ซัมยัม แมววัยชราลูกเจ้าของคฤหาสน์ ต้องมาทำหน้าที่ดูแลแมวเด็กอย่าง จานุ เจ้าหนูผู้เผชิญโลกกว้างผ่านดวงตาอันไร้เดียงสา เขาพร้อมที่จะเติบโต และลากแมวแก่ให้ออกไปผจญภัยอีกครั้ง
ตลก,ผจญภัย,แฟนตาซี,ไซไฟ,ครอบครัว,แมว,ตลก,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เช้านี้บนเทือกเขาเกิดพายุโหม ทำให้ระเบียงไม่สามารถใช้เป็นที่หลบภัยจากความวุ่นวายได้ แต่ซัมยัมก็ยังคงหลบหน้าเจ้าตัวเล็กอยู่ตลอดการเดินเล่นในคฤหาสน์หลังใหญ่ยักษ์นี้
เจ้าหนูจานุ ไล่ตามหางที่ผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ตลอดทั้งวัน จนในที่สุด ลุงซัมยัมที่เริ่มจะหายใจกระตุก ก็ต้องขอยอมแพ้
“นี่จะตามกันไปถึงไหน!?”
“ก็ผมอยากเล่นด้วย”
“แต่ฉันไม่อยาก”
“แต่วันนี้ลุงหนีไประเบียงไม่ได้นะ”
ทั้งสองยืนจ้องหน้ากัน สายตาอ้อนวอนไปที่ใบหน้าอันง่วงซึมของลุงซัมยัม ตามมาด้วยแสงวาบและเสียงฟ้าผ่า
“ไม่”
“แต่เดี๋ยวลุงก็หายไปอีก”
หึ นั่นละเป็นสิ่งที่ฉันต้องการ เจ้าหนู
ซัมยัมนิ่งไปสักพัก ก่อนที่จะออกตัววิ่งอย่างสุดแรงในระหว่างที่เจ้าตัวเล็กเผลอสนใจเข้ากับหลังคาคฤหาสน์ที่กำลังกางตัวออก คุมผนังห้องเมื่อด้านนอกกำลังสั่นไปด้วยแรงลมและลูกเห็บที่เพิ่มมากขึ้น
“ผมแค่อยากหายตัวไปมาแบบลุงได้บ้าง”
ลุงซัมยัมเบรคอุ้งมือจิก แต่ก็ยังไม่ได้หันกลับไปมอง เขายืนรอให้เจ้าตัวเล็กเดินตามมาจนใกล้
“เจ้าอยากเรียนวิชาจากข้าสินะ?” ในระหว่างที่ด้านนอกเองก็กำลังโหมกระหน่ำ ทำให้เขาฉุกคิดขึ้นมาได้ ว่าโลกภายนอกนั้นโหดร้ายเพียงใด และเจ้าตัวเล็กนี่ก็อาจจะต้องการเขา เขาใช้อุ้งมือจับเจ้าตัวเล็กที่กำลังจะไปสนใจสายผ้ากันเปื้อนพ่อบ้านให้กลับมานั่งลงใกล้ๆ
“ตอนที่ข้าเป็นเด็ก ข้าโตมาบนถนนสกปรกๆ กับลูกพี่ลูกน้องอีก 5 ตัว ความอันตรายขับไล่ให้พวกเราต้องย้ายที่อยู่กันไปเรื่อยๆ จนในที่สุด ก็เหลือเพียงข้าตัวเดียวเท่านั้นที่รอด” สายตาจ้องเขม็งไปยังดวงตาน้อยๆ “ฉันถูกต้อนโดยกลุ่มแมวอันธพาลจนต้องหลบเข้าไปในโรงงานหล่อเหล็ก พื้นที่แคบเป็นที่หลบภัยชั้นดีสำหรับแมวที่ยังโตไม่เต็มวัย —”
“--- อะไรคือแมว?”
“หึหึ เจ้าคงยังไม่รู้สินะ สิ่งมีชีวิตหนึ่งเดียวที่ครองโลกใบนี้ คือแมวอย่างพวกเรายังไงละ” ซัมยัมเล่าต่อ “เอาละ ถึงไหนแล้ว…”
“...พวกแมวตัวเล็กๆ อย่างข้า ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ต้องคอยหาทางหนีทีไล่ให้ดี”
“อะไรคือทีไล่?”
“ตอนแรกๆ ข้าต้องทนเสียท่าให้เจ้าพวกนั้นมาโดยตลอด เพราะในตรอกซอกซอยของโรงงานเต็มไปด้วยมุมอับที่พาไปสู่ทางตัน พวกมันไล่ต้อนข้าจนข้าอ้อนแรง และเมื่อถึงทางตัน ข้าก็จะโดนพวกมันซัดเลือดตกทุกครั้ง”
“จนนานวันเข้า ข้าก็เริ่มจดจำเส้นทางได้มากขึ้นจากการที่ต้องคอยหนีเจ้าพวกนั้นอยู่นานหลายเดือน และในที่สุด พวกมันก็ไม่เคยได้เห็นข้าอีกเลย”
“เพราะลุงหายตัวได้แล้วใช่ไหมฮะ?”
“ชะ ช่าย… เอาละ สิ่งแรกที่เจ้าต้องทำ คือ เจ้าต้องจดจำแผนที่ทั้งหมดของคฤหาสน์หลังนี้ ถ้าเจ้าจะอยากหายตัวได้แบบข้า”
“ผมจะไปทำแบบนั้นได้ไงลุง ออกจะใหญ่โตซะขนาดนี้”
“ค่อยๆ จำไปทีละนิดเดี๋ยวก็จำได้เองละน่า”
“แล้วเราจะได้เล่นด้วยกันตอนไหน?”
“ตอนนี้ไง! เดี๋ยวเราจะมาแข่งกันจำชั้นนี้ทั้งชั้นเลยเป็นไง มาดูกันสิว่าใครจะความจำดีกว่ากัน”
“ตกลง!” เจ้าหนูจานุดวงตาเป็นประกาย ดีดตัวด้วยความตื่นเต้น
“งั้นเจ้าไปทางนู้นนะ ส่วนข้าจะไปทางนี้ พอเสร็จแล้วเราจะได้มาเล่าให้กันฟังว่าเจ้าจำอะไรได้บ้าง ตกลงไหม?”
“ตกลง!
“งั้นพวกเรามาเริ่มกันเลย!”
ทั้งสองพากันวิ่งออกไปคนละทาง จานุกระโดดร่าดีใจที่ในที่สุดเขาก็ได้เล่นกับลุง แต่ไม่นานนัก ลุงซัมยัมก็หายวับไปจากการรับรู้ของเจ้าหนูจานุ เพราะในระหว่างที่เขากำลังจดจำรายละเอียดของบ้านอยู่นั้น เจ้าหุ่นทำความสะอาดก็บังเอิญผ่านเข้ามาตรงบริเวณนั้นพอดี ด้วยแปรงกลมรอบด้านที่ขัดเงาพื้นไทเทเนียมได้จนแวววาว เจ้าหนูจานุ มิอาจต้านทานความคันบนอุ้งเล็บของตนได้ จึงหมดแรงไปกับการไล่จับขนแปรงที่ไหวเป็นพลิ้วอยู่บนพื้นและผล็อยหลับไป
เย็นวันนั้น จึงไม่มีการได้กลับมาเล่าเรื่องราวใดๆ ทั้งสิ้น
