"จำเอาไว้ ที่ฉันยอมแต่งงานกับเธอเพราะเห็นแกเด็กในท้องเท่านั้น"แดเนียลเอ่ยด้วยความจำใจ
"แค่นั้น จริงๆ เหรอ"นีน่าเอ่ยเสียงสั่นเครือ
"ใช่ อย่าหวังว่าฉันจะรักเธอ ไม่มีทาง"
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม,ผู้ใหญ่,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นีน่าออกจากคอนโดแต่เช้าขับรถคันหรูตรงไปยังบ้านพี่สาวกับพี่เขยที่อยู่นอกชานเมืองไม่ไกลมากนัก เธอโอบกอดพี่สาวที่ท้องแก่ใกล้คลอดด้วยความคิดถึง
"คิดถึงจังเลยค่ะ"เสียงหวานเอ่ยขึ้น
"พี่ก็นึกว่าเที่ยวเพลินจนลืมพี่แล้วเสียอีก"ลิลลี่เอ่ยขึ้น
"ไม่มีทางค่ะ พี่สาวกับหลานทั้งคน"
"ไปนั่งไป เดี๋ยวจะได้ทานอาหารเช้าด้วยกัน"
"ค่ะ ว่าแต่พี่จอห์นล่ะคะ"
"อยู่สวนหลังบ้านน่ะ รายนั้นชอบต้นไม้เป็นชีวิตจิตใจเขาล่ะ"
"ว่าไงคิดถึงพี่เหรอ"เสียงทุ้มอันคุ้นหูเอ่ยขึ้น
"นั้นไง พูดถึงก็มาเลย"ลิลลี่หันไปทางสามี
"สวัสดีค่ะ ไม่ขอกอดนะคะคุณพ่อ เหงื่อโชกเชียว"นีน่าทักทายพี่เขย
"ครับ พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวลงมาทานข้าวด้วยกัน
"ค่ะ"
ทั้งสามคนนั่งทานมื้อเช้าด้วยกันอย่างเป็นกันเองเหมือนเช่นที่เคยผ่านมาพร้อมกับพูดคุยด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่มีความสุข
"แน่ใจนะ ว่าเราจะทำงานกับคุณพ่อได้"ลิลลี่เอ่ยถามขึ้น
"แน่ใจค่ะ"นีน่ายิ้มรับ
"ไว้ลิลลี่คลอดเมื่อไหร่ พี่จะกลับไปช่วยนะ"จอห์นเอ่ยขึ้น
"ค่ะ"
"ว่าแต่น้องพี่ เมื่อไหร่จะแต่งงานสักทีน๊า"ลิลลี่เอ่ยหยอกล้อน้องสาว
"โห คงอีกนานค่ะ แฟนยังไม่มีเลย"
"ให้พี่หาให้เอาไหม เพื่อนพี่เยอะแยะเลย"จอห์นเอ่ยเสริมขึ้น
"ไม่ดีกว่าค่ะ ขอพึ่งตัวเองไปก่อนแล้วกัน รีบทานข้าวกันเถอะค่ะ"นีน่าพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย
"พี่เข้าใจจ้ะ"ลิลลี่นึกถึงแดเนียลชายหนุ่มที่น้องสาวของเธอแอบชอบมานานหลายปี
ภายในห้องประชุมใหญ่อันกว้างขวางบนตึกสูงของกาสิโนชื่อดังใจกลางเมือง นีน่ากำลังนั่งก้มหน้าเตรียมจดบันทึกการประชุมอยู่ข้างๆ หลุยส์บิดาของเธอ ซึ่งหญิงสาวมาในฐานะเลขาและผู้ช่วยของบิดา ซึ่งเป็นผู้ถือหุ้นธุรกิจโรงแรมร่วมทุนกับเจ้าของกาสิโนรุ่นลูกหลายสิบคนกำลังนั่งรอผู้ถือหุ้นรายใหญ่มาเปิดการประชุมด้วยความสงบ
ไม่กี่นาทีต่อมาชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ก็เข้ามาปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนภายในห้องพร้อมกับลูกน้องประกบซ้ายขวาสองคน สายตาคมกริบสะดุดเข้ากับหญิงสาวที่กำลังมองมาทางเขาด้วยความแปลกใจเล็กน้อย
