"จำเอาไว้ ที่ฉันยอมแต่งงานกับเธอเพราะเห็นแกเด็กในท้องเท่านั้น"แดเนียลเอ่ยด้วยความจำใจ
"แค่นั้น จริงๆ เหรอ"นีน่าเอ่ยเสียงสั่นเครือ
"ใช่ อย่าหวังว่าฉันจะรักเธอ ไม่มีทาง"
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม,ผู้ใหญ่,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"นาย!"ร่างบางจ้องมองหน้าชายหนุ่มด้วยความแปลกใจ
"ใช่ ฉันเอง"แดเนียลเอ่ยพลางชักปืนตรงเอวออกมา
"นายจะทำอะไร พาฉันมาที่นี้ทำไม"ร่างบางเริ่มหวาดกลัวจ้องปืนในมือชายหนุ่มไม่วางตา
"กลัวงั้นเหรอ"ร่างหนาก้าวเข้าไปประชิดร่างบาง
"ฉันไปทำอะไรให้นาย นายถึงต้องทำกับฉันขนาดนี้ด้วย"
"เพราะเธอปกปิดเรื่องของซินดี้กับไอ้แฟรงค์ไง"มือหนาเชยคางมนขึ้น
"ฉันขอโทษ"
"เธอรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ บอกมาว่ามันสองคนไปแอบคบกันตอนไหน"ร่างหนาผละออกจากร่างบาง
"รู้วันที่นัดดื่มกันในผับของแฟรงค์นั้นแหละ บังเอิญฉันไปเจอเขาสองคนนัวเนียกันอยู่หน้าห้องน้ำในผับน่ะ ซินดี้เขาขอร้องฉันไม่ให้บอกใคร เขาจะจัดการเอง"
"แต่เธอเลือกที่จะไม่บอกฉัน แบบนี้คงไม่ใช่เพื่อนกันแล้วมั้ง ว่าไหม"ร่างหนาจ้องใบหน้าสวยเขม้น
"ฉันขอโทษ ฉันเสียใจที่นายกับซินดี้จบลงแบบนี้"ร่างบางเอ่ยย้ำเพื่อแสดงความจริงใจอีกครั้ง
"ฉันมันหน้าโง่มากสินะ ถึงได้รวมหัวกันหลอกฉัน"ชายหนุ่มยิ้มเย้ยตัวเอง
"นายจะให้ฉันทำอะไรเพื่อชดเชยความรู้สึกที่เสียไปเพราะฉันก็บอกมาได้เลย"ร่างบางยันตัวลุกขึ้นยืน
"ไม่ เธอกลับไปเถอะ ฉันจะให้มิคไปส่ง"
"ไม่ ฉันยังไม่อยากกลับ"
"_____"แดเนียลได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น
"คือฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนนาย อยากให้นายไม่เหงาคิดฟุ้งซ่านถึงผู้หญิงคนไหนอีก"
"ไม่ต้อง"ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแข็ง
"ฉันชอบนาย ชอบมานานแล้วรู้ไหม"ร่างบางโผเข้ากอดร่างหนาเอาไว้
แดเนียลยืนแข็งทื่ออยู่อย่างนั้นด้วยความตกใจ ร่างบางจึงถือโอกาสซบใบหน้าลงบนอกกว้างพร้อมกับกอดรัดร่างหนาเอาไว้แน่น
"ปล่อย!"ร่างหนาผละออกจากร่างบางด้วยความไม่พอใจ
"ให้ฉันอยู่ใกล้ๆ นายได้ไหม ในฐานะอะไรก็ได้ ฉันรับได้ทุกอย่าง ขอแค่นายมีความสุขฉันเต็มใจทำให้นายทุกอย่าง"
"สำหรับเราฉันว่าเป็นแค่คนรู้จักกันก็พอ"เอ่ยพลางหมุนตัวหันหลังให้ร่างบางแล้วเดินนำออกไปจากห้องใต้ดิน
"เชิญครับ"มิคเปิดประตูรถให้นีน่าทันทีที่เธอเดินออกมาจากห้องใต้ดินด้านล่างกาสิโน
