รามเข้าไปประมูลเช่าโทรศัพท์ในดาร์กเว็บ ซึ่งโทรศัพท์เครื่องนี้ไม่ใช่โทรศัพท์ธรรมดา แต่เป็นโทรศัพท์ที่สามารถควบคุมร่างกายคนอื่นโดยแค่ถ่ายรูปหน้าคนคนนั้น จากนั้นอยากทำอะไรกับอีกฝ่ายก็ได้ "น่าสนุกชะมัด"
ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,pwp ,yaoi,bl,pwp,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วันนี้รามได้ถูกพ่อและแม่ของเขาขอร้องให้มาร่วมงานเลี้ยงประจำปีสมาคมที่พ่อและแม่ของเขาก่อตั้ง ตอนแรกรามก็ไม่อยากไปเพราะไม่ชอบให้ใครเข้ามาทักทายตีสนิทเพื่อหวังผมประโยชน์จากเขา
แต่สุดท้ายรามก็ต้องยอมไปเพราะแม่กับพ่อของขู่ว่าหากรามไม่ไป พวกเขาขู่จะให้โตโต้และตาต้าสองหลานชายฝาแฝดสุดแสบซึ่งเป็นลูกของลูกพี่ลูกน้องของรามมาให้รามเลี้ยง
ซึ่งวีรกรรมของสองแสบมีมากมายนับไม่ถ้วน เช่นรื้อฟิกเกอร์ของราม แอบเล่นคอมพิวเตอร์เอาไวรัสมาลง ก่อกวนทุกครั้งที่รามสตีมเกม ทำให้รามรู้สึกปวดหัวทุกครั้งที่เด็กแสบสองคนนี้มา
พอรามมาถึงงานสมาคม พ่อและแม่ของรามก็พารามไปทักทายไหว้ผู้หลักผู้ใหญ่ ซึ่งสมาชิกในสมาคมนี้ล้วนมีแต่นักธุรกิจ ประธานบริษัท และผู้มีอำนาจทุกแวดวงระดับต้น ๆ ทั่วประเทศมารวมตัวกัน
รามพยายามปั้นหน้าแสร้งยิ้มพูดคุยกับผู้คนเหล่านั้นจนเขารู้สึกเหนื่อยล้าแทบอดทนต่อไม่ไหว รามจึงได้ขอพ่อและแม่ของเขาปลีกตัวออกมาโดยอ้างว่าจะไปห้องน้ำ ซึ่งพ่อแม่ของรามก็อนุญาต
แต่ว่ารามก็ไม่ได้ไปห้องน้ำจริง แต่แวะไปเอาของกินก่อนที่จะปลีกไปนั่งคนเดียวข้างล่างจนกว่าจะจบงาน ระหว่างที่รามกำลังเดินเลือกของกินอยู่นั้น ก็มีชายคนหนึ่งตรงเข้ามาประชิดตัวรามโดยที่รามไม่ทันตั้งตัว
"ว่ายังไงครับคุณชายราม ไม่เห็นหน้าเห็นตานานเลย" นุเดินตรงเข้ามาทักรามด้วยใบหน้ายิ้มแป้น
นุเป็นชายหนุ่มผิวขาวสูงโปร่งหน้าตาดี มีลักยิ้มที่แก้มทั้งสองข้าง มีบุคลิกของนุเป็นผู้ชายที่ดูดีมีเสน่ห์ ดึงดูดสายตาทุกเพศทุกวัยให้มองมา แต่มีเพียงชายคนหนึ่งที่ไม่เคยสนใจนุเลยสักครั้ง ชายคนนั้นก็คือราม
ด้วยที่พ่อแม่ของนุและนุเป็นเพื่อนสนิทกัน ทำให้นุกับรามรู้จักและตัวติดกันมาตั้งแต่เด็ก รามจึงมักถูกบุคคลรอบข้างที่ไม่ใช่พ่อแม่ของพวกเขาเปรียบเทียบรามกับนุตลอด ไม่ว่าจะเรื่องรูปร่าง หน้าตา การเรียน ซึ่งนุมักจะพูดจาปลอบรามไม่ให้รามคิดมากแต่รามกลับรู้สึกว่านุพูดจาข่มเขาแทน
