เมื่อฟาลันสายเลือดแห่งแม่มดที่ถูกขับไล่ เริ่มถูกคุกคามจากพลังมืดในตัว การออกเดินทางค้นหาความจริง ต้องเสี่ยงกับอันตรายมากมาย ความจริงที่ค้นหาจะเป็นเช่นไร คำตอบรออยู่ข้างหน้า ไม่รอช้าออกเดินทางทันที (ให้ผู้อ่านสวมบทบาทเป็นฟาลัน)
ผจญภัย,แฟนตาซี,รัก,ตะวันตก,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,ผจญภัย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฟาลัน
เมื่อฟาลันสายเลือดแห่งแม่มดที่ถูกขับไล่ เริ่มถูกคุกคามจากพลังมืดในตัว การออกเดินทางค้นหาความจริง ต้องเสี่ยงกับอันตรายมากมาย ความจริงที่ค้นหาจะเป็นเช่นไร คำตอบรออยู่ข้างหน้า ไม่รอช้าออกเดินทางทันที (ให้ผู้อ่านสวมบทบาทเป็นฟาลัน)
คุณไม่ได้อยู่ในป่าที่สวยงาม แต่ที่ที่คุณยืนอยู่นี้คือดินแดนรกร้าง ดินแดนอนธการ ท้องฟ้าเป็นสีเทาหมองคล้ำ แสงอาทิตย์ไม่สามารถส่องทะลุลงมาได้ พื้นดินแห้งแล้งและแตกระแหง ไม่มีต้นไม้ ไม่มีพืชพรรณ ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ ให้เห็น
"ที่นี่...ที่ไหน?" ซูซี่ถามด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น
คุณส่ายหน้า คุณไม่รู้เหมือนกัน คุณไม่เคยเห็นสถานที่แบบนี้มาก่อน แต่คุณรู้ว่าที่นี่อันตราย
คุณมองไปรอบตัวอย่างระมัดระวัง ที่นี่ไม่ใช่โลกที่คุณเคยรู้จักอีกต่อไป ดินแดนรกร้างว่างเปล่าแห่งนี้แผ่ขยายออกไปสุดลูกหูลูกตา ไม่มีสัญญาณของสิ่งมีชีวิตใดๆ ทั้งสิ้น มีเพียงความเงียบสงัดที่น่าขนลุกเท่านั้นที่ปกคลุมอยู่ทุกหนแห่ง
ซูซี่กอดแขนคุณแน่นขึ้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ที่นี่คือที่ไหน ฟาลัน? เกิดอะไรขึ้น?”
คุณส่ายหน้าอย่างจนปัญญา “ฉันไม่รู้ ซูซี่ ฉันไม่เคยเห็นที่ไหนแบบนี้มาก่อน แต่ฉันรู้สึกได้ว่ามันอันตรายมาก”
สายลมเย็นเยียบพัดผ่าน แบกเอาความรู้สึกสิ้นหวังและความตายมาด้วย คุณรู้สึกเหมือนถูกตัดขาดจากทุกสิ่งที่คุณเคยรู้จัก ราวกับว่าคุณถูกทิ้งไว้ในที่ที่ถูกลืมเลือนจากทุกสรรพสิ่ง
คุณพยายามรวบรวมสติและมองหาเบาะแสใดๆ ที่อาจจะบอกได้ว่าคุณอยู่ที่ไหนและควรทำอย่างไรต่อไป แต่ไม่ว่าคุณจะมองไปทางไหน ก็มีแต่ความว่างเปล่าและความแห้งแล้งเท่านั้น
“เราต้องหาทางออกจากที่นี่” คุณพูดอย่างหนักแน่น “เราไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้”
ซูซี่พยักหน้า แต่เธอก็ยังคงดูหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด “แล้วเราจะไปทางไหน? ทุกทิศทางดูเหมือนกันหมด”
คุณมองไปรอบๆ อีกครั้ง พยายามมองหาอะไรบางอย่างที่อาจจะเป็นจุดสังเกตได้ แต่ก็ไม่มีอะไรเลย มีเพียงพื้นดินที่แตกระแหงและท้องฟ้าสีเทาหม่นที่ไร้ซึ่งความหวัง
“ฉันไม่รู้” คุณยอมรับอย่างตรงไปตรงมา “แต่เราต้องลองเสี่ยงดู เราต้องเดินหน้าต่อไป ไม่ว่ามันจะพาเราไปที่ไหนก็ตาม”
คุณจับมือซูซี่ไว้แน่น และเริ่มเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ โดยไม่มีจุดหมายที่แน่นอน มีเพียงความหวังเล็กๆ น้อยๆ ว่าคุณจะพบทางออกและสามารถพาซูซี่ออกจากดินแดนที่น่าสะพรึงกลัวแห่งนี้ได้
คุณและซูซี่เดินโซเซไปบนแผ่นดินที่แตกระแหง สายลมเย็นยะเยือกพัดโหมกระหน่ำ ราวกับจะพัดพาความหวังทั้งหมดให้มลายหายไป คุณกวาดสายตามองไปรอบตัวอย่างสิ้นหวัง แต่ก็ยังคงเห็นเพียงทุ่งร้างที่ไร้ซึ่งจุดสิ้นสุดเท่านั้น
“ฉันไม่ชอบที่นี่เลย ฟาลัน” ซูซี่พูดเสียงสั่นเครือ “ที่นี่มัน… เหมือนไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย”
คุณพยักหน้าเห็นด้วยกับเธอ “ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน เราต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด”