ซัมยัม แมววัยชราลูกเจ้าของคฤหาสน์ ต้องมาทำหน้าที่ดูแลแมวเด็กอย่าง จานุ เจ้าหนูผู้เผชิญโลกกว้างผ่านดวงตาอันไร้เดียงสา เขาพร้อมที่จะเติบโต และลากแมวแก่ให้ออกไปผจญภัยอีกครั้ง
ตลก,ผจญภัย,แฟนตาซี,ไซไฟ,ครอบครัว,แมว,ตลก,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เป็นเวลาเดิมทุกครั้งที่เจ้าหนูจานุจะมารอลุงซัมยัมเป็นประจำตรงหน้าประตูระเบียง เพราะก่อนหน้านั้น ลุงซัมยัมก็จะหายลับไปกับคฤหาสน์หลังใหญ่ทุกครั้ง จานุได้แต่เก็บความสงสัยนี้ไว้ เมื่อความเคลื่อนไหวของหุ่นยนต์พ่อบ้านดึงความสนใจของเขาไปเลยไม่ทันได้หาคำตอบ
แต่วันนี้ต่างไปจากเดิม เมื่อเจ้าหนูจานุเลือกที่จะไม่สนใจผ้ากันเปื้อนที่แกว่งไกว เพราะกลิ่นบนปลายจมูกที่เขาสัมผัสได้นั้น มันมีกลิ่นใหม่ปนของตัวเองชี้ทางให้เขาไปยังเส้นทางที่เขาไม่รู้จัก
ไม่รอช้า เจ้าหนูจานุเริ่มเลาะขอบกำแพงตามกลิ่นนั้นไปทันที มันพาเขาลอดผ่านรูเล็กๆ ที่เกิดขึ้นจากสิ่งของที่วางอยู่มากมาย ไต่ผ่านราวบันไดขึ้นไปยันชั้นของลุงซัมยัม และยังคงพาเขาขึ้นไปอีกยังชั้น 6 ที่เลยขอบเขตที่เขาเคยสำรวจไว้ตอนวิ่งเล่น
บนนั้นมืดและเต็มไปด้วยลังกระดาษ กลิ่นใหม่นั่นยังคงพาเขาเดินมาตามทาง ที่กล่องมากมายถูกวางซ้อนกันไว้เป็นกำแพง เรียงรายราวเขาวงกต ถ้าไม่ใช่เพราะพลังของจมูกแมว เจ้าจานุคงไม่มีทางหาทางออกไปจากที่นี่ได้แน่
ทันใดนั้นเอง เจ้าหนูจานุก็ได้ยินเสียงหายใจหอบ ที่กำลังดังขึ้นเรื่อยๆ ตามทุกย่างอุ้งที่เขาก้าวเข้าไปใกล้
“ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าต้องมา” ลุงซัมยัมพูดพลางทำท่าลุกนั่งไปด้วย
“ลุงทำอะไร?”
“เมื่อข้าเป็นวัยรุ่น ข้าบังเอิญต้องไปอยู่กับแก๊งแมวแก๊งหนึ่ง พวกข้าได้แต่พากันรีดไถแมวตัวอื่นที่ไม่มีทางสู้ และจะมีอยู่ตัวหนึ่งที่พวกข้าก็มักจะรีดไถมันเป็นประจำ” การลุกนั่งเริ่มช้าลงระหว่างที่พูด
“แต่แล้วอยู่มาวันหนึ่ง พวกข้าก็หาเจ้านั่นไม่พบอีกเลย จนพวกข้าคิดว่ามันต้องหนีไปไม่ก็ตายแล้วแน่ๆ แต่พอผ่านไป 2ปี หรือ 3 ปีได้ เจ้านั่นมันก็กลับมา พร้อมกับวิชาการต่อสู้ที่ไม่มีพวกข้าคนไหนสู้ได้”
“ลุงยังไม่ตอบเลยว่าลุงทำอะไร”
“ก่อนที่ข้าจะสลบไป ข้าขอร้องให้มันเล่าเรื่องของมันให้ฟัง มันบอกว่าระหว่างที่มันหายไปนั้น มันได้แต่เก็บงำความแค้นเอาไว้ มันฝึกซ้อมไม่เว้นแต่ละวันมาเป็นเวลา 3 ปี เพื่อที่จะกลับมาแก้แค้นพวกข้า”
