จะฟาด กวินทร์แสะยิ้มจ้องไปเสื้อตัวบาง คิมหันต์เลียปากหยัก เธอก้มมองตัวเอง เขารีบกระโจนใส่รั้งไม้ในมือเหวี่ยงทิ้งไปอย่างง่ายดาย
“ปล่อยสิปล่อย” ร้องสั่นชายหาดขาว เขากระชับกอดแน่ พร้อมบังคับให้เธอหันมาเผชิญหน้า
“ มองหน้ากูนี่” เขาจ้องปากที่แต่งแต้มด้วยลิปสติก เขาค่อยๆโน้มหา อีกฝ่ายยากที่จะขันขืน เขาบดจูบดุดัน เขาสอดนิ้วร้ายไปโพลงหวานของเธออย่างชำนาญ ร่างเล็กบิดส่าย เธอกัดริมฝีปากเมื่อสิ่งแปลกปลอมคืบคลานมาช่องทางคับแน่น
หญิง-หญิง,ผู้ใหญ่,ดราม่า,ไทย,รัก,pwp,plotteller ,percy,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ที่พอจะหลบฝนที่ตกไม่หยุดสักที
“อย่าลากมันเจ็บ ได้ยินไหม” ปลายฝนกระชากมือเขา
“มีแรงเท่ามดคิดจะสู้พญาเสืออย่างฉันฝันไปเถอะ” กวินทร์จิ้มนิ้วบนหน้าหวานที่บัดนี้มีแต่คราบน้ำตา
“ถุย ไม่ต้องจับ”
“อยากโดนตบอีกเหรอไงนางคนเมือง” กวินทร์เงื้อมือ ปลายฝนหลับตาปี๋
“อย่างเธอมันต้องเจออย่างนี้” กวินทร์กระชากตัวไปจูบอย่างป่าเถื่อนจนเลือดกบปาก
“อะ... ไอ้ชั่ว...” ปลายฝนเช็ดเลือดมุมปาก กวินทร์ควักปืนออกมา บอกให้ปลายฝนไปหลบหลังพุ่มไม้
“ไม่เรียกไม่ต้องออกมา” คิมหันต์ขึ้นลำปืนเล็งไปที่เสียง ไม่ทันที่เขาจะยิง นกตัวนั้นบินออกมา ปลายฝนหัวเราะเยาะ
“อุ๊ย... นก...” เสียงคำราม หลังจากนกบินหนี
คิมหันต์ยิงอีกนัดหนึ่งไปที่เสือตัวใหญ่ดำสนิท เขาถึงสั่งให้เธอเงียบ
“หุบปากกับเขาก็เป็นนี่ นึกว่าร้องกรี๊ดเป็นอย่างเดียวซะอีก” คิมหันต์หันหลังกลับอย่างเร็ว
“ไอ้ชาติชั่ว กูไปทำไรให้ถึงพูดจาดูถูกกันอย่างนี้” ปลายฝนพยายามควบคุมอารมณ์โกรธ
“อยากรู้ไปถามคนที่เธอเสนอตัวนอนด้วยสิ” กวินทร์ยกคางขึ้น แสดงความดูถูก
“นายหมายถึงใครกัน มันหลายรอบแล้วนะที่นายพูดแบบนี้”
“อย่ามาเสแสร้งแกล้งทำอีกเลย”
กวินทร์ไม่เชื่อคำของผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด ปลายฝนไม่ยอมที่จะต่อปากต่อคำ พูดไปก็เท่านั้น
“นิ่งทำไมล่ะเก่งนักไม่ใช่เหรอ” คิมหันต์ไหล่เกร็งด้วยความหงุดหงิด
“ไม่มีอะไรจะพูดแล้วเราจะไปจากตรงนี้ เมื่อไรฝนจะหยุดตกสักที” เงยมองปากทางที่เธอเดินเข้า มีสายฝนกำลังโปรยปราย มันช่างน่าหดหู่สิ้นดี
ส่วนภายในถ้ำมีแต่ความเงียบปกคลุมจนน่าอึดอัด ปลายฝนกอดตัวเองไว้
“หนาวเหรอ ฉันถามก็ตอบไม่ใช่ใช้ความเงียบมาประท้วงมันไม่ได้ผลกับคนอย่างพวกกูหรอกนะ” กวินทร์ฉวยแขนรั้งมาปะทะอกหนาอย่างจงใจ
“ปล่อยสิไม่ต้องมาจับ” ปลายฝนแกะมือหยาบ
“ไม่อยากแตะนักหรอก ผอมก็ผอม จับโดนแต่กระดูก” กวินทร์จุดไฟให้ความอบอุ่นและเป็นแสงสว่างยามค่ำคืน ลุกถอดเสื้อตัวนอกโยนให้
“ใส่ไว้เดี๋ยวเป็นปอดบวมตาย”
“...”
