,พีเรียดไทย,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คู่หมั้นที่ท่านพ่อจับคู่ให้ เป็นเพียงชายชั่วที่หวังแค่ร่างกายและยศศักดิ์ประดับบารมี หากแต่ชายที่ข้ารักสุดหัวใจ ไยท่านพ่อถึงต้องกีดกันความรักของข้าด้วย เพียงเพราะเขาเป็นแค่ทาส มิคู่ควรกับข้าเช่นนั้นฤา?
ผู้แต่ง
ดาวดวงที่ห้า
เรื่องย่อ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างถี่ถ้วน
*****
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องราวแต่งที่เกิดจากจินตนาการเท่านั้น ตัวละคร ฉาก สถานที่
และเหตุการณ์ในเรื่องล้วนสมมุติขึ้นมาทั้งหมด
ไม่ได้มีการพาดพิงถึงใคร ไม่ได้เน้นหลักความสมเหตุสมผลหรือหลักการความเป็นจริงเท่าที่ควรนะคะ
นิยายวายพีเรียด ไม่อิงประวัติศาสตร์ใด ๆ ภาษาที่ใช้อาจไม่ถูกต้องทั้งหมด อาจมีการใช้ถ้อยคำหยาบคาย เพื่อให้เข้ากับบริบทของตัวละคร (ตรงส่วนนี้ต้องขออภัยล่วงหน้าค่ะ)
เนื้อหาในนิยายมีการแบ่งแยกชนชั้นทางสังคมอย่างชัดเจน มีการใช้อำนาจ การดูถูกเหยียดหยาม การถูกกีดกันต่าง ๆ มีฉากความรุนแรง กักขัง ทำร้ายร่างกาย บังคับขู่เข็ญ ไปจนถึงฆาตกรรม มีการกล่าวถึงไสยศาสตร์ ความเชื่อ วิญญาณ ความสูญเสีย
ตัวละครในเรื่องบางตัวละครมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม ไม่ควรลอกเลียนแบบ
*****
เรื่องราวความรักที่ไม่เหมาะสมจะเคียงคู่กัน นำไปสู่โศกนาฏกรรมที่ยากจะลืมเลือน
เมื่อคุณชายคำหอม บุตรชายเพียงคนเดียวของพระยาคมศักดิ์ ผู้ปกครองเมืองภูคำใต้ ดันไปตกหลุมรัก พบกล้า ทาสหนุ่มในเรือนของตนเข้าอย่างจัง และเพราะความผูกพันที่ทั้งคู่มีให้กันตั้งแต่เยาว์วัย ทำให้พวกเขาต่างชอบพอกัน จนก่อตัวเป็นความรักในที่สุด แต่มันดันติดปัญหาตรงที่พวกเขาทั้งคู่ไม่เหมาะสมที่จะเคียงคู่กันเลยสักนิดนี่สิ
เมื่อคนหนึ่งเป็นถึงคุณชายผู้สูงศักดิ์ กับอีกคนเป็นแค่ทาสใช้แรงงานผู้ต่ำต้อย
เมื่อคนหนึ่งมีคู่หมั้นหมายที่เหมาะสมกันทั้งหน้าตา ฐานะและยศศักดิ์ กับอีกคนที่ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่มีความเหมาะสมใด ๆ เลยสักนิดเดียว
เมื่อคนหนึ่งรักมากจนแสดงออกมาอย่างชัดเจน กับอีกคนที่รักมากแต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้
เมื่อคนหนึ่งรักสุดหัวใจ จนไม่สนเรื่องความถูกต้องและความเหมาะสมใด ๆ กับอีกคนที่รักสุดใจ แต่ไม่สามารถมอบความรักให้อีกฝ่ายได้ เพราะเจียมตัวว่าเราต่างไม่คู่ควรกัน
*****
ความรักที่ไม่เหมาะสมจะเคียงคู่กัน หากยังคงฝืนรักกันต่อไป อาจนำมาซึ่งความสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปตลอดกาล
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
.
.
.
