จะฟาด กวินทร์แสะยิ้มจ้องไปเสื้อตัวบาง คิมหันต์เลียปากหยัก เธอก้มมองตัวเอง เขารีบกระโจนใส่รั้งไม้ในมือเหวี่ยงทิ้งไปอย่างง่ายดาย
“ปล่อยสิปล่อย” ร้องสั่นชายหาดขาว เขากระชับกอดแน่ พร้อมบังคับให้เธอหันมาเผชิญหน้า
“ มองหน้ากูนี่” เขาจ้องปากที่แต่งแต้มด้วยลิปสติก เขาค่อยๆโน้มหา อีกฝ่ายยากที่จะขันขืน เขาบดจูบดุดัน เขาสอดนิ้วร้ายไปโพลงหวานของเธออย่างชำนาญ ร่างเล็กบิดส่าย เธอกัดริมฝีปากเมื่อสิ่งแปลกปลอมคืบคลานมาช่องทางคับแน่น
หญิง-หญิง,ผู้ใหญ่,ดราม่า,ไทย,รัก,pwp,plotteller ,percy,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ 2
“ทางไหนล่ะ”
เธอโดนหินบาดเท้าแต่ไม่คิดจะหยุดหนี เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังมาใกล้ ๆ เธอรีบหลบตรงพุ่มไม้ รอให้พวกเขาเดินผ่านไปก่อนค่อยออกมา
“โง่กว่าที่คิดไอ้หน้าผี” เธอประมาทเขาเกินไปจริง ๆ
“ไงจ๊ะคนสวย” กวินทร์จอปืนด้านหลังบาง ส่วนคนน้องยืนขวาง
คิมหันต์ส่งยิ้มเยือกเย็นจ้องมองร่างเปียกชุ่มไปด้วยน้ำอย่างหื่นกระหาย
“คุณจะฆ่าคนมันผิดกฎหมายรู้บ้างไหม” พูดกล่อมเขาให้ใจเย็น ๆ ลง
“กูใจเย็นมามากพอแล้ว วันนี้มึงต้องถูกพวกกูลงโทษอย่างสาสม” เขานำเชือกมามัดแขนทั้งสองข้าง
“เดินไปสิเว้ยจะหยุดทำซากอะไร” คิมหันต์กระตุกเชือกทันทีเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมเดิน
“ฉันเหนื่อย ไอ้พวกบ้า” ปลายฝนตวาดเสียงแข็งแข่งกับเสียงฟ้าฝนกำลังโปรยปรายราดรดคนทั้งสาม เขาหันไปมองจ้อง
“แค่นี้ไม่ถึงกับตายหรอก เดินตามมันไปก่อนที่มันจะยิงเธอทิ้ง” ในสายตาของคิมหันต์เธอเป็นเชลยหรือทาสไว้รองมือรองตีนเท่านั้น
“รีบ ๆ เดินเข้า เห็นไหมฝนกำลังตกหนัก อยากเป็นไข้ป่าตายก็เชิญแต่กูไม่ตายไปกับมึงด้วยหรอก นางแพศยา”
“ฉันยอมตายดีกว่าไปกับคนอย่างแก” เธอนั่งร้องไห้ที่โดนกระทำโดยที่ไม่รู้สาเหตุ เขาฉุดแขนลุกขึ้น ปลายฝนดีดดิ้น
“ลุกขึ้นสิวะ” กวินทร์ฉุดแขนบาง
“จะลุกไม่ลุก” หรี่ตาลงมองอย่างเยือกเย็น
“นายจะทำอะไรฉันไอ้หน้าผี” พูดล้อเลียนเรื่องใบหน้าเขา จับกรามตรึงไม่ให้ขยับโน้มเข้ามาใกล้ให้เห็นชัด ๆ
“ทำอย่างนี้ไงเล่า” กวินทร์ก้มดูดคอบาง อย่างรุนแรง ปลายฝนกัดหูเขาสุดแรงเช่นกัน ตาต่อตาฟันต่อฟัน
“โอย… เป็นหมารึไง ถ้าเลือดกูออกมึงได้ตายสมใจมึงแน่ แต่ก่อนอื่นขอชิมรสชาติคนเมืองแบบมึงก่อนแล้วกัน”
“สม ใครให้แกมาทำรุ่มร่ามกับฉันก่อน ไอ้ชาติหมา” กวินทร์คว้าคอร่างบางขยี้จูบอย่างเร่าร้อนรุนแรง สร้างความปั่นป่วนให้หญิงสาวได้ไม่น้อย
“เบาได้เบาเว้ยไอ้พี่ชาย เดี๋ยวของช้ำหมด” คิมหันต์มองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความตื่นตัว
“นายเริ่มสงสารเธอแล้วหรือไง ถึงได้พูดแทนนางนี่”
