เมื่อมรดกตกทอดที่ได้รับมาจากรุ่นพ่อ และแม่ สู่รุ่นลูกกลับกลายเป็นคำสาปร้าย ทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากคำสาปเหล่านั้นมีเพียงแค่ ตามหาความรักที่แท้จริงเท่านั้น
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,แฟนตาซี,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อมรดกตกทอดที่ได้รับมาจากรุ่นพ่อ และแม่ สู่รุ่นลูกกลับกลายเป็นคำสาปร้าย ทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากคำสาปเหล่านั้นมีเพียงแค่ ตามหาความรักที่แท้จริงเท่านั้น
ผู้แต่ง
แมวสลิดศรีสยาม
เรื่องย่อ
บทนำ
- กาลครั้งหนึ่ง มีชายหนุ่มได้ติดตามเดินทางพร้อมคณะชาวตะวันตก ได้เดินทางไปยังป่าอันแสนไกล เพื่อตามหาเพรช พลอย จินดา ที่สวยงามเพื่อนำมาทำเป็นเครื่องประดับให้กับเหล่า ลูกๆ ของตนนั้น ชายหนุ่มและคณะได้เดินทางหาสมบัติเหล่านี้ เป็นวัน เป็นเดือน จนย่านกลายเป็นปี ในที่สุดแผนที่ได้นำเหล่าคณะหยุดที่ถ้ำแห่งหนึ่งกลางป่าลึกที่มีธรรมชาติรายล้อม ดูช่างสวยงาม คณะและชายหนุ่มไม่รอช้า ได้เข้าไปข้างในถ้ำหวังว่าจะมีสมบัติมหาศาล ซ่อนอยู่ภายใน เมื่อได้เข้าไปยังตัวถ้ำ ทั้งคณะและชายหนุ่มได้พบกับสมบัติดั่งใจหวัง แต่แล้วกับมีสมบัติที่แสนจะวิเศษนั้นคือ อัญมณีทั้ง ๗ เม็ดที่สุดแสนจะบริสุทธิ์ ที่มิอาจจะประเมินค่าของ อัญมณีเหล่านั้นได้ แต่แล้วความโลภที่กัดกินภายในใจ หรือเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นก็ตาม ได้ทำให้เหล่าคณะมีความต้องการที่จะครอบครองสมบัติไว้เพียงผู้เดียว ก่อให้เกิด โศกอนาถกรรมขึ้นเหล่าคณะได้ฆ่าฟัน เพื่อแย่งชิงสมบัติทำให้ถ้ำสั่นไหวอย่างรุนแรงจนได้ถล่มลงมา กลับมีเพียงชายหนุ่ม ที่หนีรอดออกมาได้ แต่ภายในมือของเขานั้นกลับมีกล่องไม้โบราณ ทีได้บรรจุเหล่าอัญมณีเหล่านั้นไว้ -
ปี พ.ศ.2500 ณ ห้องแถวครึ่งไม้ครึ่งปูนแห่งหนึ่งใจกลางเมืองหลวง ประเทศไทย
“เป็นยังไงบ้างนิทานที่พ่อเล่าไป” ชายวัยกลางคน พร้อมกับลูกๆ ที่น่ารักของเขาทั้ง ๗ คน ได้นั่งล้อมชายผู้เป็นพ่อเล่าเรื่องนิทานก่อนนอนด้วยสายตาตื่นเต้น
“แล้วอัญมณีนั้นอยู่ไหนแล้วค่ะ” เด็กสาวหนึ่งในนั้นได้เอยถามด้วยความสงสัย
“นั้นก็เป็นความลับนะ พอลูก ๆ โตพอเดียวก็จะรู้เอง”
“ได้เวลานอนแล้วเด็ก ๆ” ผู้เป็นแม่ได้กล่าวตัดบทสนทนา ก่อนที่เด็กๆ จะเข้าห้องนอน
๑๘
ทางด้านตำรวจ รวมทั้งมาร์ค และธราเทพ ที่กำลังสอบถามชาวบ้านละแวกใกล้ ๆ อยู่นั้นเอง เสียงปืนที่ดังกึกก้องลั่นไปทั้งป่า จนทำให้ทีมที่ตามสืบหาอยู่ใกล้เคียงแถวนั้นได้ยิน และมุ่งหน้าไปยังเสียงดังกล่าว
“เสียงปืน...รีบไปกันเถอะ” ธราเทพ เร่งรีบวิ่งนำหน้า มาร์ค และคนอื่น ๆ ไปยังต้นเสียงดังกล่าวทั้งทีมสืบสวน และทั้งสองเร่งฝีเท้าจนมาถึงบริเวณใกล้