การประชุมผ่านไปด้วยความราบรื่นระหว่างที่ทุกคนกำลังลุกเดินออกไปจากห้องประชุม แดเนียลก็เดินตรงเข้าไปทางสองพ่อลูก
"จะกลับแล้วเหรอครับ คุณลุง"
"อืม เดี๋ยวก็กลับแล้วล่ะ"หลุยส์เอ่ยขึ้น
"ขอตัวไปเข้าน้ำห้องก่อนนะคะ"นีน่าเอ่ยพลางเดินออกไป
"คุณลุงสบายดีนะครับ"แดเนียลเอ่ยขึ้นตามองร่างบางที่เดินออกไปไม่วางตา
"ลุงสบายดี ว่าแต่เราเถอะแผลหายดีแล้วเหรอ"
"ดีขึ้นมากแล้วครับ"
"ดีแล้วล่ะ คราวหลังก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน"
"ขอบคุณครับ ว่าแต่วันนี้ทำไมถึงมีลูกสาวตามมาด้วยล่ะครับ"
"กำลังอยู่ในช่วงเรียนรู้งานอยู่น่ะ อีกหน่อยก็คงจะคล่องช่วยงานลุงได้เยอะเลย"
"พอดีผมมีธุระต่อ ไว้เจอกันนะครับ"
"อืม ไปเถอะ"
ทางด้านนีน่าหลังจากที่เธอทำธุระส่วนตัวเสร็จเธอก็รีบเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่เธอกลับต้องตกใจกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ยืนขวางทางเธออยู่ตรงหน้าห้องน้ำด้วยความประหลาดใจ
"นาย! "ร่างบางชะงักหยุดนิ่ง
"เธอมีอะไรจะบอกฉันไหม"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
"หมายความว่ายังไง"ร่างบางขมวดคิ้วมุ่น
"ดี หลังจากนี้อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน"ร่างหนายกยิ้มมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์
"แผลนายดีขึ้นแล้วเหรอ"ร่างบางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
แดเนียลไม่ตอบคำถามใดๆ โดยเลือกที่จะเดินจากไปหน้าตาเฉยทิ้งให้หญิงสาวตกอยู่ในความงงงันเพียงลำพัง
"เป็นอะไรของเขานะ"ร่างบางบ่นพึมพำ
ตกเย็นภายในร้านอาหารหรูนีน่า ซินดี้ แฟรงค์นัดกันมาทานอาหารมื้อเย็นตามประสาเพื่อน โดยมีสายตาคมกริบคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ไม่ห่าง
"ตกลงเธอกับแดเนียลนี่มันยังไงเหรอ"นีน่าอดที่จะเปิดประเด็นขึ้นไม่ได้ เมื่อเห็นซินดี้กับแฟรงค์สนิทสนมแสดงความรักที่มีให้กันอย่างเปิดเผย
"ฉันกำลังจะบอกเธออยู่พอดีเลย ฉันบอกเลิกเขาแล้ว"ซินดี้ยิ้มหน้าระรื่น
"อะไรนะ!"นีน่าตกใจวางช้อนในมือลงทันที
"เธอได้ยินไม่ผิดหรอก เราสองคนเลิกกันแล้ว"
"แล้วเขาว่าไงเหรอ"
"เขาจะทำอะไรได้ ทำได้อย่างเดียวคือทำใจเท่านั้นแหละ"ซินดี้ยักไหล่ไม่ยี่หรา
"ดูเธอจะตัดใจจากเขาง่ายจังเลยนะ"
