แอลลี่หนีความเจ็บปวดมาหาความสงบในเมืองเล็ก แต่กลับเจอเมอร์สัน เพื่อนข้างห้องที่ขโมยจูบแรก และส่งเสียงกิจกรรมข้างห้องดังจนน่ารำคาญ ความสัมพันธ์เติบโตจนกลายเป็นความใกล้ชิดที่อันตรายต่อหัวใจ
รัก,ชาย-หญิง,จีน,เรื่องสั้น,เล่าประสบการณ์,พล็อตสร้างกระแส,รัก,รัก 3 เส้า,รักดราม่า,รักมหาลัย,รักต่างวัย,รักแรก,รักเก่า,รักวัยรุ่น,รักในทุกฤดู,รักโรแมนซ์,รักโรแมนติก แก้แค้น ดราม่า,รักไม่สมหวัง,รักใสๆ,รักลับๆ,รักแรกพบ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แอลลี่หนีความเจ็บปวดมาหาความสงบในเมืองเล็ก แต่กลับเจอเมอร์สัน เพื่อนข้างห้องที่ขโมยจูบแรก และส่งเสียงกิจกรรมข้างห้องดังจนน่ารำคาญ ความสัมพันธ์เติบโตจนกลายเป็นความใกล้ชิดที่อันตรายต่อหัวใจ
ผู้แต่ง
เฌอรินทิพย์
เรื่องย่อ
แอลลี่ หลิน ผู้หญิงที่เคยต้องเผชิญกับปัญหากับโลกสองใบจากคนรัก
ได้เลือกทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังและเริ่มต้นใหม่ในเมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง
เธอเพียงต้องการความสงบ…แต่กลับได้พบกับ เมอร์สัน เชน
เพื่อนข้างห้องที่ “ขโมยจูบแรกแบบไม่ทันตั้งตัว” ไปอย่างหน้าด้าน ๆ
แถมยามค่ำคืนกิจกรรมพิเศษของเขาก็ดังทะลุกำแพงจนทำให้เธอนอนไม่หลับ
ทว่าความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นจากเสียงรบกวนและความหงุดหงิด
กลับค่อย ๆ เติบโตจนกลายเป็นความใกล้ชิดที่อันตรายต่อหัวใจ
ความวุ่นวายที่เธอพยายามหลีกหนี กลับเป็นสิ่งที่เยียวยาบาดแผลในใจทีละน้อยโดยที่เธอไม่ทันรู้ตัว
ท่ามกลางฤดูใบไม้ผลิที่กำลังผลิบาน
ความรักครั้งใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งในเมืองแห่งนี้…
บทที่ 5 ความรักครั้งใหม่
บรรยากาศรอบโต๊ะนิ่งจนได้ยินเสียงลมหายใจของทั้งสามคน
แดร์เรนเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน
“ผู้ชายคนนี้เป็นใคร”
เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะถามออกมาด้วยซ้ำ
แดร์เรนจ้องหน้าเมอร์สัน สีหน้าของเขาเปลี่ยนจากเรียบเฉยเป็นแข็งกร้าวอย่างเห็นได้ชัด แววตาที่เคยอ่อนโยนกลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจปนหึงหวง
“ผู้ชายคนนี้เป็นใคร” เขาถามอีกครั้ง คราวนี้น้ำเสียงแข็งและเย็นเฉียบ
แอลลี่ขยับริมฝีปากเหมือนจะพูดอะไร แต่เสียงกลับติดอยู่ในลำคอ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนตอบเสียงเบาแต่มั่นคง
“เขาเป็นแฟนฉัน”
คำพูดนั้นทำให้แดร์เรนชะงักไปชั่ววินาที ก่อนจะหัวเราะในลำคออย่างไม่เชื่อ
“แฟนงั้นเหรอ… แอลลี่ เธอคงไม่ได้ทำแบบนี้เพราะอยากให้ฉันหึงใช่ไหม”
“ฉันไม่ได้ทำเพื่อให้ใครหึงทั้งนั้น” เธอตอบเสียงสั่น พยายามคุมสีหน้าไม่ให้หวั่นไหว “ฉันแค่...ไม่รักนายแล้ว”
“ไม่รัก” เขาทวนคำอย่างไม่พอใจ “เป็นไปไม่ได้ เธอรักฉันที่สุด และฉันคนเดียวที่เข้าใจเธอที่สุด—”
“มันก็แค่คำโกหก” แอลลี่พูดสวนทันที เสียงเธอสั่น แต่แฝงไว้ด้วยความเจ็บที่อัดแน่น “มันสายไปแล้วแดร์เรน ที่ฉันมาเจอในวันนี้เพื่อจะบอกว่า อย่ามาเจอกันอีกเลย”
แดร์เรนขบกรามแน่น มองเธอด้วยสายตาเหมือนคนที่ไม่อยากยอมรับความจริง “ฉันแค่...ทำผิดพลาดไปครั้งเดียว และผู้หญิงคนนั้นฉันก็ให้เธอเอาเด็กออกแล้ว ตอนนี้ฉันแค่ต้องการให้เรากลับไปเหมือนเดิม”
เมื่อได้ยินคำพูดของแฟนเก่าแอลลี่ตกใจยิ่งกว่าเดิม...เขายอมรับว่าเขาทำหล่อนท้อง !