“ขอบใจ ที่หลังไม่ต้อง”
“ไม่อยากให้นักหรอก กูไม่อยากให้มึงตายตอนนี้มันเร็วไป” กวินทร์จ้องตาเขม็งด้วยความโมโห
“ต้องขอบใจสินะที่มีน้ำใจปลอม ๆ” ปลายฝนกระแทกเสียง
“ดีกว่าลูกคุณหนูใจแตกแล้วกัน” ตาเบิกกว้าง จ้องมองอย่างดุดัน
“มันจะมากไปแล้วนะสองคำก็ร่านสามคำก็ใจแตก ฉันไปทำอะไรให้คุณนักหนาถึงได้พูดจาดูหมิ่นกันด้วย”
“ใครจะบอกว่าตัวเองดูเลวดูชั่วกันบ้างล่ะ” คิมหันต์โยนท่อนไม้ แสดงความรำคาญ
“ถ้าฉันเลวฉันชั่วขนาดนั้นแล้วลดตัวมายุ่งกับฉันทำไมคะ คุณชายหน้าผี” ปลายฝนประชดประชัน
“พ่อแม่เธอคงไม่สั่งสอนให้ลูกเป็นคนดีสินะถึงได้ทำตัวร่าน แล้วไม่รู้สึกผิด” กวินทร์พูดเสียงดังและห้วนกว่าปกติ สายตากร้าว
“พูดเรื่องห่าเหวอะไรกัน ฉันไม่รู้ด้วยหรอกนะ รู้แต่ว่านายไม่ใช่ตำรวจที่จะมาตั้งศาลเตี้ยจัดการใครต่อใครแบบนี้”
“ทำมาพูดจาเรื่องกฎหมาย เรียนสูงมาจากไหนไม่ทราบถึงได้มาสั่งสอนคนอย่างกู” คิมหันต์คิ้วขมวดเข้าหากัน ใบหน้าแดงก่ำด้วยโมโห
“มันไม่สำคัญเท่ากับว่าแกเป็นคนลักพาตัวฉันมาทำปู้ยี่ปู้ยำฉัน” เสียงสะอื้นแทรกอยู่ในทุกประโยคของเธอ
“นึกว่าการที่ร้องไห้มันทำให้น่าสงสารรึไง น่าสมเพชมากกว่า กูดูออกใครตอแหลใครจริงใจ” กวินทร์กระตุกไหล่อย่างรวดเร็ว แสดงความไม่สบอารมณ์
“ดูออกจริงนั่นแหละ แต่ความโง่มันบังตาถึงดูไม่ออกอันไหนกรวดอันไหนเพชร” ปลายฝนแสดงความรำคาญ
“เธอกำลังจะบอกเธอคือเพชรสินะ แต่กูว่าเพชรหักมากกว่า มีความบิดเบี้ยวไร้รูปทรง” ตาหรี่ลงมองอย่างเยือกเย็น
“ไอ้ปากปีจอแกด่าฉันเราก็ไม่ต่างกันเท่าไรหรอก”
ริมฝีปากบางสั่นระริกด้วยความโกรธ
“ดีแค่ไหนแล้วที่กูไม่ปล่อยคนอย่างมึงตากฝนตาย ยังจะมาร้องกรี๊ดอย่างกับชะนีรอผัว” กระตุกมุมปาก แสดงความรังเกียจ
“ไอ้สัตว์นรกส่งมาเกิดขอให้แกไม่ตายดี”
กระทืบลงพื้นอย่างแรงที่โดนเขาพูดจาให้ร้าย
“พูดอีกทีมึงได้ตายคาเท้ากูแน่” คิมหันต์ขยับเข้าใกล้ เสมือนคุกคาม
