รามเข้าไปประมูลเช่าโทรศัพท์ในดาร์กเว็บ ซึ่งโทรศัพท์เครื่องนี้ไม่ใช่โทรศัพท์ธรรมดา แต่เป็นโทรศัพท์ที่สามารถควบคุมร่างกายคนอื่นโดยแค่ถ่ายรูปหน้าคนคนนั้น จากนั้นอยากทำอะไรกับอีกฝ่ายก็ได้ "น่าสนุกชะมัด"
ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,pwp ,yaoi,bl,pwp,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รามเปิดห้องพักบนโรงแรมสถานที่เดียวกันกับที่จัดงานสมาคม พอมาถึงห้องพักรามก็ได้สั่งให้นุไปอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายและรูสวาทให้เรียบร้อย ระหว่างนั้นรามก็นั่งเล่นโทรศัพท์รออยู่บนเตียงอย่างอารมณ์ดี
สักพักใหญ่นุก็เดินออกมาจากห้องน้ำ โดยสวมชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมาหารามที่นั่งรออยู่บนเตียง
"รามเรามาแล้ว" นุหน้าหน้าแดงทำท่าทางเขินอาย
"มาแล้วเหรอไอ้นุ มึงล้างก้นสะอาดดีไหม" รามมองนุตั้งแต่หัวถึงปลายเท้า
"นี่รามจะให้เราล้างก้นด้วยทำไม" นุหน้าแดงเอ่ยถามรามออกไปด้วยท่ากระมิดกระเมี้ยน
"นี่มึงถามเล่น ๆ หรือถามจริงจังฮะ ฮ่า ๆ มึงคิดไม่ได้จริง ๆ ใช่ไหม ทำไมกูต้องให้มึงล้างก้น " รามหัวเราะเสียงดัง
"นี่เราถามจริงจังนะราม นี่รามให้เราล้างข้างในก้นแบบนี้เพื่อที่จะมีเซ็กซ์ทางก้นเราใช่ไหม" นุถามรามย้ำอีกครั้ง
"คิก ๆ กูไม่ใช่คนที่จะเปิดซิงมึงหรอก คนที่จะมีเซ็กซ์กับมึงทั้งข้างหน้าข้างหลังก็คือพี่ป้องกับลุงนัยต่างหากล่ะ กูส่งข้อความไปบอกแล้วอีกเดี๋ยวก็คงตามมา"
"อ้าว! ทำไมทำแบบนั้นกับเราล่ะ เราคิดว่ารามจะเป็นคนทำซะอีก"
นุรู้สึกผิดหวังที่รามไม่ใช่คนที่จะมีเซ็กซ์กับเขา และโกรธรามมากที่จะให้คนอื่นมามีเซ็กซ์กับเขาแทน
"จะให้กูมีเซ็กซ์กับมึงเนี่ยนะ กูเอาไม่ลงหรอก" รามทำหน้าตาขยะแขยงพร้อมกับส่ายหน้าไปมา
"แล้วทำไมต้องให้เราไปทำกับคนอื่นด้วยล่ะ พอเถอะเลิกควบคุมร่างกายเราได้แล้ว" นุทำหน้าเสียใจกำลังจะร้องไห้ออกมา
"ไม่กูไม่เลิก การสร้างความอัปยศให้คนสุดเพอร์เฟกต์อย่างมึงไม่มีอะไรน่าสนุกไปกว่านี้แล้ว มานี่สิเดี๋ยวพวกเขาก็มาแล้ว เอ๊ะทำไมจู่ ๆ ถึงได้ง่วงแบบนี้"
รามพยายามฝืนลืมตามองไปที่นุแต่ทว่าเขากลับรู้สึกว่าเปลือกตาของเขาหนักจนลืมตาไม่ขึ้น ง่วงนอนเป็นอย่างมากจนควบคุมร่างกายไม่อยู่ สุดท้ายก็หงายหลังนอนหลับบนเตียง
"ยาออกฤทธิ์พอดีสินะ ฮู้ว" นุยิ้มแก้มปริดีใจ
นุได้วางยานอนหลับลงในน้ำดื่มที่ยื่นให้ราม ซึ่งยานอนหลับตัวนี้เป็นยานอนหลับแบบออกฤทธิ์ภายหลังจากดื่มผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมง พอครบหนึ่งชั่วโมงผู้ที่ดื่มยานอนหลับตัวนี้เข้าไปก็จะรู้สึกง่วงจนควบคุมตัวเองไม่ได้ทันที