เสียงฝีเท้าที่ค่อย ๆ ก้าวเดินเข้ามา สร้างความกดดันให้กับคุณชายคำหอมอยู่ไม่น้อย ในยามนี้พระยาคมศักดิ์ผู้เป็นบิดา ต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาเป็นแน่ ก็เขาดันไปทำร้ายร่างกายขุนไตรภพ ผู้เป็นบุตรชายของสหายรักบิดานี่สิ
เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าจะเกิดเหตุการณ์นี้ หลังจากที่พระยาคมศักดิ์รอให้ทาสติดตามกลับมารายงาน ตัวเขาและสหายยังมีอารมณ์ขบขันอยู่บ้าง หากแต่ความขบขันนั้นจำต้องมลายหายไปในชั่วพริบตา เมื่อได้รับข่าวคราวการรายงานจากทาสติดตามมาว่า ที่โรงครัวเกิดเรื่องขึ้นตั้งแต่ช่วงที่พวกเขากำลังประชุมงานกันอยู่
“สาเหตุมาจากสิ่งใด เหตุใดบุตรชายข้าถึงกล้ามีปากเสียงกับว่าที่คู่หมั้นเช่นนั้น” พระยาคมศักดิ์เอ่ยถามทาสติดตามของตน
“ข้าเองก็มิทราบแน่ชัดขอรับนายท่าน หากแต่ข้าได้ยินมาว่าขุนไตรภพมิพอใจที่คุณชายคำหอมให้ความสนใจไอ้พบกล้ามากกว่าขุนไตรภพขอรับ” ทาสติดตามตอบกลับตามความจริงที่เขารับรู้มา
“ไอ้พบกล้า! ไอ้เจ้านี่อีกแล้วสินะ” เพียงแค่ได้ยินชื่อของทาสหนุ่มเจ้าปัญหา ก็ทำให้พระยาคมศักดิ์รู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมาก
“ยามนี้พวกเขาอยู่กงไหนกัน มิใช่ว่าป่านนี้แล้วยังพูดคุยกันมิลงตัวอีกหนา” พระยาไตรเทพเอ่ยถามแทรกขึ้นมา
“ในยามนี้ทาสในโรงครัวยังมิมีผู้ใดพบเห็นพวกเขาเลยขอรับ” ทาสติดตามพระยาคมศักดิ์ตอบกลับ
จากการสอบถามทาสในโรงครัว เขาก็ได้ความว่าไม่มีผู้ใดพบเห็นขุนไตรภพ พบกล้า คุณชายคำหอม หรือแม้กระทั่งฉัตร ทาสติดตามของคุณชายคำหอม ที่หายออกไปจากโรงครัวกลับมาเลยแม้แต่คนเดียว พวกเขาต่างสันนิษฐานกันว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงครัว อาจทำให้ขุนไตรภพไม่พอใจถึงขั้นที่ว่าน่าจะเจรจากันไม่ลงตัวเสียที แต่ก็ไม่มีทาสคนไหนกล้าเข้าไปยุ่งเรื่องของเจ้านาย
“เช่นนี้แล้ว เอ็งจะทำเช่นไรวะ ไอ้ศักดิ์” พระยาไตรเทพเอ่ยถามสหายของตน
“บุตรชายข้าชักจะแผลงฤทธิ์เกินไปเสียแล้ว เรื่องนี้ข้าจะต้องจัดการให้เด็ดขาดเสียแล้ว” พระยาคมศักดิ์ตอบกลับด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองใจเล็กน้อย
“เช่นนั้นแล้วก็รีบไปกันเถอะ ก่อนที่เรื่องทั้งหมดมันจะบานปลายใหญ่โตไปมากกว่านี้เสีย”
พระยาไตรเทพเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าสหายของเขา จะแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้อย่างไรกันแน่
.
.
.
หลังจากใช้เวลาสอบถามเหล่าทาสในโรงครัวที่อยู่ในเหตุการณ์ช่วงเกิดเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้น ก็ทำให้พระยาคมศักดิ์และพระยาไตรเทพตีความไปเองว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้น สาเหตุมาจากทาสหนุ่มที่ชื่อพบกล้าทั้งสิ้น
และเพราะเหตุนี้พวกเขาจึงรีบพากันไปยังเส้นทาง ที่ทาสในเรือนคนหนึ่งมารายงานพวกเขาว่า พบเห็นคุณชายคำหอมและฉัตร ทาสติดตามเดินไปยังเส้นทางนั้น ก่อนที่พวกเขาทั้งหมดจะหายไปและยังไม่กลับออกมา
พระยาคมศักดิ์ พระยาไตรเทพและทาสติดตามบางส่วน พากันเดินตรงไปยังเส้นทางนั้นทันที ใช้เวลาไม่นานพวกเขาทั้งหมดก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนกำลังมีปากเสียงกันอยู่ จึงค่อย ๆ เดินตรงเข้าไปยังบริเวณจุดนั้น และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้พวกเขาทั้งหมดต่างพากันตกใจชะงักนิ่งไปเป็นแถว
คุณชายคำหอมกำลังทำร้ายร่างกายว่าที่คู่หมั้นของตน โดยการตบเข้าไปยังใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างเต็มแรง
“พวกเจ้าที่อยู่กงนั้น มีเรื่องอะไรกัน!”