"เฮ้ออ อืม"
รามทันทีที่เห็นหน้านุจากที่อารมณ์ดีเพราะกำลังจะได้รับประทานของกินที่ดูน่าอร่อย ก็ต้องถอนหายใจเสียงดังแล้วทำหน้าเบื่อหน่อย รีบหยิบอาหารใส่จานบนมือเขาให้ได้มากที่สุดเพื่อที่จะหนีจากตรงนี้
"นี่ราม นายให้เราช่วยไหม เอาอันนี้ด้วยสิอร่อยนะ" นุแสร้งทำเป็นไม่สนใจว่ารามแสดงพฤติกรรมอย่างไรกับเขา ช่วยเลือกหยิบอาหารมากมายวางบนจานในมือของราม
"อย่ามายุ่งได้ไหม กูอยากกินอะไรเดี๋ยวกูก็จับใสจานเอง เสือก" รามหันไปมองนุด้วยท่าทางไม่พอใจ
"ขอโทษนะราม เมื่อกี้เราลองกินไปมันอร่อยจริง ๆ คิดว่ารามน่าจะชอบเหมือนกัน" นุทำหน้าจ๋อย
"เลิกทำตัวน่าสงสารเหมือนมึงเป็นเหยื่อเถอะ แค่นี้คนเขาก็มองกูเป็นคนนิสัยแย่มากพอแล้ว"
รามมองไปรอบ ๆ ก็เห็นสายตาผู้คนที่อยู่บริเวณรอบ ๆ แถวนั้นจ้องมาที่พวกเขาสองคนแล้วพูดซุบซิบ
"เราไม่ได้ตั้งใจ เราแค่คิดถึงและก็อยากสนิทกับรามเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้พอเราไปหารามที่บ้านทีไร คนงานในบ้านรามก็บอกไม่อยู่ทุกที" นุทำท่าทางซึมไม่ต่างจากลูกหมาอ้อนขอความสนใจจากราม
"กูก็อยู่ของกูทุกวันแหละ กูก็แค่ไม่อยากให้ใครรบกวน"
"งั้นพรุ่งนี้เราขอไปหารามได้ไหม"
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่อยากให้ใครรบกวนโดยเฉพาะมึง"
"เราทำอะไรให้รามโกรธเหรอบอกเรามาสิ เราจะได้ไม่ทำ"
"มึงฟังภาษาไทยไม่เข้าใจหรือไง กูรำคาญมึง ไม่อยากเห็นหน้ามึงเข้าใจไหม" รามทำท่าทางหงุดหงิด
"ก็เข้าใจอยู่ว่ารำคาญเรา แต่ที่ไม่เข้าใจทำไมต้องรำคาญเราด้วย"
"ก็มึงทำตัวน่ารำคาญไง" รามพูดเสร็จก็เดินออกไปจากงาน นุที่ไม่ละความพยายามจึงรีบเดินตามรามไปติด ๆ
รามพยายามจะหนีให้พ้นสายตานุจึงรีบเดินให้เร็วมากกว่าเดิม แต่ทว่าไม่นานรามกลับเหนื่อยหอบ หานั่งพักบริเวณนั้นแทน
"น้ำไหม" นุมานั่งข้างๆ ราม พร้อมกับยิ้มกว้างยื่นน้ำให้ราม
รามเพราะเหนื่อยและคอแห้งจึงรับน้ำมาจานนุแล้วกระดกดื่มทันที นุที่เห็นก็รามดื่มน้ำที่ตนพกมาก็ยิ้มดีใจ
"รามเราขอถามอะไรหน่อยสิ ตอนนี้นายมีแฟนอยู่หรือเปล่า"
"แฮ่ก ๆ หึ ไม่มี ถามทำไม"
"เราแค่อยากรู้เรื่องของราม รามไม่อยากรู้บ้างเหรอว่าเรามีแฟนหรือยัง"
"ไม่อยากรู้ ต่อมึงจะมีหรือไม่มียังไงก็ไม่มีผลอะไรกับชีวิตกูอยู่แล้ว แต่ดูจากหน้าตามึงไอ้ข้างล่างคงได้ใช้งานบ่อยล่ะสิท่า อื้ม อันนี้อร่อยแฮะ น่าจะหยิบมาหลาย ๆ อัน" รามสนทนากับนุได้ไม่นานก็กลับมาสนใจของกินที่เขาถือมาแทน
"รามเห็นเราเป็นคนยังไงเนี่ย เรายังไม่เคยใช้มันกับใครเลยนะ เราตั้งใจเก็บไว้ใช้กับที่เรารัก" นุพูดด้วยท่าทางเขินอาย
"แค่ก ๆ จริงดิ มึงยังไม่เคยใช้งานเลยเหรอ ฮ่า ๆ อย่ามาตอแหลทำใสซื่อกูไม่หลงกลมึงเหมือนคนอื่นหรอก" รามหัวเราะเสียงดัง
"จริง ๆ นะ รามต้องเชื่อเรานะ เราไม่เคยโกหกรามเลย"
"จริงสิวันนี้กูหยิบโทรศัพท์เครื่องนั้นมาด้วยนี่นา งั้นกูใช้โทรศัพท์นั่นพิสูจน์เรื่องที่มึงพูดดีกว่าว่ามึงซิงจริงไม่จริง"
รามหยิบโทรศัพท์ควบคุมมนุษย์ขึ้นมาแล้วกำลังจะกดปุ่มถ่ายภาพหน้าของนุ แต่นุเอามือบังกล้องโทรศัพท์ไว้ก่อน
"รามจะทำอะไร"
"จะถ่ายภาพมึงไง เอามือออกไปสิ" รามพยายามจะถ่ายใบหน้าของนุ แต่นุก็เอามือบังไม่ยอมให้ถ่าย
"อย่านะ ทำไมต้องถ่ายด้วยล่ะ จะถ่ายไว้ ไว้..." นุหน้าแดง
"มึงคิดอะไรของมึงเนี่ย อันนี้มันเป็นโทรศัพท์ที่กูประมูลมา เวลาถ่ายรูปใครเราก็จะรู้ข้อมูลของคนที่ถ่ายทุกอย่าง รวมไปถึงข้อมูลว่ามึงซิงไม่ซิงด้วย"
"มีของแบบนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอ" นุทำหน้าตาสงสัย
"มีสิขอกูถ่ายรูปมึงหน่อย กูจะได้รู้ว่ามึงซิงจริงหรือเปล่า"
"บางทีมันอาจจะเป็นข้อมูลปลอม ๆ ที่เอไอเขียนมั่วขึ้นมาก็ได้ ทำไมนายถึงเชื่อโทรศัพท์นี้มากกว่าเรา"
"ก็กูใช้โทรศัพท์นี้มาก็ตั้งหลายครั้งแล้ว ข้อมูลตรงเป๊ะทุกอย่าง หรือว่าที่มึงไม่อยากให้ถ่ายภาพก็เพราะมึงกลัวกูรู้ว่ามึงโกหก" รามพยายามพูดหลอกล่อนุ
"ก็ได้แต่ว่าโทรศัพท์นี้นายไปประมูลมาจากที่ไหน ถ้ามันรู้ข้อมูลส่วนตัวเราได้ขนาดนี้มันจะไม่อันตรายเหรอ แล้วนอกจากดูข้อมูลส่วนตัวคนที่ถูกถ่ายแล้วมันยังทำอะไรได้หรือเปล่า เรารู้สึกตงิดใจแปลก ๆ" นุร่ายคำถามยาวเหยียดถามราม
"มันไม่ได้อันตรายหรอกน่าเชื่อกู ส่วนกูไปประมูลที่ไหนกูขอไม่บอกนะเดี๋ยวมึงรู้มึงก็เอาไปบอกแม่กูอีก และก็นอกจากดูข้อมูลส่วนตัวได้จริง ๆ มันก็ทำอย่างอื่นได้อีกแต่กูไม่ขอบอกนะไว้เดี๋ยวจะบอกหลังถ่ายรูปเสร็จแล้ว"
"ไอนั้นก็ไม่บอก ไอนี้ก็ไม่บอก นี่รามนายไม่ได้เกลียดเราจนอยากจะทำร้ายร่างกายใช่ไหม"
"กูไม่เคยบอกนะว่ากูเกลียดมึง กูแค่รำคาญมึงเฉย ๆ ก็มึงชอบมาวอแวกูขนาดกูเรียนจบไปตั้งหลายปี มึงยังคอยมาหากูอยู่นั่นแหละ เพื่อนมึงก็มีเยอะจะอยากตัวติดกูอะไรนักหนา"
"ก็อยู่กับรามรู้สึกสบายใจสุดนี่นา รามมองเราไม่เหมือนที่เวลาคนอื่นมอง คนอื่นชอบเข้าหาเราเพราะเราหน้าตาดี บ้านรวย แต่รามไม่เคยเป็นแบบนั้น"
"จ๋าพ่อคุณ ทั้งหล่อ ทั้งรวยจนน่าหมั่นไส้ สรุปจะให้ถ่ายไหม" รามถามนุย้ำ
นุพยักหน้าตอบ จากนั้นรามก็หยิบโทรศัพท์ควบคุมมนุษย์ขึ้นมาถ่ายรูปนุ แล้วอ่านรายละเอียดต่าง ๆ
"มึงซิงจริง ๆ ด้วยสินะ กูก็นึกว่ามึงตอแหล ให้กูพาไปเปิดซิงไหมเพื่อรัก มึงไม่ต้องเก็บไว้ให้รักแท้อะไรของมึงนักหรอก เขาจะรักมึงหรือไม่รักมันไม่ได้อยู่ที่ซิงไม่ซิง"
"ถึงนายจะบอกยังงั้นเถอะ แต่ว่าเราก็ยังอยากเก็บไว้ให้คนคนนั้น"
"มึงเนี่ยนะ นี่กูจะบอกความลับอะไรให้ โทรศัพท์เครื่องนี้นอกจากจะดูข้อมูลส่วนตัวได้แล้วยังใช้ทำงานอย่างอื่นได้ด้วย"
"ทำอะไรเหรอ" นุทำหน้าตาสงสัย
"ควบคุมร่างกายของคนที่ถูกถ่ายให้ทำตามความต้องการของอีกฝ่ายได้ด้วย หึหึ" รามแสยะยิ้มทำหน้าตาชั่วร้าย
"มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว" นุทำหน้าตาไม่จนรามรู้สึกหงุดหงิด เข้าใจว่านุกำลังคิดว่าเขาขี้โม้
"ไม่เชื่อก็ลองดู" รามพิมพ์ข้อความคำสั่งให้นุลุกขึ้นยืน
"นี่มันอะไรกัน ทำไมร่างกายมันถึงขยับไปเอง" นุรู้สึกตกใจพูดโวยวายเสียงดังหลังจากที่ร่างกายของเขาขยับไปเอง
"ก็กูบอกแล้วไง ว่าโทรศัพท์เครื่องนี้สามารถควบคุมคนที่ถูกถ่ายได้" รามทำหน้าตาภูมิใจ
"เราเชื่อแล้ว รามเลิกเล่นแบบนี้กันเถอะ เราอึดอัดอยากขยับร่างกายตามใจตัวเองก็ไม่ได้" นุส่งสายตาขอร้องราม
"มึงกับกูเราเป็นเพื่อนกันใช่ไหม" รามวางของกินลงแล้วลุกขึ้นยืนประหน้ากับนุ
"ใช่" นุพูดตอบราม
"ในฐานะที่เราเป็นเพื่อนกัน วันนี้กูจะพามึงไปเปิดซิงเอง"
"ฮะ! รามอย่านะอย่าทำแบบนี้กับเราเลยเราขอร้อง" นุน้ำตาคลอคล้ายจะร้องไห้
"ส่งข้อความไปหาคุณลุงคุณป้าซะว่าคืนนี้จะไปเที่ยวกับกู" รามพูดสั่งนุ
"ไม่ ไม่ หยุดนะ" ร่างกายของนุหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาพิมพ์ข้อความส่งให้พ่อและแม่ของเขาตามที่รามสั่ง
"คิก ๆ มึงส่งข้อความเสร็จแล้วสินะ งั้นเราก็ไปเปิดซิงมึงกันเถอะ"
