นักศึกษาสาวผู้คลั่งใคล้ของโบราณ ถูกพลังลึกลับดึงย้อนเวลากลับไปราว 500 กว่าปีก่อน ทั้งยังต้องเป็นตัวแทนของคุณหนูสกุลจ้าว ผู้หลงใหลจวิ้นเทียนฮ่องเต้ ถึงขนาดถูกส่งไปเป็นกุ้ยเฟยในวังหลวง.
เกิดใหม่,ย้อนยุค,ข้ามเวลา,จีน,ชาย-หญิง,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บริเวณสวนดอกเหมยที่เพิ่งออกดอกสวยงาม พร้อมส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ท่ามกลางแสงจันทร์ส่องกระทบร่างของจวิ้นเทียนฮ่องเต้ ที่เดินเล่นอยู่อย่างโดดเดี่ยวพร้อมสายลมพัดโชยมาเป็นระยะ ก่อนหวนนึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ ในอดีต
ขณะที่เขามีฐานะเป็นรัชทายาทแห่งราชวงศ์ ต้องแบกรับสิ่งต่าง ๆ ไว้มากมาย ทั้งความรับผิดชอบ และความคาดหวังของทุกคน
แต่เวลานั้นเขามีอายุเพียงสิบห้าปี และจือซินหญิงสาวอายุมากกว่าถึงห้าปี ได้ทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยง คอยดูแลความเรียบร้อย เมื่อใดที่เกิดความผิดพลาด นางจะรับผิดแทนและยอมถูกลงโทษ เพื่อไม่ให้เหล่าขุนนางหมดความเชื่อมั่นในตัวรัชทายาท หลายครั้งที่นางถูกโบยเพื่อปกป้องเขาจากเชื้อพระวงศ์คนอื่น ที่ตั้งใจทำลายชื่อเสียงของจวิ้นเทียนเพื่อลดทอนอำนาจ ทว่าเขาต้องเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นนางถูกทรมานเหมือนตายทั้งเป็น
ระหว่างนางนอนรักษาตัวอยู่ รัชทายาทจวิ้นเทียนเดินเข้ามาแล้วไล่ให้หมอหลวงทุกคนออกไป เขาย่อตัวลงนั่งดูบาดแผลที่หลังของนางพร้อมน้ำตาเอ่อขึ้น เป็นถึงรัชทายาทแต่กลับช่วยอะไรนางไม่ได้
“อย่าปกป้องข้าด้วยวิธีนี้อีก” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พลันค่อย ๆ ป้ายยาใส่หลังนางช้า ๆ
“เป็นที่หน้าที่ของหม่อมฉัน ขอเพียงพระองค์ปลอดภัย หม่อมฉันก็วางใจเพคะ” เขาชักมือเล็กน้อย พยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา นางเป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ แต่หัวใจอาจหาญกว่าเขาหลายเท่าตัว
หลังจากนั้นจวิ้นเทียนก็ตั้งมั่นกับตัวเองว่า จะไม่ยอมเห็นจือซินบาดเจ็บเพราะเขาอีก ชายหนุ่มทุ่มเทกายใจทุกอย่างเพื่อทำหน้าที่ของตน จนกระทั่งเติบโตขึ้นสามารถนำทัพพิชิตศัตรู รวบรวมแผ่นดินให้เป็นปึกแผ่น ไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามารุกราน เป็นที่ยอมรับของขุนนางและราษฎรนับจากนั้นเป็นต้นมา ทว่าสิ่งเดียวที่เขาไม่อาจเอาชนะได้ ก็คือหัวใจของจือซิน
เสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินมาหยุดด้านหลัง ทำให้จวิ้นเทียนฮ่องเต้หันกลับไป พร้อมสายลมอ่อนพัดโชยมา ร่างของจือซินกุ้ยเฟยยืนยิ้มอยู่ห่าง ๆ
“ให้คนไปตามหม่อมฉันมาที่นี่ พระองค์มีเรื่องใดงั้นเหรอเพคะ” คำพูดห่างเหินของนาง ทำให้เขาเลื่อนสายตามองสวนดอกเหมย ที่ตั้งใจปลูกไว้ เพื่อให้นางนำไปทำเครื่องหอม
“ข้าไม่รู้ ว่าเจ้าเคยเดินมาดูสวนดอกเหมยนี้หรือไม่?” หญิงสาวละสายตาจากเขา แล้วหันมองดูรอบ ๆ พลันปล่อยยิ้มแล้วก้าวเท้าเข้ามาหาเขาช้า ๆ
“อันที่จริง ตรงนี้ไม่ควรเป็นสวนดอกเหมย” คำพูดของนางทำให้จวิ้นเทียนจับจ้องมองแน่นิ่ง ก่อนนางจะกล่าวต่อด้วยใบหน้างดงาม
“ตรงนี้ควรเป็นสวนดอกไม้เหมือนบริเวณอื่น ๆ จะได้กลมกลืนกันไม่แปลกแยกเกินไป ดอกเหมยควรมีได้เฉพาะตำหนักของหม่อมฉันเท่านั้นก็พอเพคะ”
“หมายความว่าเจ้าไม่ชอบ” เขาถามด้วยสายตาสั่นไหว นางทำได้เพียงปล่อยยิ้มเบา ๆ ทว่าไม่ตอบคำถาม