พระยาคมศักดิ์ที่ทนเห็นภาพนั้นไม่ได้จึงตะโกนออกไป หวังจะห้ามปรามไม่ให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้ ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินดุ่ม ๆ ไปยังคุณชายคำหอมทันที
“เหตุใดเจ้าจึงกล้าทำเช่นนี้!” พระยาคมศักดิ์ต่อว่าคุณชายคำหอมทันทีที่เดินมาถึงตัว
“ทะ…ท่านพ่อ”
คุณชายคำหอมไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองบิดาของตนด้วยซ้ำ เพราะเขารู้ดีว่าหากบิดาโกรธถึงขึ้นตวาดใส่เขา ทั้ง ๆ ที่มีคนมากมายอยู่รอบตัวเช่นนี้ ไม่ว่าเขาจะพยายามเอ่ยปากพูดอะไร สุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถทำให้บิดาเปิดใจรับฟังในสิ่งที่เขาต้องการจะพูดเลยแม้แต่น้อย
จนกว่าบิดาจะพึงพอใจในการต่อว่าเขา เมื่อนั้นคุณชายคำหอมถึงจะมีสิทธิ์เอ่ยปากพูดขึ้นมาบ้าง นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณชายคำหอมเลือกจะก้มหน้าก้มตาทนฟังบิดาดุด่าอยู่ฝ่ายเดียว
“ข้าถามมิได้ยินรึไง! มีเรื่องผิดใจอะไรกัน ถึงขั้นต้องทำร้ายคู่หมั้นเช่นนี้”
พระยาคมศักดิ์เริ่มดุด่าบุตรชายของตน ที่ไม่แม้จะกล้าเงยหน้าขึ้นมามองเขา
“เงยหน้าขึ้นมา ข้ามิเคยสอนให้เจ้าเอาแต่นิ่งเงียบและก้มหน้าก้มตาหนีความผิดเช่นนี้!”
“ข้าแค่…”
ในขณะที่คุณชายคำหอมตัดสินใจจะเงยหน้าขึ้นมา เพื่อตอบคำหอมบิดาถึงสาเหตุความจริงทั้งหมดที่ทำให้เขาต้องทำร้ายร่างอีกฝ่าย แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงแทรกของขุนไตรภพดังขึ้นมาเสียก่อน
“คือว่าท่านอาขอรับ…ข้ามิเป็นไร อย่าดุด่าน้องคำหอมเลยขอรับ”
ขุนไตรภพแสร้งทำตัวเป็นคนดีที่พยายามปกป้องว่าที่คู่หมั้นของตน หากแต่ความในใจของขุนไตรภพแท้จริงแล้วกำลังเจ็บใจที่พลาดท่าถูกอีกฝ่ายตบเข้าถึงสองครั้งด้วยกัน
“เจ้าภพมิต้องแก้ตัวแทนน้อง หากข้ามิมาเห็นเข้า คำหอมอาจจะทำร้ายเจ้าร้ายแรงกว่านี้ก็เป็นได้”
จากน้ำเสียงเกรี้ยวกราดดุด่าบุตรชาย กลับแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงทุ้มหนาปกติยามที่พระยาคมศักดิ์พูดคุยกับขุนไตรภพ
“ท่านพ่อ ข้ามีเหตุผลที่ทำเช่นนั้นนะขอรับ”
“เหตุผลเจ้าช่างสิ้นคิด ข้ามิเคยสอนให้เจ้าทำเช่นนี้ โดยเฉพาะกับคู่หมั้น ยิ่งมิควรให้มันเกิดขึ้น!”
