เมื่อเธอต้องแต่งงานกับชายแปลกหน้าที่มีอายุมากกว่าเธอถึง 12 ปี เพื่อนำเงินมารักษาน้องชายที่ป่วยหนัก
ผู้แต่ง
yaya-rinเรื่องย่อ
เมื่อเธอต้องแต่งงานกับชายแปลกหน้าที่มีอายุมากกว่าเธอถึง 12 ปี เพื่อนำเงินมารักษาน้องชายที่ป่วยหนัก
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,เรื่องสั้น,กินเด็กเป็นอมตะ,ลุง,โคแก่,โรแมนติก,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลิขิตให้มาพบเธอ
เมื่อเธอต้องแต่งงานกับชายแปลกหน้าที่มีอายุมากกว่าเธอถึง 12 ปี เพื่อนำเงินมารักษาน้องชายที่ป่วยหนัก
.
.
'คุณลุงอีกแล้วหรอ! นี่ฉันดูแก่ขนาดนั้นเลยหรอ'
ขวัญข้าวเห็นสีหน้าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าแล้วเธอจึงรีบก้มหน้าลงทันทีพลางคิดในใจว่า 'ฉันทำอะไรผิดกันนะทำไมเขาถึงได้มีสีหน้าที่ดูโกรธขนาดนี้หรือเป็นเพราะว่าฉันเรียกเงินเยอะเกินไป' เมื่อเขาเห็นทีท่าของหญิงสาวที่ก้มหน้าลงเขาจึงรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังกลัว
"ในนี้มีเงินอยู่ 20 ล้าน ให้เธอ" ชายหนุ่มยื่นบัตรเครดิตให้กับหญิงสาว เมื่อเธอได้ยินจำนวนเงินนั้นเธอจึงตกใจเป็นอย่างมาก
"ไม่ได้ค่ะ มันมากเกินไปหนูรับไว้ไม่ได้" ขวัญข้าวรีบปฏิเสธอย่างทันควัน
"ในตอนนี้เธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉัน เงินของฉันก็เหมือนเงินของเธอ รีบรับไว้ฉันมีงานที่ต้องทำ" ชายหนุ่มจับมือเล็กๆ ของหญิงสาวขึ้นมาพร้อมกับยัดบัตรใส่ในมือของเธอก่อนจะเดินขึ้นรถไป
"งั้นเดี๋ยวหนูจะนำเงินที่เหลือไปคืนคุณลุงนะคะ!" หญิงสาวยืนมองบัตรเครดิตในมืออย่างงุนงงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตะโกนตามหลังชายหนุ่มไป
ชายหนุ่มเดินขึ้นรถไปอย่างใจลอยโดยที่ไม่ได้ยินเสียงของหญิงสาวที่ตะโกนตามหลังมาไม่นานนักรถก็ถูกขับออกไป ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มมองตามรถเบนซ์สีดำขับออกไป ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากหน้าสำนักทะเบียนอำเภอ
.
.
"นายไปหาซื้อโทรศัพท์แล้วนำไปให้ยัยเด็กคนนั้นด้วยแล้วก็ส่งคนไปตามดูเธอด้วย" อาทิตย์พูดกับเลขาหนุ่มที่นั่งข้างคนขับ
"ได้ครับ" เลขาหนุ่มตอบรับอย่างรวดเร็ว
"นายว่าปีนี้ฉันเริ่มหน้าแก่ขึ้นมั้ย" ชายหนุ่มพูดขณะที่กำลังสำรวจใบหน้าตัวเองผ่านกล้องโทรศัพท์มือถือของเขา
"ห๋า!? ก็ไม่นี่ครับ" เลขาหนุ่มมีทีท่างุนงงกับคำถามของเจ้านายตนก่อนตอบไปตามความจริง
"นายโกหก วันนี้นายก็ไปหาซื้อพวกสกินแคร์ของบำรุงใบหน้ามาให้ฉันด้วย" ชายหนุ่มสั่งลูกน้องก่อนจะปิดโทรศัพท์มือถือและหยิบกระดาษปึกหนึ่งขึ้นมาดูซึ่งมันก็คือเอกสารงานของเขา
"ครับๆ" เลขาหนุ่มเกาหัวอย่าง งงๆ พลางคิดในใจ 'วันนี้คุณอาทิตย์เป็นอะไรไป'
.
.
หญิงสาวตัวเล็กยืนอยู่หน้าช่องจ่ายเงินในโถงของโรงพยาบาล มือเรียวเล็กยื่นบัตรเครดิตให้กับพยาบาลเธอยืนรอรับบัตรเครดิตและใบเสร็จรับเงิน ไม่นานนักพยาบาลก็ยื่นบัตรเครดิตพร้อมกับใบเสร็จรับเงินให้กับเธอ
เมื่อได้รับแล้วเธอก็เดินออกมาหยุดอยู่โรงพยาบาลพร้อมกับยืนดูใบเสร็จที่พึ่งได้รับมา รวมยอดค่าใช้จ่ายทั้งหมดที่ติดค้างโรงพยาบาลและค่ารักษาพยาบาลของน้องชายรวมทั้งสิ้น 513,200 บาท
หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอก พลางคิดในใจ 'ต่อไปก็ไม่ต้องกังวลเรื่องค่ารักษาอีกแล้ว แค่หาเงินเก็บไว้ให้ต้นกล้าได้เรียนต่อก็พอ' คิดได้ดังนั้นเธอก็เดินออกไปจากโรงพยาบาลทันที
.
.
3 วันต่อมา
เวลา 16:48
"ทำไมเธอถึงได้ตบหน้าลูกค้าไปแบบนั้น!" เสียงของหญิงสาววัยกลางคนยืนต่อว่าลูกน้องสาวซึ่งนั่นก็คือขวัญข้าวนั่นเอง เธอยืนกุมมือก้มหน้ายอมรับผิด
"ผู้ชายคนนั้นพยายามจะลวนลามหนูหลายรอบแล้วค่ะ หนูแค่ป้องกันตัวเอง อีกอย่างผู้ชายคนนั้นก็ตบหน้าหนูไปแล้วเหมือนกัน" น้ำเสียงอ่อนนุ่มพูดอธิบาย แต่ดูเหมือนว่าเจ้านายของเธอจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่
"เธอรู้ไหมลูกค้าคนนั้นเป็นนักรีวิวอาหารในโซเชียล ถ้าหากเขาคอมเพลนร้านเรา ร้านก็จะเสียชื่อเสียงได้เลยนะ" เจ้านายตอบกลับโดยที่ไม่ได้สนใจเรื่องที่เกิดขึ้น ทำให้หญิงสาวรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก
"ถ้าอย่างนั้นหนูขอลาออกค่ะ"
"เธอลาออกแล้วเธอจะไปทำอะไรได้ เธอมีแค่วุฒิม.6 ที่ไหนเขาจะรับเธอเข้าทำงาน ทำงานก็ปวกเปียกมีดีแค่หน้าตาก็แค่นั้นแหละ เธอก็คงจะทำได้แค่งานเล็กๆ ที่มีเงินเดือนต่ำๆ!" เจ้านายพูดเชิงดูถูกหญิงสาว แต่หากว่าหญิงสาวก็ยังคงปลดผ้ากันเปื้อนออกพร้อมกับวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้มขาวอมชมพู
ขวัญข้าวที่ดูภายนอกเป็นคนเข้มแข็ง ร่าเริง ยิ้มเก่งแต่ว่าภายในนั้นเธออ่อนแอเป็นอย่างมากเธอต้องแบกรับภาระอันหนักอึ้งไว้ตั้งแต่เด็ก เธอควรจะมีชีวิตเหมือนกับเด็กสาวคนอื่นๆ ทั่วไปที่เขาได้ใช้ชีวิต มีเพื่อน อยากได้อะไรก็ซื้อไม่ต้องคิดมาก แต่สำหรับขวัญข้าวแล้วเธอแค่อยากได้เสื้อยืดสักตัวก็ยังคงคิดแล้วคิดอีก
เวลา 19:02
เธอเดินมาถึงที่สวนสาธารณะก่อนจะนั่งพักร่างกายที่เหนื่อยล้าลงเก้าอี้สาธารณะพร้อมกับนึกถึงคำพูดของเจ้านายเก่า 'เธอลาออกแล้วเธอจะไปทำอะไรได้ เธอมีแค่วุฒิม.6 ที่ไหนเขาจะรับเธอเข้าทำงาน ทำงานก็ปวกเปียกมีดีแค่หน้าตาก็แค่นั้นแหละ เธอก็คงจะทำได้แค่งานเล็กๆ ที่มีเงินเดือนต่ำๆ!'
"นั่นน่ะสิ คนอย่างฉันจะไปทำอะไรได้ ต่อไปนี้จะหางานที่ไหนดีล่ะ" หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับดื่มเบียร์ที่เธอซื้อมาด้วยจำนวน 5 กระป๋อง
.
.
ขณะเดียวกัน
ตึ๊งง!
เสียงข้อความโทรศัพท์มือถือของเลขาหนุ่มดังขึ้น มือหนาหยิบขึ้นมาเปิดดูในขณะที่สายตากำลังจ้องไปที่คอมพิวเตอร์ เลขาหนุ่มละสายจากหน้าจอตาหันมาดูข้อความในมือถือปรากฏว่าเป็นข้อความวิดีโอที่ถ่ายจากกล้องโทรศัพท์มือถือส่งมาจากลูกน้องที่เขาส่งไปติดตามดูแลความปลอดภัยให้กับขวัญข้าว
มือหนากดเปิดมาดูอย่างไม่คิดอะไรมาก ในวิดีโอเผยให้เห็นว่าเป็นหญิงสาววัยกลางคนคาดว่าน่าจะเป็นเจ้านายที่กำลังยืนบ่นและดูถูกลูกน้องสาวอยู่ ซึ่งนั่นก็คือขวัญข้าวภรรยาของเจ้านายนั่นเอง ในคลิปมีทั้งภาพและเสียงอย่างชัดเจนและถูกบันทึกท่าทางกิริยาของคนในคลิปทั้งหมด เลขาหนุ่มเห็นดังนั้นเขาจึงรีบเดินเข้าไปหาเจ้านายของเขาที่ทำงานอยู่ในห้องทำงานอย่างร้อนรน
"มีอะไรทำไมไม่เคาะประตู นายอยากหางานใหม่รึไง!?" น้ำเสียงเข้มเย็นยะเยือกพูดบ่นลูกน้องของเขา
"โธ่! คุณอาทิตย์ครับเกิดเรื่องขึ้นกับภรรยาของคุณแล้ว" เลขาหนุ่มรีบเดินไปที่โต๊ะทำงานของเจ้านายพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือที่เปิดคลิปวิดีโออยู่ให้กับเจ้านายของเขาดู
เมื่อชายหนุ่มได้ดูคลิปจบแล้วคิ้วหนาเริ่มขมวดจนแทบจะติดกัน ขณะนี้เขากำลังโกรธขึ้นมาเรื่อยๆ
.
.