"โลกช่างกลมจริง ๆ ที่นายเป็นคนประมูลเช่าโทรศัพท์เครื่องนี้ไปใช้ นายคงใช้โทรศัพท์เครื่องนี้ควบคุมคนอื่นเพื่อมีเซ็กซ์กับคนพวกนั้นจนสาแก่ใจมากเลยสิท่า ดีเหมือนกันพลังราคะในเครื่องนี้จะได้ล้นหลามจนท่านผู้นั้นพอใจมอบความมั่งคั่งให้ตระกูลเรามากกว่าเดิม" นุขึ้นไปนั่งเป้าของราม
นุไม่ได้ถูกควบคุมร่างกายตั้งแต่แรก ทันทีที่เขาเห็นโทรศัพท์ที่รามหยิบออกมาเขาก็รู้ทันทีว่าโทรศัพท์เครื่องนี้คือโทรศัพท์ควบคุมมนุษย์ที่เขาเป็นคนฝากดาร์กเว็บลงประกาศประมูลเช่าให้ เขาจึงเล่นละครทำตามที่รามสั่งเหมือนว่าเขากำลังถูกโทรศัพท์ควบคุมอยู่จริง ๆ
"คิก ๆ นายใจร้ายกับเรามากเลยนะที่จะให้คนอื่นมามีเซ็กซ์กับเราแทน นายเมื่อนายใจร้ายกับเราแบบนี้ถึงเวลาที่เราจะใจร้ายกับนายคืนบ้างแล้ว ถึงหลังจากนี้นายจะโกรธเราเราก็จะไม่สนใจ รามเรารักนายนะ" นุก้มหน้าลงประทับริมฝีปากของเขาทาบลงบนริมฝีปากของราม
ระหว่างที่รามหลับนุก็ได้หยิบโทรศัพท์เครื่องปกติของรามออกมา และใช้นิ้วของรามปลดล็อกหน้าจอเพื่อส่งข้อความไปบอกป้องและนัยว่าไม่ต้องมาหาพวกเขาแล้ว
จากนั้นนุก็หยิบโทรศัพท์ควบคุมมนุษย์ที่รามประมูลขึ้นมาแล้วถ่ายรูปใบหน้ารามเพื่อที่จะควบคุมร่างกายของรามให้ทำตามคำสั่งของเขาและเป็นของเขาตลอดไป
"ชักอยากเห็นแล้วสิ นายตื่นมาจะทำสีหน้าแบบไหนกันนะ คิก ๆ"
เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ รามค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา และมองไปรอบ ๆ
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ทำไมจู่ ๆ เมื่อกี้ถึงได้ง่วงจนควบคุมตัวเองไม่ได้ เดี๋ยวนะอย่าบอกนะว่าไอ้นุ ไอ้นุมึงทำอะไรกับกู" รามทันทีที่ตื่นขึ้นก็โวยวายทันที
"ตื่นแล้วเหรอที่รัก" นุยิ้มกว้างเดินขึ้นมานั่งคร่อมร่างรามบนเตียง
"นี่มึงลงไปนะ เอ๊ะ! ทำไมร่างกายถึงขยับไม่ได้ นี่มึงทำอะไรกับร่างกายกู" รามรู้สึกตกใจที่จู่ ๆ เขาก็ไม่สามารถขยับร่างกายได้
"คิก ๆ ก็แค่ใช้โทรศัพท์เครื่องนี้ควบคุมร่างกายรามไง เหมือนกับที่รามเคยใช้กับเราและก็คนอื่น ๆ" นุชูโทรศัพท์ควบคุมมนุษย์ขึ้นมาให้รามดู เมื่อครู่เขากดฟังก์ชันให้รามขยับร่างกายไม่ได้
"นี่มันหมายความว่ายังไง เดี๋ยวนะนี่มึงจับโทรศัพท์ได้เหรอ ไหนในคู่มือมันบอกไว้ว่าคนที่จับโทรศัพท์เครื่องนี้ได้จะต้องเป็นคนที่เป็นเจ้าของเครื่องตัวจริงเครื่องนี้จะอนุญาติ อย่าบอกนะว่ามึงคือ..." รามพอเห็นนุถือโทรศัพท์ควบคุมมนุษย์อยู่ก็ตกใจเป็นอย่างมาก
"ใช่เราเป็นเจ้าของโทรศัพท์ตัวจริงเองแหละ นายคงตกใจมากเลยสินะราม" นุยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