และทันทีที่คุณชายคำหอมเอ่ยออกมา น้ำเสียงของพระยาคมศักดิ์ก็แปรเปลี่ยนไปอีกครั้ง
“ข้าก็มิได้อยากทำเช่นนี้ แต่ขุนไตรภพเขาเย้ยหยันเองนะขอรับ”
ทั้งใบหน้าและน้ำเสียงของขุนไตรภพ ยามพูดจาเย้ยหยันเสียดสีทั้งตัวเขาและพบกล้า ยังคงวนเวียนอยู่ในโสตประสาทคุณชายคำหอมไม่แปรเปลี่ยน
“ข้ามิได้เย้ยหยันน้องคำหอมเลยนะขอรับท่านอา”
ขุนไตรภพเอ่ยแทรกขึ้นมา ก่อนจะค่อย ๆ ยกฝ่ามือขึ้นมาลูบบริเวณแก้มซ้ายไปมา เพื่อแสร้งให้พระยาคมศักดิ์เชื่อในคำพูดของเขามากกว่าคำพูดของคุณชายคำหอม และแน่นอนว่าพระยาคมศักดิ์เลือกที่จะเชื่อคำพูดของขุนไตรภพ มากกว่าจะเชื่อในคำพูดของคุณชายคำหอมผู้เป็นบุตรชายของตน
“เจ้าภพออกจะเป็นคนดีเช่นนี้ เจ้ายังคิดใส่ร้ายคู่หมั้นอีกงั้นรึ!”
“ข้ามิได้ใส่ร้าย ข้าพูดความจริง เหตุใดท่านพ่อถึงมิยอมเชื่อข้า” คุณชายคำหอมรู้สึกผิดหวังอยู่เล็กน้อย
“เพราะข้าเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น ข้าเห็นว่าเจ้าเป็นฝ่ายทำร้ายคู่หมั้นเจ้าก่อน”
“คู่หมั้นงั้นรึ อย่าหวังว่าทั้งชีวิตนี้ข้าจะหมั้นหมายกับเขา คนที่ทำร้ายผู้อื่นแทบปางตายเช่นนี้ ท่านพ่อยังคิดที่จะให้ข้าตบแต่งกับเขาอีกอย่างนั้นรึ!”
เพราะบิดาไม่ยอมเชื่อในสิ่งที่เขาพูด จึงทำให้คุณชายคำหอมโมโหแทบขาดสติ
“คำหอม! นี่เจ้ากล้าพูดจาใส่ร้ายคู่หมั้นเจ้าเช่นนี้ต่อหน้าข้าเชียวรึ”
“ข้ามิได้ใส่ร้าย แต่ข้าพูดความจริงทุกอย่าง”
“เจ้านี่มันดื้อด้านเสียจริง”
“ข้ามิเคยดื้อด้าน หากท่านพ่อเลือกที่จะมิบังคับข้าตั้งแต่แรก”
“เพราะมันใช่รึไม่ เพราะไอ้ทาสชั้นต่ำนั่นที่ทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้!”
พระยาคมศักดิ์คิดว่าสาเหตุที่ทำให้บุตรชายของเขาเปลี่ยนแปลงไป สาเหตุมาจากทาสหนุ่มที่ชื่อพบกล้าเป็นแน่
“มิใช่เพราะผู้ใด แต่เป็นเพราะท่านพ่อ ที่ทำให้ข้าเป็นเช่นนี้”
“คำหอม นี่เจ้า!”
“ท่านพ่อมิเชื่อในคำพูดข้าก็มิเป็นไร แต่ท่านพ่อช่วยมองไปทางนั้นหน่อยขอรับ” คำพูดชี้ไปยังจุดที่พบกล้านอนซมอยู่
“ท่านพ่อเห็นฤๅไม่ ท่านพ่อสภาพของพี่กล้าฤๅไม่ คนที่ทำให้พี่กล้าอยู่ในสภาพนี้ คือคนที่ท่านพ่อเชื่อในคำพูดเขานักหนา แล้วเช่นนี้จะให้ข้าทนอยู่เฉย ๆ ได้อย่างไรกันขอรับ”
พระยาคมศักดิ์และคนอื่น ๆ ที่ได้ยินเช่นนั้น ต่างพากันหันไปมองยังจุดที่คุณชายคำหอมชี้ไป บริเวณจุดที่พวกเขาไม่ได้สังเกตกันตั้งแต่แรก และบริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลมากนักนั้น มีร่างของทาสหนุ่มนอนซมอยู่ บาดแผลบนใบหน้าและตามร่างกายไม่ต่างอะไรกับคนที่โดนซ้อมเลยสักนิด
