เมื่อเธอต้องแต่งงานกับชายแปลกหน้าที่มีอายุมากกว่าเธอถึง 12 ปี เพื่อนำเงินมารักษาน้องชายที่ป่วยหนัก
ผู้แต่ง
yaya-rinเรื่องย่อ
เมื่อเธอต้องแต่งงานกับชายแปลกหน้าที่มีอายุมากกว่าเธอถึง 12 ปี เพื่อนำเงินมารักษาน้องชายที่ป่วยหนัก
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,เรื่องสั้น,กินเด็กเป็นอมตะ,ลุง,โคแก่,โรแมนติก,รัก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลิขิตให้มาพบเธอ
เมื่อเธอต้องแต่งงานกับชายแปลกหน้าที่มีอายุมากกว่าเธอถึง 12 ปี เพื่อนำเงินมารักษาน้องชายที่ป่วยหนัก
.
.
ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
ในยามเช้าตรู่ของวันพฤหัสบดี เสียงนกกระจิบดังขึ้นอยู่ภายนอกหน้าต่างของโรงพยาบาลพร้อมกับแสงแดดสีส้มอ่อนๆ ที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องพักฟื้นผู้ป่วยรวมกระทบกับใบหน้าเล็กๆ ขาวนวลของขวัญข้าวที่กำลังนอนฟุบข้างๆ เตียงของเด็กชายวัย 10 ขวบ ที่กำลังนั่งทานผลส้มที่วางอยู่ในถุงข้างๆเตียง ขวัญข้าวค่อยๆ สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาก่อนจะหันไปมองที่เด็กชาย
"ต้นกล้าตื่นแล้วหรอ! ตื่นตอนไหนทำไมไม่ปลุกพี่" หญิงสาวพูดในขณะที่กำลังลุกขึ้นพร้อมกับใช้มือบางๆ เล็กๆ ไปแตะที่หน้าผากน้องชายเบาๆ
"กล้าเห็นพี่ข้าวนอนอยู่กล้าไม่อยากรบกวน" ต้นกล้าตอบกลับในขณะที่มือน้อยๆ กำลังปอกเปลือกผลส้ม
"พี่ไม่เป็นไรทีหลังต้นกล้าต้องปลุกพี่นะ หิวข้าวมั้ยพี่จะออกไปซื้อมาให้ อยากกินอะไรวันนี้"
"กล้ากินส้มอิ่มแล้วเมื่อเช้าพี่พยาบาลก็มาส่งข้าวให้แล้วด้วย นี่ไง" ต้นกล้าพูดพร้อมกับหยิบกล่องข้าวที่ว่างเปล่าให้ขวัญข้าวดู เมื่อหญิงสาวเห็นดังนั้นก็เผยยิ้มออกมาอยากเอ็นดู
"เดี๋ยวพี่จะไปซื้อขนมนมเนยมาไว้ให้นะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าตัวเก่งที่เธอตั้งใจทำงานเก็บเงินเพื่อซื้อมันมา
"พี่ข้าวไม่ต้องซื้อมาแล้วต้นกล้าไม่อยากกิน" เด็กชายตอบกลับพี่สาวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มขณะเดียวกันก็หันไปมองเตียงฝั่งตรงข้ามที่มีแม่กำลังป้อนขนมให้ลูกของเขาในขณะที่กำลังเล่นเกม ในใจก็อยากกินแต่เขารู้ว่าพี่สาวไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น ผู้เป็นพี่สาวเองก็สามารถรับรู้ได้ว่าน้องชายของตนกำลังคิดอะไรอยู่
"เอาน่า! ซื้อมาไว้เผื่อต้นกล้าหิวตอนกลางวัน" หญิงสาวฉีกยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับยื่นมือไปลูบหัวน้องชายเบาๆ ต้นกล้าเองก็ส่งยิ้มให้กับผู้เป็นพี่สาวเช่นกัน
"พี่จะฝากไว้กับป้าเจียมนะวันนี้ป้าเจียมจะมารับต้นกล้ากลับบ้านอยู่กับป้าเจียมไปก่อนนะ พี่ไปทำงานก่อนล่ะ ดูแลตัวเองด้วย" หญิงสาวพูดอย่างเป็นห่วงในขณะที่มือเรียวบางกำลังลูบหัวน้องชายอย่างเบามือก่อนที่เธอจะเดินจากไป
"พี่ข้าวก็ดูแลตัวเองด้วยนะ" เสียงเล็กๆ ของเด็กชายตะโกนตามหลังมา ขวัญข้าวได้ยินเช่นนั้นก็ทำให้เธอฉีกยิ้มกว้างขึ้นมาทันทีราวกับว่าเป็นกำลังใจที่ทำให้เธอไม่ควรท้อและยอมแพ้เป็นอันขาด ก่อนที่หญิงสาวจะหันกลับไปพยักหน้าให้น้องชายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มก่อนที่เธอจะเดินจากไป เด็กชายเฝ้ามองตามหลังส่งพี่สาวจนลับสายตาก่อนจะหันกลับไปมองสองแม่ลูกที่เตียงฝั่งตรงข้าม ทำให้เด็กชายอดคิดถึงแม่ผู้เป็นที่รักของตนไม่ได้ สีหน้าเด็กชายดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
.
.