"ใช่ คบกันมานานตั้งหลายปีจนรู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว มีอะไรจะต้องเสียดายอีก"
"_____"นีน่าได้ยินอย่างนั้นนิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก
"มีความสุขกัน ฉิบหาย!"เสียงทุ้มเอ่ยแทรกขึ้นกลางวงสนทนา
"แดเนียล"นีน่าเอ่ยพลางหันไปตามเสียง
"ถ้าจะมาหาเรื่องก็กลับไปเถอะ"ซินดี้เอ่ยขึ้นทันควันเมื่อเห็นชายหนุ่มตรงหน้าอารมณ์ไม่คงที่
"เห็นฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ"แดเนียลยกยิ้มมุมปากจ้องหน้าแฟรงค์เขม้น
"มึงควรจะยอมรับความจริง"แฟรงค์เอ่ยขึ้น
"หึ กูไม่คิดเลยว่ามึงจะกล้าทำลายความเป็นเพื่อนของเราที่มีมานานลงได้ แล้วที่กูถูกลอบยิงก็เป็นฝีมือลูกน้องมึงสินะ"แดเนียลจ้องหน้าแฟรงค์ไม่กระพริบตา
"ใช่ มึงจะทำไม กูไม่แคร์ กูรู้แค่ว่าตอนนี้กูโคตรมีความสุขเลยว่ะ"แฟรงค์ยิ้มหัวเราะ
"ดี ต่อไปนี้มึงกับกูเป็นศัตรูกัน"พูดจบแดเนียลก็เดินจากไป
"แบบนี้จะดีเหรอ"นีน่าหันไปมองหน้าซินดี้กับแฟรงค์สลับกันไปมา
"ช่างเขาเถอะ"ซินดี้เอ่ยพลางนั่งลงบนเก้าอี้
"จะไปแคร์มันทำไม อีกหน่อยก็ทำใจได้ คอยดูเถอะหิ้วผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า"แฟรงค์เอ่ยเสริมขึ้น
"ทำไมเหรอ ดูเธอจะเป็นห่วงแดเนียลเขาจังนะ"ซินดี้จ้องมองหน้าเพื่อน
"นั้นสิ ชอบมันเหรอ"แฟรงค์เอ่ยพลางยิ้มมุมปาก
"เปล่า แต่ฉันไม่คิดเลยว่านายจะทำกับแดเนียลเขาถึงขนาดลอบยิงจะเอาชีวิตกันเลย ส่วนเธอซินดี้ก็รู้เห็นเป็นใจด้วยสินะ ฉันขอตัว"นีน่ารีบลุกขึ้นเดินออกไปทันที
นีน่าบึ่งรถกลับไปยังคอนโดหรูด้วยความรวดเร็ว ระหว่างที่เธอกำลังเปิดประตูลงจากรถก็มีชายร่างสูงใหญ่ใส่หมวกปิดบังใบหน้าปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอ ไม่ทันที่ร่างบางจะขยับเคลื่อนไหวใดๆ ก็ถูกชายหนุ่มปริศนาเข้าประชิดตัวพร้อมกับใช้ผ้าปิดจมูกจนเธอสลบแน่นิ่งไป ร่างบางถูกอุ้มขึ้นไปบนรถคันหรูแล้วแล่นขับออกไปจากบริเวณลานจอดรถทันพลัน
ร่างบางถูกอุ้มนำไปวางลงบนพื้นภายในห้องใต้ดินที่อับชื้นเต็มไปด้วยหยากไย่และฝุ่น โดยมีชายหนุ่มร่างสูงยืนมองด้วยใบหน้านิ่งเฉย เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีร่างบางก็ขยับลืมตาตื่นขึ้นด้วยความมึนงง
"ตื่นแล้วเหรอ"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
"นาย!"ร่างบางจ้องมองหน้าชายหนุ่มด้วยความแปลกใจ
โปรดติดตามตอนต่อไป....