เขาไม่ได้จะแต่งงานกับหล่อน เหอะ...มันสารเลวยิ่งกว่าการที่เขายื่นการ์ดเชิญงานแต่งให้เธอเสียอีก
“มันคงไม่มีทาง” เธอกล่าวเสียงแผ่ว แต่หนักแน่น “ฉันมีแฟนแล้ว และฉันกับเขาก็รักกันดี”
“แอลลี่!” เสียงของแดร์เรนเริ่มดังขึ้น “เธอคิดเหรอว่าจะมีใครรักเธอมากกว่าฉันอีก หรือว่าเธอนอนกับไอ้หมอนี่แล้ว !”
เขาชี้หน้ามาที่เมอร์สัน ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ
เมอร์สันที่เงียบมาตลอดสบตาเขาอย่างนิ่งเรียบ
“อย่าพูดแบบนั้นกับเธอ” เขากล่าวเสียงต่ำ “นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย”
แดร์เรนหัวเราะเย้ย “ฉันอยู่กับเธอมาหลายปี เธอเป็นของฉัน—เข้าใจไหม”
“ไม่ ตอนนี้เธอคือแฟนฉัน”
เมอร์สันพูดขัดขึ้น น้ำเสียงเย็นเฉียบ
บรรยากาศบนโต๊ะตึงเครียดจนเหมือนอากาศถูกบีบอัด แอลลี่เม้มริมฝีปากแน่น ความรู้สึกกดดันและกลัวผสมกันจนแทบหายใจไม่ออก เธอไม่อยากฟัง ไม่อยากอยู่ตรงนี้อีกต่อไป
“พอเถอะ” เสียงเธอแผ่วลงเหมือนขอร้อง “ฉันจะกลับแล้ว”
เธอลุกขึ้นออกจากโต๊ะทันที น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลอาบแก้มในจังหวะที่ก้าวพ้นจากแสงไฟในร้าน เสียงเก้าอี้ขยับดังลั่นตามหลัง
แดร์เรนลุกขึ้นรวดเร็ว คว้าแขนแอลลี่ไว้ “แอลลี่ ได้โปรดเถอะ ฉันยังรักเธอ !”
เมอร์สันลุกขึ้นกระชากคอเสื้อแดร์เรนแล้วปล่อยหมัดเข้าเต็มหน้า ขณะที่แอลลี่รีบเดินออกไปจากร้านไม่คิดจะหันกลับมามอง
“อย่ามายุ่งกับเธออีก” น้ำเสียงเยือกเย็นจนคนรอบข้างหยุดหันมามอง
แดร์เรนเซถอยไปชนเก้าอี้ ก่อนจะมองอีกฝ่ายด้วยแววตาช็อกและโกรธจัด “นายมัน—!”
แต่ยังไม่ทันพูดต่อ เมอร์สันก็หันหลังเดินออกไปโดยไม่เหลียวกลับ
เขาเห็นแอลลี่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าร้าน ตัวสั่นเทา มือกำชายเสื้อแน่นเหมือนคนที่พยายามจะกลืนลมหายใจตัวเองให้กลับมาเป็นปกติ
“ขอโทษนะ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาสั่นระริก “ฉันไม่ควรลากนายมาเกี่ยวด้วย ขอโทษนะ ฉัน...”