"คุณหมอคะน้องชายของหนูจะกลับมาหายดีได้เมื่อไหร่คะ" หญิงสาวเอ่ยถามคุณหมอที่นั่งอยู่ข้างหน้าอย่างใจร้อน
"อันนี้หมอก็ตอบยาก ถ้าอยากให้ผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจหายเร็วมันก็มีทางรักษาแต่ค่าใช้จ่ายมันก็สูงมากเช่นกัน" คุณหมอตอบกลับหญิงสาวที่กำลังนั่งใจร้อนรอคำตอบ
"เท่าไหร่คะ หนูจะหาเงินมารักษาน้องเองค่ะ" หญิงสาวรีบเอ่ยถามกลับในทันทีเมื่อได้ยินคำตอบจากคุณหมอ
"คร่าวๆ ก็ประมาณ 3-5 แสนบาท" เมื่อเธอได้ยินราคาที่ต้องจ่ายมันก็ทำให้เธอถึงกับหยุดชะงักไปในทันที
.
.
ร่างบางเล็กเดินออกมายังหน้าโรงพยาบาลด้วยสีหน้าที่ดูอมทุกข์เป็นอย่างมาก หญิงสาวกำลังนึกถึงค่าใช้จ่ายที่ต้องรักษาน้องชาย เธอจะเอาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหน คงจะมีแค่ทางเดียวก็คือเธอต้องทำงานให้มากขึ้นอาจจะต้องทำเพิ่มเป็นสองงาน สามงาน หรือสี่งานถ้ายังไม่พอ
ขวัญข้าวเดินมาถึงยังป้ายรถเมล์เพื่อที่จะรอรถไปทำงานเสิร์ฟอาหารตอนเย็นเหมือนที่เธอเคยทำทุกวัน
.
"ใครเขามาติดใบประกาศจ้างคนมาแต่งงานมันมีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย"
"อย่าสนใจเลย ไปกันเถอะรถมาแล้วสายมากแล้ว" รีบเดินขึ้นรถเมล์
.
เสียงของสาวโรงงานสองคนยืนคุยกันข้างๆ ขวัญข้าวไม่นานนักรถเมล์ก็ขับเข้ามาจอดเทียบท่าหน้าป้ายพอดี หญิงสาวทั้งสองจึงละความสนใจจากกระดาษแผ่นนั้นและรีบมุ่งตรงไปขึ้นรถทันทีไม่นานนักรถเมล์สายนั้นก็ขับออกไป เมื่อทั้งสองจากไปแล้วขวัญข้าวจึงหันไปมองที่กระดาษแผ่นนั้นโดยมีเนื้อหาใจความว่า
( จ้างคู่แต่งงาน โดยคุณสามารถเรียกเงินเท่าไหร่ก็ได้ หากสนใจให้ติดต่อมาที่เบอร์เพื่อสอบถามสัญญาการจ้างงาน 094-XXX-XXXX )
หญิงสาวตัวเล็กยืนเงยหน้าจ้องไปที่กระดาษแผ่นนั้นภายในหัวสมองก็กำลังคิดวิเคราะห์สิ่งที่อยู่ตรงหน้าว่ามันเป็นความจริงหรือไม่ สักครู่หนึ่งรถเมล์สายที่เธอต้องนั่งก็ขับเข้ามาจอดเทียบท่าหน้าป้ายรถเมล์พอดี มือเรียวเล็กรีบคว้ากระดาษแผ่นนั้นติดมือมาด้วยก่อนจะรีบเดินไปขึ้นรถเมล์
หญิงสาวพับกระดาษแผ่นนั้นเก็บใส่กระเป๋าใบโปรดภายในใจกำลังคิดว่าขอให้เรื่องนี้มันเป็นความจริง แม้ว่าเธอจะมีอายุเพียงแค่ 20 ปี เธอยังอยากใช้ชีวิตยังอยากเรียนต่อยังอยากเดินทางไปยังสถานที่ที่เธอไม่เคยไปก็ตาม แต่นี่เป็นเพียงทางเดียวที่น้องชายเพียงคนเดียวของเธอจะได้รับการรักษาโดยเร็วที่สุด
.
.
"คุณอาทิตย์ครับใบประกาศอันนี้มันดูเชยไปหน่อยมั้ยครับ ผมว่าประกาศหาคู่แต่งงานลงโซเชียลโดยใช้ชื่อของคุณไม่ดีกว่าหรอครับ นี่ก็ผ่านไป5วันแล้วยังไม่มีคนติดต่อมาเลยครับ" ชายหนุ่มวัยทำงานร่างสูงเอ่ยถามขึ้นขณะยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเจ้านาย
"ฉันไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าคนที่หาคู่แต่งงานคือฉัน นายว่างมากเลยใช่มั้ย" ชายหนุ่มผมสีบลอนด์เทาพูดขึ้นขณะที่กำลังอ่านเอกสารที่พึ่งได้รับจากเลขาก่อนจะเหลือบตามองไปที่คนตรงหน้า
"เอกสารกองอยู่บนโต๊ะทำงานผมเพียบเลยครับ งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ" พูดจบชายหนุ่มก็รีบเดินออกจากห้องทำงานของเจ้านายไปทันที อาทิตย์ละสายตาจากลูกน้องและหันมาโฟกัสที่เอกสารในมืออีกครั้ง
.
.