รามเข้าไปประมูลเช่าโทรศัพท์ในดาร์กเว็บ ซึ่งโทรศัพท์เครื่องนี้ไม่ใช่โทรศัพท์ธรรมดา แต่เป็นโทรศัพท์ที่สามารถควบคุมร่างกายคนอื่นโดยแค่ถ่ายรูปหน้าคนคนนั้น จากนั้นอยากทำอะไรกับอีกฝ่ายก็ได้ "น่าสนุกชะมัด"
ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,yaoi,bl,pwp,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รามรูดซิปกางเกงของเขาลง จากนั้นก็ควักแก่นกายที่แข็งตั้งของเขาออกมา
(เชี้ย! ใหญ่ฉิบหาย ร่างกายจ๋าขยับตามที่กูอยากขยับสักทีเถอะ ไม่อย่างนั้นก้นแหกแน่ ๆ) แคนพอเห็นแก่นกายรามก็รู้สึกตกใจและกลัวเป็นอย่างมาก เพราะมันใหญ่เป็นอย่างมากไม่ต่างกับขนาดแก่นกายของชาวต่างชาติแถบยุโรป
แคนเขาอยากพูดบอกรามให้หยุดการกระทำที่กำลังจะทำ แต่ว่าปากของเขากัดชายเสื้อไว้จึงไม่สามารถพูดได้ จึงได้แต่ส่ายหน้าเพื่อส่งสัญญาณแต่รามแกล้งทำเป็นไม่รับรู้
"เอาปากกาออกได้แล้วครับ" รามพูดสั่งแคน
(เอ๊ะ! ทำไมจู่ ๆ มือเราก็ขยับเอาปากกาออกมาเองตามคำพูดหมอนั่น นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันแน่) แคนรู้สึกสงสัยไม่เข้าใจทำไมร่างกายของเขาถึงทำตามคำสั่งราม
"รูกระตุกใหญ่เลย ก้นคุณก็ดูแฉะชะมัด แต่ว่าดูแล้วมันยังแคบอยู่เลย ถ้าผมใส่ดุ้นของผมเข้าไปตอนนี้ เกรงว่าก้นคุณจะแหก งั้นผมขอใช้นิ้วขยายเพิ่มหน่อยแล้วกัน"
รามยิ้มให้แคนจนแคนรู้สึกขนลุกสู่ จากนั้นรามก็เอานิ้วกับนิ้วกลางของเขาแหย่เข้าไปในรูสวาทแคนพร้อมกันทั้งสองนิ้ว
"อึก! (นิ้วไอ้หมอนี่ใหญ่ชะมัดจุกจังเลย) " แคนตัวกระตุก
"อ่าา รัดนิ้วผมแน่นชะมัด ผ่อนคลายหน่อยสิครับ ผมเจ็บนิ้วจะแย่อยู่แล้ว" รามทำสีหน้าเหมือนเจ็บปวดเป็นอย่างมาก
(ไอ้บ้าเอ๊ย กูก็เจ็บก้นเหมือนกันนะ ยัดบ้ายัดบออะไรเข้ามาตั้งสองนิ้วก้นกูแหกหมดแล้ว) แคนกัดชายเสื้อแน่นมากกว่าเดิม
รามเห็นสายตาแคนมองที่เขาก็รู้ได้ทันว่าแคนคงทั้งเจ็บทั้งโมโหอยู่ไม่น้อย
"ทำหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อผมเลย คุณคงอยากได้ดุ้นผมมากกว่าละสิท่า อดทนอีกสักนิดนะครับผมจะซอยให้คุณแน่ ๆ" รามเพิ่มนิ้วนางเข้าไปอีกนิ้วแล้วขยับมืออย่างถี่เร็วจนแคนแอ่นสะโพกรับ
สักพักรามเห็นแก่นกายของแคนกระตุกเหมือนกำลังจะหลั่งน้ำกามออกมา จึงหยุดขยับนิ้วมือแล้วเอานิ้วมือทั้งสามออกจากรูสวาทของแคน
"ผมว่ารูก้นของคุณน่าจะขยายมากพอแล้ว ถึงเวลาที่ผมต้องใส่ดุ้นอวบ ๆ ใหญ่ ๆ เข้าไปในรูก้นหลวม ๆ ของคุณแล้วสิ"
รามจับแก่นกายของเขาถูไปมาที่รอยจีบเฉอะแฉะของแคน แล้วจากนั้นก็ค่อย ๆ ดัน แก่นกายของเขาเข้าไปในรูสวาทของแคนอย่างช้า ๆ
"อื้อส์" (แคนครางเสียงเบา)
"อ่าา ซี๊ด ก้นซิง ๆ นี่รัดแน่นชะมัดเลย ผ่อนคลายหน่อยสิครับน้องแคน"