เมอร์สันส่ายหน้าเบา ๆ แล้วเอื้อมมือไปจับมือเธออีกครั้ง ปาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ
วันนี้เขาได้รู้เรื่องนี้...และเขาได้เห็นน้ำตาของเธอ
“ถ้าอยากขอโทษผมจริง ๆ เราไปเดตกันสักวันไหม”
แอลลี่นิ่งเงียบไม่พูด
ชายหนุ่มรู้ดีว่าเธอต้องการเวลาพักรักษาใจ แต่... “ที่ผมพูดว่า คุณคือแฟนผม ผมจริงจังนะ”
แอลลี่นิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไรในทันที
ลมหายใจของเธอขาดห้วงไปชั่วขณะ ก่อนจะค่อย ๆ สูดเข้าลึกเหมือนพยายามรวบรวมสติ
“เมอร์สัน…” เธอเอ่ยเรียกชื่อเขาเบา ๆ เสียงแผ่วจนแทบกลืนไปกับเสียงรถที่แล่นผ่านหน้าร้าน
“นี่ก็ดึกแล้ว เราหาอะไรกินกันก่อนดีไหม” เขายิ้ม “ร้านฝั่งตรงข้ามนั้นไหม อาหารท้องถิ่นคุณน่าจะชอบด้วย”
เธอมองตามสายตาเขาไปที่ร้านอาหารเล็ก ๆ ตกแต่งด้วยไฟสีส้มอบอุ่น ความรู้สึกอึดอัดในอกค่อย ๆ คลายลงทีละน้อย
หญิงสาวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าตอบรับ
เมอร์สันยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย เขาเดินนำเข้าไปในร้าน ดึงประตูให้เธอก่อนเหมือนสุภาพบุรุษ พอเข้าไปด้านใน กลิ่นอาหารอบอวลยิ่งชัดเจน เสียงพูดคุยแผ่ว ๆ จากโต๊ะข้าง ๆ ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายกว่าที่ผ่านมาอย่างมาก
ทั้งคู่เลือกนั่งมุมเงียบ ๆ ใกล้หน้าต่าง แสงจากไฟบนโต๊ะสะท้อนดวงตาของแอลลี่ที่ยังแดงอยู่เล็กน้อย
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม” เขาถามขึ้นขณะพลิกเมนูก่อนจะหันไปสั่งอาหาร
หลังจากสั่งอาหารเสร็จเมอร์สันพยายามชวนเธอคุยเรื่องอื่นให้มีเสียงหัวเราะเพื่อลืมเรื่องที่เกิดขึ้น
ในค่ำคืนนี้ที่มันไม่ได้มีความเศร้าปนอยู่ การชวนคุยของเขาทำให้เธอผ่อนคลายลง — เธอค่อย ๆ ยกแก้วน้ำขึ้นจิบ ก่อนเอ่ยเสียงเบา
“ขอบคุณนะ ที่อยู่ตรงนี้... ฉันไม่รู้จะทำยังไงถ้าไม่มีนายเมื่อกี้”
“ผมยินดี” เมอร์สันมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน “และเต็มใจเพื่อคุณ”
คำพูดของเขาเรียบแต่หนักแน่นจนเธอต้องหลบตา
ไม่นานอาหารก็ถูกยกมาเสิร์ฟ กลิ่นหอมลอยขึ้นแตะจมูก ทั้งคู่เริ่มกินโดยไม่พูดอะไรกันมากนัก มีเพียงเสียงส้อมกระทบจานเบา ๆ กับเสียงเพลงที่คลออยู่ในร้าน
เมื่อกินไปได้ครึ่งจาน แอลลี่เอ่ยขึ้นช้า ๆ
“ระหว่างเรา...”
“เพื่อนที่ดีต่อกัน ผมรู้” เขาตอบโดยไม่ต้องคิด
หญิงสาวเงยหน้ามองเขา ดวงตาเธออ่อนลงมากกว่าเมื่อครู่ — มีแสงจากโคมไฟตกกระทบในนั้น เหมือนประกายที่เริ่มกลับมาอีกครั้ง
“ขอบคุณนะ”
เมอร์สันยิ้ม — ยิ้มที่ไม่ต้องมีคำพูดใดตามมา เพราะสำหรับเขา แค่เธอยอมเปิดใจในค่ำคืนนี้ ก็คือคำตอบที่เขาต้องการทั้งหมดแล้ว
ไฟบนโต๊ะส่องอุ่นอยู่เหนือหัวทั้งคู่ เสียงฝนโปรยเบา ๆ นอกหน้าต่าง กลืนความวุ่นวายของเมืองให้กลายเป็นเพียงฉากหลังอันเงียบสงบของ “ความรักครั้งใหม่”