“จากที่สอบถามชาวบ้านแล้ว ได้การว่าเสียงอยู่บริเวณนี้ครับ” หนึ่งในชุดสืบสวน ได้แจ้งให้ธราเทพ และมาร์ค ได้รับทราบข้อมูล ณ เวลานี้ ต่างแยกย้าย พยายามหาเบาะแส
“น่าจะวิ่งเข้าไปทางนี้นะครับ…” เมื่อสิ้นสุดเสียงพูด ต่างเดิมมาดูจุดที่ตำรวจ นายหนึ่งบอก ลักษณะเป็นโพรงหญ้าทึบที่มีลักษณะโดนเยียบเป็นทาง มุ่งตรงเข้าไปทางด้านในป่า
“เดี๋ยวเราแบ่งทีมตามรอยไปส่วนหนึ่งดีกว่าครับ” มาร์ค เสนอตัวจะตามไป ธราเทพ และชุดสืบ ต่างเห็นด้วย และได้ตกลงจะตามรอยไปโดยมีมาร์คร่วมทีมไปด้วย
อีกทางด้านหนึ่งลดา ที่กำลังวิ่งตื่นกลัว เข้าไปในป่านั้นเองมี พัฒ และลูกน้องคนสนิทวิ่งไล่ตาม แต่สิ่งที่แปลก มีชายอีกคนวิ่งตามมาด้วยติด ๆ ลดา วิ่งหนีด้วยใจที่อยากมีชีวิตรอดไปจากที่แห่งนี้ ในใจร้องขอให้ใครสักคนมาช่วยเหลือเธอออกไปจากที่แห่งนี้เวลาได้ล่วงเลยจนตะวันตกดิน กลางป่าที่มืดสนิท แต่ยังดีที่เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง แสงจันทร์สาดส่องผ่านหมู่ไม้หนาทึบ ยังพอที่จะให้ลดา มองเห็นเส้นทางเป็นระยะ ๆ ในป่าที่มืดทึบนั้นเอง เสียงฝีเท้าที่วิ่งตามมาด้านหลังไม่ไกลนัก ลดาใช่ไหวพริบเป็นเวลานาน ในการหลบหนีจนสลัดบุคคลที่ติดตามมา ได้ไกลพอสมควร แต่คนที่ไล่ตามมายังคงไม่ยอมถอดใจ
“ทำไมกัน...ทำไม พี่พัฒ ถึงต้องจับตัวเรามา” ลดาคิดสงสัยภายในใจของตน ที่ยังคงพยายามคิดหาคำตอบ
“ทั้ง ๆ เป็นแบบนั้นพี่...” ก่อนที่ลดาจะคิดทบทวนเรื่องนี้จบ เสียงฝีเท้าได้ใกล้เข้ามา ทำให้ลดาต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่ และพยายามไม่ให้เกิดเสียงให้ได้มากที่สุด...
“น้องลดา ออกมาดี ๆ เถอะ” เสียง พัฒ ตะโกนเรียกผ่าน ความมืดออกมา
“ใช่แล้วน้องลดา แค่ไปที่ที่นึงกับพี่แค่นั้นเอง” เสียงอีกคนที่ดูคุ้นเคยได้พูดออกมาในทิศทางเดียวกัน ลดานั่งตัวสั่นอยู่เพียงลำพัง แต่ก่อนที่จะรู้ตัวในมือของลดา ลดารู้สึกตัวว่าในมือของตนมีบางอย่าง และได้ยกขึ้นมาดูผ่านแสงจันทร์ นั้นก็คือปิ่นปักผมของตน ลดาคิดย้อนไปยังจำได้ดีว่าตนไม่ได้นำติดตัวมาตั้งแต่กระท่อมกลางป่า
“มาได้ยังไง เราถือติดมือมาตอนไหน” ลดาถือไว้แน่น
“ตอนนี้จะเป็นคำสาปหรืออะไรก็ช่าง...ส่งใครก็ได้...ส่งมาช่วยลดาที” สิ้นคำวิงวอนของลดา อัญมณีทับทิมตอบรับคำขอ แต่สิ่งที่ต้องแลก แสงสีแดงของอัญมณีไหลผ่านเข้าไปทั่วร่างกายลดา รู้สึกเจ็บปวดที่บริเวณหัวใจของตน ความเจ็บแสบจะยากอธิบาย อยู่อย่างต่อเนื่องแต่ ลดา ต้องเก็บอาการไว้ ในความเงียบงัน เป็นดั่งการยินยอมให้คำสาปผูกมัด เพื่อแลกกับพลังพิเศษ ของมัน ความเจ็บปวดคืบคลานได้ไม่นาน ด้วยเสียงที่หลุดรอดออกมาเพียงเล็กน้อยในความเงียบนี้ ก็พอที่จะทำให้ พัฒ ที่ตามมาได้ยินเสียงนั้น