“ทำไมต้องทำถึงขนาดนั้นด้วย แค่หนีไปก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“มาสิ ขึ้นมาบนนี้ มาฝึกกับข้า”
เจ้าหนูจานุเดินวนดูรอบๆ ลานฝึกที่ถูกปูไว้ด้วยกล่องกระดาษพับแล้ว ก่อนจะกระโดดขึ้นไปข้างๆ ลุงซัมยัม ที่ก็บอกให้เจ้าหนูทำท่าลุกนั่งตามเขาทันที
“นี่มันไม่สนุกเอาซะเลยลุง แถมยังปวดขาไปหมด”
“ถ้าเจ้ายังทนได้ ก็ทนไปก่อน”
ทั้งสองออกกำลังกายกันจนเหนื่อย เจ้าหนูจานุที่คิดว่าลุงกำลังเล่นกับเขาจึงยอมทำตามที่ลุงสั่งทุกอย่าง จากนั้น เขาจึงพาเจ้าหนูไปวิ่งเล่นบนคานหลังคาที่อยู่สูงขึ้นไปของชั้น หลอกล่อให้เจ้าหนูฝึกเพื่อให้ชินกับที่สูง โดยการแข่งกันวิ่งไปยังอีกฟากของคาน
เจ้าหนูจานุ ถึงแม้จะหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่ด้วยความที่เขายังเด็ก เขาจึงมีแรงวิ่งแซงลุงซัมยัมได้ทุกครั้ง พวกเขาทำแบบนี้กันทุกเช้า ซึ่งเจ้าหนูก็เป็นคนเข้าไปหาลุงเองมาโดยตลอด เพราะลุงซัมยัมได้สัญญาเอาไว้ ว่าหลังจากที่พวกเขาฝึกเสร็จ เขาก็จะยอมไปเล่นด้วยตามที่เจ้าหนูต้องการทุกอย่าง แต่พอถึงช่วงนั้นทีไร ทั้งสองก็ได้แต่หมดพลังนอนหลับไปตรงนั้นก่อนทุกทีเสมอ
3 อาทิตย์ผ่าน เจ้าหนูเริ่มเบื่อหนายกับการวิ่งแข่งซ้ำๆ ของลุงซัมยัมที่จานุเองก็เอาชนะอยู่อย่างง่ายดาย และในระหว่างที่การแข่งขันของวันกำลังจะเริ่ม
“เราจะต้องทำแบบนี้กันไปถึงเมื่อไรกันลุง ผมชนะตลอด เบื่อจะแย่อยู่แล้ว”
“งั้นรึ”
ทั้งสองออกตัววิ่ง แต่ในครั้งนี้ ความเร็วของลุงซัมยัมกลับเพิ่มขึ้นผิดกับวันก่อนๆ อย่างเห็นได้ชัด เจ้าหนูที่ตกใจ รีบก้าวอุ้งเท้าตามความเร็วของลุงไปติดๆ แต่ด้วยความรีบร้อนเกินเหตุ ทำให้เขาพลาดท่าอุ้งเท้าหลุดจากคานหลังคา
แต่ก่อนที่จะมีการบาดเจ็บเกิดขึ้น ลุงซัมยัม ก็ได้คว้าตัวของเจ้าหนูเอาไว้เสียก่อน
“ลุงแกล้งปล่อยให้ผมชนะมาตลอดแบบนี้ได้ไง!” เขาโวยวายระหว่างที่ร่างห้อยลงมาจากปากของลุงซัมยัม เขาคาบเจ้าหนูไปยังอีกฟากที่ปลอดภัยก่อนจะวางเขาลงตามเดิม
“หึ ข้าจะพัฒนาขึ้นมาบ้างไม่ได้รึยังไง”
“พัฒนางั้นเหรอ?”
“กังฟูคือเวลา และเวลาคือกังฟู” เขาเชิดหน้าเดินออกไปยังขอบคาน มองออกไปยังลานกล่องกระดาษเบื้องล่าง
“ข้าไม่ได้ปล่อยให้เจ้าชนะหรอกเจ้าหนู แต่ช่วงเวลาที่ข้าได้ทำมันซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับเจ้า มันทำให้ข้าสามารถเอาชนะเจ้าได้ในวันนี้ยังไงล่ะ”
“งั้นเหรอ” เดินมาข้างๆ ลุงซัมยัม “ว่าแต่ลุง”
“กังฟูกับเวลาคืออะไร?”