หญิงสาวหันไปมองแดเนียลที่ยืนมองเธออยู่ไกลๆ ด้วยสายตาอาวรณ์ เธอหวังว่าชายหนุ่มจะไม่รังเกียจหรือผลักไสเธอ ถ้าหลังจากนี้เธอจะเข้าใกล้เขา การได้เผยความรู้สึกภายในใจที่มีมานานออกไปให้ชายหนุ่มได้รับรู้ทำให้เธอโล่งใจ แต่มันก็ยังไม่เพียงพอให้เธออยู่ในสายตาของชายหนุ่ม เธอจะต้องทำทุกๆ หนทางให้ชายหนุ่มสนใจในตัวเธอให้ได้ในสักวันหญิงสาวมุ่งมั่นในใจ
แดเนียลกลับขึ้นไปยังห้องนอนของตนเองโดยไม่ลืมนำขวดวิกกี้ติดมือเข้าไปด้วย ร่างหนาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนุ่มพร้อมกับกระดกวิกกี้ลงคอ สายตาคมกวาดมองไปรอบๆ ที่เคยมีความทรงจำระหว่างเขากับซินดี้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ภาพบทรักอันแสนเร่าร้อนบนเตียงยังคงติดตาเขาไม่เคยลืม มือหนาคีบบุหรี่ขึ้นมาสูบอัดเข้าปอดด้วยดวงตาแดงก่ำทิ้งตัวล้มลงนอนบนเตียงด้วยความอ่อนล้า
เช้าวันใหม่ภายในคอนโดหรูใจกลางเมือง นีน่าตื่นแต่เช้าลงมือทำแซนวิชใส่กล่องด้วยความตั้งใจใบหน้าเปื้อนยิ้มเธอหวังคนที่ได้รับจะติดใจในรสมือของเธอ หญิงสาวบึ่งรถตรงไปยังกาสิโนชื่อดัง ทันทีที่เธอโผล่พ้นลิฟต์ก็ตรงดิ่งไปยังห้องนอนของชายหนุ่มเจ้าของตึกสูงระฟ้าโดยได้รับการอำนวยความสะดวกจากลูกน้องทั้งสองคนของเขาเป็นอย่างดี
ร่างบางยืนรอให้คนข้างในห้องเปิดประตูหลังจากที่เธอเคาะประตูห้องอย่างใจจดใจจ่อ ไม่กี่นาทีต่อมาประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างหนาเปลือยท่อนบนมีกลิ่นเหล้าโชนมาจากตัว
"ไอ้งั่งสองคนนั้น อยู่ไหน! ปล่อยเธอขึ้นมาได้ไง"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
"เขาสองคนเป็นห่วงนาย เห็นว่าไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อวาน ฉันทำมื้อเช้ามาให้พอดีก็เลยปล่อยให้ฉันขึ้นมา นายจะทานเลยไหมฉันจะจัดใส่จานให้"
"ไม่ต้อง"เอ่ยเสียงแข็ง
"ทานหน่อยเถอะนะ เดี๋ยวฉันชงกาแฟให้ รอเดี๋ยวนะ"นีน่ารีบไปจัดแจงแซนวิชใส่จานพร้อมกับชงกาแฟร้อนๆ ให้ชายหนุ่มทันที ระหว่างนั้นแดเนียลก็พาตัวเองกลับเข้าไปข้างในห้อง
ทันทีที่นีน่าจัดแจงทุกอย่างวางลงบนโต๊ะเธอก็ตรงไปเคาะประตู แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปข้างใน ค่อยๆกวาดสายตามองไปรอบห้องจนสะดุดตาเข้ากับร่างหนาที่นอนหลับอยู่บนเตียง
"แดเนียลนายอย่าลืมตื่นมาทานมื้อเช้านะ ฉันเตรียมไว้ให้แล้ว เดี๋ยวตอนเย็นฉันมาหาใหม่"เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ ร่างบางก็ค่อยๆ พาตนเองเดินออกไป
"นายเป็นยังไงบ้างครับ"มิคเอ่ยถามขึ้น
"ยังนอนอยู่บนเตียงน่ะ แต่ฉันบอกเขาแล้ว ให้ลุกมาทานมื้อเช้า ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะมาใหม่"
"ครับ เดี๋ยวผมจะขึ้นไปดูอีกที"
"ฉันว่าคุณนีน่าดูท่าจะเอาจริงว่ะ"เจมส์เอ่ยขึ้น
"แต่ดูนายคงจะไม่เปิดใจง่ายๆ หรอก"