“ยังไงก็หนีพี่ไม่พ้นหรอก...น้องลดา” พัฒ ชะโงกหัวเข้ามาใกล้ลดาจากทางด้านข้าง ทำให้ลดาสบตา และเห็นว่านัยน์ตาของ พัฒ มีสีแดงก่ำส่องสว่างสะท้อนกับแสงจันทร์ น่าขนลุกพิกล เห็นได้ชัดว่า พัฒ ได้ตกอยู่ในมนต์สะกดของอัญมณีแล้ว ด้วยความตกใจกลัวลดาวิ่งโดยไม่รู้ตัว
“จะหนีอีกแล้วหรอ...” พัฒ ได้ควักปืนที่อยู่ข้างเอวด้านซ้ายเล็งไปที่ลดา พร้อมกับเหนี่ยวไกปืน เสียงดัง “ปั้ง!” ขึ้นอีกครั้ง คณะที่ตามรอยกลุ่มของ พัฒ และลดา ทำให้รู้ว่าอยู่ห่างไม่ไกลมากนัก
“เรารีบกันเถอะครับ” มาร์ค และคณะเร่งฝีเท้าไปตามเสียงโดยมีพรานบุญมาสมทบก่อนเข้ามาในป่า
ตัดมาทางลดา หลังจากเสียงปืนดังขึ้นยังโชคดีที่กระสุน ได้เพียงเฉี่ยวแขนไปเท่านั้น ลดายิ่งตกใจกลัวเป็นอย่างมาก
“ใครก็ได้ช่วยดัวย!” ลดาภาวนาด้วยความหวาดกลัว
“เสียงน้องลดาหนิ” มาร์ค ได้ยินเสียง ลดา เรียกขอให้ช่วยทำให้มาร์คยิ่งเป็นห่วง ลดา มากยิ่งขึ้น แต่แล้วด้วยแรงปรารถนาของลดาที่ยิมยอมให้คำสาปได้สำแดงฤทธิ์ออกมาในนาทีนี้ อัญมณีได้รับรู้ถึงอันตรายกับผู้ที่ครอบครองในปัจจุบันจึง แสงสีแดงส่องประกายไปทั่วผืนป่าเรียกหาผู้พิทักษ์ที่แท้จริง แสงสีแดงส่องเจิดจ้า กลางป่าที่มืดมิด เป็นจังหวะเดียวที่ พัฒ ได้เตรียมที่จะยิงปืนอีกครั้ง ปืนประทับศูนย์เล็งไปที่แผ่นหลังเล็ก ๆ ของลดา ภายนัยน์ตาที่เป็นสีแดง และความกระหายในตัวของอัญมณี พลังอำนาจของมัน ทำให้ พัฒ ไม่มีความชะล่าใจแม้เพียงนิด เสียงปืนดังลั่นอีกครั้ง แต่แล้ว แสงสีขาวเปล่งประกายห่อหุ้มล้อมตัวของ ลดา ไว้เพียงเสี้ยววิหลังจากนั้น ปรากฏร่างชายหนุ่มออกมาจากแสงสีขาว
“ขอบคุณนะครับ...น้องลดาที่เรียกพี่” พัฒ ตัวจริงปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าลดา พัฒ ทันทีที่ปรากฏตัว ไม่นานก็เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าได้ทันที และพุ่งเข้าหยุดคนร้ายที่ประทับเล็งมาทาง ลดา ตำรวจหนุ่มได้พุ่งเข้าใส่ในจุดอับสายตาของ พัฒ อีกคน ไหล่กระแทกเข้าไปยังบริเวณลิ้นปี่ของคนร้าย เมื่อสบโอกาสที่อีกฝั่งหยุดชะงัก แย่งปืนจากมือของคนร้าย และใช้ศอกของตนฟาดไปที่หน้าของคนร้ายจนสลบ
“น้องลดา รอพี่ก่อนนะครับ” พัฒ เดินเข้าไปตรวจสอบคนร้าย ก่อนที่ตนจะตกใจ เนื่องจากใบหน้าที่คล้ายตนในตอนแรกนั้นค่อย ๆ สลายเปลี่ยนเป็นใบหน้าอื่นที่ไม่รู้จัก ลดา เดินเข้ามายัง พัฒ ด้วยท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ ก่อนที่จะไปเห็นคนร้ายที่ใบหน้าต่างไปจากเดิม “นี่มันอะไรกันค่ะพี่พัฒ” ลดามองไปยังใบหน้าของ พัฒ ที่ดูสะบักสะบอม เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ
“พอดีตอนสืบตามหาตัวน้องลดา พี่โดนลอบทำร้ายจนหมดสติไปน่ะสิครับ”
“น่าจะเจ็บมากแน่ ๆ เลย” ลดายื่นมือไปแตะที่แผลของ พัฒ ตำรวจหนุ่มตกใจด้วยความเจ็บ
“มันเจ็บนะน้องลดา” ลดา กลับมายิ้มได้อีกครั้งเธอรู้สึกปลอดภัยเมื่อมี พัฒ อยู่ข้าง ๆ