(เดี๋ยวนะ ไอ้หมอนี่รู้จักชื่อเราได้ยังไง เราจำได้แค่ว่าพึ่งเจอกันที่รถไฟฟ้าเมื่อกี้นี้นี่นา) แคนทั้งเสียวทั้งเจ็บ แต่พอได้ยินรามเอ่ยชื่อเขาขึ้นมาทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันก็รู้สึกสงสัยขึ้นมาทันที
"อุ๊ย เผลอเรียกชื่อไปซะแล้วสิ แต่ก็ช่างมันเถอะยังไงน้องก็ขัดขืนพี่ไม่ได้อยู่แล้ว อ่าา ยิ่งดันเข้าไปลึกยิ่งแน่นชะมัด สมแล้วกับที่พี่เลือก" รามดันแก่นกายเข้าไปลึกมากกว่าเดิม
"หัวซ้ายบวมแดงน่ากินจริง ๆ บีบนมตัวเองให้หัวนมนูนขึ้นมาสิครับ พี่จะกินนมช็อกโกแลตของน้องแคน"
ทันทีที่รามสั่งมือของแคนจากสะกิดเขี่ยหัวนมเล่นอยู่ก็เปลี่ยนมาบีบให้หัวนมนูนเด่นขึ้นมามากกว่าเดิม จากนั้นรามก็เอาปากครอบดูดเม้มหัวนมแคนพร้อมกับค่อย ๆ ขยับแก่นกายเข้าออกรูสวาทแคนช้า ๆ ไปด้วย
"อือส์ (อย่าบอกนะว่าเรื่องบ้า ๆ ที่เกิดขึ้นกับเราเป็นเพราะฝีมือไอ้หมอนี่ ก็ว่าอยู่ร่างกายของเราทำไมถึงขยับตามคำสั่งไอ้หมอนั้น ไอ้เวรเอ๊ยไม่น่ามาเตะบอลกับเพื่อนวันนี้เลยนอนอยู่บ้านก็ดีแล้ว เสียวชะมัด)" ตอนนี้แคนรู้แล้วว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาวันนี้เป็นฝีมือชายร่างท้วมตรงหน้าเขา
รามดูดเม้มหัวนมของแคนจนพอใจแล้วเอาปากของเขาออก จากนั้นก้ดึงชายเสื้อออกจากปากแคน
"อร๊ะส์ อร๊าา ไอ้อ้วนมึงทำแบบนี้กับกูทำไม"
"ซี๊ดด พูดจากับพี่ดี ๆ หน่อยสิครับน้องแคน ยังไม่รู้สถานะตัวเองอีกเหรอว่าถ้าพี่ไม่สั่งให้ร่างกายน้องขยับ น้องจะขยับร่างกายตัวเองตามใจชอบไม่ได้" รามยิ้มเยาะเย้ย
(โธ่ไอ้บ้าเอ๊ย ก็จริงอย่างมันพูด เอาไงดีว่ะ) แคนได้ฟังดังนั้นก็พยายามตั้งสติไม่วู่วาม
"อะส์ ขะขะขอโทษ" แคนตัดสินใจพูดขอโทษราม เพราะเขากลัวรามจะควบคุมร่างกายให้ทำเรื่องที่อันตรายมากกว่านี้
"ฉลาดดีนี่ที่รู้จักขอโทษ พี่ชื่อรามนะ ส่วนเหตุผลที่พี่ทำแบบนี้กับน้อง เพราะพี่ถูกใจหน้าอกแน่น ๆ น้องแคน" รามพูดพร้อมก้มหน้าลงไปขบหัวนมข้างซ้ายของแคน
"อระส์ เหตุผลแค่นี้นะ" แคนพอได้ฟังเหตุผลจากปากรามก็รู้สึกยิ่งโมโหมากกว่าเดิม แต่พยายามเก็บสีหน้าไว้
"ก็ใช่น่ะสิ เป็นไงบ้างตรงหัวดุ้นพี่ช่วยเกาให้ตรงข้างในลึก ๆ ฟินดีไหมล่ะ" รามพูดพร้อมกลับขยับไปมาเสียดสีจุดที่แคนคัน
"ไอ้... อือสื์ ใครมันจะไปชอบการขืนใจ พี่หยุดเถอะนะพี่พอได้แล้ว ผมสัญญาผมจะไม่แจ้งความพี่" แคนนั่งตัวเกร็ง
"ฮ่า ๆ จะแจ้งพี่ข้อหาอะไร พี่เปิดประตูเข้ามาน้องก็อ้าขายั่วพี่ พอพี่ถามว่าให้พี่ช่วยซอยไหมก็พยักหน้าตอบ สมยอมพี่เองนะ"
"ผมชอบผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชายสักหน่อย ใครมันอยากจะถูกพี่เอาก้นกันล่ะ และที่สำคัญพี่ทำให้ร่างกายผมขยับตามที่พี่ต้องการนี่นา ผมอยากขยับแบบนั้นซะที่ไหน"
"ก็ถูกอย่างที่น้องพูด แต่ว่าพูดไปใครเขาจะเชื่อน้อง เผลอถ้าไปน้องไปที่โรงพัก พี่จะควบคุมร่างน้องให้ไล่ปล้ำตำรวจ พอน้องติดคุกพี่ก็จะควบคุมร่างกายน้องให้ทำตัวร่านใส่ผู้ต้องหาด้วยกัน ทีนี้น้องก็จะมีผัวจนนับไม่ถ้วน อยากแจ้งก็แจ้งเลย" รามพูดให้แคนรู้สึกกลัว
"ผมไม่แจ้งแล้วก็ได้ เรามาทำให้มันเสร็จไปซะเถอะ พี่จะได้ปล่อยผมไปเร็ว"
"น้องเป็นคนร้องขอพี่เองนะ อดทนสักหน่อยแล้วกันพี่เป็นคนเสร็จช้า กว่าพี่จะเสร็จน้องคงทรมานมากแน่ ๆ"
"นี่พี่หมายความว่ายังไง"
รามหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดฟังก์ชันระงับการหลั่งของแคนไว้ จากนั้นก็จับขาแคนไว้แล้วกระแทกรัว ๆ
"อร๊ะส์ อะส์ ช้า ๆ พี่รามครับผมจุก"
"ชู่ว อย่าร้องดังมากสิ นี่เราอยู่ในห้องน้ำนะ อยากให้คนอื่นรู้เหรอว่าน้องกำลังถูกเอาก้น" รามโน้มตัวพูดเบา ๆ ข้างหูแคน
แคนที่ได้ยินดังนั้นจึงต้องพยายามกลั้นเสียงไว้แม้จะถูกกระแทกเร็วและแรงมากแค่ไหน ใช้เวลาอยู่นานรามก็เสร็จหลั่งน้ำกามข้างในรูสวาทแคนจนแน่น แล้วค่อย ๆ ดึงแก่นกายของเขาออกมา
รามมองรูสวาทแคนที่น้ำกามของเขากำลังไหลออกมาอย่างชอบใจ จากนั้นรามก็กดหยุดฟังก์ชันระงับการหลั่งให้แคน น้ำกามของแคนที่สะสมไว้ก็พุ่งออกมาจากแก่นกายของแคนทันที
"โอ้โห น้องแคนแตกออกมาเยอะเชียว" รามมองแก่นกายแคนที่หลั่งน้ำกามออกมาไม่หยุดด้วยความพอใจ
"แฮ่ก ๆ พี่ทำเสร็จแล้วก็เลิกควบคุมร่างกายผมสักที" แคนท่าทางอิดโรย หายใจหอบเหนื่อยมองไปที่ราม
รามหยิบกางเกงในของแคนขึ้นมาแล้วเช็ดไปที่แก่นกายของเขา แล้วก็โยนคืนแคนไป
"เลิกควบคุมแล้วก็ได้ แต่ว่าไว้เจอกันใหม่นะ" รามกดยกเลิกทุกฟังก์ชันแล้วยิ้มให้แคน จากนั้นก็แต่งตัวจนเรียบร้อยแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป
"ไว้เจอกันใหม่ อย่าบอกนะว่าพี่เขาจะกลับมาทำกับเราอีก ทำไงดี" แคนรู้สึกกังวลกับคำพูดทิ้งท้ายของราม
พอวันถัดมาแม้แคนจะยังรู้สึกคำพูดของรามอยู่ แต่เขาก็ต้องไปทำงานอยู่ดี แคนเดินทางไปทำงานโดยการขึ้นรถไฟฟ้า แคนกวาดสายตามองไปรอบ ๆ พอไม่เห็นรามก็รู้สึกโล่งใจ
แต่ทว่าจู่ ๆ ร่างกายของแคนก็เริ่มรู้สึกร้อน และมีอารมณ์ทางเพศเหมือนกับเมื่อวาน
(หรือว่าวันนี้ไอ้อ้วนโรคจิตนั่นมันก็อยู่ในขบวนนี้ด้วย ทำยังไงดีรีบลงดีกว่า) แคนเขากำลังจะหมุนตัวไปเพื่อออกจากรถไฟฟ้าแต่ทว่าขาของเขากลับแข็งไม่สามารถก้าวไปได้
"สวัสดีครับน้องแคน จะรีบไปไหนพึ่งขึ้นมาไม่ใช่เหรอ" รามเข้ามากอดแขนจากด้านหลัง แล้วพูดข้างหูแคน
"นี่แก" แคนหันหน้าไปมองรามด้วยสายตาโกรธแค้น
"พูดกับพี่ไม่เพราะอีกแล้วนะ สงสัยพี่คงต้องลงโทษแล้วแหละ"
"อย่านะผมขอโทษ" แคนพอนึกถึงการถูกควบคุมร่างกายด้วยรามก็รู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก จึงรีบพูดขอโทษ
"หึหึ พี่ไม่ให้อภัย วันนี้พี่จะฝึกน้องแคนให้เป็นแม่วัวที่ดีเองเตรียมใจไว้ได้เลย"
(พ่อครับแม่ครับช่วยผมด้วย) แคนรู้สึกได้เลยว่าวันนี้เขาจะต้องเจอการกระทำจากรามที่หนักกว่าเมื่อวาน
