จะฟาด กวินทร์แสะยิ้มจ้องไปเสื้อตัวบาง คิมหันต์เลียปากหยัก เธอก้มมองตัวเอง เขารีบกระโจนใส่รั้งไม้ในมือเหวี่ยงทิ้งไปอย่างง่ายดาย
“ปล่อยสิปล่อย” ร้องสั่นชายหาดขาว เขากระชับกอดแน่ พร้อมบังคับให้เธอหันมาเผชิญหน้า
“ มองหน้ากูนี่” เขาจ้องปากที่แต่งแต้มด้วยลิปสติก เขาค่อยๆโน้มหา อีกฝ่ายยากที่จะขันขืน เขาบดจูบดุดัน เขาสอดนิ้วร้ายไปโพลงหวานของเธออย่างชำนาญ ร่างเล็กบิดส่าย เธอกัดริมฝีปากเมื่อสิ่งแปลกปลอมคืบคลานมาช่องทางคับแน่น
หญิง-หญิง,ผู้ใหญ่,ดราม่า,ไทย,รัก,pwp,plotteller ,percy,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ร่างบางโดนลากไปตามพื้นดินที่เจิ่งนองไปน้ำในเฉอะแฉะ ที่เต็มไปด้วยสิ่งสกปรกมีแต่พวกแมลงหนอนรอยตามน้ำ เธอกรีดร้องโวยวาย ทุบตีร่างหนา มือหนาจิกหัว เงยสบตาเขา สองมัจจุราช พวกเขาหน้าเหมือนกันต่างกันที่แผลเป็นบนใบหน้า
“มองหน้ากูนี่” เสียงพญามัจจุราชส่งเสียงคำรามแข่งกับสายฝนที่โหมกระหน่ำ ร่างเล็กอ้าปากค้างด้วยความหวาดกลัวเมื่อจ้องหน้าที่มีรอยบากฟาดผ่านลงถึงลำคอสีดำสนิท ส่วนอีกคนนั้นมีรอยสักเต็มแขน
“มองหน้าพี่กูกับกูทำไม นางคนเมือง กูคิมหันต์น้องชายฝาแฝดคนที่มึงจ้องอยู่”
“ฉัน…ไปทำอะไรให้นายถึงทำเหมือนไม่ใช่คนอย่างนี้” ปลายฝนตวาดแข่งกับสายฝนที่ตกไม่มีทีท่าจะหยุดตก เขาผลักร่างเล็กหัวทิ่ม ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลน เธอหันขวับพ่นน้ำเน่าใส่หน้าคนใจทราม
“ถุย พวกนายมันเลวผิดมนุษย์มนา”
“มึงกล้ามากที่ถ่มน้ำลายใส่หน้าคนอย่างกู” ฝ่ามือหนาตะปบไหล่บางฉุดกระชากให้เดินตามมา เขาเหวี่ยงตัวลงไปในทะเลที่หนาวเหน็บ ร่างบางพยายามยันกายเปียกปอนลุกขึ้นก่อนจะออกแรง รีบออกวิ่ง
“จะไปไหนของเธอ” เขาวิ่งไล่หลัง เพียงไม่กี่ก้าวเขาก็ถึงตัวเธอ คว้าเธอตัว เขาสะดุดขาตัวเองล้มทับเกลือกกลิ้งบนพื้นทรายไปด้วยกัน
“ออกไปจากตัวฉันไอ้โจรชั่ว” เธอคิดว่าเขาคือพวกโจรปล้นสวาท
“โจรอย่างพวกกูนี้แหละจะเป็นผัวมึง” กวินทร์ คิมหันต์ ปรายตามองเรือนร่างเปียกชื้น
ร่างเล็กที่ดิ้นไม่ยอมหยุดว่ามีสายตาหื่นกระหาย สำรวจร่างกาย อย่างถือสิทธิ์ มองทรวดทรงองค์เอว ราวกับว่าไม่เคยเจอกัน
“หยุด” น้ำเสียงแหบพร่า ปลายลิ้นสากเลียกกหู ร่างเล็กสะบัดหน้าหนีด้วยความขยะแขยง
“ไอ้ชั่วปล่อยฉัน” ปลายฝนขัดขืน ไม่อยากให้เขาแตะต้องตัว มันน่ารังเกียจและขยะแขยง
“ไอ้หน้าหนังหมา ไอ้สัตว์นรก เอาตัวแกออกไปจากฉัน” เธอจิกใบหน้าบากข่วนให้เลิกรุกรานเนื้อกายเธอ
“อยากตายมากนักใช่ไหมที่กล้าทำร้ายคนอย่างกูกับน้องกู มึงได้ตายคามือพวกเราสองคนแน่” กวินทร์ขบขากรรไกรด้วยความโกรธจัดที่โดนหญิงตัวเล็ก ๆ ด่า
“ฉันอยากเล่นกับนางผู้หญิงคนนี้อีกสักพัก ค่อยจัดการทีหลัง” สีหน้าคิมหันต์บ่งบอกถึงความเกลียดชังอย่างที่สุด
“ได้สิวะแต่ระวังติดโรคล่ะท่าทางคงใช้งานมาเยอะด้วย” กวินทร์ยกคางขึ้นแสดงความดูถูก
“อย่าเข้ามาใกล้ไม่อย่างนั้นพวกนายสองคนหัวแบะ” เธอหลุดจากอ้อมแขนได้รีบคว้าไม้ใกล้มือเงื้อพร้อมจะฟาด
กวินทร์แสยะยิ้มจ้องไปเสื้อตัวบาง คิมหันต์เลียปากหยัก เธอก้มมองตัวเอง เขารีบกระโจนใส่รั้งไม้ในมือเหวี่ยงทิ้งไปอย่างง่ายดาย
“ปล่อยสิปล่อย” ร้องลั่นชายหาดขาว เขากระชับกอดแน่ เขาล็อกกรามให้หันมาเผชิญหน้า
“มองหน้ากูนี่” เขาจ้องปากที่แต่งแต้มด้วยลิปสติก เขาค่อย ๆ โน้มหา
อีกฝ่ายยากที่จะขัดขืน เขาบดจูบดุดัน เขาสอดนิ้วร้ายไปโพรงหวานของเธออย่างชำนาญ ร่างเล็กบิดส่าย เธอกัดริมฝีปากเมื่อสิ่งแปลกปลอมคืบคลานมาช่องทางคับแน่น
“อือ…” เสียงหวานส่งเสียงน่าอายออกมา
“เธอนี่มันร่านไม่เบา ฉันใส่แค่นิ้วยังร้องดังขนาด ถ้าเป็นของจริงเธอแหกปากลั่นป่า” คำพูดหยามเหยียดพ่นออกมาจากปากโสโครก
“แกมันชั่ว ทำได้แม้กระทั่งผู้หญิงไม่มีทางสู้” เธอหอบตัวโยน ปากยังคงด่าทอเขาไม่หยุด
“ระวังปากไว้บ้าง ที่นี่มันที่ของพวกฉันสองคน” กวินทร์เหลืออดที่เธอพูดจาก้าวร้าว
“ไม่ คนอย่างฉันไม่ฟังคำสั่งของโจรชั่วอย่างพวกแก” ปลายฝนประกาศกร้าวจะไม่มีวันพูดดี ๆ กับไอ้หน้าผีกับไอ้หน้าบากอย่างพวกเขาเด็ดขาด
เธอกอดตัวเองเพราะความหนาวเหน็บเข้ากระดูกที่โดนฝนตั้งแต่มาที่นี่ พวกเขามัจจุราชร้าย
“คนหนังหนาอย่างพวกแกคงไม่รู้สึกอะไร อีกคนรูปชั่วตัวดำ” เงยหน้าสบตาคนแฝดผู้พี่
“แค่นี้ไม่ตายหรอกนะอย่ามาสำออย” กวินทร์ กระตุกแขนเล็กให้เดินตามไปที่พัก ปลายฝนสะบัดแขน
“ฉันเป็นคนไม่ใช่ผู้หญิงร่านแบบเธอที่ยอมแบะให้ใครเอาง่าย ๆ” กวินทร์จ้องหน้าแข็งกร้าว เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมทำตาม
“ไม่ กูไม่ไปไหนกับมึงแน่ กูจะยืนตรงนี้”
“อยากเป็นปอดบวมตายก็ตามใจกูไม่สนอยู่แล้วมึงจะอยู่หรือตาย” คิมหันต์เดินออกมาปล่อยร่างเล็กยืนตากฝนเธอทรุดลงกับพื้น
“ได้สิ… แน่จริงมึงอย่าขยับไปไหนล่ะ ถ้ามึงขยับตัวแสดงว่ามึงไม่แน่อย่างปากมึงพูด” กวินทร์พูดเสียงดังกว่าเดิม เดินกระแทกเท้าแรง แสดงความไม่พอใจ เขาทิ้งระยะไว้ครู่ใหญ่ก่อนกลับมาดูร่างแน่นิ่ง
“ไง… ยังไม่ตายอีกเหรอไง” เขาใช้เท้าเขี่ยร่างไร้สติ เขาช้อนร่างลอยขึ้นมา อุ้มเธอเข้ากระท่อมวางลงบนแคร่ไม้ไผ่ ไม่มีแม้แต่ที่นอนรองรับ เขาถือวิสาสะเปลี่ยนเสื้อ
“หึ…. ถึงว่าไอ้เลวนั่นถึงหลงเธอมีของดี ถ้ามันรู้เธอแปดเปื้อนมันยังเอาเธอลงไหม” เขาหยักยิ้มมุมปาก เธอค่อย ๆ ได้สติ เมื่อรับรู้ถึงฝ่ามืออุ่น ๆ ขนาดใหญ่แตะแขนอย่างหยาบคาย เธอผวาสะดุ้งสุดตัวถอยชิดหัวเตียง
“แกจะทำอะไรฉัน” เธอระแวงเขา เธอสำรวจร่างกายตัวเอง