"ใครบ้างล่ะจะไม่ตกใจ นี่มึงเป็นเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ได้ยังไงกัน" รามถามด้วยความสงสัย
"ความลับ แต่ถ้านายแต่งเข้าบ้านเรา เราจะบอกว่าเราเป็นเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ได้ยังไง คิก ๆ" นุเอามือลูบเหนียงใต้คางราม
"อย่ามาจับกูนะเว้ย กูไม่มีทางแต่งกับมึงหรอก ไว้กูถูกคลายการควบคุมเมื่อไหร่ กูเอาคืนมึงแน่" รามสะบัดหน้าหน้าหนี
"รามคิดว่ารามจะถูกคลายการควบคุมจากเราได้ง่าย ๆ เหรอ ตอนนี้เราทำให้รามไม่มีสิทธิ์ใช้งานเครื่องนี้ได้อีกต่อไป และก็คืนเงินให้รามพร้อมกับจ่ายค่าปรับผิดสัญญาไปแล้วด้วย เรารักรามนะ" นุใช้มือทั้งสองข้างจับใบหน้ารามไว้ให้หันหน้าตรงมองที่ตน
"ไอ้โรคจิต ผู้ชายมีตั้งเยอะตั้งแยะมาชอบกูทำไม กูทำอะไรให้มึงพิศวาสนักหนา อ้วนก็อ้วน หน้าตาก็แย่ นิสัยก็เหี้ย ขนาดกูมองกระจกเห็นตัวเองยังรู้สึกขยะแขยงมากเลย"
"รามคือรักแรกและรักเดียวของเรา เราไม่เคยมองว่าหน้าตารามแย่เลย รามหน้าตาน่ารักเหมือนกับตอนที่รามยังเด็ก ๆ เปรี๊ยบ ส่วนหุ่นรามนี่เราก็ชอบมากเลย หนุบหนับน่าฟัดน่ากอด ส่วนนิสัยถึงปากจะร้ายแต่ก็ออกมาจากใจตรง ๆ ไม่เสแสร้ง" นุพูดอธิบายด้วยดวงตาเป็นประกาย
"ไอ้นุ นี่มึงไม่เต็มสินะ ออกไปได้แล้ว เลิกควบคุมกูสักที ทำแบบนี้ไปกูก็ไม่มีวันรักมึงหรอกมีแต่จะทำให้กูเกลียดมึงมากขึ้นเรื่อย ๆ" รามจ้องนุตาเขม็ง
"ถ้าเราเลิกควบคุมนายนายจะรักเราหรือไง"
"ก็คนมันไม่รัก จะบังคับให้รักได้ไง" รามเสียงดังใส่นุ
"ตอนแรกเราตั้งใจจะชนะใจรามด้วยตัวเองแท้ ๆ ขนาดเรามีโทรศัพท์ที่วิเศษขนาดนี้เรายังเลือกที่จะไม่ใช้มันกับราม แต่รามก็ใจร้ายกับเราเหลือเกิน ไม่รักไม่พอยังจะให้คนอื่นมามีเซ็กซ์กับเราอีก รู้ไหมเราผิดหวังเสียใจมากแค่ไหนที่รามทำแบบนี้กับเรา" นุน้ำตาคลอ
"ผิดหวังเสียใจก็เลิกชอบกูได้แล้ว กูไม่มีทางชอบมึงหรอก กูกับมึงโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็กไม่ต่างจากพี่น้อง รู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้วจะให้กูพิศวาสมีเซ็กซ์กับมึงคงทำไม่ได้"
"แต่ว่าเรารักรามไง รามลองมองให้ชัด ๆ สิ เรารูปร่างหน้าตาดีขนาดนี้คนที่รามมีเซ็กซ์ด้วยแต่ละคนยังเทียบเราไม่ได้เลย" นุถอดชุดออกเผยรูปร่างที่เขาตั้งใจออกกำลังกายเพื่อปั้นรูปร่างเอาใจราม
(ไอ้บ้าเอ๊ย! ทำไงดีรูปร่างแบบนี้แม่งโคตรน่าปล้ำชะมัด ไม่ได้ไม่ได้ นี่คือไอ้นุนะเว้ย ไอ้รามมึงอย่าใจอ่อนง่าย ๆ ดิ) รามจ้องมองเรือนร่างของนุพร้อมกับกลืนน้ำลาย
"ไอ้บ้ากูไม่มีอะไรจะเถียงมึงแล้ว อยากทำเหี้ยอะไรก็ทำเลย เอาที่มึงสบายใจ" รามหันหน้ามองไปที่อื่นไม่กล้ามองเรือนร่างของนุ
"รามพูดเองนะ" นุยิ้มกว้างอย่างดีใจ