“จริงรึเปล่าเจ้าภพที่ทำเช่นนั้น”
ทันทีที่พระยาคมศักดิ์ได้เห็นสภาพแทบปางตายของพบกล้า ก็ทำให้เขาตกใจอยู่ไม่น้อย แม้เขาจะเกลียดพบกล้านักหนา แต่การได้เห็นอีกฝ่ายตกอยู่ในสภาพนั้น มันทำให้เขาแอบสงสารพบกล้าอยู่ไม่น้อยเช่นกัน
“ข้าทำจริงขอรับ แต่ท่านอาเคยบอกว่า ให้ข้าสามารถเรียกใช้หรือแม้กระทั่งสั่งสอนทาสในเรือนที่มิเชื่อฟังได้นี่ขอรับ”
“ก็จริงที่ข้าเคยบอกเจ้าเช่นนั้น แต่ข้าก็มิคิดว่าสภาพมันจะแทบปางตายเช่นนี้”
“ข้าขออภัยขอรับท่านอา ข้าแค่โมโหที่มันมิยอมเชื่อฟังข้าขอรับ” ขุนไตรภพตอบกลับน้ำเสียงรู้สึกผิดเล็กน้อย
“แม้ท่านพ่อจะอนุญาต แต่ข้ามิอนุญาตนะขอรับ” คุณชายคำหอมเอ่ยแทรกขึ้นมาทันที
“ท่านอาขอรับ...” ต่อหน้าพระยาคมศักดิ์ ขุนไตรภพพยายามทำตัวเองให้น่าสงสาร
“คำหอม...ในเมื่อเรื่องมันเกิดแล้ว เจ้าก็ควรปล่อยวางปัญหามันจะได้จบ” พระยาคมศักดิ์เองก็หลงกลขุนไตรภพอยู่เสมอเช่นกัน
“แต่พี่กล้าเป็นคนของข้านะขอรับ ขุนไตรภพท่านมิมีสิทธิ์ทำร้ายเขาเช่นนี้”
คำเรียกว่าที่คู่หมั้นจากคำว่าพี่ ยามนี้คุณชายคำหอมไม่แม้แต่จะเรียกอีกฝ่ายว่าพี่เลยสักนิด เพราะเขานั้นรู้สึกเกลียดขุนไตรภพไปเสียแล้วจริง ๆ
“เรื่องนั้นข้ายอมรับผิดที่ทำร้ายคนของเจ้าในเขตเรือนเจ้า หากแต่ในมิช้าเจ้าก็จะเป็นของข้า ในเมื่อเจ้าเป็นของข้า คนของเจ้าก็เหมือนคนของข้าเช่นกัน ดังนั้นข้าจะสั่งสอนมันก็มิผิดมิใช่ฤๅ”
“นี่ท่านคิดอะไรของท่าน”
“ข้าจะคิดอะไรก็เรื่องของข้า แต่การที่เจ้าตบหน้าข้า ข้ายังมิว่าอะไรเจ้า เช่นนั้นแล้วเรื่องที่ข้าสั่งสอนคนของเจ้า เจ้าก็มิควรต่อว่าช้าเช่นกันหนา”
ขุนไตรภพพยายามยื่นข้อเสนอให้กับคุณชายคำหอม
“จริงอย่างที่เจ้าภพว่า ข้าเองก็เห็นด้วยกับเขา” แน่นอนว่าพระยาคมศักดิ์เองก็เห็นด้วยกับขุนไตรภพเช่นกัน
“แต่ท่านพ่อ!” คุณชายคำหอมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสุดท้ายแล้ว บิดาของเขาเลือกที่จะมองข้ามเขา กลับไปเข้าข้างขุนไตรภพเสียอย่างนั้น
“เรื่องนี้ให้มันจบเสียคำหอม อย่าทำให้ข้าต้องขายหน้าไปมากกว่านี้ เจ้ากล้าตบหน้าบุตรชายของสหายข้า ต่อหน้าสหายข้าเช่นนี้ก็นับว่าแย่มากพอแล้ว” พระยาคมศักดิ์กล่าวเสริม
คุณชายคำหอมแทบจะร่ำไห้ออกมาเมื่อได้ยินถ้อยคำเอื้อนเอ่ยของบิดา กลับกันทางขุนไตรภพและพระยาไตรเทพที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่เงียบ ๆ กลับรู้สึกพึงพอใจในวิธีการจัดการของพระยาคมศักดิ์เสียอย่างนั้น
“อย่าได้มาผิดใจกันเอง เพราะไอ้พบกล้าเป็นสาเหตุอีก”