“วันนี้เจ้าให้อี้หนิงกุ้ยเหรินอยู่รับหน้าข้า อีกหน่อยก็คงให้ใครต่อใครอยู่รับหน้าแทนด้วยใช่หรือไม่” เขาถามด้วยกิริยาแน่นิ่ง ใครจะรู้ว่าฮ่องเต้ผู้สูงศักดิ์ ที่รับชัยชนะมาทุกสนามรบ กลับพ่ายแพ้ให้กับสตรีเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“เจ้าไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แต่ว่าวันนี้วันเป็นครบรอบการแต่งงานของเรา ข้ามีของบางอย่างมอบให้” เขาล้วงหาบางอย่างจากซอกเสื้อ ก่อนขมวดคิ้วเพื่อพบว่าของที่เตรียมไว้หายไป
“เป็นสิ่งนี้หรือไม่เพคะ” จือซินกุ้ยเฟยยื่นหยกรูปดอกเหมยออกมา
“เจ้าเอามาจากไหน”
“อี้หนิงเป็นคนนำมามอบให้หม่อมฉัน บอกว่า อาจเป็นของที่พระองค์อยากมอบให้หม่อมฉัน”
“ข้าไม่เคยบอกนาง ว่าของสิ่งนี้ข้าเตรียมไว้ให้เจ้า นางจะรู้ได้ยังไง”
“เห็นแล้วหรือไม่ ว่าอี้หนิงผู้นี้ฉลาดหลักแหลมเพียงใด ขนาดพระองค์ไม่บอก นางยังเดาได้ว่าพระองค์ต้องการอะไร นางเหมาะสมกับกับพระองค์มากที่สุด”
“หยุดพูด!” เสียงเข้มทำให้จือซินเงียบปากลงในทันที พร้อมสองเท้าของชายหนุ่มเดินเข้ามาหา จับจ้องมองนางด้วยสายตาสั่นไหว เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความอัดอั้นที่เก็บกดไว้ในใจ
“เจ้าเอาแต่ผลักไสข้าให้ห่างจากตัว ทำเหมือนข้าไม่มีตัวตน เจ้าลืมไปแล้วเหรอ ว่าข้าเป็นถึงฮ่องเต้ หากคิดจะทำอะไรมากกว่านี้ เหตุใดข้าจะทำไม่ได้ เจ้าก็แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ” หญิงสาวฝืนยิ้มแล้วตอบกลับด้วยสายตาจริงจัง
“พระองค์จะได้แต่ตัว แต่ไม่ได้หัวใจ”
“อย่าให้ข้าต้องกำจัดชายผู้นั้น อย่าให้ข้าต้องลงมือทำร้ายเขา” นางเดินเข้ามาใกล้ แล้วฝืนยิ้มอีกครั้ง
“หากพระองค์ทำร้ายเขา หม่อมฉันก็จะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป” พูดจบ หญิงสาวจึงเบี่ยงกายเดินจากไป ก่อนชายหนุ่มจะกำมือแน่น หลับตาลงพร้อมน้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด เพราะความใกล้ชิด การดูแลเอาใส่ใจของนางในตอนนั้นทำให้เขาหลงรักจนไม่อาจปล่อยวางได้ และไม่อาจมีผู้ใดมาแทนที่ได้ ไม่ว่าใครก็ตาม
ทว่าเสียงเหยียบกิ่งไม้จากด้านหลังทำให้ชายหนุ่มสูงศักดิ์หันไป พบร่างของอี้หนิงกุ้ยเหรินยืนอยู่ นางทำท่าอึกอัก เก้ ๆ กัง ๆ และจำเป็นต้องน้อมกายลงเคารพอีกฝ่าย ด้วยท่าทางอ่อนน้อม
“เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” สุรเสียงนุ่มลึกเอ่ยถามพร้อมสายลมอ่อนพัดมาปะทะกายทั้งสอง
“หม่อมฉันเพียงแค่....” นางอึกอัก เพราะยังตกใจกับบทสนทนาที่ได้ยินเมื่อครู่ นิ้วมือเกี่ยวกันไปมาด้วยความสับสน
“ข้าถามว่าเจ้ามาอยู่นี่ได้ยังไง?” เมื่อเสียงอีกฝ่ายเข้มขึ้นทำให้อี้หนิงรีบตอบกลับด้วยความหวาดหวั่น
“หม่อมฉันเพียงแค่มีเรื่องอยากถามพระองค์เพคะ”
“เรื่องอะไร” นางกลืนน้ำลาย แล้วรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปหา
“ผ้าไหมปักเช่นนี้ หากมีลายมังกรอยู่ด้วย พบได้ที่ใดบ้าง พระองค์เคยมอบให้กับจือซินกุ้ยเฟยหรือไม่?” เขาเอียงศีรษะแล้วมองผ้าไหม ที่เพิ่งส่งให้นางไปไม่นาน
ไรท์ติดเหรียญใน plotteller ด้วยนะคะ สำหรับผู้ที่ไม่สะดวกอ่าน E-book ใน MEB
ตอนพิเศษมีเฉพาะใน E-book เท่านั้นนะคะ
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6ODoiMTAwMDI0NzQiO3M6NzoiYm9va19pZCI7czo2OiIzNDYxODgiO30