"ไม่ง่าย แต่ไม่ใช่จะไม่มีทาง คุณนีน่าเขาก็สวยไม่แพ้คุณซินดี้เขาหรอก แกว่าไหม"
"ใช่ สวย"มิคยกยิ้มมุมปาก
"แกชอบเขา"เจมส์รี่ตามองเพื่อน
"ก็ได้แค่มอง"มิคยิ้มกรุ่มกริ่ม
"หึ"เจมส์หัวเราะในลำคอ
ภายในห้องนอนกว้างแดเนียลยังคงนอนอยู่ที่เดิม โดยมีมิคกับเจมส์ที่เพิ่งเข้ามาภายในห้องยืนมองด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นว่าอาหารบนโต๊ะยังคงวางอยู่ที่เดิมไม่พร่องลงเลยสักนิด
"นายครับลุกขึ้นมาทานอาหารสักหน่อยดีไหมครับ"มิคเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
"อืม กูไม่หิว"ร่างหนาขยับพลิกตัวไปอีกทาง
"ทานหน่อยเถอะนะครับ คุณนีน่าอุตส่าห์ทำมาให้นะครับนาย เดี๋ยวเสียน้ำใจเธอหมดนะครับ"เจมส์เอ่ยเสริมขึ้น
"เสือก! มึงสองคนไปเอาอะไรก็ได้ที่มีแอลกอฮอล์มาให้กู ดีกว่ามาพูดจาไร้สาระแบบนี้"
"คงทำไม่ได้หรอกครับ เราสองคนไม่กวนนายแล้ว ขอตัวนะครับ"มิครีบเอ่ยแล้วชวนเพื่อนออกไปจากห้องทันควัน
ทันทีที่ชายหนุ่มทั้งสองออกมาจากห้องก็รีบต่อสายรายงานสถานการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับเจ้านายให้มารดาของชายหนุ่มฟังทั้งหมดโดยไม่สนว่าเจ้านายหนุ่มจะโกรธเพราะความปลอดภัยของเจ้านายต้องมาก่อนเสมอ
"แดเนียลลูก"พิมพ์นั่งลงบนเตียงนุ่มพร้อมกับยื่นมือไปลูบศีรษะลูกชายด้วยความห่วงใย
"แม่"ร่างหนาลืมตาตื่นขึ้น
"ลุกมาทานอาหารสักหน่อยนะ แม่เตรียมไว้ให้แล้ว"
"ไอ้สองคนนั้นอีกแล้วสินะ วุ่นวายไม่เข้าเรื่อง"ร่างหนาบ่นพึมพำ
"ก็เพราะพวกเขาเป็นห่วงลูกไงล่ะ ถึงได้ทำแบบนี้ ไม่ดีเหรอมีลูกน้องที่รักและชื่อสัตย์กับเจ้านาย"
"แม่คงรู้เรื่องผมกับซินดี้จากพวกมันแล้วสินะครับ"
"อืม แม่รู้แล้ว"
"ผมทรมานใจจังเลยครับแม่ ผมลืมเธอไม่ได้จริงๆ"ร่างหนาสวมกอดมารดาดวงตาแดงก่ำ
"แม่รู้ ให้เวลาช่วยรักษาใจของลูกเถอะนะ ใหม่ๆ มันก็ทรมานแบบนี้แหละแต่สุดท้ายลูกจะมีความสุข แม่ว่าหนูนีน่าก็ไม่เลวนะเห็นว่ามาหาลูกตั้งแต่เช้า"
"โธ่! แม่ครับ"ร่างหนาผละจากมารดาทันที
"ไป ไปทานสักหน่อยนะ ไม่งั้นแม่ไม่กลับ แม่จะอยู่จนกว่าลูกจะยอมลุกขึ้นมาทานอาหาร โอเคไหม"พิมพ์รู้ดีว่าลูกชายไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัว
"ก็ได้ครับ"แดเนียลค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงออกไปทานอาหารฝีมือมารดาและของนีน่าเป็นมื้อแรกของวัน
ทันทีที่แดเนียลจิบดื่มกาแฟฝีมือชงของนีน่าก็ชะงักนิ่งไปชั่วครู่ เพราะที่ผ่านมาเขาดื่มแต่กาแฟดำเข้มๆ ไม่มีรสหวานตัดละมุนลิ้นเหมือนกาแฟแก้วนี้เลย แต่มันก็ไม่สามารถทำให้เขาชอบมันขึ้นมาได้ มือหนาหันไปหยิบกาแฟรสชาติที่คุ้นชินขึ้นมาจิบแทน
โปรดติดตามตอนต่อไป....