กวินทร์ชี้ปลายกระบอกปืนไปหาหญิงสาว
“ใครบอก ผมไม่อยากให้เธอตายเร็วเกินไปต่างหากล่ะพี่ชาย มันไม่สนุก” คิมหันต์จ้องใบหน้าเล็ก
“ไอ้ชาติชั่ว ถ้าฉันหลุดไปได้ฉันจะพาตำรวจมาลากคอแกสองตัวเข้าตะราง”
“ปากกล้าดีนักใช่ไหม วันนี้เธอได้มีผัวเพิ่มอีกสองคน” กวินทร์ก้าวเท้าหาลูกนกที่กำลังตัวสั่นเทา
“อย่าเข้ามานะ ถอยปล่อย ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย” เธอตะโกนร้องขอความช่วยเหลือมีเพียงสายลมกับเสียงฟ้าร้องเท่านั้นที่ได้ยินเสียงของเธอ
“มึงอยากได้นักไม่ใช่เหรอนางร่าน” กวินทร์กระชากแขนร่างบางฉวยขึ้นมา ปลายฝนโงนเงนเหมือนคนจะเป็นลม แต่เพราะแรงทิฐิที่มีทำให้เธอยื้อยุดไม่ยอมเขาง่าย ๆ
“ปล่อยสิ ขอร้องล่ะอย่าทำอะไรฉันเลย” ปลายฝนสะบัดจนเธอลื่นล้มลงไป ร่างหนาหัวเราะเยาะเย้ยหยัน ร่างบางสะบัดหน้ามามองตาเขียว
เธอใช้จังหวะนี้คว้าดินมาไว้ในมือรอโอกาสเหมาะ
“เลวระยำ” ปลายฝนเหวี่ยงขี้ดินเข้าปากเขา กวินทร์เช็ดหน้าอย่างลวก ๆ ร่างหนากระโจนใส่
“แล้วนี่ล่ะจะทำให้หยุดได้ไหม” ร่างหนาคร่อมร่างบางไว้ไม่ปล่อย ปลายฝนดิ้นรนต่อสู้ให้พ้นเงื้อมมือซาตานร้ายที่คอยจ้องทำร้าย
“แกมันชั่วช้าสามานย์” ปลายฝนกัดไปตรงแขนเขาอย่างแรง ให้เขาปล่อย ร้องเสียงหลง ต้องปล่อย
“โอ๊ย… เป็นหมารึไง” ร่างหนากดใบหน้าหวานลงไปกับพื้นดิน เขาทำราวเธอเป็นสัตว์ที่ต้องลงโทษให้หลาบจำเมื่อทำผิด
“พอได้แล้ว ส่วนเธอกลับไปซะ อย่าคิดหนีอีกเด็ดขาดไม่อย่างนั้นเธอได้ตายสมใจอยากแน่” คิมหันต์ขวางพี่ชาย
“หยุดได้แล้ว ผมรู้พี่โกรธเกลียดแต่อย่าผลีผลามสิ พี่ต้องมีสติมากกว่านี้”
คิมหันต์กอดรัดพี่ชายที่ตัวใหญ่กว่าเขาไว้แน่น
“กูไม่ใจยงใจเย็นอีกแล้ว มันทำร้ายฉันเลือดออก ใครจะทน” กวินทร์ทำท่าทางจะกระโจนใส่เธออีกครั้ง
“ใช่กูเป็นหมาแต่มึงมันสัตว์นรกส่งมาเกิด” ปลายฝนไม่ทนอีกต่อไป เมื่ออีกฝ่ายกระทำราวเธอไม่ใช่คน เธอไม่มีความจำเป็นต้องเกรงกลัวเขาอีก ใจลึก ๆ หวั่นเขาทำอะไรบ้า ๆ เธอคว้าไม้ใกล้ ๆ มือเหวี่ยงไปมาหวังเพียงให้เขาถอยออกไป
“อย่าเข้ามาไม่อย่างนั้นไม้อันนี้ฟาดหัวนายแน่” คนตัวโตคว้าไม้ในมือทิ้งจับตัวร่างบาง รัดไว้ไม่ปล่อย ยื้อยุดกันไปกันมา เธอเสียหลักจำต้องปล่อยไม้ในมือ เขากอดรัดไม่ยอมปล่อย
“หยุดดิ้นได้แล้ว” เขาพูดเสียงห้วน
“ไม่ ฉันยอมตายดีกว่าเป็นทาสแก ฉันเป็นคนเหมือน เหมือนกับแก” สีหน้าปลายฝนบ่งบอกถึงความรังเกียจเป็นที่สุด
“อย่างนั้นวันนี้เธอไม่ต้องกินข้าว” กวินทร์หมุนตัวฉับพลัน จ้องเขม็ง
“ไอ้ชาติชั่ว” เธอถอยกรูดเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้าหา ด้วยความฉุนเฉียว
“ถอยออกไปสิอย่าเข้ามาใกล้ฉันอีก” ถึงรู้ตัวตกเป็นรองเธออยากจะสู้ให้ถึงที่สุด ฉุดกระชากรั้งแขนเล็กเดินตามมา
